In een paar maanden tijd heeft het afschuwelijke Israëlische offensief op de Gazastrook tienduizenden levens geëist in een woeste stortvloed van barbaarsheid. Onschuldige burgers, kinderen en ouderen sterven bij duizenden, verpletterd onder de bommen of koelbloedig neergeschoten door de Israëlische soldaten. Aan de gruwel van de kogels moeten we de slachtoffers van honger, dorst, ziekte en trauma toevoegen... De Gazastrook is een massagraf in de open lucht, een immense ruïne die symbool staat voor alles wat het kapitalisme de mensheid nu te bieden heeft. Wat er in Gaza gebeurt is een gedrocht!

Hoe kunnen we niet walgen van het cynisme van Netanyahu en zijn kliek van religieuze fanatici, van het kille nihilisme van de moordenaars van de IDF? Hoe kun je niet meegesleept worden wanneer de geringste uiting van verontwaardiging onmiddellijk wordt bestempeld als ‘antisemitisme’ door laaggekwalificeerde redacteuren en propagandisten uit Tel Aviv? Natuurlijk zijn de beelden van de gruwel en de getuigenissen van de overlevenden bloedstollend. Zelfs onder de Israëlische bevolking, getraumatiseerd door de verachtelijke misdaden van 7 oktober en onderworpen aan de stoomwals van de oorlogszuchtige propaganda, is de verontwaardiging voelbaar. Wereldwijd zijn er steeds meer betogingen ter ondersteuning van de Palestijnen: in Parijs, Londen en vooral in de Verenigde Staten, waar de campussen van universiteiten het toneel zijn van bijzonder grootschalige betogingen.

De verontwaardiging kan niet oprechter zijn, maar revolutionairen hebben de verantwoordelijkheid om het luid en duidelijk te zeggen: deze demonstraties vinden in de verste verte niet plaats op het terrein van de arbeidersklasse. Integendeel, ze zijn een dodelijke valstrik voor het proletariaat!

Kapitalisme betekent oorlog!

"Een onmiddellijk staakt-het-vuren", "Vrede in Palestina", "Internationale overeenkomst", "Twee naties in vrede"... Het aantal oproepen tot ‘vrede’ is de afgelopen weken vermenigvuldigd tijdens demonstraties en op platforms. Sommige organisaties aan de linkerkant van het kapitaal (de trotskisten, de stalinisten en alle varianten van ‘radicaal’ links zoals LFI in Frankrijk), hebben alleen het woord ‘vrede’ op hun lippen.

Het is pure misleiding! Arbeiders moeten zich geen illusies maken over welke zogenaamde vrede dan ook, in het Midden-Oosten of elders, of over welke oplossing van de ‘internationale gemeenschap’, de VN, het Internationaal Tribunaal of welk ander hol van kapitalistische struikrovers dan ook. Ondanks alle akkoorden en vredesconferenties, alle beloften en VN-resoluties, duurt het Israëlisch-Palestijnse conflict al meer dan 70 jaar en er komt geen einde aan. Net als alle imperialistische oorlogen is dit conflict de afgelopen jaren alleen maar intenser, gewelddadiger en gruwelijker geworden. Met de recente gruweldaden van Hamas en IDF heeft de barbaarsheid een nog monsterlijker en waanzinniger gezicht gekregen, in een logica van de verschroeide aarde die tot het uiterste gaat en laat zien dat het kapitalisme niets anders kan bieden dan dood en verderf.

Dus op de vraag ‘Kan er vrede zijn in een kapitalistische maatschappij’ is ons categorische antwoord nee! De revolutionairen van het begin van de twintigste eeuw hadden al duidelijk gemaakt dat de imperialistische oorlog sinds 1914 de levenswijze van het kapitalisme in verval is geworden, het onontkoombare resultaat van zijn historische crisis. En omdat de bourgeoisie geen oplossing heeft voor de neerwaartse spiraal van de crisis, moeten we het heel duidelijk zeggen: chaos en vernietiging kunnen zich alleen maar verspreiden en toenemen in Gaza, net als in Kiev en overal elders in de wereld! De oorlog in Gaza dreigt de hele regio te doen ontbranden.

Pacifisme, een doodlopende weg ter voorbereiding op oorlog!

Maar afgezien van de impasse waarin de oproepen tot vrede onder het juk van het kapitalisme verkeren, blijft het pacifisme een gevaarlijke misleiding voor de arbeidersklasse. Niet alleen heeft deze ideologie nooit een oorlog voorkomen, integendeel, ze heeft deze altijd voorbereid. Al in 1914 had de sociaaldemocratie, door de kwestie van de oorlog te benaderen vanuit het pacifisme, haar deelname aan het conflict gerechtvaardigd in naam van de strijd tegen de ‘oorlogszuchtigen’ aan de andere kant en de keuze voor het ‘minste kwaad’. Het was omdat de maatschappij doordrongen was van het idee dat het kapitalisme kon bestaan zonder oorlog, dat de bourgeoisie in staat was om het ‘Duitse militarisme’ voor sommigen, en het ‘Russische imperialisme’ voor anderen, te assimileren in het kamp van degenen die de ‘vrede’ wilden ondermijnen en die ‘bestreden moesten worden’. Sindsdien is het pacifisme, van de Tweede Wereldoorlog, via de talloze conflicten van de Koude Oorlog tot de oorlog in Irak, niets anders dan een opeenvolging van schaamteloze medeplichtigheid met dit of dat imperialisme tegen de ‘oorlogszuchtigen’ om het kapitalistische systeem te zuiveren.

De oorlog in Gaza is geen uitzondering op deze logica. Gebruikmakend van de legitieme afschuw die de slachtingen in Gaza opwekken, roept ‘pacifistisch’ links meteen op om de ene kant tegen de andere te steunen, die van de ‘Palestijnse natie’ die het slachtoffer is van het ‘Israëlische kolonialisme’, door met de hand op het hart te zeggen: ‘Wij verdedigen de rechten van het 'Palestijnse volk', niet Hamas’. Dit is om snel te vergeten dat ‘de rechten van het Palestijnse volk’ niets meer is dan een hypocriete formule ontworpen om te verhullen wat de staat Gaza moet worden genoemd, een slinkse manier om de ene natie tegen de andere te verdedigen. Een ‘bevrijde’ Gazastrook zou niets anders betekenen dan het consolideren van het verfoeilijke regime van Hamas of een andere factie van de Palestijnse bourgeoisie, van al diegenen die nooit hebben geaarzeld om de geringste uiting van woede bloedig neer te slaan, zoals in 2019 toen Hamas, dat als een echt roofdier leeft over de ruggen van de bevolking van Gaza, demonstranten die door ellende werden getergd met ongekende wreedheid neersloeg. De belangen van de proletariërs in Palestina, Israël of een ander land in de wereld zijn op geen enkele manier dezelfde als die van hun bourgeoisie en de terreur van hun staat!

Het trotskisme in zijn traditionele rol van rekruteringssergeant

Trotskistische organisaties, vooral aan de universiteiten, doen niet eens meer moeite om met de hypocriete woordenschat van het pacifisme de vuile propaganda van de bourgeoisie te voeden. Ze roepen schaamteloos op tot steun aan het "Hamas-verzet". In naam van de "nationale bevrijdingsstrijd tegen het imperialisme" (frauduleus voorgesteld als een bolsjewistisch standpunt over de nationale kwestie) proberen ze jongeren te mobiliseren op het verrotte terrein van steun voor de Palestijnse bourgeoisie, met hun nauwelijks verhulde hints van antisemitisme, zoals we hoorden op de universiteiten: "Op de Columbia Universiteit in New York werden demonstranten gefilmd die scandeerden: ‘Brand Tel Aviv plat [...] Ja, Hamas, brand Tel Aviv plat [...]. Ja, Hamas, we houden van jullie. We steunen ook jullie raketten’. Een ander riep: ‘We willen geen twee staten, we willen het hele grondgebied’. In dezelfde geest nemen sommige studenten niet langer genoegen met het scanderen van ‘From the river to the sea, Palestine will be free’, ze houden nu borden in het Arabisch omhoog. Het probleem is dat er staat ‘Van de rivier tot aan de zee zal Palestina Arabisch zijn’, wat betekent dat er van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee geen Joden zullen zijn.” [1]

Trotskistische organisaties hebben een lange traditie van steun aan een burgerlijk kamp in oorlog (Vietnam, Congo, Irak...), eerst, tijdens de Koude Oorlog [2], in dienst van de belangen van het Oostblok, daarna ten gunste van elke uiting van anti-Amerikanisme.

Het Israëlisch-Palestijnse conflict blijft echter een leitmotiv van de selectieve verontwaardiging van het trotskisme. Gisteren was de ‘Palestijnse zaak’ een voorwendsel om de belangen van de USSR in de regio tegenover de Verenigde Staten te steunen. Vandaag misbruiken deze organisaties de oorlog in Gaza om Iran, Hezbollah en de Houthi-‘rebellen’ te steunen tegen hetzelfde ‘Amerikaanse imperialisme’ en zijn Israëlische bondgenoot. Het beweerde internationalisme van het trotskisme is de Internationale van de schurken!

Om de oorlog te beëindigen moet het kapitalisme omvergeworpen worden

In tegenstelling tot alle leugens van de linkse partijen van het kapitaal, zijn oorlogen altijd confrontaties tussen rivaliserende naties, tussen rivaliserende bourgeoisie. Altijd! Oorlogen worden nooit gevoerd ten voordele van de uitgebuitenen! Integendeel, zij zijn de eerste slachtoffers.

Overal moeten arbeiders weigeren partij te kiezen voor het ene burgerlijke kamp tegen het andere. De solidariteit van arbeiders is niet met Palestina of Israël, Oekraïne of Rusland, of welk ander land dan ook! Hun solidariteit is gereserveerd voor hun klassenbroeders in Israël en Palestina, in Oekraïne en Rusland, voor de uitgebuitenen van de hele wereld! De geschiedenis heeft laten zien dat de internationale proletarische revolutie het enige echte antwoord is op de oorlogen die het kapitalisme ontketent. In 1918 werd de bourgeoisie, dankzij een enorme revolutionaire opstand in heel Europa, die een jaar eerder in Rusland was begonnen, gedwongen om een van de grootste slachtpartijen in de geschiedenis te stoppen.

Natuurlijk zijn we vandaag de dag nog ver verwijderd van dat vooruitzicht. Voor de arbeidersklasse is het moeilijk om zich concrete solidariteit voor te stellen, laat staan direct verzet tegen de oorlog en zijn verschrikkingen. Maar door de ongekende reeks arbeidersgevechten, die de afgelopen twee jaar in veel landen hebben plaatsgevonden, in Groot-Brittannië, Frankrijk, de Verenigde Staten en zelfs recenter in Duitsland, laat het proletariaat zien dat het niet bereid is om elk offer te accepteren. Het is perfect in staat om massaal, ook al is dit niet rechtstreeks, te strijden tegen oorlog en militarisme, tegen de brute aanvallen die de bourgeoisie eist om haar dodenarsenaal te voeden, tegen de gevolgen van oorlog voor onze levensomstandigheden, tegen inflatie en bezuinigingen. Deze strijd is de smeltkroes waarin de arbeidersklasse weer volledig kan aansluiten bij haar vroegere ervaringen en haar strijdmethoden, haar identiteit kan herontdekken en haar internationale solidariteit kan ontwikkelen. Ze zal dan in staat zijn om haar strijd te politiseren en een koers uit te zetten door het enige mogelijke perspectief en de enige uitweg te bieden: de omverwerping van het kapitalisme door middel van een kommunistische revolutie.

EG, 30 april 2024