Verenig onze strijd tegen de aanvallen van onze uitbuiters!

Printer-friendly version

Hieronder publiceren we het vlugschrift dat de IKS heeft verspreid tijdens de betogingen van begin december 2019 in Frankrijk.

De staking van 5 december is, volgens Emmanuel Macron en zijn Ministers, ‘een mobilisatie tegen de beëindiging van de speciale pensioenregelingen’ die tegengesteld zijn aan de ‘billijkheid en sociale rechtvaardigheid’. Het spoorwegpersoneel en andere arbeiders die beschikken over een ‘speciale regeling’ zouden onverantwoordelijk zijn door de strijd aan te gaan voor het bhoud vanhun zogenaamde ‘privileges’. Leugens! De regering probeert ons tegen elkaar op te zetten, ons te verdelen en machteloos te maken.

De hele arbeidersklasse wordt aangevallen!

Overal, zowel in de fabrieken als bij de administratieve diensten, in alle bedrijven, in alle sectoren, zowel in de privésector zoals in de publieke sector, overal legt de bourgeoisie dezelfde ondraaglijke arbeidsvoorwaarden op. Overal wordt het aantal ingezette arbeiders kleiner tegenover een werkdruk die alleen maar toeneemt. Overal bedreigt de verarming de loontrekkenden, de werklozen, de gepensioneerden en de jongeren. De nieuwe ‘hervormingen’ kondigen overal een nog zwaardere toekomst aan. De slagen die door de regering Macron worden toegebracht, zijn buitengewoon wreed. Het doel van de regering is om de concurrentiekracht van de Franse economie in de internationale arena zo sterk mogelijk te maken: de verergering van de internationale economische crisis heeft de concurrentie tussen de landen alsmaar meedogenlozer gemaakt. Om de productie te verhogen zijn de Franse bourgeoisie, haar president, haar regering en haar patronaat, bezig het werktempo op te drijven, het werkbestand te verkleinen, de flexibiliteit te vergroten, de openbare dienst te ontmantelen, de uitkeringen voor werklozen en gepensioneerden te verlagen, en de budgetten voor onderwijs en sociale bijstand drastisch te verminderen (bijv. de ‘hervorming’ van de middelbare scholen, het opheffen van de thuiszorg). In naam van de ‘noodzakelijke’ rentabiliteit, hameren ze op de ‘onontkoombare’ concurrentiekracht, op het ‘onvermijdelijke’ begrotingsevenwicht, terwijl ze de inkomsten van de kapitalisten op een onbeschaamde manier vergroten.

Heel de arbeidersklasse moet strijden!

Er gaat geen dag voorbij zonder dat arbeiders op het punt staan te gaan staken. Deze laatste weken zijn de spoorwegarbeiders, het ziekenhuispersoneel en de studenten met een onzekere job, voorgegaan in de beweging. Maar ze staan niet alleen. Sinds maanden hebben ontelbare werkonderbrekingen plaatsgevonden. In september hebben gestaakt (in chronologische volgorde): het personeel van de spoeddiensten, de brandweerlieden, de bezorgers van Deliveroo, de piloten van Transavia, de buschauffeurs van de steden Metz en van Caen, de postbodes van de departementen Alpes Maritimes en Pyrénées Orientales, de zelfstandige verpleegkundigen, piloten, alle ambtenaren, de postbodes van Saint-Quentin, het personeel van de EDF (de Franse elektriciteitsmaatschappij), de buschauffeurs van Orléans, opnieuw de ambtenaren, de buschauffeurs van de stad Lorient, het laboratoriumpersoneel, nog een keer de ambtenaren, de chauffeurs van Nancy, enzovoort, enzovoort. Verschillende van deze bewegingen vinden al plaats sinds het voorjaar. In oktober en november is dit verschijnsel  toegenomen, waardoor bijvoorbeeld ook de de grote distributiecentra werden getroffen Ja, de stakingen zijn talrijk! Ja, het maatschappelijk ongenoegen is groot! Ja, de maat is vol! Maar al deze gevechten blijven geïsoleerd van elkaar, opgesloten, gescheiden door afzonderlijke en corporatistische eisen. Deze verdeling is dodelijk tegenover een bourgeoisie, die georganiseerd is in zijn staat en zijn regering. Om haar te weerstaan, om een krachtsverhouding op te bouwen tegenover de aanvallen die alle sectoren treffen, is het noodzakelijk dat alle arbeiders gezamenlijk strijden, verenigd en solidair.

Terwijl de regering ons hard toeslaat, verdelen de vakbonden ons!

Is de vijfde december het begin van deze eenheid? Dat is wat de vakbonden beloven: een algemene staking, voor alle sectoren, nationaal en onbeperkt.

De sociale protestbeweging en de verschillende dagen van corporatistische actie (het Parijse openbaar vervoer, openbare financiën, onderwijs, ministerie van justitie, de Franse Elektriciteitsmaatschappij EDF) zijn door de vakbonden over de hele maand september uitgesmeerd. Begin oktober hebben ze eindelijk beloofd om een grote dag van mobilisatie te organiseren waarin alle werkers zijn verenigd … in december. En wat hebben ze gedaan sinds die twee maanden? Ons verdeeld, zoals ze altijd doen. Ze hebben de al strijdende werkers opgesloten in hun isolement, allen in staking in hun eigen bedrijf, met specifieke leuzen, hoewel we allemaal gebukt gaan onder dezelfde aanvallen van de bourgeoisie, onder dezelfde achteruitgang van onze leef- en werkomstandigheden.

De karikatuur van dit sabotagewerk is de oproep van de collectieven 'Inter-urgence' en 'Inter-hôpitaux' (volledig gecontroleerd door de vakcentrales) om, in naam van de ‘specificiteit’ van de eisen van het ziekenhuispersoneel, niet deel te nemen aan de staking van 5 december, maar om deze te vervangen door een actiedag op 30 november. Dezelfde strategie van isolement werd gehanteerd door de ‘Nationale Intersyndicale van de Artsen in Opleiding’ die een staking uitriep voor …. 10 december. Tijdens de algemene vergadering van het ziekenhuispersoneel, die werd gehouden op 14 november in Parijs, na een actiedag van de hele ziekenhuissector die 100.000 mensen op de been bracht, vond er een harde confrontatie plaats tussen de deelnemers aan de algemene vergaderingen en de vakbonden over de kwestie van de eenheid. Verschillende ziekenhuiswerkers stelden de noodzaak voorop om één gezamenlijke strijd te voeren, die alle sectoriele verdelingen overstijgt; de vakbonden daarentegen beweerden dat “een collectief  wordt verondersteld te spreken in naam van de ziekenhuizen”, waarmee ze met hand en tand “een speciale actiedag voor ziekenhuizen” verdedigden. Vervolgens hebben we op ‘France Info’ verpleegkundigen de algemene vergadering horen verlaten met de woorden “we hebben het niet kunnen afronden omdat we verdeeld zijn. De vakbonden hebben de vergadering volledig geïnfiltreerd” en verder “is er teveel tweedracht. 5 december zal er een algemene staking zijn en die gaat ook ons aan. Buiten onze problemen in het ziekenhuis zelf zijn er ook nog de problemen voor onze gepensioneerden en voor onze toekomstige gepensioneerden. Ik zie geen probleem om aan de betoging van 5 december deel te nemen”. Maar de vakbonden hebben anders beslist. De ziekenhuissector die, bewogen door een enorme woede met het oog op de werkomstandigheden die steeds ondragelijker worden, al negen maanden in staking is, is door de vakbonden opgeroepen om haar strijd alleen, geïsoleerd en onmachtig voort te zetten. En voor het spoorwegpersoneel geldt hetzelfde.

Vandaag nemen de vakbonden een hele radicale houding en dreigen met herhaalde stakingen, maar het zijn elke keer corporatistische stakingen, van elkaar gescheiden en gedoemd tot de onmacht, die uiteindelijk leiden tot de uitputting van de meest strijdbare sectoren. Dit is het lot dat zij het liefst voorbehouden voor de meest strijdbare elementen onder de spoorwegarbeiders na 5 december en voor het ziekenhuispersoneel na 10 december: namelijk dat ze strijd opgeven als ze tijdens de feestdagen aan het einde van het jaar alleen strijden. Bovendien moeten we niet naïef zijn: waarom hebben de vakbonden de grote mobilisatie uitgesteld tot de dagen tussen 5 en 10 december, zo kort voor de feestdagen? Het is duidelijk dat zij hun hoop stellen op de stille en heilige nachten om de beweging ten grave te dragen als deze zich na deze actiedagen nog zou voortzetten.

‘Het samenbrengen van de strijd’ door de vakbonden is een bedrog

Onder het spandoek van “allen tesamen” organiseren de vakbonden feitelijk een echte versnippering. Tijdens de dagen van ‘vakbondseenheid’ strijden de arbeiders niet tezamen, op geen enkel moment. Erger nog, op die dagen bevinden ze zich achter elkaar, betogend, in stukjes gehakt per sector en per bedrijf, van elkaar gescheiden door spandoeken, ballonnen en verschillende geluidssystemen, als spoorwegarbeider, leraar, kinderverzorgster, secretaris, belastingambtenaar; als arbeider bij Renault, Peugeot, en Conforama; als student, gepensioneerde, werkloze... Ieder in zijn eigen hokje.

Onze eenheid is van levensbelang, we moeten haar smeden en verdedigen!

De spontane staking van de spoorwegarbeiders van eind oktober toont ons voor een deel de weg die we moeten volgen. In Châtillon, na de aankondiging van een plan tot reorganisatie van het werk, waaronder de intrekking van de twaalf vakantiedagen, hebben de arbeiders van het centrum onmiddellijk het werk neergelegd en de staking uitgeroepen, zonder het advies van de vakbond af te wachten.

Het plan werd 24 uur later ingetrokken. Enkele dagen ervoor, op 16 oktober, na een aanrijding van een trein met een ‘buitengewoon transport’ in het departement Champagne-Ardenne, die het gevaar aantoonde van een trein die slechts door één medewerker (de conducteur) wordt bediend, weigerden de spoorwegarbeiders eveneens spontaan het treinverkeer onder dergelijke omstandigheden voor te zetten. Het protest verspreidde zich al snel, vanaf de volgende dag, over de lijnen van l’Île-de-France (de regio rond Parijs). Het is niet toevallig dat de spoorwegarbeiders als eerste aangeven hoe arbeiders de strijd in eigen hand kunnen nemen. Het is een gevolg van de ervaring en de historische strijdbaarheid van dit deel van de arbeidersklasse in Frankrijk, maar ook van de overdenking die sinds een jaar binnen deze sector rijpt sinds de bittere nederlaag van de strijdbeweging in 2018, geleid door … de vakbonden. Met hun fameuze ‘estafettestaking’ hadden ze de spoorwegarbeiders opgesloten in een geïsoleerde strijd, tot aan de uitputting van hun krachten.

Tot nu toe hebben de stakende spoorwegarbeiders de beweging niet kunnen uitbreiden buiten hun bedrijf: ze blijven opgesloten binnen de sector van de spoorwegen. Er zijn geen autonome algemene vergaderingen geweest die hebben besloten om grote delegaties, laat staan de hele vergadering, uit te sturen naar de dichtstbijzijnde werkplaatsen (een ziekenhuis, een fabriek, een kantoorgebouw, enzovoort) om hen tot strijd aan te sporen, met als doel om de beweging geografisch uit te breiden. Het is van vitaal belang om voorop te stellen dat alle arbeiders dezelfde belangen hebben, dat ze dezelfde strijd voeren, dat het een verenigde en solidaire strijd is, die de grenzen van de sector en het bedrijf overschrijdt, dat de arbeidersklasse sterk is. Deze stap is moeilijk. Deze noodzakelijke eenheid in de strijd impliceert dat men zich niet langer beschouwt als spoorwegarbeider, verpleegkundige, kassière, onderwijzer of informaticus, maar als uitgebuite arbeider.

Denk maar eens aan wat er in het voorjaar van 2006 gebeurde toen regering geconfronteerd werd met de groeiende solidariteit tussen de verschillende generaties arbeiders en het ‘startbanencontract CPE’ moest intrekken De studenten met precaire jobs organiseerden in de universiteiten enorme algemene vergaderingen, opengesteld voor arbeiders, werklozen en  gepensioneerden, en stelden een verenigende leuze voorop: de strijd tegen de verarming en de werkloosheid. Deze algemene vergaderingen vormden het hart van de beweging, waar de debatten werden gevoerd, waar de beslissingen werden genomen. Het resultaat: elk weekend groepeerden de betogingen meer sectoren. De werkende en de gepensioneerde arbeiders verenigden zich met de studenten, onder de leuze “jonge spekjes, oude croutons, allemaal dezelfde salade” (= om uitdrukking te geven aan de eenheid tussen de jonge en oude werkende generaties). De Franse bourgeoisie en de regering, geconfronteerd met de uitbreiding en de tendens tot eenmaking van de beweging, waartoe was aangezet door de studenten met precaire jobs, konden niet anders doen dan de nieuwe regeling intrekken. Daarom lanceerden Macron en zijn Ministers nu een misselijkmakend maatschappelijk debat over de “grootvadersclausule” – de nieuwe maatregelen treffen niet alle werkers maar alleen de jongeren, die net op de arbeidsmarkt komen. Zo willen ze een wig drijven tussen de verschillende generaties arbeiders.

In mei 1968, terwijl de economische crisis opnieuw toesloeg, en met haar de terugkeer van de werkloosheid en de verarming van de arbeiders, was de arbeidersklasse in Frankrijk verenigd in de strijd. In de nasleep van de grote manifestaties van 13 mei van dat jaar, uit protest tegen  de politierepressie die de studenten hadden ondergaan, verspreidden de ‘walk-outs’ en algemene vergaderingen zich als een lopend vuurtje in fabrieken en alle werkplaatsen om, met de deelname van 9 miljoen stakers, uit te monden in een van de grootste stakingen uit de geschiedenis van de internationale arbeidersklasse. Heel vaak ontwikkelde deze dynamiek van uitbreiding en eenmaking zich buiten het keurslijf van de vakbonden, en na de Akkoorden van Grenelle, die op 27 mei 1968 tussen de vakbonden en de ondernemers werden gesloten, met de bedoeling om de beweging te begraven, verscheurden veel arbeiders hun vakbondskaart.

Vandaag ontbreekt het de werkende arbeiders, de werkloze arbeiders, de gepensioneerden en de studenten met een onzekere job aan vertrouwen in zichzelf, in hun collectieve kracht, om de strijd in eigen hand te nemen. Maar is geen andere weg. Alle voorgestelde ‘acties’ door de vakbonden leiden naar de verdeling, naar de nederlaag en de ontmoediging. Alleen de vereniging in de vorm van open en massale algemene vergaderingen, die autonoom zijn, en die werkelijk kunnen beslissen over het verloop van de beweging, alleen zij kunnen de basis vormen voor een verenigde strijd, gedragen door de solidariteit tussen alle sectoren, tussen alle generaties. Deze algemene vergaderingen kunnen de verpleegkundigen, de medewerkers van de spoeddienst, de werklozen, aan de arbeiders van eender welke sector, dus iedereen die het werk niet kan neerleggen, in de gelegenheid stellen om aan de strijd deel te nemen. Algemene vergaderingen die de eisen naar voren kunnen brengen die ons allemaal aangaan: de strijd tegen de werkonzekerheid, tegen de verlaging van de lonen, tegen de verhoging van het werktempo, tegen de verpaupering. Algemene vergaderingen waarin we ons één en gesterkt mogen voelen in onze collectieve kracht.

Wat is het vooruitzicht?

Het kapitalisme zal, zowel in Frankrijk als in de rest van de wereld, doorgaan de mensheid in een steeds grotere ellende te storten. Alleen de arbeidersklasse is de maatschappelijke kracht die in staat is om deze aanvallen een halt toe te roepen. De meest strijdbare en overtuigde arbeiders moeten zich hergroeperen, discussiëren, zich de lessen van het verleden eigen maken, om de zelfstandige strijd van de hele arbeidersklasse voor te bereiden. Enkel de arbeidersklasse zal, met de tijd, de deur kunnen openen naar een toekomst voor de volgende generaties, tegenover een kapitalistisch systeem in verval dat hen enkel nog meer ellende, meer uitbuiting en barbaarsheid kan bieden. Een systeem dat oorlog en slachtingen in zich bergt, net zoals donkere wolken onweer in zich bergen; een systeem dat bezig is het klimaat te vernietigen waarin de menselijke soort leeft, en die het overleven van diezelfde soort bedreigt.

Alleen de verenigde en massale strijd van alle sectoren van de uitgebuite klasse kan de aanvallen van de bourgeoisie afremmen en terugdringen.

Alleen de ontwikkeling van deze strijd zal het pad kunnen openen naar een fundamentele en historische strijd van de arbeidersklasse voor de afschaffing van de uitbuiting en het kapitalisme.

De Internationale Kommunistische Stroming / 01.12.2019

Rubric: 

Stakingen tegen pensioenhervorming In Frankrijk