Het proletariaat zal de mensheid alleen kunnen bevrijden van de steeds verstikkende ketens van het wereldkapitalisme als zijn strijd wordt geïnspireerd en bevrucht door de historische continuïteit van zijn kommunistische organisaties, de rode draad die loopt van de Bond van Kommunisten in 1848 tot de huidige organisaties die zich identificeren met de traditie van de Kommunistische Linkerzijde. Zonder dit kompas zal de reactie van de arbeiders tegen de barbaarsheid en de ellende die het kapitalisme oplegt, veroordeeld zijn tot blinde, wanhopige acties, die kunnen leiden tot een definitieve keten van nederlagen.

De blog van Nuevo Curso probeert het werk van Munis door te geven als een onderdeel van de Kommunistische Linkerzijde, maar Munis is er nooit echt in geslaagd om te breken met de foutieve benadering en oriëntaties van de Linkse Oppositie die zou ontaarden in het Trotskisme, een stroming die zich sinds de jaren 1940 duidelijk heeft opgesteld achter de verdediging van het kapitalisme, samen met zijn grote broers, het stalinisme en de sociaaldemocratie.

We reageerden op deze poging met het artikel “Nuevo Curso en de 'Spaanse Kommunistische Linkerzijde': wat is de oorsprong van de Kommunistische Linkerzijde?” [1]

“De toekomstige wereldpartij kan, als zij een echte bijdrage wil leveren aan de kommunistische revolutie, de erfenis van de Linkse Oppositie niet opnemen. Zij zal haar programma en haar actiemiddelen moeten baseren op de ervaringen van de Kommunistische Linkerzijde. ...er bestaat een gemeenschappelijke erfenis van de Kommunistische Linkerzijde waarin deze zich onderscheidt van andere linkse stromingen die uit de Kommunistische Internationale zijn voortgekomen. Daarom heeft iedereen die beweert tot de Kommunistische Linkerzijde te behoren de verantwoordelijkheid om de geschiedenis van dit onderdeel van de arbeidersbeweging te kennen en bekend te maken, alsmede de oorsprong ervan als reactie op de ontaarding van de partijen van de Kommunistische Internationale, en de verschillende takken waaruit ze bestaat (Italiaans Linkerzijde, Hollands-Duitse Linkerzijde, enzovoort). Het is vooral belangrijk om heel precies de historische contouren van het linkskommunisme te schetsen en de verschillen die haar scheiden van andere linkse stromingen uit het verleden, met name de Trotskistische stroming”.

Dit artikel, geschreven in augustus 2019, is volledig genegeerd door Nuevo Curso. De oorverdovende stilte heeft iedereen geraakt die de erfenis en de kritische continuïteit van het linkskommunisme verdedigt. Dit is nog schokkender als je weet dat Nuevo Curso elke dag een nieuw artikel publiceert over elk denkbaar onderwerp uit Netflix, over de kerstboodschap van de Spaanse koning en over het ontstaan van het kerstfeest. Zij heeft het echter niet nodig geacht ook maar één artikel te wijden aan zoiets vitaals als het ontwikkelen van argumenten die een rechtvaardiging zijn voor haar bewering dat, de min of meer kritische continuïteit van Munis met de Linkse Oppositie, die het Trotskisme heeft voortgebracht, deel uitmaakt van de Kommunistische Linkerzijde

Ons artikel eindigde met te zeggen: "Misschien heeft dit te maken met een sentimentele cultus voor een voormalige proletarische strijder Munis. Als dat het geval is, moeten we zeggen dat het een onderneming is die bestemd is om meer verwarring te scheppen, omdat zijn stellingen, die in dogma's zijn veranderd, alleen de ergste vergissingen en fouten zullen voortbrengen... Een andere mogelijke verklaring is dat de echte Kommunistische Linkerzijde wordt aangevallen met een ‘spamdoctrine’, … die in elkaar is geknutseld met behulp van het materiaal van die grote revolutionair. Als dat het geval is, is het de plicht van de revolutionairen om dit bedrog met de grootst mogelijke energie te bestrijden.”

Het ergste van de nederlaag van de wereldwijde revolutionaire golf van 1917-1923 is dat de gigantische misvorming, veroorzaakt door het stalinisme, werd voorgesteld als ‘kommunisme’, ‘marxisme’ en als ‘proletarische principes’. De huidige revolutionaire organisaties kunnen niet toestaan dat de hele erfenis, die bijna een eeuw lang met pijn en moeite werd ontwikkeld door de Kommunistische Linkerzijde, wordt vervangen door een ‘spam’doctrine welke gebaseerd is op de verwarring en het opportunistische gangreen die de Linkse Oppositie kenmerkten. Dit zou een harde klap zijn voor het perspectief van de proletarische wereldrevolutie.

De oorsprong van Nuevo Curso

In september 2017 ontdekten we de blog Nuevo Curso [2], die zich in eerste instantie presenteerde als een groep die geïnteresseerd was in de standpunten van de Kommunistische Linkerzijde en open voor discussie. Dat is tenminste wat Nuevo Curso zei in haar antwoord op de eerste brief die het IKS haar stuurde. Hier is hun antwoord:

“We zien onszelf niet als een politieke groepering, een proto-partij of zoiets... Integendeel, we zien ons werk als een soort ‘vorming’, om de discussie op de werkvloer, onder de jongeren, enzovoort te bevorderen en als we eenmaal bepaalde basiselementen hebben opgehelderd, als brug te dienen tussen de nieuwe mensen die het marxisme ontdekken en de internationalistische organisaties (in wezen de ICT en u, de IKS) die, zoals wij het zien, de natuurlijke stollende krachten van de toekomstige partij moeten zijn, ook al zijn ze vandaag erg zwak (net als de hele arbeidersklasse natuurlijk)”. [3]

Deze benadering verdween een paar maanden later, zonder een gedetailleerde en overtuigende verklaring, toen Nuevo Curso verklaarde de voortzetting te zijn van een zogenaamde Spaanse Kommunistische Linkerzijde, waarvan de oorsprong ligt bij Munis en zijn groep, de FOR [4]. We hebben er al op gewezen dat deze zogenaamde voorloper niets anders was dan een verwarring tussen het linkskommunisme en het trotskisme, en dat de standpunten van Nuevo Curso vanuit het oogpunt van de continuïteit van de politieke beginselen niet in overeenstemming zijn met die van het linkskommunisme, maar met het trotskisme of, in het beste geval, met pogingen om te breken met het trotskisme. [5] Er is dus geen sprake van een programmatische continuïteit tussen Nuevo Curso en de Kommunistische Linkerzijde.

Maar hoe zit het met de organische continuïteit? Dit is wat ze in eerste instantie over zichzelf zeiden:

“Onder de blog en de ‘School van het Marxisme’ zijn we een kleine groep van vijf mensen die 15 jaar lang hebben gewerkt en geleefd in een werkcoöperatie die functioneert als een gemeenschap van bezittingen. Dit is onze manier om tegen werkonzekerheid te vechten en de kost te verdienen. En ook om een manier van leven waarbij we kunnen discussiëren, leren en nuttig zijn voor onze families en vrienden in een moeilijke periode” (idem).

En zoals ze ook erkenden, was hun voornaamste activiteit in de verste verte geen marxistische kritiek; bij gebrek aan iets concreters was deze in het algemeen gewijd aan inspanningen “om georganiseerd werk op een productieve manier mogelijk te maken (een nieuwe coöperatieve of communitaristische beweging die de technologische mogelijkheid zou belichten van een maatschappij ontdaan van haar warenproductie, dat wil zeggen: een kommunistische samenleving.” [6] (idem).

Aan de andere kant, in aanvulling op deze centrale kern, en blijkbaar voortkomend uit een andere dynamiek van overdenking en discussie, kwamen verschillende groepen jongeren uit verschillende steden samen in deze groep. [7]

Verrassend is te zien hoe, met dergelijke elementen, de website van Nuevo Curso zich, vanaf het begin, presenteerde met een verwijzing naar de standpunten van de Kommunistische Linkerzijde. De rol van een van de elementen die hieraan bijdroeg, wordt in deze brief toegelicht:

“een van ons (d.w.z. van de coöperatieve kern, noot van de schrijver), Gaizka [8], die een van uw contacten was in de jaren 1990, en die, zoals hij zelf zei, veel van u geleerd had over marxisme. Het feit dat we op hem en op de door hem meegebrachte bibliotheek konden rekenen, was een belangrijk onderdeel van ons proces” (idem).

Inderdaad, dit ‘lid van de coöperatie’ verscheen in december 2017 in Madrid op onze openbare bijeenkomst ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de Russische revolutie en hij bleek iemand die we al kenden, de genaamde Gaizka, die in de jaren 1990 deelgenomen had aan een programmatische discussie met de IKS. Aan het eind van de bijeenkomst vertelde hij ons dat hij in contact stond met een groep jongeren, aan wie hij ‘een marxistische vorming’ gaf, en moedigde ons aan om contact met hen te maken.

Ons antwoord op zijn voorstel om contact op te nemen was dat hij eerst bepaalde politieke gedragingen moest verduidelijken die hij in de jaren 1990 niet had kunnen uitleggen. Deze hadden betrekking op gedragingen van een carrièrist en een nauwe en langdurige relatie met de Spaanse Socialistische Arbeiderspartij (PSOE) [9], terwijl hij tegelijkertijd aanspraak maakte op de standpunten van de Kommunistische Linkerzijde [10].

In december 2017 heeft hij hier niet op gereageerd, en daarna ook niet op de vier brieven die we hem in soortgelijke bewoordingen hebben gestuurd. Vandaar dat we, in overeenstemming met de proletarische traditie om dit soort ‘obscure’ episodes in het politieke leven te verduidelijken, nog steeds om uitleg vragen. Immers, ondanks het ontbreken van deze verduidelijkingen, blijkt uit de prospectie van zijn politieke activiteiten [11] dat hij, sinds we hem in de jaren 1990 ontmoetten, zijn banden met vooral de PSOE heeft aangehouden.

Het “kronkelige pad” van Gaizka

1992-1994: contact met de IKS en plotselinge verdwijning

In 1992 legde Gaizka contact met de IKS en presenteerde hij zich als lid van een groep die ‘De Spartakistische Unie’ wordt genoemd en die beweerde de standpunten van de Duitse Kommunistische Linkerzijde te verdedigen (standpunten die hem vandaag niet meer schijnen te bevallen). In werkelijkheid bestond deze voornamelijk uit hem en zijn partner [12]; en hun kennis van de programmatische posities en tradities van de Kommunistische Linkerzijde was meer een streven dan een realiteit.

Vanaf het begin was hij geïnteresseerd om zich snel bij onze organisatie aan te sluiten en hij voelde zich dan ook niet op zijn gemak toen de discussies extra lang werden voortgezet teneinde de nodige opheldering te verschaffen, of toen bepaalde van zijn gedragingen in twijfel werden getrokken - in het bijzonder met betrekking tot een ander element dat zich had aangesloten bij een discussiegroep in Madrid, waaraan een delegatie van Battaglia Comunista zo nu en dan ook aan deelnam.

De discussie over zijn politieke geschiedenis leverde ook problemen op. Hoewel hij ons inlichtte over het feit dat hij in contact was geweest met de Socialistische Jeugd (van de PSOE), toonde hij een soort fascinatie voor de ervaring van de kibboetsen [13] en maakte hij opmerkingen die hem in verband leken te brengen met Borrell [14] en de pro-Israëlische socialistische lobby [15]. Bovendien had Gaizka nooit duidelijkheid verschaft over zijn organisatorische banden met de PSOE of over zijn breuk met deze partij. [16]

In 1994 waren er in de IKS debatten gaande over het gewicht van de kringgeest in de arbeidersbeweging sinds 1968 en over onderlinge relaties die, onder de dekmantel van ‘communautaire’ woonvormen, waren gebaseerd op affiniteit. In de discussies over onze organisatieprincipes hebben we Gaizka onze standpunten hierover gepresenteerd. En dat is misschien de reden dat hij, toen we hem rechtstreeks om uitleg vroegen over de aspecten van zijn leven die onduidelijk bleven [17], hij helemaal niet verbaasd leek, hoewel we de bijeenkomst voorstelden als een confrontatie die werd opgenomen (wat we in onze discussies met hem overigens nooit eerder hadden gedaan). Tenslotte gaf hij geen enkele uitleg en verdween daarop uit het milieu van de Kommunistische Linkerzijde … Tot nu!

Een aangehouden band met de PSOE

Wat vragen opwerpt over Gaizka's politieke traject is niet het feit dat hij op een bepaald moment een sympathisant of militant van de Socialistische Jeugd was en dat hij dit niet duidelijk heeft gezegd. Wat een verklaring verdient is het feit dat, ondanks zijn beweringen dat hij overtuigd is door de standpunten van het linkskommunisme, zijn levensgeschiedenis veel sporen nalaat die een politieke relatie onthullen met mensen die hooggeplaatste functionarissen in de PSOE zijn of waren.

In 1998-1999 nam hij, zoals blijkt uit een aantal van zijn accounts op het internet, deel aan de campagne van Borrell in de voorverkiezingen van de PSOE als "adviseur", zonder ooit precies aan te geven wat dit betekende. Een van onze militanten zag hem op de televisie in het kantoor van de kandidaat [18]. Gaizka probeerde de kwestie te minimaliseren door te zeggen dat hij slechts als ‘kantoorbediende’ in de campagne aanwezig was, als iemand die door Borrell niet eens was opgemerkt. Maar de waarheid is dat bepaalde PSOE-leiders, zoals Miquel Iceta [19], in het openbaar hebben gezegd dat ze Gaizka tijdens deze campagne hebben ontmoet. En het lijkt niet erg logisch dat de hooggeplaatsten in de PSOE naar Borrell gaan met de vraag hen zijn kantoorbediende voor te stellen.

Bovendien heeft Gaizka in diezelfde jaren ook deelgenomen aan een ‘humanitaire missie’, georganiseerd door de Europese Raad voor Humanitaire Actie en Samenwerking in Kosovo [20], naast David Balsa, voormalig voorzitter van diezelfde Europese Raad voor Humanitaire Actie en Samenwerking en nu voorzitter van de Europees-Centraal-Amerikaanse Conferentie. Hij is een voormalige leider van de Socialistische Jeugd en een voormalig bestuurslid van de Socialistische Partij in Galicië. In een brief aan de Italiaanse Radicale Partij verklaarde Gaizka over hem dat hij “de jongen was die in mijn plaats naar Albanië ging”.

Naast de verdenkingen die op zijn minst een nauwere relatie tussen Gaizka en de PSOE suggereren dan hij wil toegeven. houdt dit tevens in dat hij actief deelnam aan een imperialistische oorlog onder de dekmantel van ‘humanitaire actie’ en de ‘rechten van de mens’ [21].

In 2003 was hij ook adviseur van Juan Alberto Belloch [22] van de PSOE in zijn campagne voor het burgemeesterschap van Zaragoza. En deze keer geeft hij toe: “Ik was zeer betrokken bij de campagne van de burgemeester, Juan Alberto Belloch, om de stad te herdefiniëren als een stedelijke ruimte, als een economisch landschap, waar er een ontwikkeling kan plaatsvinden van soorten ondernemingen die verbonden zijn met echte gemeenschappen, zeer transnationaal en sterk met elkaar verbonden”.

In 2004, na de terroristische aanslagen van 11 maart en de nationale verkiezingsoverwinning van de PSOE, schreef Rafael Estrella een voorwoord in een boek van Gaizka, vol van lof over zijn kwaliteiten. Deze heer was lid van de PSOE, woordvoerder van de Commissie voor Buitenlandse Zaken in het Congres van Afgevaardigden en voorzitter van de parlementaire vergadering van de NAVO [23]. Het boek onderstreepte het onvermogen van de rechtse Partido Popular om de Atocha-aanvallen te begrijpen, maar er is geen enkel woord van kritiek op de PSOE. Felipe Gonzalez citeerde er daarna wel eens uit.

Dezelfde volksvertegenwoordiger van de PSOE – Rafael Estrella – werd later, van 2007 tot 2012, ambassadeur van Spanje in Argentinië en nodigde Gaizka uit om zijn boek op de ambassade te komen presenteren, waardoor hij in contact kwam met het politieke en economische milieu in dit land.

Een andere ‘beschermheer’ die een belangrijke rol speelde in het Zuid-Amerikaanse avontuur van Gaizka was Quico Maňero, aan wie hij in een van zijn boeken de volgende woorden wijdde: "Aan Federico ‘Quico’ Maňero, vriend, verbinder van werelden en zo vaak een meester, die ons sinds jaren aanspoort om te ‘leven in de dans’ van de continenten en de gesprekken. Hij ontving ons en zorgde voor ons overal waar we kwamen; zonder hem hadden we nooit kunnen leven als neo-Venetianen".

Dit is wat de Izquierda Socialista (een linkse stroming in de PSOE) zegt over deze heer Quico Maňero: “het deel van REPSOL [24] dat eigendom is van Argentinië is de zaak van Señor Quico Maňero, de voormalige echtgenoot van Elena Valenciano [25], een historische leider van de PSOE (algemeen secretaris van de Socialistische Jeugd), adviseur van ondernemingen, nauw verbonden met Felipe Gonzalez, en, in 2005 benoemd tot lid van de Argentijnse Raad van Bestuur van REPSOL-YPF. Momenteel is hij het onderwerp van een onderzoek naar het Invercaria-schandaal en de Andalusische fondsen van de ‘reptielen’ (een financieel schandaal), waaruit hij 1,1 miljoen euro heeft ontvangen [26]”.

In dezelfde periode, in 2005, werkte Gaizka voor de Jaime Vera Foundation van de PSOE, dat van oudsher een instelling is voor de vorming van de politieke kaders van de partij, en het lijkt erop dat deze stichting in 2005 is begonnen met een internationaal programma voor de vorming van kaders met als doel om invloed te krijgen buiten de grenzen van Spanje. In dit kader nam Gaizka deel aan de vorming van de ‘K-Cyberactivisten’ in Argentinië, die de campagne van Cristina Kirchner ondersteunden in 2007, toen ze president werd.

“Het idee is twee jaar geleden geboren uit een politiek akkoord met de regering. Het was in 2005 onder een twintigtal jongeren die door de Casa Rosada (de zetel van de Argentijnse president) waren uitgekozen om te worden gevormd door de ‘Jaime Vera Foundation’, de regeringsschool van de PSOE-leiders, de Spaanse Socialistische Partij. Onder hen bevonden zich de bedenkers van het K-Cyberactivisme: de militante Sebastian Lorenzo (www.sebalorenzo.co,ar) en Javier Noguera (nogueradeucuman.blogspot.com), een regeringssecretaris van José Alperovich, de gouverneur van Tucumán”

“We waren stomverbaasd toen hij ons aansprak over blogs en sociale netwerken”, verklaarde Noguera aan [de krant] ‘La Nación’. Dit was het minste: de Spaanse ‘professor’ bleek de wereldwijde referentie voor cyberactivisme te zijn ... dezelfde die een maand geleden, samen met ambassadeur Rafael Estrella, in Buenos Aires zijn nieuwe boek presenteerde [27]”.

In de jaren na 2010, en vooral na de verkiezingsnederlaag van de PSOE, is er minder bewijs van betrokkenheid van Gaizka bij deze partij.

Zo nu en dan ook banden met het rechtse liberalisme

In feite probeerde Gaizka al vóór de overwinning van de PSOE in 2004 de banden aan te halen met de Partido Popular. In dat kader werkte hij, samen met de jongeren van de Partico Popular, aan het opzetten van ‘Los Liberales.org’, dat volgens de organisatoren zou dienen “om een repertoire te scheppen dat een beetje orde zou brengen in het online Spaanse liberalisme. In dat weekend zijn we aan het werk gegaan en hebben we, na enkele uren van naspeuringen voor de computer, in kaart gebracht wat er op internet bestond, het product van verschillende liberale en libertaire families (niet te verwarren met de anarchisten) die soms op gespannen voet staan met elkaar. Zo is ‘Los Liberales.org’ ontstaan, een onpartijdig project voor liberalen en voor diegenen die geïnteresseerd zijn in dit soort gedachten [28]”.

Tot dit huishouden behoorden mensen als Jiménez Losantos [29] en zijn krant ‘Libertad digital’, voor wie Gaizka verschillende artikelen schreef, en de christelijke liberale conservatieven, van wie de oprichters zelf niet zeker wisten of ze als liberalen of als deel van extreemrechts moesten worden beschouwd.

Zoals de journalist Ignacio Esolar [30] in het boek ‘La Blogoesfera Hispana’ schreef, hield deze club “niet lang stand. Ideologische en persoonlijke meningsverschillen tussen de oprichters maakten een einde aan het project”.

Wat doet iemand als Gaizka in een kamp als de Kommunistische Linkerzijde? [31]

Het onderzoek van Gaizka's politieke curriculum vitae laat duidelijk zien dat hij een nauwe band heeft met de PSOE. Sinds ze het proletarische kamp definitief heeft verlaten op haar buitengewone congres in april 1921 [32], heeft de PSOE een lange geschiedenis in dienst van de kapitalistische staat: onder de dictatuur van Primo de Rivera (1923-1930) trad de socialistische vakbond UGT op als een politie-informant, die veel CNT-militanten verklikte; en Largo Caballero, die optrad als een der belangrijkste coördinatoren tussen de PSOE en de UGT, diende als een adviseur van de dictator. In 1930 veranderde de PSOE snel van toon en plaatste zich aan het hoofd van de krachten die in 1931 de Tweede Republiek stichtten, waarin hij van 1931 tot 1933 een regering leidde in samenwerking met de Republikeinen. Hierbij moet opgemerkt worden dat in deze twee jaar 1500 arbeiders zijn omgekomen bij de onderdrukking van stakingen en opstanden.

Later vormde de PSOE de kern van de Volksfrontregering die de oorlogsinspanningen en het proces van militarisering leidde en de stalinistische schurken carte blanche gaf om de opstand van de arbeiders in Barcelona in mei 1937 te onderdrukken. Met het herstel van de democratie in 1975 vormde de PSOE de ruggengraat van de staat en werd ze de partij die het langst aan het hoofd van de regering zou staan (1982-1996, 2004-2011, en sinds 2018). De meest wrede maatregelen tegen de omstandigheden van de arbeidersklasse werden opgelegd door de regeringen van de PSOE, met name de herstructureringsplannen van de jaren 1980 die het verlies met zich meebrachten van een miljoen banen, of het programma van sociale bezuinigingen dat door de Zapatero-regering werd gelanceerd en dat door Partido Popular-regering van Rajoy zou worden voortgezet.

Met dit bastion van de burgerlijke staat heeft Gaizka samengewerkt; we hebben het niet over ‘gewone leden’, die min of meer misleid zijn, maar met lieden hoog in de partij, met niemand meer of minder dan met Borrell die benoemd is tot verantwoordelijke voor de buitenlands politiek van de Europese Commissie, en met Belloch die minister van Binnenlandse Zaken was, met Estrella die voorzitter was van de parlementaire vergadering van de NAVO.

In de curriculum vitae van Gaizka vind je geen enkel spoor van een vaste overtuiging in de standpunten van de Kommunistische Linkerzijde; voor alle duidelijkheid, het lijkt erop alsof hij geen enkele politieke overtuiging heeft, aangezien hij niet heeft geaarzeld om op een gegeven moment te flirten met het rechtse kamp. Het ‘marxisme’ van Gaizka is eerder een vorm van ‘Groucho-marxisme’: denk aan de gevierde komiek Groucho Marx toen hij lispelde: “hier zijn mijn principes. Als je ze niet leuk vindt, heb ik anderen in mijn zak”.

Daarom is de vraag: wat heeft Gaizka ertoe gebracht om te beweren met de groep Nuevo Curso een ‘historische’ band te creëren met de zogenaamde ‘Spaanse Kommunistische Linkerzijde’? Wat heeft deze heer te maken met haar standpunten, met de historische strijd van de arbeidersklasse?

En wat te denken van de houding van een parasitaire groep als de ‘Internationale Groep van de Kommunistische Linkerzijde’ (IGKL) in het verlengde daarvan? Sommige leden van deze groep waren in de jaren 1992-1994 lid van het centrale orgaan van de IKS en waren op de hoogte van het toenmalige gedrag van Gaizka, net als nu als de belangrijkste animator is van Nuevo Curso. Maar ze sluiten hun ogen voor dit gegeven, houden zich stil en proberen zijn afkomst te verbergen. Vervolgens verklaren ze dat deze groep de toekomst is van het linkskommunisme en dat soort dingen.

Volgens de IGKL “is Nuevo Curso een blog van kameraden die regelmatig sedert september laatstleden zijn begonnen met het publiceren over de situatie en over bredere vraagstukken, waaronder theoretische. Helaas is hun blog alleen in het Spaans. Het geheel van standpunten die zij verdedigt zijn klassenstandpunten die deel uitmaken van het programmatische kader van de Kommunistische Linkerzijde...Wij zijn niet alleen onder de indruk van hun bevestiging van de klassenstandpunten zonder concessies te doen, maar ook van de 'marxistische kwaliteit' van de teksten van de kameraden... [33].”

“Zo is de oprichting van Emancipacion als volwaardige politieke groepering uitdrukking van het feit dat het internationale proletariaat, hoewel ondergeschikt en nog lang niet in staat om de verschillende aanvallen van het kapitaal terug te dringen, de neiging heeft om zich door middel van strijd te verzetten en de ideologische greep van het kapitaal te doorbreken, en dat zijn revolutionaire toekomst intact blijft. Het drukt de (relatieve) ‘vitaliteit’ uit van het proletariaat [34].”

In de traditie van de arbeidersbeweging, waarvan de historische continuïteit vandaag de dag door de Kommunistische Linkerzijde wordt vertegenwoordigd, zijn de organisatieprincipes, die van het functioneren, van het gedrag en van de eerlijkheid van militanten net zo belangrijk als programmatische principes. Enkele van de belangrijkste congressen in de geschiedenis van de arbeidersbeweging, zoals het Haagse Congres van de Eerste Internationale in 1872, waren gewijd aan deze strijd voor de verdediging van het proletarisch gedrag (en dit ondanks het feit dat het congres een jaar na de Parijse Commune plaatsvond en het nodig was om daaruit lessen uit te trekken) [35]. Marx zelf heeft het werk aan het project Het Kapitaal stilgezet om een heel boek – waar hij meer dan een jaar over deed – te wijten aan de verdediging van het proletarisch gedrag tegen de intriges van Herr Vogt, een Bonapartistische agent die een lastercampagne tegen Marx en zijn kameraden voerde. Onlangs hebben we een artikel gepubliceerd over de aanklacht van Bebel en Liebknecht tegen het oneerlijke gedrag van Lassalle en Schweitzer [36]. En in de 20e eeuw (in 1903) wijdde Lenin ook een boek aan deze kwestie: Een stap voorwaarts, Twee stappen terug. Daarin trok hij lessen uit het Tweede Congres van de Russische Sociaal-Democratische Arbeiderspartij waarin het gedrag dat vreemd is aan het proletariaat zwaar doorwoog. We kunnen ook Trotski aanhalen die een Erejury had aangevraagd om zijn integriteit te verdedigen tegen de laster van Stalin.

Het feit dat iemand, die nauwe banden heeft met de hooggeplaatste leiders van de PSOE, plotseling arriveert in het kamp van de Kommunistische Linkerzijde, zou bij alle groepen en militanten, die strijden voor de historische belangen van onze klasse, een alarmbel moeten doen afgaan; ook degenen die betrokken zijn bij de blog van Nuevo Curso maar dat te goeder trouw doen, in de overtuiging dat ze strijden voor de principes van de Kommunistische Linkerzijde.

In 1994 vroegen we Gaizka om zijn traject en zijn toen al dubieuze banden te verduidelijken. Hij verdween van het toneel. In 2018, toen hij terugkwam met een hele rugzak aan contacten in de bovenste contreien van de PSOE, vroegen we het hem opnieuw en hij bleef stil. Voor de verdediging van de Kommunistische Linkerzijde, haar integriteit en haar toekomstige bijdrage moeten we hem vragen om rekenschap af te leggen van dit alles.

Internationale Kommunistische Stroming / 2020.01.28

Noten

[1]https://en.internationalism.org/content/16727/nuevo-curso-and-spanish-co...

[2] Sinds juni 2019 heeft Nuevo Curso zich in feite omgevormd tot een politieke groep met de naam Emancipación, ondanks het feit dat haar blog nog steeds opereert onder de naam Nuevo Curso. Deze ontwikkeling heeft geen enkele invloed op de inhoud van dit artikel.

]3] 7.11.2017, van centro@nuevocurso naar [email protected]

[4] Zie onder andere https://en.internationalism.org/internationalreview/200908/3077/farewell... https://en.internationalism.org/content/2937/polemic-where-going; https://en.internationalism.org/international-review/201711/14445/commun... https://en.internationalism.org/international-review/201808/16490/castor... https://en.internationalism.org/content/3100/confusions-fomento-obrero-r....

[5]https://en.internationalism.org/content/16727/nuevo-curso-and-spanish-co...

[6] Wie kan dit begrijpen? Wij van onze kant zullen niet proberen te begrijpen wat dit soort activiteiten precies inhoudt. Voorlopig volstaat het te zeggen dat het, ondanks het ‘kommunistisch’ label dat er op geplakt is, niet iets is dat te maken heeft met een echte kommunistische of revolutionaire activiteit, zoals de brief overigens zelf erkent, als hij vermeldt dat je, om in de richting van het marxisme te gaan, moet beginnen met een kritiek op dit soort activiteiten.

[7] "Maar sinds anderhalf of twee jaar merken we een verandering om ons heen. We kunnen op een andere manier praten en er zijn tientallen jongeren verschenen met een geest die ons erg bevalt, maar die in de meest klassieke vormen van het stalinisme of het trotskisme vervielen" (uit de door Nuevo Corso aangehaalde brief).

[8] In de brief wordt zijn echte naam gebruikt; hier gebruiken we de naam waaronder we hem sinds de jaren 1990 kennen.

[9] https://en.wikipedia.org/wiki/Spanish_Socialist_Workers%27_Party

[10] We hebben er daarentegen geen probleem mee gehad om de groepen jongeren te ontmoeten, en dit is wat we in november 2018 met een van hen hebben gedaan.

[11] Onder zijn echte naam is Gaizka een publieke figuur op het web, en dit stelt ons in staat om zijn aanwezigheid en deelname aan verschillende politieke initiatieven te volgen. We kunnen hier echter niet alle documentatie verstrekken zonder zijn identiteit te onthullen.

[12] In het begin waren er andere mensen die de groep echter verlieten.

[13] In de meest recente uitingen van Gaizka blijft deze fascinatie bestaan, maar ze is vermomd als een verdediging van de communautaire ervaring van de kibboets, met name in de aanvangsfase aan het begin van de 20e eeuw, zonder enige verwijzing naar de politieke rol die deze heeft gespeeld in de imperialistische belangen van de staat Israël: "De 'Indianos' (dat wil zeggen: de commune van Gaizka, noot van de schrijver) zijn gemeenschappen die lijken op de kibboets (er zijn geen individuele spaartegoeden, de coöperaties zelf staan onder collectieve en democratische controle, enzovoort.), maar er zijn belangrijke verschillen, zoals de afwezigheid van een gedeelde nationale of religieuze ideologie; en ze zijn verspreid over verschillende steden in plaats van geconcentreerd in een paar installaties, en hebben een begrip van het feit dat bepaalde criteria de economische rationaliteit te buiten gaan” (uittreksel uit een interview met Gaizka).

[14] Als luchtvaartingenieur en econoom ging Borrell in de jaren 1970, tijdens de Spaanse overgang naar de democratie, de politiek in als militant van de PSOE. Hij bekleedde verschillende verantwoordelijke posten in de regering van Felipe Gonzales, eerst in het Ministerie Economie en Financiën als algemeen secretaris voor de begroting en openbare uitgaven (1982-84); daarna als Staatssecretaris voor Financiën (1984-1991); tenslotte in de Raad van Ministers met een portefeuille voor Industrie en Vervoer. Na de algemene verkiezingen van 1996, in de oppositie, werd Borrell in 1998 de aangewezen kandidaat van de PSOE voor de post van Eerste Minister, maar nam in 1999 ontslag. Sindsdien richtte hij zich op de Europese politiek, en werd in de periode 2004-2009 lid van het Europese Parlement. Daarin werd hij, in de eerste helft van zijn ambtstermijn, voorzitter van het parlement. Na zijn terugtrekking van het politieke voorplan keerde hij in juni 2018 terug in de Raad van Ministers, met zijn benoeming tot Minister van Buitenlandse Zaken, Europese Unie en Samenwerking in de regering onder leiding van Pedro Sanchez (Wikipedia). Onlangs werd hij de Europese Commissaris voor Buitenlandse Zaken.

[15] In 1969 vertoefde Borrell in een kibboets en zijn eerste vrouw en de moeder van zijn twee kinderen is van Joodse afkomst. Hij staat bekend als een verdediger van pro-Israëlische belangen binnen de Socialistische Partij.

[16] Dit is niet de enige relatie die onduidelijk blijft. We hebben nu geleerd dat hij in dezelfde periode dat hij sprak over toetreding tot de IKS, deelnam aan en de belangrijkste animator was in Spanje van de zogenaamde cyberpunk, en een promotor van cyberactivisme.

[17] Het verlangen naar een "communautaire" levenswijze, wat zijn fascinatie voor de kibboets verklaart, en dat aanwezig was in 'De Spartacistische Unie', waar een poging werd gedaan om samen te leven, was één voorbeeld.

[18] In de jaren 1980 werd een element met de naam ‘Chenier’ ontdekt en in onze pers aan de kaak gesteld als avonturier. Niet lang daarna zagen we hem werken in opdracht van de Franse Socialistische Partij. Dit zette ons aan het denken over een mogelijke relatie tussen Gaizka en de PSOE, die veel nauwer bleek dan hij ooit heeft toegegeven.

[19] Algemeen secretaris van het PSC, de Socialistische Partij van Catalonië; sinds 1978 militant van de Socialistische Jeugd en de PSOE; in 1998-1999 was hij afgevaardigde van Barcelona voor het Congres van Afgevaardigden.

[20] Aangezien de instelling niet erg bekend is, zie hier een verwijzing naar de stichting van de krant ‘UH’ in Mallorca, gebaseerd op een nieuwsbericht van het bureau ‘Efe’: https://www.ultimahora.es/noticias/sociedad/1999/03/01/972195/espanol-pr....

[21] Juist de oorlog in voormalig Joegoslavië (de eerste bombardementen en bloedbaden in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog) werd gevoerd onder het mom van ‘humanitarisme’; en de luchtaanvallen van de NAVO werden gepresenteerd als ‘hulp aan de bevolking’ tegen de paramilitairen.

[22] Juan Alberto Belloch was de Minister van Justitie en Binnenlandse Zaken onder Felipe González (1993-1996) voordat hij het ambt van burgemeester van Zaragoza aanvaardde.

[23] https://en.wikipedia.org/wiki/NATO_Parliamentary_Assembly

[24] REPSOL is het toonaangevende Spaanse bedrijf in de winning, raffinage en marketing van olie en afgeleide producten. Het heeft een belangrijke internationale aanwezigheid, vooral in Zuid-Amerika. https://en.wikipedia.org/wiki/Repsol

[25] Leider van de PSOE en nummer twee na Alfredo Pérez Rubalcaba, een inmiddels overleden Minister van Binnenlandse Zaken en de authentieke ‘Richelieu’ van de socialistische regeringen, die de luchtverkeersleiders met het pistool op de borst dwong om weer aan het werk te gaan.

[26] https://web.psoe.es/izquierdasocialista/docs/648062/page/patriotas-por-d...

[27] Het dagblad ‘La Nación’, Argentinië.

[28] Deze blog bestaat niet meer, dus we kunnen geen link geven, maar we beschikken wel over relevante schermafbeeldingen.

[29] Een journalist die vroeger een militant was van de maoïstische groep ‘Bandera Roja’ en van de stalinistische partij in Catalonië (PSUC), die vandaag de dag ‘Vox’ en de ultrarechtse vleugel van de PP steunt. Hij heeft geschreven voor ‘ABC’ en ‘El Mundo’ en gesproken op Radio ‘COPE’. Momenteel is hij de animator van het internettijdschrift ‘Libertad’ en van ‘es.radio’.

[30] De oprichter van het tijdschrift ‘Público’, dat hij vervolgens heeft verlaten om als de belangrijkste leider ‘Dairio.es’ te promoten. Hij is een columnist op de talkshow van de TV-kanaal ‘La Sexta’.

[31] “Wat doet een aardig meisje als jij op een plek als deze plaats?” Dit is een uitdrukking uit een liedje van de Madrileense groep Burning dat zoveel succes had in de jaren 1980, dat er een film op is gebaseerd geregisseerd door Fernando Colomo en met Carmen Maura in de hoofdrol.

[32] Tijdens dit congres ontstond er een afscheiding van de laatste proletarische tendensen die nog steeds binnen de PSOE de strijd aanbonden, al moet worden erkend dat ze erg verward waren (centristisch). Het thema van dit congres was het al of niet toetreden tot de Derde Internationale, iets wat werd verworpen door 8269 mandaten tegen 5016. De voorstanders voor aansluiting bij de Komintern verlieten het congres om de Spaanse Kommunistische Arbeiderspartij op te richten.

[33] ‘Revolution or War’, nr. 9  (IGKL)

[34] ‘Revolution or War’, nr. 12 (IGKL)

[35]https://nl.internationalism.org/wereldrevolutie/200507/107/het-congres-v...

[36]https://en.internationalism.org/content/16745/lassalle-and-schweitzer-st...