Internationale Kommunistische Stroming

Het uitbreken van een imperialistische oorlog is altijd een test voor hen die beweren aan de kant van de wereldarbeidersklasse. Ten aanzien van de oorlog tussen Israel en Hamas vormde zich een ‘moeras’ waar proletarische standpunten vermengd werden met concessies aan de heersende ideologie, en dus aan rechtvaardigingen voor imperialistische oorlog. Het proletarisch internationalisme moet een oriëntatie te bieden aan bewegingen die in de toekomst die werkelijk een proletarisch verzet vormen tegen de kapitalistische oorlog.

Welk verzet kan de arbeidersklasse plegen tegen de aanvallen van staten of rechtse groepen tegen buitenlanders of afzonderlijke etnische groepen? Op welke grondslag strijdt de arbeidersklasse tegen racistische pogroms – op een nationalistische of op een internationalistische? Over welke middelen beschikt de arbeidersklasse om zich als klasse te weer te stellen tegen dergelijke aanvallen? Hoe komen revolutionairen tussen in zo'n situatie? Dat de arbeidersklasse niet in het minst veroordeeld is tot hulpeloosheid of dadeloos moet toekijken bewijzen de reacties van de arbeiders in Nederland in de winter van 1941, exact 80 jaar geleden.

Het kapitalisme is een systeem dat dood en verderf zaait. Door de corona-epidemie zijn er in Nederland 16.000 extra mensen gestorven en honderdduizenden definitief van hun middelen van bestaan beroofd. Volgens “stand.nl”, een programma op NPO radio1, zou de coronacrisis de boventoon gaan voeren in de verkiezingscampagnes; maar niets in minder waar. Bij gebrek aan een wezenlijk andere politiek, blijkt geen van de oppositiepartijen bereid om zijn handen te branden en de regeringspartijen (VVD, CDA, D’66 en CU) hierover het vuur aan de schenen te leggen.

De afgelopen tien jaar zijn de mensen – en meer bepaald de arbeiders - in België ernstig op de proef gesteld allereerst door de mondialisering van de wereldeconomie en de daarmee gepaard gaande delokalisaties, alsmede door de financiële crisis en het grote aantal faillissementen, omstandigheden die leidden tot toenemende werkloosheid en werkonzekerheid (flexibele en nuluren-contracten). Bovendien moesten ze ook nog eens toezien hoe de verschillende politieke crises het slechte bestuur en de financiële verspilling hebben bevorderd, met als gevolg dat de problemen zowel op het vlak van de gezondheidzorg en migratie als op het vlak van de begroting en de schuldenlast alleen maar erger werden en daardoor de indruk versterkten dat de bevolking door dit  ‘malgoverno’ volledig aan haar lot werd overgelaten. Het politieke gekonkel, dat sedert begin 2019 plaatsvond, werd in het begin van dit jaar nog aangewakkerd en verhevigd door de uitbarsting van de coronacrisis. De politieke crisis en de coronacrisis leverde een explosief brouwsel op en leidde tot een vlucht voor de verantwoordelijkheid door de politieke ‘leiders’ en tot een aanzienlijke bestuurlijke chaos in het land. Gevestigde politieke bolwerken lieten het vuile werk van de covidcrisis opknappen door een regering van lopende zaken, die regelmatig botste met de ‘wilde’ initiatieven van de gewestelijke en lokale bestuurders. Gebrek aan onderling vertrouwen en een falen van de onderlinge communicatie maakten de dienst uit met als gevolg dat België in 2020 het hoogste aantal coronadoden kent per 100.000 inwoners in de hele wereld.

Samenzweringstheorieën bestaan al even lang als de klassenmaatschappij en de regering, ook al variëren ze sterk in omvang en aannemelijkheid. Vandaag wenden velen zich tot complottheorieën om te proberen de situatie in de wereld te begrijpen. Wij in de IKS zijn ook beschuldigd van ‘samenzweringstheorieën’ vanwege onze stelling over het ‘machiavellianisme’ van de heersende klasse. Er bestaan echter fundamentele verschillen tussen een marxistische analyse van het politieke leven van de heersende klasse en de ideologische onderbouwing van veel samenzweringstheorieën.

Overal ter wereld worden de aanvallen op de arbeidersklasse uitgebreider en ingrijpender met een verslechtering van de levensomstandigheden van het proletariaat als gevolg. Wat betreft de landen, die noch tot de ‘rijke’, noch tot de ‘opkomende’ landen behoren, is de situatie nog erger. De niet-uitbuitende bevolking wordt er in een eindeloze ellende gedompeld. Vooral deze landen zijn de laatste tijd het toneel geweest van volksbewegingen tegen de eindeloze offers die het kapitalisme eist. Verre van een toekomstige reactie van de arbeidersklasse te bevorderen, dienen deze interklassistische volksopstanden er alleen maar toe het idee van ‘no future’ te versterken.

Het kapitalisme heeft hele regio’s van de wereld ongastvrij en ondraaglijk gemaakt. Na de piek van de ‘migratiecrisis’ in 2014/2015 besloten de machtigste staten resoluut te reageren in een poging om mogelijke immigranten, die ‘te talrijk’ waren geworden, af te schrikken. Het politioneel en repressief apparaat werd aangescherpt, grenzen werden gesloten, het verkeer werd beperkt, en fysieke en ‘administratieve’ muren werden gebouwd om zich te beschermen tegen de ‘migratieplaag’ en de ‘invasie’, wat het populisme in de kaart speelt.