We publiceren hier onze reactie op een bericht van het Anti-Militaristisch Initiatief[1], een netwerk voornamelijk gevestigd in Oost-Europa, dat deel uitmaakt van een bredere vraagstelling over de drang tot oorlog van het kapitalisme in de nasleep van de oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten. Een hele reeks groepen, waarvan de meeste zich identificeren met de anarchistische traditie, hebben verklaringen uitgegeven en opgeroepen tot conferenties om te discussiëren over ‘wat er gedaan moet worden’ met betrekking tot de steeds catastrofalere perspectieven die deze oorlogen openen.

We zijn blij dat de AMI-blog een aantal artikelen van het IKS over oorlog en internationalisme heeft gepubliceerd, waaronder een interview met Marc Chirik over revolutionairen die geconfronteerd werden met de Tweede Wereldoorlog, en een artikel dat de diepgaande verschillen laat zien die de oorlog in Oekraïne aan het licht heeft gebracht binnen de anarchistische ‘familie’, tussen degenen die een duidelijk internationalistisch standpunt willen innemen en degenen die openlijk pleiten voor de verdediging van de Oekraïense staat[2]. In ons antwoord moedigen we de AMI aan om verder uit te weiden over de discussies die gaande zijn binnen hun gelederen, en tegelijkertijd pleiten we voor de noodzaak om een globale analyse te ontwikkelen die deze oorlogen in een historische en globale context plaatst. Alleen zo kunnen we de perspectieven begrijpen die het kapitalistische systeem biedt en vooral de werkelijke mogelijkheden voor de klassenstrijd en de interventie van revolutionairen die geconfronteerd worden met een imperialistische oorlog. Zonder een dergelijke analyse vervalt men gemakkelijk in een steriel activisme dat alleen maar kan eindigen in ontmoediging vanwege het onvermijdelijke falen om onmiddellijke resultaten te bereiken.

Van de IKS naar AMI

Beste kameraden,

Sorry voor de lange vertraging in de reactie.

In jullie laatste brief zeiden jullie dat jullie aan het discussiëren waren over:

1. De analyse van het escalerende conflict in het Midden-Oosten
2. Hoe organiseer je praktische acties tegen de kapitalistische oorlogen?
3. Hoe de inter-imperialistische conflicten te veranderen in een revolutionaire klassenstrijd.

 We willen jullie graag een paar belangrijke punten sturen als bijdrage aan jullie debatten.

1) Analyse van het escalerende conflict in het Midden-Oosten

We hebben verschillende artikelen gepubliceerd waarin we de situatie analyseren - voor het geval jullie ze nog niet hebben gezien, plaatsen we de hyperlinks aan het einde van ons antwoord. 

Uit deze artikelen kunnen we een paar punten belichten.

De laatste oorlog in het Midden-Oosten, die gelijktijdig plaatsvindt met de oorlog in Oekraïne (die binnenkort zijn derde jaar ingaat) en de toenemende spanningen in de Kaukasus en op de Balkan en elders, kan niet los worden gezien van de wereldwijde confrontatie tussen de VS en China.

Maar terwijl de VS te maken hebben gehad met verschillende fiasco's in het Midden-Oosten (Irak-Syrië-Afghanistan) en hebben besloten om hun krachten te concentreren op het voorkomen dat China de leidende macht van de wereld wordt (wat zou betekenen dat de VS omver wordt geworpen) komt de laatste escalatie in het Midden-Oosten een beetje als een ‘ongewenste’ oorlog voor de VS.

In het bijzonder is de positie van de VS in het Midden-Oosten verzwakt door de manier waarop Israël te werk is gegaan (het opleggen van de grootste exodus ooit aan de bevolking van Gaza en beestachtige vergelding door middel van een tactiek van de verschroeide aarde).

Ook heeft de VS Rusland in de oorlog in Oekraïne gelokt. Rusland probeert zijn verloren posities uit de tijd van het bestaan van de twee blokken te heroveren. Het kan dit alleen doen met militaire middelen - zoals het al heeft laten zien door middel van zijn felle steun aan het Syrische regime. Deze oorlog tussen Oekraïne en Rusland levert nu steeds meer problemen op - omdat het een stagnerende oorlog is geworden en steun aan Oekraïne steeds impopulairder wordt in de VS.

De opkomst van China is niet alleen te danken aan zijn enorme economische groei. Deze is altijd gepaard gegaan met een langetermijnstrategie van modernisering en uitbreiding van het leger; en de projecten van de Zijderoute onthullen de reikwijdte van de ambities, net als natuurlijk de bewering dat het Taiwan in China wil integreren en de politiek van een grotere aanwezigheid in de Zuid-Chinese Zee - waar de westerse landen zich allemaal tegen verzetten. De EU, de VS en India hebben het ene na het andere project goedgekeurd om de Zijderoute tegen te gaan.

We zien een wereldwijde verscherping van de spanningen, die steeds meer landen overspoelt, en de laatste oorlog in het Midden-Oosten laat ook zien dat de VS steeds meer controle verliest over hun politieagent (Israël) in de regio. Met het ontketenen van de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog, de Koude Oorlog en de vele proxy-oorlogen daarna, is militarisme de manier van overleven van het systeem geworden en een echte kanker dat aan hem vreet.

Deze dynamiek alleen al laat zien dat we deze kanker van militarisme niet kunnen uitroeien als we het systeem niet overwinnen.

De bijeenkomst van de leidende politici en ‘deskundigen’ in Dubai op de COP 28 conferentie liet zien dat de heersende klasse niet in staat en grotendeels niet bereid is om de noodzakelijke maatregelen te nemen om de planeet te beschermen. Het lot van onze planeet in handen van de kapitalistische klasse laten, betekent dat de mensheid haar doodvonnis tekent - nog een dringende reden om het kapitalistische systeem te overwinnen.

We gaan niet in op de gevolgen van de economische crisis, de hongersnood, de massale uittocht van vluchtelingen die we op alle continenten zien, allemaal uitingen van dezelfde impasse waar het systeem de mensheid in heeft gedreven.

Kortom: we kunnen niet begrijpen wat er gebeurt als we slechts naar één aspect kijken, maar we moeten de totaliteit en de onderlinge samenhang tussen de verschillende destructieve componenten zien.

Hoe zien jullie dit verband en deze wereldwijde evolutie? Kunnen we gebeurtenissen in één land begrijpen door ze te isoleren van de rest, of moeten we ze situeren in een globaal kader?

Wat is jullie analyse? Welke discussies voeren jullie hierover met elkaar?

We hebben ook gemerkt dat, terwijl verschillende groepen erin slaagden een duidelijk standpunt in te nemen over de oorlog tussen Oekraïne en Rusland en steun aan beide partijen afwezen, een kristalheldere internationalistische positie tegen de oorlog in het Midden-Oosten voor sommige groepen vermeden werd of veel moeilijker in te nemen was. Een van de redenen is dat veel groepen nog steeds vasthouden aan het idee dat er iets progressiefs zou kunnen zitten achter de vorming van een Palestijnse staat. Wij verdedigen het standpunt van de Kommunistische Linkerzijde, die in continuïteit met de verdediging van het internationalisme ten tijde van de Eerste Wereldoorlog ook het internationalisme ten tijde van de Tweede Wereldoorlog verdedigde, en tegen de zogenaamde nationale bevrijdingsstrijd. De steun voor de vorming van elke nieuwe staat in wat de Derde Internationale het ‘tijdperk van oorlogen en revoluties’ noemde, is een totaal reactionair idee, dat alleen maar meer oorlogen in de hand werkt; we moeten ons inzetten voor de afschaffing van alle staten. Het overleven van de planeet - van de mensheid - kan niet verzekerd worden door meer staten, maar vereist juist de afschaffing van alle staten en het overwinnen van alle vormen van nationalisme.

Dit was de traditie van de Gauche Communiste de France en Marc Chirik, met wie je onlangs een interview hebt gepubliceerd.

2) De kwestie van ‘praktische acties’ tegen kapitalistische oorlogen

We zouden willen dat we iets konden doen dat een onmiddellijk effect had op de oorlog. Onze verontwaardiging en woede bij het zien van de barbaarse daden in Oekraïne of in het Midden-Oosten doen ons begrijpelijkerwijs verlangen om de oorlogsmachine onmiddellijk te kunnen stoppen!

Maar we moeten inzien dat verontwaardiging niet genoeg is en dat het niet realistisch is om van de arbeidersklasse te verwachten dat ze op korte termijn doortastende, effectieve acties tegen de oorlog zullen ondernemen. Om een einde te kunnen maken aan deze en alle andere oorlogen, moeten we niets minder doen dan het systeem omverwerpen!

Om de werkelijke omvang van de uitdaging en de noodzakelijke oplossing te begrijpen, moeten we teruggaan naar de geschiedenis.

Het is waar dat de opstanden en revoluties van de arbeidersklasse in 1905 of tijdens de Eerste Wereldoorlog voortkwamen uit een reactie tegen de oorlog. Maar de omstandigheden van die oorlog en die van nu zijn heel verschillend. In 1914-18 was er de mobilisatie van miljoenen soldaten in de centrale landen van het kapitaal; dat is nu niet het geval. Het soort wapens dat in 1914-18 werd gebruikt waren kanonnen, in toenemende mate tanks, en ook enkele luchtaanvallen en chemische wapens (gas). Maar in de loopgraven was het nog steeds een gevecht van ‘man tegen man’. De oorlog stagneerde, raakte verschanst in de loopgraven en er was nog steeds de mogelijkheid van direct contact (geschreeuw tussen de loopgraven). Er kon na verloop van tijd dus verbroedering ontstaan in de loopgraven.

Dit is vandaag de dag allemaal niet meer het geval. De wapens (kogels, raketten, drones, bommen, vliegtuigen etc.) kunnen lange afstanden afleggen, zodat de soldaten de vijand niet eens zien.

In de Eerste Wereldoorlog was er uiteindelijk een massale mobilisatie van de soldaten - niet alleen desertie. Vanaf 1915 kwamen er stap voor stap meer protesten op straat en in de fabrieken, want de oorlog betekende intensivering van de arbeid, militarisering, gedwongen ‘sociale vrede’ in de fabrieken en vooral honger. Liebknecht verzamelde 60.000 arbeiders op de Potsdammerplatz en er ontstonden steeds meer demonstraties en wilde stakingen - waarbij de grote aantallen vrouwen, die in de fabrieken werden tewerk gesteld, ook een belangrijke rol speelden. Het hele militaire front en het thuisfront vielen uit elkaar. In Rusland begonnen de arbeiders tegen de officieren te vechten en zich te verbroederen; en er was ook een reactie tegen de oorlog van de vele boeren die onder dwang waren gerekruteerd. De menselijke/sociale factor speelde een sleutelrol in de oorlogsmachine. Toch gingen er van augustus 1914 tot februari 1917 en daarna tot oktober 1917 drie jaar van slachtingen voorbij en zelfs de revolutie in Rusland kon de oorlog aan de andere fronten nog niet stoppen. Pas in november 1918, met het uitbreken van de revolutie in Duitsland, nam de wereldoorlog een beslissende wending. De soldaten en mariniers van Kiel hadden het bevel gekregen om de ‘laatste slag’ tegen Groot-Brittannië te leveren, maar de matrozen realiseerden zich dat dit hun dood zou betekenen.  Ze moesten dus direct voor hun leven vechten, voor hun overleving. De combinatie van een beginnende verbroedering aan het militaire front en de uitbarsting van strijd aan het thuisfront dwong de bourgeoisie in Duitsland om te reageren.

Deze omstandigheden bestaan vandaag de dag niet. Er worden steeds meer soldaten gerekruteerd in Oekraïne en Rusland en er is nog geen noemenswaardige klassenreactie tegen de oorlog geweest - ook al is er een massale uittocht geweest van mannen uit Oekraïne en nog veel meer uit Rusland om aan de gedwongen rekrutering te ontsnappen. Een massaal openlijk verzet tegen de oorlog in Rusland moet nog komen. Op dit moment lijkt er nog geen sprake te zijn van een groot voedseltekort of een ineenstorting van de economie. Het is een specificiteit van de Russische situatie dat de Russische economie zo sterk afhankelijk is van de olie- en gasexport, dus de sancties van het Westen/de VS hebben Rusland gedwongen om meer aan andere landen te verkopen - wat Rusland in staat heeft gesteld om tijd te winnen en het Poetin-regime heeft geholpen om een massale economische aanval op de arbeidersklasse te voorkomen. Maar deze tijdwinst zal waarschijnlijk niet eeuwig duren en de reactie van de arbeidersklasse in Rusland, die een sleutelfactor zou zijn in het verzet tegen de oorlog, blijft een onbekende, onvoorspelbare factor. De arbeidersklasse in Oekraïne wordt nog meer geconfronteerd met een alomtegenwoordig nationalisme. Elk verzet tegen de oorlog zal waarschijnlijk worden neergeslagen door het de regering Zelenski.

Daarom moeten we kijken naar de arbeidersklasse in het Westen. Omdat de arbeidersklasse in het Westen niet rechtstreeks voor de oorlog gemobiliseerd kan worden - de meeste arbeiders zouden weigeren om hun leven voor de oorlog op te offeren - en omdat de NAVO-landen zorgvuldig vermeden hebben om ‘troepen’ te leveren omdat ze weten dat de arbeidersklasse en misschien ook andere delen van de bevolking in het Westen dit niet zouden steunen. Het Westen heeft dus vooral het hele wapenarsenaal geleverd dat nodig is om de oorlog te verlengen.

Paradoxaal genoeg zijn de reacties in de VS in de Republikeinse partij zeer veelzeggend. Er is een groeiend verzet tegen het verder financieren van de oorlog in Oekraïne, omdat dit volgens hen ten koste zou gaan van de Amerikaanse economie. Ze hebben ook het gevoel dat de arbeidersklasse niet bereid is haar leven op te offeren en honger te lijden voor de oorlog in Oekraïne.

Er moet nog een andere factor in aanmerking worden genomen. In Rusland slaagde de arbeidersklasse er in Oktober 1917 in om een relatief zwakke en op dat moment nog geïsoleerde bourgeoisie omver te werpen. Het tegenoffensief van de Witte legers met de burgeroorlog begon pas een jaar later.

Maar de Duitse bourgeoisie was een veel ervarener en machtiger bourgeoisie en zij waren in staat om de oorlog ‘van de ene op de andere dag’ te beëindigen in november 1918, toen de matrozen van Kiel in beweging kwamen en er soldaten- en arbeidersraden werden opgericht, waarbij de weg van de Russische Revolutie werd gevolgd.

Het Duitse proletariaat stond dus tegenover een veel sluwere, intelligentere bourgeoisie, die de steun kreeg van de andere bourgeoisie zodra het proletariaat in Duitsland de kop opstak.

Vandaag de dag heeft de arbeidersklasse te maken met een steeds rotter wordende, ontbindende kapitalistische klasse, maar ondanks hun rotheid zijn ze vastberadener dan ooit om hun krachten te bundelen als hun dodelijke vijand, de arbeidersklasse, de kop opsteekt. En ze kunnen ook rekenen op de vakbonden, de linkse partijen enz. om de strijd van de arbeiders te saboteren. Een onmiddellijke dynamiek in de richting van een radicalisering van de strijd tegen de oorlog is dus nog niet te verwachten.

3) Hoe kunnen we de inter-imperialistische conflicten veranderen in een revolutionaire klassenstrijd?

Waar ligt de sleutel?

De sleutel ligt nog steeds in de handen van de arbeidersklasse.

Wij denken dat de arbeiders in Groot-Brittannië, Frankrijk en meer recentelijk in de VS het bewijs hebben geleverd. Gedreven door inflatie of andere sterke aanvallen zijn de arbeiders in veel landen begonnen zich op te richten en zijn een decennialange periode van passiviteit en desoriëntatie tegenover de gebeurtenissen te doorbreken die zich ontwikkelden. Daarom spreken we van een ‘breuk’ in de klassenstrijd[3].

En wij denken dat dit vermogen van de arbeidersklasse om haar economische belangen te verdedigen de VOORWAARDE is voor de ontwikkeling van haar kracht, haar zelfvertrouwen, waardoor de klasse zichzelf kan herkennen en duidelijk kan begrijpen dat er twee grote klassen tegenover elkaar staan.

In die zin is de strijd ter verdediging van de economische omstandigheden absoluut noodzakelijk. Het is in deze economische strijd, waar de arbeiders moeten leren om de strijd in eigen handen te nemen (wat ze lange tijd niet hebben gedaan), waar ze opnieuw moeten leren om hun echte vijanden te identificeren (zijn dit de migranten, de vluchtelingen - zoals alle populisten en de rechtervleugel beweren - of degenen die hen uitbuiten?) en hun klassenbroeders en -zusters te herkennen die een klassensolidariteit kunnen ontwikkelen door zich te verenigen en zelf de strijd op te nemen.

En in de economische verdedigingsstrijd moeten de arbeiders opnieuw leren ontdekken dat de problemen veel dieper geworteld zijn in het systeem en niet de schuld van een of andere verrotte en hebzuchtige bankier (zoals de Occupy-beweging van 2011 ons probeerde te doen geloven), en ook dat alle andere bedreigingen voor het voortbestaan van de mensheid in wezen geworteld zijn in het systeem. Dit proces van politisering heeft dus het eigenlijke vuur van de klassenstrijd nodig, maar de discussies die in verschillende delen van de klasse worden gevoerd, kunnen worden aangedreven en gekatalyseerd door deze open strijd.

Rosa Luxemburg drong in november/december 1918 aan op de onmisbaarheid van veel meer druk vanuit de fabrieken en de economische strijd, zodra de ‘soldatenrevolutie’ de wind uit de zeilen was genomen door het besluit van de bourgeoisie om de oorlog te beëindigen.

Dit is de dynamiek van de klassenstrijd sinds 1905, toen duidelijk werd dat politieke en economische strijd moesten samensmelten in één grote stroom: de massale staking.

En door samen te komen als een klasse door te vechten voor haar economische belangen, kan de arbeidersklasse ook de destructieve invloed blokkeren van allerlei splijtzwammen zoals ‘identiteits’ kwesties (rond ras, seksualiteit, enz.). Omdat ze door haar economische strijd gedwongen wordt de solidariteit van alle andere arbeiders te zoeken om zich tegen de staat te verzetten en sterker te zijn dan de kapitalistische klasse door de uitbreiding en eenwording van de strijd, kan de arbeidersklasse de rol van magneet in de maatschappij spelen en een perspectief bieden aan allen die door het kapitaal onderdrukt worden - niet door zichzelf ‘op te lossen’ in een anonieme massa individuen, maar door als een verenigde kracht op te treden tegen de heersende klasse.

Als we erop aandringen dat de klasse haar economische strijd moet ontwikkelen, dan is dat niet omdat we weglopen voor onze verantwoordelijkheid ten opzichte van de oorlog. Maar het is de enige manier om een effectief antwoord te ontwikkelen. Geloven dat een onmiddellijke oplossing gevonden kan worden door een soort minderheids-‘actie’ is een doodlopende weg en zal uiteindelijk degenen die eraan deelnemen demoraliseren.

Het is onmisbaar om te begrijpen, zoals Pannekoek benadrukte in zijn beroemde boek Wereldrevolutie en communistische taktiek uit 1920, dat de proletarische revolutie de eerste revolutie in de geschiedenis is die volledig afhankelijk is van de collectieve, bewuste en massale actie van de arbeidersklasse. Ze kan op geen andere kracht rekenen dan haar eigen kracht - haar bewustzijn en haar solidariteit, haar vermogen tot eenwording.

Illusies wekken over een gemakkelijke en snelle uitweg is misleidend en demoraliserend. Daarom hebben we het plan van de Internationalistische Communistische Tendens om comités tegen de oorlog op te richten verworpen. Naar onze mening verwarren deze comités de in wezen politieke rol die revolutionaire organisaties moeten spelen tegenover imperialistische oorlogen. We hebben hierover verschillende artikelen geschreven[4].

Kort na het begin van de oorlog in Oekraïne namen we ook een standpunt in over deze kwestie in een artikel over militarisme en ontbinding, waaruit we hier citeren:

"8) In het verleden hebben wij kritiek geuit op de leuze van het ‘revolutionair defaitisme’. Deze leuze werd naar voren gebracht tijdens de Eerste Wereldoorlog, met name door Lenin, en was gebaseerd op een fundamenteel internationalistisch streven: het aan de kaak stellen van de leugens die werden verspreid door de sociaal-chauvinisten die beweerden dat hun land eerst een zege moest behalen voordat de proletariërs van dat land konden deelnemen aan de strijd voor het socialisme. Tegenover deze leugens wezen de internationalisten erop dat het niet de overwinning van een land is die de strijd van de proletariërs van dat land tegen hun bourgeoisie bevordert, maar integendeel de nederlaag ervan (zoals bleek uit de voorbeelden van de Commune van Parijs na de nederlaag toegebracht door Pruisen en van de Revolutie van 1905 na het debacle van Rusland tegen Japan). Vervolgens werd deze leuze van ‘revolutionair defaitisme’ uitgelegd als een wens van het proletariaat van elk land om zijn eigen bourgeoisie verslagen te zien worden waardoor de strijd voor de omverwerping van die bourgeoisie begunstigd werd, hetgeen duidelijk de rug toekeert naar een waarlijk internationalisme.

In feite heeft Lenin (die in 1905 de nederlaag van Rusland tegen Japan had toegejuicht) vooral de leuze ‘de imperialistische oorlog omzetten in een burgeroorlog’ naar voren gebracht, die een concretisering betekende van het amendement dat hij, samen met Rosa Luxemburg en Martov, had ingediend en was aangenomen op het Congres van de Socialistische Internationale in Stuttgart in 1907: ‘Mocht er echter oorlog uitbreken, dan is het onze plicht op te komen voor een spoedige beëindiging daarvan en met alle kracht te proberen de door de oorlog veroorzaakte economische en politieke crisis uit te buiten om het volk op te wekken en daardoor de afschaffing van de kapitalistische klassenheerschappij te bespoedigen’.

De revolutie in Rusland in 1917 was een briljante illustratie van het ordewoord ‘de imperialistische oorlog om te vormen tot een burgeroorlog’: de proletariërs keerden zich tegen hun uitbuiters met de wapens die dezen hen hadden toevertrouwd met het oog hun klassenbroeders uit andere landen af te slachten. Zoals wij hierboven hebben gezien, is het weliswaar niet uitgesloten dat soldaten hun wapens tegen hun officieren kunnen richten (tijdens de oorlog in Vietnam is het voorgekomen dat Amerikaanse soldaten ‘per ongeluk’ hun superieuren doodden), maar dergelijke feiten zouden slechts van zeer beperkte omvang kunnen zijn en geenszins de basis kunnen vormen van een revolutionair offensief. Daarom moeten wij in onze propaganda niet alleen de leuze van het ‘revolutionair defaitisme' niet naar voren brengen, maar ook niet die van de ‘omvorming van de imperialistische oorlog in een burgeroorlog’.

Meer in het algemeen is het de taak van de groepen van de Kommunistische Linkerzijde om de balans op te maken van het standpunt van de revolutionairen ten opzichte van de oorlog in het verleden door te benadrukken wat nog geldig is (de verdediging van de internationalistische beginselen) en wat niet meer geldig is (de ‘tactische’ leuzen). In die zin kan de leuze van de ‘omvorming van de imperialistische oorlog in een burgeroorlog’ van nu af aan geen realistisch perspectief zijn, maar anderzijds is het noodzakelijk de geldigheid te onderstrepen van het amendement dat op het Congres van Stuttgart in 1907 werd aangenomen, en met name van het idee dat de revolutionairen de plicht hebben ‘de door de oorlog veroorzaakte economische en politieke crisis uit te buiten om het volk op te wekken en daardoor de afschaffing van de kapitalistische klassenheerschappij te bespoedigen’. Dit ordewoord is uiteraard niet onmiddellijk te verwezenlijken gezien de huidige zwakte van het proletariaat, maar het blijft een richtlijn voor de kommunistische interventie in de klasse"[5].

Wat dit betekent voor de rol van de revolutionairen, die noodzakelijkerwijs een kleine minderheid vormen, hebben we geprobeerd uit te werken in onze Gezamenlijke Verklaring tegen de oorlog en onze Oproep aan de groepen van de Kommunistische Linkerzijde, die jullie wellicht hebben gezien[6].

We zouden het fijn vinden als jullie ons op de hoogte houden van de discussies in jullie gelederen, en we willen natuurlijk ook graag direct met jullie in discussie gaan. Als jullie materiaal hebben dat jullie ons aanbevelen, stuur het ons dan.

We hopen dat we snel een directe uitwisseling van de grond kunnen krijgen.

Wij wachten op uw antwoord... en nogmaals onze verontschuldiging voor de late reactie.

Communistische groeten

de IKS / 10.12.2023

Geselecteerde teksten

Capitalism leads to the destruction of humanity... Only the world revolution of the proletariat can put an end to it,  International Review nr. 169.

Slachtpartijen en oorlogen in Israël, Gaza, Oekraïne, Azerbeidzjan... Het kapitalisme zaait dood en verderf! Hoe kunnen we dit stoppen? (Internationaal pamflet), IKSonline.

 De werkelijkheid achter de burgerlijke leuzen, IKSonline.

War in the Middle East: another step towards barbarism and global chaos.

Militarisme en ontbinding (mei 2022), IKSonline.

 Report on imperialist tensions, International Review nr. 170.