De kaarten liggen op tafel: de federale en regionale regeringen willen elk binnen hun bevoegdheden tientallen miljarden bezuinigen om de Belgische economie competitiever en winstgevender te maken. Alle sectoren van de arbeidersklasse zullen hard getroffen worden door dit brede bezuinigingsprogramma. 
Terwijl arbeiders in de privé bedrijven massaal ontslagen worden, wordt de inperking van de automatische indexering van lonen en uitkeringen nog steeds gecontesteerd, worden premies voor overuren en nachtwerk verlaagd, wordt de flexibiliteit van het werk verhoogd, wordt het recht op werkloosheidsuitkeringen beperkt, wordt er diep gesneden in de pensioenen en de ziekteverzekering, wordt het totale aantal ambtenaren verminderd, komt de aanstelling van onderwijzend personeel in het gedrang, enz. 
Dit terwijl overal de werkomstandigheden ondraaglijker worden: onderbezetting, opgedreven arbeidsritme, vervaging van de grens tussen werk en privé, stijgende prijzen door inflatie, bezuinigingen op allerlei subsidies, toenemende milieurampen, depressie, burn-out. Genoeg is genoeg!

Weiger te betalen voor de crisis van het kapitalisme!

De regering zegt dat er geen keuze is. Volgens de logica van elke heersende klasse moet het concurrentievermogen worden verhoogd om het hoofd te kunnen bieden aan de daling van de economische groei en aan de handelsoorlog verscherpt door het protectionistische economische beleid van Trump, maar ook door de toenemende kosten van militaire uitgaven in verband met imperialistische spanningen en oorlogen. In alle landen probeert de heersende klasse de gevolgen van “haar” crisis van overproductie op de arbeiders af te wentelen, d.w.z. van goederen die ze op de beschikbare afzetmarkten niet meer met voldoende winst kunnen verkopen. Arbeid moet minder kosten. Nogmaals, de focus ligt niet op het welzijn of de behoeften van de arbeiders, maar op de winstgevende verkoop van goederen en diensten. Laten we deze schadelijke en moordadige logica van de bourgeoisie verwerpen.
We zijn niet alleen in ons verzet! In 2022-23 hebben in Groot-Brittannië tienduizenden arbeiders van bedrijven in verschillende sectoren bijna een jaar lang gestreden. In 2023 namen arbeiders in Frankrijk massaal deel aan 14 “actiedagen” tegen de aanvallen van de regering op de pensioenen. In België zelf, zodra de eerste “lekken” over de geplande maatregelen verschenen, resulteerden de kracht en dynamiek van de mobilisaties bij de intersectorale demonstratie op 13 januari of de lerarendemonstratie op 27 januari in een massale opkomst van meer dan 30.000 betogers, veel meer dan was “verwacht” of beter gezegd “gehoopt” door de vakbonden. Demonstranten verzamelden zich in Brussel uit alle regio’s en de beweging breidde zich uit van onderwijs en spoorwegen naar andere sectoren, in weerwil van het oorspronkelijke voornemen van de vakbonden. De mobilisaties toonden aan dat de ontevredenheid verder gaat dan verzet tegen een bepaalde maatregel of een specifieke “hervorming”: ze drukken de wil uit om weerstand te bieden aan de intenties van de werkgevers en de regering om de arbeidersklasse te laten betalen voor ‘hun’ crisis.
Genoeg is genoeg! Laten we weigeren deze lawine van aanvallen op onze levensomstandigheden nog langer passief te ondergaan. Onze eerste overwinning is de strijd zelf. Maar om deze aanvallen echt af te slaan moeten we de strijd zo breed mogelijk en in eenheid voeren, ongeacht het bedrijf, de sector of de regio waarin we werken. Alle arbeiders zitten  “in hetzelfde schuitje. Al deze groepen zijn geen afzonderlijke bewegingen, maar een collectieve groep: arbeiders en bedienden, vakbondsleden en niet-vakbondsleden, immigranten en autochtonen”, zoals een stakende leraar in Los Angeles in maart 2023 het verwoordde.
Onze kracht ligt in het verenigen van de strijd in één beweging.

Tegen alle manoeuvres en verdeeldheid!

De bewindvoerders hebben maar al te goed begrepen dat hun plannen reacties zouden uitlokken in grote delen van de klasse. Het is vooral aan de vakbonden om deze verwachte weerstand op te vangen en om te buigen. Zij zagen de bezorgdheid en ontevredenheid onder de arbeiders met de week toenemen en bezetten preventief het strijdterrein om te voorkomen dat het ongenoegen zich zou uiten in “ongecontroleerde” acties.
Beproefde tactieken worden terug uit de kast gehaald: de verschillende sectoren afzonderen en verdelen terwijl de plannen iedereen treffen! Een demonstratie alleen voor zorg en welzijnswerkers in november, , gevolgd door een actiedag op 13 december om te protesteren tegen “de Europese bezuinigingsmaatregelen”. Voor de actiedag van 13 januari werd enkel een staking tegen de “pensioenhervorming” aangekondigd bij het spoor..., pas veel later onder sociale druk werd besloten om ook het onderwijs te laten deelnemen en nog later sloten andere sectoren zich ook aan. 
In Wallonië organiseerden de vakbonden dan weer aparte stakingsdagen voor leerkrachten van de Franse gemeenschap op 27 en 28 januari, om zo een gezamelijke deelname in Brussel op 13 januari te vermijden. De manifestatie op 13 februari gaat dan weer over “de verdediging van de openbare dienst” alsof het bestaan van werknemers in de privésector, gepensioneerden of werklozen niet verdedigd zoud moeten worden! Kortom, het doel is om een reeks uitzichtloze actiedagen te plannen, zoals in Frankrijk, waarbij telkens geprobeerd wordt om de mobilisaties te beperken door ze te beperken tot bepaalde sectoren, zoals in Groot-Brittannië, of tot specifieke aspecten van de bezuinigingsplannen, om uiteindelijk de strijdwil uit te putten en de weg vrij te maken voor grootschalige concessies aan de bezuinigingsplannen onder het misleidend argument “dat offers onvermijdelijk zijn, op voorwaarde dat ze eerlijk verdeeld worden”.
Om de opgezette val van de vakbonden te vermijden, de saboteurs van de strijd in dienst van de heersende klassen, en om de strijd verder te ontwikkelen, is het belangrijk om talrijk de strijd aan te gaan, maar dat is niet genoeg: we moeten onze strijd ook in eigen handen nemen. We doen dit door:
- momenten te organiseren waar we in soevereine algemene vergaderingen, toegankelijk voor iedereen, samen de discussie kunnen aangaan en beslissingen kunnen nemen over de noden van de strijd, en de eisen te formuleren die ons verenigen;
- regionale verdeeldheid en verdeeldheid tussen werknemers in de publieke en private sector en werklozen te overwinnen;
- iedere tendens tot versplintering van de strijd tegen te gaan door massale delegaties naar andere arbeiders te sturen zodat zij zich bij de strijd aansluiten;
- te weigeren voor de crisis en de oorlogen van het kapitalisme te betalen.
Het is deze dynamiek van solidariteit, uitbreiding en eenheid die de bourgeoisie door de geschiedenis heen altijd heeft doen wankelen.
Internationale Kommunistische Stroming
10 februari 2025