De WHO schat dat het dodental als gevolg van de pandemie nu al kan oplopen tot 10 à 15 miljoen doden! Deze cijfers, die een jaar geleden nauwelijks voorstelbaar waren, zijn vandaag niettemin een trieste realiteit. Om de verantwoordelijkheid van de kapitalistische productiewijze te verbergen, leggen alle nationale bourgeoisieën de schuld bij de Westerse ongevaccineerde bevolking, die de intensieve zorg doen vollopen, en andere delen die erop staan om als eerste gevaccineerd te worden, waardoor tot nu toe slechts 2% van de bevolking van de armere landen volledig is gevaccineerd.

Tot nog toe was Nederland een toonbeeld van politieke stabiliteit. Maar de huidige campagne tegen Rutte en het feit dat de populisten nog nooit zoveel zetels hebben gewonnen als bij de laatste verkiezingen laat zien dat de controle de bourgeoisie steeds meer ontglipt. Haar moeilijkheden om een nieuwe stabiele regering te vormen, die in staat is huidige en de komende stormen het hoofd te bieden, brengt op treffende wijze de tendens van het ‘ieder voor zich’ tot uitdrukking.

Het is verbijsterend om te zien hoe landen, die over de meest geavanceerde technologieën beschikken, niet in staat zijn de verspreiding van het Covid-19 virus onder controle te krijgen en in te dammen. Volgens de aanhangers van het complotdenken moet daar iets achter zitten. Daar zit inderdaad iets achter, maar geen complot. Daarachter schuilt een kapitalistische productiewijze in verval die steeds meer niet alleen een belemmering vormt voor de ontwikkeling van de maatschappelijke productiekrachten maar ook een bedreiging vormt voor het voortbestaan van de mensheid zelf.

De covidpandemie heeft de wereld gestort in de ernstigste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Bovendien is de economische achteruitgang sinds de jaren 1930 niet meer zo groot geweest.

Voordat de vloedgolf van de Covid-19 crisis de planeet overspoelde, vormden de gevechten van de arbeidersklasse in Frankrijk, Finland, de VS en elders aanwijzingen voor een nieuwe stemming in het proletariaat, voor een onwil om te buigen voor de eisen die een toenemende economische crisis oplegt. In die zin had de pandemie van Covid-19 niet op een slechter moment kunnen komen voor de strijd van de arbeidersklasse. De moeilijkheden waarmee de arbeidersklasse wordt geconfronteerd zijn reëel en diepgaand, en we zullen ze in dit artikel verder onderzoeken. Maar wat in zekere zin opmerkelijk is, is het feit dat, ondanks de alomtegenwoordige angst voor besmetting, ondanks de schijnbare almacht van de kapitalistische staat, de tekenen van strijdwil die we in de winter hebben gezien, niet zomaar zijn verdampt.