Platform van de IKS

Printer-friendly version

Na de langste en diepste periode van contra-revolutie uit zijn geschiedenis, slaat het proletariaat opnieuw steeds meer de weg in van de klassenstrijd. Als gevolg van de scherpe crisis van het systeem die zich sinds het midden van de jaren 1960 ontwikkelt, en tegelijk van de opkomst van nieuwe arbeidersgeneraties die veel minder dan de voorgaande gebukt gaan onder het gewicht van de voorbije nederlagen van de klasse, is deze strijd nu al de meest omvangrijke die de arbeidersklasse ooit heeft gevoerd. Sinds de opkomst van de arbeidersstrijd in 1968 in Frankrijk is hij, van Italië tot Argentinië, van Engeland tot Polen, van Zweden tot Egypte, van China tot Portugal, van de Verenigde Staten tot India, van Japan tot Spanje, opnieuw een nachtmerrie geworden voor de kapitalistische klasse.

Het weer verschijnen van het proletariaat op het historisch toneel velt een onherroepelijk oordeel over alle ideologieën die zijn voortgebracht of mogelijk gemaakt door de contra-revolutie die het onderging en die er toe neigden het zijn aard als voltrekker van de revolutie te ontzeggen. Wat de huidige heropleving van de klassenstrijd andermaal op meesterlijke wijze bevestigt is dat het proletariaat de revolutionaire klasse van ons tijdperk is, en wel de enige.

Een klasse is revolutionair wanneer haar overheersing over de maatschappij samenvalt met de instelling en uitbreiding van nieuwe productieverhoudingen, noodzakelijk gemaakt door het ontwikkelingspeil van de productiekrachten, en dit ten koste van de oude, achterhaalde productieverhoudingen. Net als de productieverhoudingen die eraan voorafgingen beantwoordt het kapitalisme aan een bepaald stadium in de ontwikkeling van de maatschappij. Als vooruitstrevende vorm van deze maatschappij schept het kapitalisme vanaf een bepaald moment in zijn geschiedenis door zijn veralgemening de voorwaarden voor zijn eigen verdwijnen. De arbeidersklasse neemt een bijzondere plaats in binnen het kapitalistische productieproces: zij brengt op collectieve wijze het merendeel van de sociale rijkdom voort terwijl ze beroofd is van elk eigendom over de productiemiddelen die ze aanwendt. Ze heeft dan ook geen enkel belang bij het voortbestaan van de kapitalistische maatschappij. Daarom is zij de enige klasse van de maatschappij die, zowel objectief als subjectief, in staat is de nieuwe productiewijze in te stellen die het kapitalisme moet opvolgen: het kommunisme. De huidige heropleving van de proletarische strijd laat zien dat het perspectief van het kommunisme naast een historische noodzakelijkheid ook een mogelijkheid is geworden.

De inspanning die de arbeidersklasse moet leveren om zich de middelen te verschaffen voor een zegevierende strijd tegen het kapitalisme is echter nog ontzaglijk. Als voortbrengsel van en actieve kracht binnen deze inspanning dragen de revolutionaire stromingen en elementen die opkomen sinds het begin van de proletarische heropleving een enorme verantwoordelijkheid binnen de ontwikkeling en voor de uitkomst van de strijd. Om deze verantwoordelijkheid te kunnen dragen moeten zij zich organiseren rond de klassengrenzen die definitief getrokken werden door de opeenvolgende ervaringen van het proletariaat en die elke activiteit en tussenkomst binnen de klasse moeten leiden.

Het is dankzij de praktische en theoretische ervaring van de klasse dat doelen en middelen van haar historische strijd voor het omverwerpen van het kapitalisme en het invoeren van het kommunisme duidelijk worden. Sinds het begin van het kapitalisme is de activiteit van het proletariaat gericht op een voortdurende inspanning om zich door haar ervaring bewust te worden van haar klassenbelangen en om zich te bevrijden uit de greep van de denkbeelden van de heersende klasse, het bedrog van de burgerlijke ideologie. Deze inspanning van het proletariaat wordt gekenmerkt door een continuïteit die zich uitstrekt over de hele arbeidersbeweging, vanaf de eerste geheime genootschappen tot de linker fracties die voortkwamen uit de Derde Internationale.

Ondanks alle dwalingen en alle uitingen van de druk van de burgerlijke ideologie die hun standpunten en hun handelwijze vertoond mogen hebben vormden deze achtereenvolgende organisaties even zo vele onvervangbare schakels in de keten van de historische continuïteit van de proletarische strijd. Het feit dat ze bezweken voor de nederlaag of door inwendige ontaarding doet niets af aan hun wezenlijke bijdrage aan deze strijd. De organisatie van revolutionairen, die zich momenteel geleidelijk opnieuw vormt als uitdrukking van de algemene heropkomst van het proletariaat, moet daarom ook absoluut opnieuw aanknopen bij met deze historische continuïteit opdat de klasse zich, na een halve eeuw van contra-revolutie en onderbreking in de arbeidersbeweging, in de huidige en toekomstige strijd, geheel kan wapenen met de lessen uit haar voorbije ervaringen, opdat alle gedeeltelijke nederlagen op haar weg niet vergeefs zijn, maar even zo vele beloftes inhouden voor haar uiteindelijke overwinning.

De Internationale Kommunistische Stroming beroept zich op de opeenvolgende bijdragen van de Bond van Kommunisten, de Eerste, de Tweede en de Derde Internationale, van de linker fracties die daaruit zijn voortgekomen, vooral de Duitse, Nederlandse en Italiaanse Linkerzijde. Het gaat om wezenlijke bijdragen die het mogelijk maken om het geheel van de klassengrenzen op te nemen in één samenhangende visie die in dit platform worden gepresenteerd.

Erfenis van de Kommunistische Linkerzijde: 

Ontwikkeling van proletarisch bewustzijn en organisatie: 

Structuur van de site: