Internationale Kommunistische Stroming

De uiteenlopende aard van de reactie van de anarchistische organisaties op de imperialistische slachting in Oekraïne is tamelijk voorspelbaar. Het anarchisme is altijd verdeeld in een hele reeks tendensen. Vandaag wordt de anarchistische ‘familie’ verscheurd door de fundamentele tegenstelling tussen steun aan de imperialistische oorlog en internationalisme. Als linkskommunisten veroordelen we eerste, maar steunen we de pogingen van groepen om tussen te komen in de situatie met een duidelijk internationalistisch standpunt.

Terwijl Rusland onophoudelijk bommen werpt op Oekraïense steden, herhaalden de vertegenwoordigers van de ‘democratische’ grootmachten aan het eind van de G7-bijeenkomst, die werd georganiseerd op 28 juni in de bucolische omgeving van de Beierse Alpen, in koor: “Rusland kan en mag niet winnen!” (Macron).

In sommige landen zijn arbeidersstakingen uitgebroken tegen de ondraaglijke verslechtering van de levensomstandigheden, en met name tegen de explosieve inflatie. Wij verspreiden een international pamflet dat de strijd steunt en er lering uit trekt om nieuwe gevechten voor te bereiden.

In oktober vorig jaar hebben we wereldwijd een broos maar reëel ontwaken gezien van de strijdbaarheid en het zelfvertrouwen van arbeiders, met de VS als middelpunt. De stakingsbeweging mobiliseerde duizenden arbeiders, waarbij de ervaren en ‘beschermde’ arbeiders de strijd aanbond tezamen met hun jonge collega's die onder veel onzekerdere omstandigheden werken.

In alle oorlogen zijn de klassieke en onvermijdelijke wapens van de staten die van de massapropaganda, de manipulatie en de desinformatie. De imperialistische oorlog in Oekraïne vormt geen uitzondering op deze verachtelijke pogingen tot manipulatie en propaganda. 

De oorlog in Oekraïne ontsnapt niet aan de vuige instrumentalisering van het lijden door een bourgeoisie die op cynische wijze munt slaat uit de wanhoop die gepaard gaat met de grootste exodus sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Achter de levendige hulde aan het martelaarschap van het ‘Oekraïense volk’ gaat de smerige werkelijkheid schuil van schaamteloze oorlogsstokers. Het zogenaamde humanisme van de Europese staten is een grote leugen en een pure misleiding.

Het uitbreken van een imperialistische oorlog is altijd een test voor hen die beweren aan de kant van de wereldarbeidersklasse. Ten aanzien van de oorlog tussen Israel en Hamas vormde zich een ‘moeras’ waar proletarische standpunten vermengd werden met concessies aan de heersende ideologie, en dus aan rechtvaardigingen voor imperialistische oorlog. Het proletarisch internationalisme moet een oriëntatie te bieden aan bewegingen die in de toekomst die werkelijk een proletarisch verzet vormen tegen de kapitalistische oorlog.

Welk verzet kan de arbeidersklasse plegen tegen de aanvallen van staten of rechtse groepen tegen buitenlanders of afzonderlijke etnische groepen? Op welke grondslag strijdt de arbeidersklasse tegen racistische pogroms – op een nationalistische of op een internationalistische? Over welke middelen beschikt de arbeidersklasse om zich als klasse te weer te stellen tegen dergelijke aanvallen? Hoe komen revolutionairen tussen in zo'n situatie? Dat de arbeidersklasse niet in het minst veroordeeld is tot hulpeloosheid of dadeloos moet toekijken bewijzen de reacties van de arbeiders in Nederland in de winter van 1941, exact 80 jaar geleden.

Samenzweringstheorieën bestaan al even lang als de klassenmaatschappij en de regering, ook al variëren ze sterk in omvang en aannemelijkheid. Vandaag wenden velen zich tot complottheorieën om te proberen de situatie in de wereld te begrijpen. Wij in de IKS zijn ook beschuldigd van ‘samenzweringstheorieën’ vanwege onze stelling over het ‘machiavellianisme’ van de heersende klasse. Er bestaan echter fundamentele verschillen tussen een marxistische analyse van het politieke leven van de heersende klasse en de ideologische onderbouwing van veel samenzweringstheorieën.

Overal ter wereld worden de aanvallen op de arbeidersklasse uitgebreider en ingrijpender met een verslechtering van de levensomstandigheden van het proletariaat als gevolg. Wat betreft de landen, die noch tot de ‘rijke’, noch tot de ‘opkomende’ landen behoren, is de situatie nog erger. De niet-uitbuitende bevolking wordt er in een eindeloze ellende gedompeld. Vooral deze landen zijn de laatste tijd het toneel geweest van volksbewegingen tegen de eindeloze offers die het kapitalisme eist. Verre van een toekomstige reactie van de arbeidersklasse te bevorderen, dienen deze interklassistische volksopstanden er alleen maar toe het idee van ‘no future’ te versterken.