Om te zien hoe wij kunnen terugvechten moeten wij eerst en vooral kijken naar bewegingen die in staat zijn om aanvallen terug te dringen. Natuurlijk moeten wij ons er goed van bewust zijn dat binnen het kapitalistisch systeem elke overwinning slechts tijdelijk is en zolang de arbeiders waakzaam blijven en reageren van zodra er door het patronaat wordt teruggekomen op gedane beloftes. Deze laatsten kunnen niet anders want zij worden voortgedreven door de drift naar winst en daarom moeten zij hun concurrenten uitsluiten en maximaal bezuinigen op de kap van de arbeidersklasse. Maar dat is hun logica.
Onze logica is gebaseerd op ervaringen die onze solidariteit versterken. Inderdaad de ‘overwinning’ (80 euros net, omgezet in maaltijdcheques) van de vuilnisophalers van het Centrum en van Mons-Borinage was alleen mogelijk doordat zij konden rekenen op de solidariteit van arbeiders uit andere sectoren: gemeentearbeiders weigerden besmet werk over te nemen en ook het manoeuvre om het vuilnis te laten ophalen door een private maatschappij mislukte. Ondanks de dreigementen dat 50% zou ingehouden worden van het loon van de stakers is deze stakingsbeweging een succes geworden door de solidariteit van andere arbeiders.
Het is verwonderlijk hoe snel bazen en vakbonden tot een akkoord komen als de arbeiders op deze manier hun strijd organiseren: onlangs  nog in Groot-Brittannië was dat ook al het geval. Toen de truckchauffeurs van Shell weigerden om door de piketten te rijden van de postmannen, chauffeurs van andere maatschappijen op hun beurt weigerden om door de Shell piketten te rijden, gemeentepersoneel op een massabijeenkomst hun steun betuigden aan de leerkrachtenstaking van 24 april, toen raakten bazen en vakbonden zo verontrust door deze solidariteit dat ze maar in alle haast een deal afsloten.

Solidariteit kan er niet komen via de vakbonden

Hoe komt het toch dat er successen behaald worden via spontane solidariteitsstakingen en niet via de super georganiseerde bewegingen van de vakbonden? Dit is een vraag die vele stakers zich op dit ogenblik stellen. Hoe komt het dat de ‘solidariteitsacties van de vakbonden tegen de nieuwe hypermarkt in Brugge hoegenaamd niets opleveren? Daarvoor moeten wij gaan kijken naar de manier waarop de vakbonden de ‘strijd (des)organi-seren’: eerst en vooral ageren de vakbonden binnen het nationaal en wettelijk kader (van kapitalistische wetten), zij zitten mee in de paritaire comités die waken over de concurrentiekracht van de nationale economie (weeral volgens kapitalistische normen), en als de druk op de ketel te groot wordt vanuit de basis en de leden niet meer binnen dat keurslijf geperst kunnen worden, plannen ze ‘acties’ die ze binnen de krijtlijnen van het atelier of de sector proberen te houden. Altijd slaan ze iedereen om de oren met argumenten over ‘specifieke’ voorwaarden binnen dit of dat bedrijf, die zogenaamd niets gemeen zouden hebben met die in andere bedrijven. Dit is een leugen!! De vakbonden zijn zich immers bewust van het ongenoegen binnen de arbeidersklasse en doen alle moeite om de strijd onder controle te houden. De arbeiders weten dat maar vinden het moeilijk om het heft in eigen handen te nemen omdat de vakbonden het strijdterrein bezetten en altijd met acties aankomen die deze strijd kanaliseren en krachteloos maken.
Arbeiders kunnen alleen kracht ontwikkelen om aan deze logica te ontsnappen door zich te verenigen met andere arbeiders, door samen te komen over alle verdelingen heen van vakbond of sector, door samen te discussiëren over hoe zich te verzetten tegen de aanvallen. Dat betekent dat zij de strijd in eigen handen moeten nemen en het niet overlaten aan ‘specialisten’, zodat alle arbeiders kunnen deelnemen in de beslissingen over hoe de staking te ontwikkelen. Daaruit volgt dat we ons moeten verenigen met andere arbeiders die vechten tegen dezelfde aanvallen op andere werkplaatsen en industrieën door het zenden van massale afvaardigingen naar andere algemene vergaderingen, pikketten en betogingen. Allen zo kunnen we sterker worden en de strijd vooruit brengen. Solidariteit is onze zuurstof !
Dit is het enige perspectief dat ons in staat kan stellen om onze levensomstandigheden te verdedigen en ons vertrouwen te ontwikkelen om het kapitalistisch systeem in vraag te stellen, dat ons enkel economische crises, oorlogen, ecologische rampen te bieden heeft, maar geen waardige toekomst. Voor de toekomst van de mensheid zal de arbeidersklasse zelf en op eigen kracht moeten opkomen.

KS / 11.11.08