"Hamas vernietigen" ?

De Israëlische regering heeft aangekondigd dat het doel van haar verwoestende bombardementen en invasie van Gaza de vernietiging is van Hamas, en dat het niet de burgers doelwit zijn maar de infrastructuur en commandocentra van Hamas. Maar het ‘zijdelings’ doden van duizenden burgers, mannen, vrouwen en kinderen is zeker de beste manier om meer bekeerlingen te rekruteren voor het zogenaamde ‘Palestijnse Verzet’, ook al kan het zich hergroeperen en een zich andere naam geven, aangevuurd door een groeiend verlangen naar wraak, of dat nu in Gaza is, op de Westelijke Jordaanoever of in Israël zelf.

Een woordvoerder van de Israëlische regering, Avi Dichter, landbouwminister en voormalig lid van Shin Beth (inlichtingendienst) gaf, mogelijk in een onbewaakt ogenblik, een beter inzicht in de werkelijke doelen van de Israëlische aanval: "We zijn nu de Gaza Nakba aan het uitrollen. Vanuit operationeel oogpunt is het niet mogelijk om een oorlog te voeren - zoals de IDF probeert te doen in Gaza - met massa's tussen de tanks en de soldaten"[1].

In de Nakba, of catastrofe van 1948, ontvluchtten meer dan 700.000 Palestijnse vluchtelingen het gebied dat werd aangeduid als Israël, ‘aangespoord’ om te vertrekken door terroristische wreedheden door zionistische milities (het meest bekend is de slachting in Deir Yassin door de Stern bende) en verder aangemoedigd door triomfalistische proclamaties van de binnenvallende Arabische staten, die beloofden dat de vluchtelingen zouden terugkeren na hun op handen zijnde militaire overwinning. De Arabische legers werden verslagen en de vluchtelingen mochten nooit terugkeren; honderdduizenden zijn sindsdien in ellendige omstandigheden in vluchtelingenkampen gebleven. Kortom, de Nakba was de etnische zuivering van Israël, dus de Nakba van Gaza zou de verdrijving betekenen van de overgrote meerderheid van de inwoners, op de vlucht voor dood, vernietiging en een permanente blokkade. Zo’n ‘oplossing’ weerspiegelt de totale afwezigheid van een perspectief op  lange termijn van de huidige Israëlische regering, omdat ze alleen maar een voorbode kan zijn van nog meer instabiliteit en oorlogen. Maar de wrede politiek van de regering-Netanyahu weerspiegelt slechts een diepere realiteit: dat de heersende klasse in alle landen, de hoeders van een stervende kapitalistische wereldorde, de mensheid geen perspectief te bieden heeft en steeds meer wordt meegezogen in een irrationele en suïcidale spiraal van vernietiging. De poging van de NAVO om Rusland ‘uit te putten’ in de oorlog in Oekraïne en de wanhopige pogingen van Rusland om de oostelijke uithoeken van dat land te annexeren, zijn het bewijs dat deze spiraal de grootste mogendheden op deze planeet niet spaart.

"Palestine will be free, from the river to the sea" ?

 Honderdduizenden mensen hebben deelgenomen aan demonstraties over de hele wereld om de verwoesting van Gaza aan de kaak te stellen en op te roepen tot een staakt-het-vuren. Ongetwijfeld zijn velen, misschien wel de meesten, gemotiveerd door een oprechte verontwaardiging over dit genadeloze bombardement, dat tot nog toe ongeveer 16.000 slachtoffers heeft geëist en nog veel meer gewonden of daklozen heeft achtergelaten. Maar desondanks is de waarheid dat ze deelnemen aan pro-oorlog demonstraties, waar de leidende slogan, "Palestine will be free, from the river to the sea?" alleen kan worden bereikt door de militaire vernietiging van Israël en de massale slachting en verdrijving van Israëlische Joden - een Nakba in omgekeerde vorm. En op de ruïnes daarvan, een islamitisch Palestina naar het model van Iran[2]? Het willekeurige bloedbad dat op 7 oktober door Hamas werd aangericht, bijna nooit veroordeeld en zelfs openlijk gevierd in deze demonstraties, heeft de werkelijke methoden en doelen van het ‘verzet’ duidelijk gemaakt.

De onmogelijkheid van een ‘vrij Palestina’ weerspiegelt ook een diepere realiteit, die opnieuw het voortschrijdende verval van dit systeem uitdrukt: de onmogelijkheid dat alle zogenaamde ‘nationale bevrijdingsstrijd’ en nationalistische bewegingen meer zijn dan een aanvulling op de bloedige rivaliteit van grote en kleine imperialistische machten om de controle over de planeet.

De mensheid zal pas vrij zijn als de kapitalistische gevangenis van de natiestaat ontmanteld is en ze leeft in een wereldgemeenschap zonder uitbuiting en zonder nationale grenzen.

"Israël en Palestina, twee naties die in vrede leven" ?

Er zijn mensen die inderdaad zowel de decimering van Gaza als de wreedheden van Hamas veroordelen. Sommigen zijn betrokken bij de dialoog tussen Israëli's en Palestijnen, ondanks de groeiende muur van haat die door deze oorlog is ontstaan. Ze vestigen hun hoop op een ‘politieke oplossing’ waarbij lokale en wereldmachten om de tafel gaan zitten en tot een werkbare overeenkomst komen, in het bijzonder het idee van vreedzame coëxistentie tussen Israël en een nieuw gevormde Palestijnse staat.

Maar een beroep doen op de goede wil van imperialistische staten heeft nog nooit oorlogen gestopt en evenmin zou een meer ‘liberaal’ Israël of een toekomstige Palestijnse staat kunnen ontsnappen aan de drang naar oorlog en imperialisme, waarvan, zoals Rosa Luxemburg in 1915 uitlegde, "geen natie zich afzijdig kan houden". Zoals we in ons internationale pamflet zeggen:

"De geschiedenis heeft laten zien dat de enige kracht die een einde kan maken aan kapitalistische oorlogen de uitgebuite klasse is, het proletariaat, de directe vijand van de bourgeoisie. Dit was het geval toen de arbeiders van Rusland in oktober 1917 de burgerlijke staat omverwierpen en toen de arbeiders en soldaten van Duitsland in november 1918 in opstand kwamen: deze grote strijdbewegingen van het proletariaat dwongen de regeringen de wapenstilstand te ondertekenen. Dit is wat een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog: de kracht van het revolutionaire proletariaat! Echte en definitieve vrede, overal, kan enkel door de arbeidersklasse gewonnen worden door het kapitalisme op wereldschaal omver te werpen"[3].

Wat hun goede bedoelingen ook zijn, degenen die vallen voor de leuzen van het pacifisme tonen hun illusies in de inherent gewelddadige aard van het huidige uitbuitingssysteem. De weg naar een menselijke wereldgemeenschap loopt via de klassenstrijd in alle landen, en deze strijd is noodzakelijkerwijs verplicht om de middelen te ontwikkelen om zichzelf te verdedigen tegen de aanvallen van een heersende klasse die tot de dood zal vechten om haar privileges te verdedigen. Pacifistische illusies ontwapenen de arbeidersklasse ideologisch en materieel.

Tegenover de kakofonie van waanideeën en valse leuzen die alle kapitalistische oorlogen voortbrengen, blijft het principe van het proletarisch internationalisme, de solidariteit van de uitgebuitenen over de hele wereld, onze enige verdediging, de enige basis om te begrijpen hoe we moeten reageren.

Amos, december 2023