Het kapitalisme, het productiesysteem dat de planeet en elk land erop overheerst, zinkt weg in een vergevorderd stadium van verval. Een eeuw van verval bereikt zijn laatste stadia en bedreigt het voortbestaan ​​van de mensheid met een spiraal van krankzinnige oorlogen, economische depressie, ecologische rampen en verwoestende pandemieën.

Elke natiestaat op aarde zet zich in om dit stervende systeem in stand te houden. Elke regering, of ze nu gekleed is in democratisch of dictatoriaal jasje, of ze nu openlijk pro-kapitalistisch of zogenaamd ‘socialistisch’ is, bestaat om de werkelijke doeleinden van het kapitaal te verdedigen: de uitbreiding van de winst ten koste van de enige mogelijke toekomst voor onze soort, een wereldwijde gemeenschap waar de productie maar één doel heeft: de bevrediging van menselijke behoeften.

Daarom is de keuze van welke partij of president de teugels van de regering in handen neemt, een valse keuze die de kapitalistische beschaving niet van het pad naar de catastrofe kan afbrengen. Dit geldt evenzeer voor de komende Amerikaanse verkiezingen als voor elk ander verkiezingencircus.

Trump is niet de vriend van de arbeiders ...

Het is voor velen duidelijk dat Trump een uitgesproken verdediger is van alles dat rot is aan het kapitalisme: van zijn ontkenning van de realiteit van Covid-19 en klimaatverandering, tot zijn excuses voor het politiegeweld in naam van de wet en orde, tot zijn bedekte toespelingen op racisme en rechts extremisme, tot zijn walgelijke persoonlijke behandeling van de vrouwen die in zijn vizier komen. Maar het is een feit dat hij, in de woorden van zijn voormalige ‘regelaar’ Michael Cohen, "een leugenaar, een oplichter en een racist" is, verhindert niet dat belangrijke facties van de kapitalistische klasse hem steunen omdat zijn politiek van openlijke economisch nationalisme en deregulering van milieu- en gezondheidsdiensten bijdragen tot de verhoging van hun winsten.

Bij de laatste verkiezingen heeft Trump veel Amerikaanse arbeiders bedrogen door hen te doen geloven dat het ‘America First’ protectionisme hun banen zou redden en traditionele industrieën nieuw leven zou inblazen. Maar zelfs vóór de Covid-crisis was de wereldeconomie - inclusief China - al op weg naar een nieuwe recessie en de economische gevolgen van de pandemie zullen nog wreder zijn. Protectionisme is een illusie omdat geen enkele economie zichzelf kan ontkomen aan de meedogenloze wetten van de wereldmarkt.

… maar de Democraten ook niet

Volgens Trump dreigt Joe Biden Amerika in een ‘socialistische utopie’ te veranderen, omdat hij slechts een marionet is in de handen van ‘radicaal links’, gepersonifieerd door mensen als Bernie Sanders en de ‘ploeg’ rond Alexandria Ocasio-Cortez, Ilhan Omar en anderen.[1]

In werkelijkheid werd Biden gekozen als de Democratische kandidaat omdat hij de voortzetting vertegenwoordigt van de hoofdstroom van de democratische politiek van Obama en Clinton, die veel gemeen heeft met dat van Trump: de ‘orientatie naar het Oosten’ om het Chinese imperialisme het hoofd te bieden, was begonnen onder Obama, die ook bekend stond als de ‘deporter in chief’ vanwege zijn meedogenloze benadering van ‘illegale’ immigranten.

Natuurlijk hebben de Democraten hun meningsverschillen met Trump: ze zijn nauwer verbonden met het leger en de veiligheidsdiensten die zeer wantrouwend staan tegenover Trumps kruiperige benadering van het Rusland van Poetin, en ze schamen zich voor zijn roekeloze schending van internationale verdragen en allianties, omdat ze de diplomatieke geloofwaardigheid van de VS ondermijnt. Maar dit zijn slechts verschillen over de beste strategie voor het Amerikaanse imperialisme. Evenzo maken ze bezwaar tegen Trumps geringe respect voor de normen van ‘democratie’ omdat ze weten hoe belangrijk de democratische illusie is voor de instandhouding van de maatschappelijke orde. Dat is de echte reden waarom zij - en belangrijke vertegenwoordigers van het leger - zich verzetten tegen de dreiging van Trump om federale troepen in te zetten tegen de demonstranten in verschillende Amerikaanse steden.

De Democratische Partij is nooit meer geweest dan de alternatieve partij van het Amerikaanse kapitalisme. Het is waar dat er recentelijk een toename is geweest van groeperingen zoals de ‘Democratic Socialist Alliance’ en voorstanders van de ‘Green New Deal’, ‘Black Lives Matter’ en de verschillende vormen van identiteitspolitiek in of rond de officiële partij. Maar dit ‘radicale links’ biedt alleen een meer linkse versie van het door de staat gerunde kapitalisme, waaraan alle facties van de heersende klasse - inclusief rechtse en de fanatici van het vrije ondernemerschap - zich moeten houden in een wereld die wordt geteisterd door crisis en oorlog. Geen enkele politiek van links zet vraagtekens bij het bestaan ​​van de natiestaat, de productie om winst te maken, het systeem van de loonarbeid - die de essentie zijn van het kapitalisme en de bron van zijn onoplosbare tegenstellingen. Dit is bijvoorbeeld de reden waarom de plannen voor een ‘Green New Deal’ de kapitalistische vernietiging van de natuur niet zullen stoppen, die zijn oorsprong vindt in de onverzadigbare drang van het kapitalisme om te accumuleren.

De arbeidersklasse heeft de sleutel tot de toekomst in handen

Geen enkele kapitalistische politicus of partij kan een uitweg bieden uit de crisis van hun systeem. De toekomst van de wereld ligt in handen van de klasse die alles produceert wat we nodig hebben om te leven, die in elk land door het kapitaal wordt uitgebuit en die overal dezelfde belangen heeft: zich verenigen ter verdediging van haar werk- en leefomstandigheden, de ontwikkeling van de zelforganisatie en het bewustzijn die nodig zijn om het kapitalistische systeem het hoofd te bieden en zijn eigen historische oplossing naar voren te brengen: authentiek socialisme, of zoals Marx het liever noemde, kommunisme, waar de mensheid eindelijk vrij zal zijn van de staat, de grenzen en de loonslavernij.

Dit lijkt misschien een heel ver vooruitzicht. In haar dagelijkse bestaan ​​is de arbeidersklasse op duizend verschillende manieren verdeeld: in de strijd om banen, door nationale grenzen, naar geslacht en naar ‘ras’, vooral in een land als de VS met zijn giftige erfenis van slavernij en racisme.

Maar de arbeidersklasse is ook de klasse van de associatie, die verplicht is om collectief te werken en zichzelf collectief te verdedigen. Wanneer ze zich opricht, tendeert ze ertoe de verdeeldheid in haar gelederen te overwinnen, omdat ze geen keus heeft als ze een nederlaag wil vermijden. Racisme en nationalisme zijn misschien wel de krachtigste instrumenten om arbeiders te verdelen, maar ze kunnen en moeten worden overwonnen om de klassestrijd vooruit te helpen. Toen de Covid-19-pandemie voor het eerst toesloeg, reageerden Amerikaanse arbeiders erop dat ze gedwongen werden om zonder bescherming te werken in autofabrieken, ziekenhuizen, supermarkten of magazijnen; en elke arbeider, ‘blank’, ‘zwart’, ‘Latino’ of anderszins, stond schouder aan schouder in de stakingsposten.

Dergelijke momenten van eenheid gaan in tegen de ‘klassieke’ uitingen van raciale verdeeldheid - tegen de blanke suprematie en de fascistische bewegingen die het rottende kapitalisme uitzweet. Maar ze gaan ook in een andere richting dan de BLM-mobilisaties die ras boven klasse stellen en die volledig worden uitgebuit door de Democraten, door grote zakelijke belangen, door een aanzienlijk deel van de staat zelf. Strijd op basis van ras kan niet leiden tot de eenmaking van de arbeidersklasse: delen van de heersende klasse gaan graag op hun knieën en geven hun zegen aan BLM omdat ze weten dat deze kan worden gebruikt om de fundamentele realiteit van het kapitalisme te verbergen als een maatschappij gebaseerd op de uitbuiting van de ene klasse door de andere.

In de aanloop naar de verkiezingen wordt de arbeidersklasse in de VS geconfronteerd met een enorme ideologische aanval, waarbij politici en mediasterren wijd en zijd verkondigen dat de enige hoop ligt in de verkiezingen - terwijl de echte macht niet in het stemhokje ligt, maar in de aaneensluiting van de werkplaatsen, in algemene vergaderingen die open staan ​​voor alle arbeiders, in het verenigen op straat rond klasseneisen. Het wordt ook geconfronteerd met het reële gevaar betrokken te worden in gewelddadige conflicten tussen gewapende ‘milities’, zoals we hebben gezien in enkele van de recente BLM-protesten. Het gevaar van een ‘burgeroorlog’ op een volledig burgerlijk terrein zou in de nasleep van de verkiezingen nog groter kunnen worden, vooral als Trump weigert de uitslag te erkennen. Dit benadrukt alleen maar de noodzaak voor arbeiders om de zwanenzangen van rechts en links te weigeren, om de verkeerde keuzes van de democratische supermarkt af te wijzen en samen te komen rond hun eigen klassebelangen.

Amos /26.9.2020

N.B. Sinds dit artikel was geschreven, worden de Amerikaanse verkiezingen geconfronteerd met een extra factor van instabiliteit: de infectie van Trump door Covid-19.