Binnen het kapitalisme kennen de verschrikkingen geen grenzen. Dit systeem vernietigt, verhongert en moordt overal in de wereld mensen uit. Vandaag is het de beurt aan Syrië waar dit uit-buitingssysteem, met van bloed doordrenkte bajonetten, een nieuw bedrijf opvoert van zijn barbaarse geschiedenis. Daar is het leven niet meer waard dan de prijs van de kogels.

Zaterdag 4 februari was een middag zoals een andere in Homs. Een reusachtige massa begroef haar doden en betoogde tegen het regime van Al-Assad. Sinds het begin van de gebeurtenissen in april 2011 ging er geen dag voorbij zonder dat er een betoging werd onderdrukt. In minder dan één jaar zouden er meer dan 2500 mensen gedood en duizenden verwond zijn.

Maar in de nacht van 4 op 5 februari werd de praktijk van de massaslachting nog eens opgedreven. In de duisternis hoorde men urenlang de kanonnen van Assad bulderen en de kreten van mensen die stierven. In de vroege ochtend kwamen alle verschrikkingen aan het licht, die men nu ‘de rode nacht van Homs’ noemt: bij daglicht bleken de straten bezaaid te liggen met lijken. De balans van de moordpartij zou 250 doden bedragen, zonder al diegenen mee te tellen die sindsdien aan hun verwondingen bezweken zijn of die, de een na de ander, in dienst van het gezag, ijskoud door de militairen werden afgemaakt. Want deze moordpartij eindigde niet bij dageraad; de gewonden werden opgejaagd tot in de hospitaalbedden, waar ze werden afgemaakt. De dokters die de ‘rebellen’ aan het verzorgen waren werden afgeslacht. Bepaalde inwoners van Homs kregen een kogel door het hoofd omdat ze de misdaad hadden begaan om geneesmiddelen te brengen naar hun verwanten. Noch vrouwen, noch kinderen ontsnapten aan dit bloedbad. Diezelfde nacht berichtte de tv-zender Al-Jazeera dat er krachtige explosies waren gehoord in de buurt van Harasta, in de provincie Rif Damas. In deze stad, gelegen op een vijftiental kilometers van het noorden van Damascus, waren gewelddadige gevechten aan de gang tussen het Vrije Syrische Leger (VSL) en de strijdkrachten van het regime. Ook daar waren de slachtpartijen afschuwelijk. Hoe is dat allemaal mogelijk? Hoe heeft een protestbeweging, die begonnen was tegen de ellende, de honger en de werkloosheid, binnen enkele maanden kunnen veranderen in een dergelijk bloedbad ?

Wie is verantwoordelijk voor deze verschrikkingen? Wie leidt de dodelijke hand van de militairen en de huurlingen?

De barbaarsheid van het Syrische regime hoeft niet langer bewezen te worden. De kliek, die aan de macht is, zal voor geen enkele wandaad, voor geen enkel bloedbad terugdeinzen, om zich te handhaven aan het hoofd van de staat en zo haar voorrechten te behouden. Maar wat is dan dat ‘Vrije Syrische leger’, dat zich aan het hoofd van het ‘volksprotest’ heeft geplaatst? Een andere kliek van moordenaars! Het VSL beweert te vechten voor de bevrijding van het volk, maar het is slechts de gewapende arm van een concurrerende burgerlijke fractie, die staat tegenover die van Al-Assad. En daarin schuilt nu het grote drama van de betogers. Diegenen die willen vechten tegen hun ondraaglijke levensomstandigheden, tegen de ellende, tegen de uitbuiting, zitten tussen hamer en aambeeld en zij worden verpletterd, gemarteld, en afgeslacht….

In Syrië staan de uitgebuitenen te zwak om een zelfstandige strijd te ontwikkelen. En zo werd hun woede onmiddellijk afgeleid en gebruikt door verschillende burgerlijke klieken van het land. De betogers zijn tot kanonnenvoer geworden, opgetrommeld voor een oorlog die niet die niet de hunne is, voor belangen die niet de hunne zijn, net zoals dat enkele maanden geleden in Libië het geval was.

Zo doet het VSL niet onder voor de bloeddorstige aard van het Syrische regime, dat aan de macht is. Begin februari heeft het onder andere gedreigd om Damascus en alle commandoposten van het regime en de getrouwe districten te bombarderen. Het VSL vroeg aan de bevolking om uit de buurt van deze doelwitten te blijven, maar wist dat dit onmogelijk was. De inwoners van Damascus restte geen andere keuze dan zich, geterroriseerd, te verstoppen in kelders of in ondergrondse tunnels, als mollen of ratten, naar het evenbeeld van hun uitgebuite broeders in Homs.

Maar de Syrische bourgeoisie is niet als enige verantwoordelijk voor deze slachtingen. De internationale medeplichtigen zijn zo talrijk als er zetels zijn in de VN. Ammar Al-Wawi, één van de commandanten van het VSL, beschuldigt rechtstreeks Rusland en bepaalde buurlanden, zoals Libanon en Iran, vanwege hun inmenging, en onrechtstreeks de Arabische Liga en de internationale gemeenschap vanwege van hun passiviteit. Waarmee Assad het groene licht gegeven wordt om het volk af te slachten. Wat een ontdekking!

China en Rusland verdedigen het Syrische regime openlijk en politiek. Samen met Iran bevoorraadt Rusland dit regime van wapens. En het is vrij aannemelijk dat de strijdkrachten van deze landen, onder welke benaming dan ook, direct op het terrein tussenkomen. Voor de kapitalistische grootmachten zijn doden niet in tel, noch het menselijke lijden dat wordt veroorzaakt in de verdediging van hun smerige imperialistische belangen.

Iran oefent via Syrië een groot deel van zijn heerschappij uit over het Nabije en het Midden-Oosten. Om die reden ondersteunt deze staat uit alle macht, en zelfs via directe militaire tussenkomst ter plaatse het Syrische regime. En de ‘grote democratische landen’ die vandaag, met de hand op het hart en met krokodillentranen, uitroepen dat de repressie tegen de betogers door het leger van Bachar Al-Assad ondraaglijk is, betonen geen enkel werkelijk medeleven met de families in rouw, omdat voor hen enkel de verzwakking van Iran telt, door Syrië van hen afhankelijk te maken. Maar daar gaat het om een gevaarlijk bastion, want Iran is niet Irak. Iran is een land met meer dan 70 miljoen inwoners, met een talrijk en goed uitgerust leger. En vooral met een hinderlijke macht, die heel wat belangrijker is dan die van Syrië. Als men Iran de doortocht te beletten om de olie door de straat van Ormuz te vervoeren, wat voor economische ramp zou dat worden? Elke directe aanval op Iran zou een oncontroleerbare chaos veroorzaken. Rode nachten, zoals in Homs, zouden zich uitbreiden over de hele regio.

Syrië op de rand van de veralgemeende imperialistische oorlog

Elke dag nemen de spanningen toe tussen Iran en een groot aantal imperialistische landen in de wereld: de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk (1), Saoedi-Arabië, Israël, enz. De oorlog dreigt, maar breekt op dit moment nog niet uit. (2) In afwachting daarvan, en bijna mechanisch, laat de oorlogsdreiging zich meer en meer horen in de richting van Syrië, nog vergroot door het veto van China en Rusland in de VN over een voorstel van resolutie ter veroordeling van de repressie door het regime van Bachar Al-Assad. (3) Alle imperialistische aasgieren grijpen dit schandelijke voorwendsel en de onmenselijkheid van het Syrische regime aan, om zich op een totale oorlog in dit land voor te bereiden. In de eerste plaats door de inmenging van een Russisch medium de ‘Stem van Rusland’, die een uitzending van de Iraanse openbare omroep ‘Pess TV’ overneemt, waarin naar voren wordt gebracht dat Turkije bereid zou zijn om, met Amerikaanse steun, Syrië aan te vallen. Voor dat doel zou de Turkse staat troepen en materieel samentrekken aan de Syrische grens. Sindsdien is deze informatie overgenomen door alle westerse media. Aan de overkant, in Syrië, zijn er ballistische grond-raketten, van Russische makelij, gebruikt aan de grens met Irak en Turkije, in de streken van Kamechi en van Deir Ezzor. Dit volgde op een bijeenkomst gehouden in Ankara in november, die aanleiding gaf tot een reeks afspraken. De gezant van Qatar heeft aan de Turkse Eerste Minister Erdogan, aangeboden om de hele militaire operatie tegen president Assad vanaf Turks grondgebied, te financieren. Bijeenkomsten waaraan ook de Libanese en Syrische oppositie hebben deelgenomen. Deze voorbereidingen hebben Iran en Rusland ertoe aangezet om de stem te verheffen en nauwelijks verholen dreigingen te uiten in de richting van Turkije. Momenteel heeft de Syrische Nationale Raad (SNR), die volgens de burgerlijke pers de meerderheid van de oppositie in dit land, groepeert, laten weten dat zij niet vraagt om wat voor militaire tussenkomst van buiten dan ook op Syrisch grondgebied. Het is zonder enige twijfel deze weigering die de gewapende arm van Turkije nu nog verlamt en eventueel ook die van de Israëlische staat. De NSR trekt zich, net zoals de andere burgerlijke fractie die er bij betrokken zijn, niets aan van het menselijk leed, dat veroorzaakt wordt door een totale oorlog op Syrisch grondgebied. Het enige wat zij vreest is, heel eenvoudig, de weinige macht die zij op dit ogenblik heeft, te zullen verliezen in het geval zich een groot conflict zou gaan voordoen.

De verschrikkingen die wij elke dag voorgeschoteld krijgen op TV of in de krantenkoppen van de burgerlijke pers zijn dramatisch echt. Als de heersende klasse ons dat allemaal breed uitgesmeerd toont, is dat niet uit medeleven, noch uit menselijkheid. Het dient om ons ideologisch voor te bereiden op deze steeds bloediger en steeds massalere militaire tussenkomsten. In de volkerenmoord, die aan de gang is, zijn Bachar Al-Assad en zijn kliek niet de enige beulen. De beul van de mensheid is het wegkwijnende kapitalistische systeem dat barbaarsheid en imperialistische slachtingen teweegbrengt, zoals donderwolken een onweer in zich dragen n

Tino / 16.02.2012

Voetnoten:

(1) Begin maart bevestigde de Syrische staatstelevisie dat het leger 18 Franse agenten in Homs en een 19e in Azouz gevangen had genomen. Deze melding betekende dat de – voorzichtige - onderhandelingen tussen Parijs en Damascus zijn mislukt en dat Syrië besloten heeft de druk op Frankrijk te verhogen door de affaire openbaar te maken.

(2) De Verenigde Staten hebben in de loop van maart ‘intensieve gesprekken’ gevoerd met India, China and Turkije om deze landen ‘aan te sporen’ om de olietoevoer uit Iran stop te zetten. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Want deze landen zijn terughoudend om af te zien van hun eigen regionale imperialistische aspiraties. Neem bijvoorbeeld Turkije.

Een specialist op het vlak van International Betrekkingen, Sol Ozel, van de Kadir Has University op 9 februari verklaarde dat: "Turkije heeft duidelijk gemaakt dat het niet akkoord is met de sancties tegen Iran is." (…) "Het is duidelijke dat Turkije zich verzet om mee te werken, wat de veronderstelling doet rijzen dat Turkije wenst door te gaan met een spel in twee richtingen te spelen, waarbij het zich toenemende mate verbindt aan de VS."

Een belangrijke reden is dat niet alleen de Turkse ondernemingen profiteren van de oliehandel die uit Iran komt, maar ook de Turkse banken. Ze maakt zo’n miljard dollar per maand over aan Teheran. De Hallbank, die door de Turkse staat wordt gecontroleerd, maakt de betaling mogelijk voor de export van Iraanse olie, in het bijzonder in de richting van India.

(3) Rusland en China hebben nog steeds niet ingestemd met een resolutie van de Veiligheidsraad, waarin het optreden van de Syrische regime van Bachar Al-Assad wordt veroordeeld. Ze zijn inmiddels wel schoorvoetend akkoord gegaan met een ‘Verklaring van de VN’, waarin de vredespoging van Kofi Annan wordt gesteund.