We publiceren hieronder een artikel van Acción Proletaria en Rivoluzione Internazionale, publicaties van de IKS in Spanje en Italië waaruit blijkt dat de bourgeoisie in alle landen dezelfde criminele nalatigheid aan de dag legt ten aanzien van de pandemie en dezelfde minachting voor het leven van de uitgebuiten.

De kapitalistische staat presenteert zich vandaag de dag als onze ‘redder’. Dat is een oplichterij van het ergste soort. Wat hebben ze gedaan met het oog op de verspreiding van de pandemie? Het ergste! In alle landen hebben ze afgewacht, zo beweerden de autoriteiten dat het slechts een gewone griep was en dat men de pandemie kon laten ontwikkelen door te vertrouwen op ‘groepsimmuniteit’ (zoals in Nederland), ze namen op het laatste moment maatregelen, gedwongen door de stijging van het aantal doden. Ook in België en Nederland hielden ze miljoenen arbeiders vast op hun werkplek, zonder maskers, zonder gel, zonder handschoenen en allemaal samengepakt. Waarom hebben ze dit gedaan? Om te blijven produceren, ten koste van alles! Op deze manier hoopten ze de schade voor de productie en de export te beperken en zelfs marktaandeel te winnen ten opzichte van hun concurrenten in moeilijkheden! ‘Ligt China plat? Laten we produceren!’, ‘Ligt Italië plat? Laten we produceren!’, en zo verder. Zelfs onder de golf van de epidemie, wanneer de lock-down wordt uitgeroepen, houdt de druk om ‘de gezondheid van de economie’ en ‘bedrijven in moeilijkheden’ te steunen niet op! De verklaringen van Trump of Bolsonaro over ‘de economie eerst’ zijn slechts een karikatuur van de moorddadige politiek van de leiders van alle regeringen van de wereld.

Aldus schat men vandaag reeds de risico’s in voor een herstart van de economie, zelfs op een moment dat de epidemie niet wordt overwonnen. Door de verspreiding van het virus te bevorderen brengt elke nationale bourgeoisie in feite haar eigen activiteit in gevaar, maar de economische gevolgen van de coronacrisis die zich aftekenen geven haar weinig keuze.

Als reactie daarop hebben we een aantal stakingen gezien in Italië, Spanje, België, Frankrijk, de Verenigde Staten, Brazilië, Canada... Natuurlijk zijn deze stakingen beperkt, hoe kan het ook anders met de lock-down en de onmogelijkheid om samen te komen? Maar juist hun bestaan in verschillende landen, in deze uiterst moeilijke omstandigheden voor de klassenstrijd, toont aan dat er in sommige delen van de arbeidersklasse weerstand bestaat tegen de ‘opoffering’ die wordt geëist, tegen het idee om te dienen als kanonnenvoer voor de belangen van het kapitaal. We kunnen niet vertrouwen op de kapitalistische staat, die zijn rol als ‘coördinator’ in de strijd tegen de pandemie aangrijpt om zijn totalitaire controle, de atomisering, het individualisme verder te versterken en een ideologie van nationale eenheid en zelfs van oorlog te ontwikkelen.

Meer dan ooit biedt deze pandemie ons een duidelijk alternatief: of we laten ons meeslepen door de barbaarsheid van het kapitalisme, of we dragen geduldig en met een toekomstvisie bij aan het perspectief van de proletarische wereldrevolutie.

---

Vandaag de dag bieden de straten van Madrid het spektakel van het ononderbroken ballet van gierende ambulances, de chaos van de gezondheidsdiensten en de pijn die vergelijkbaar is met die van de terroristische aanslagen van Atocha (Madrid, Spanje) in 2004 (193 doden en meer dan 1.400 gewonden). Deze keer is het echter een pandemie die volgens officiële cijfers al 2.300 levens[1] heeft geëist en bijna 35.000 mensen in Spanje heeft besmet, een epidemie die zich sneller verspreidt dan in Italië, dat enkele dagen geleden al alle records had gebroken op het gebied van dagelijkse sterfgevallen (651). De dodelijkheid ervan (meer dan 7.000 doden) maakt deze epidemie al tot de ergste gezondheidsramp in beide landen sinds de Tweede Wereldoorlog. Deze landen zijn slechts de voorbodes van wat de bevolking van metropolen als New York, Los Angeles, Londen, enz. waarschijnlijk te wachten staat. Een realiteit die nog erger zal zijn wanneer deze epidemie harder toeslaat in Latijns-Amerika, Afrika en andere delen van de wereld waar de gezondheidsstelsels nog hachelijker zijn of helemaal niet bestaan.

Maar daarvoor konden de autoriteiten in Spanje en Italië - net als in Frankrijk en ongetwijfeld ook in andere kapitalistische mogendheden - zich wekenlang perfect voorstellen welke schade deze epidemie zou aanrichten. Toch hebben ze, net als andere kapitalistische staten (niet alleen populistische Johnson in Groot-Brittannië of Trump in de VS), besloten om de noden van de kapitalistische economie te stellen boven de gezondheid van de bevolking. Nu, in hun histrionische en hypocriete toespraken, zeggen deze leiders dat ze alles zullen doen om de gezondheid van hun burgers te beschermen, en ze geven de schuld aan het ‘virus’, waartegen ze ‘zogezegd de ‘oorlog te hebben verklaard".

Maar de verantwoordelijkheid voor sterfgevallen, die door de pandemie is veroorzaakt, is volledig toe te schrijven aan de sociale omstandigheden, aan een productiewijze die, in plaats van de ontwikkeling van productiekrachten, van de natuurlijke hulpbronnen en de vooruitgang van de kennis te gebruiken om het leven te bevorderen, het menselijk leven en de natuur hebben opgeofferd op het altaar van de wet van de winst.

De uitgebuite klasse is het belangrijkste slachtoffer van deze pandemie.

Er wordt ons verteld dat deze pandemie iedereen treft, zonder onderscheid te maken tussen arm en rijk. Ze verspreiden de gevallen van bepaalde ‘beroemdheden" die door Covid-19 zijn getroffen of zelfs gedood. Maar dergelijke anekdotes worden naar voren gebracht om te verbergen dat de uitbuitingsomstandigheden van de werkers de enige verklaring is voor de opkomst en verspreiding van deze pandemie.

In de eerste plaats vanwege de overvolle omstandigheden in de wijken waar de uitgebuiten moeten leven, die op die manier een broedplaats vormen voor de verspreiding van epidemieën. Dit is gemakkelijk te controleren, gezien de hogere incidentie van deze pandemie in industriële regio's met een dichte bevolkingsconcentratie (Lombardije, Venetië en Emilia-Romagna in Italië, Madrid, Catalonië en Baskenland in Spanje), dan in minder bevolkte regio's (Sicilië, Andalusië). Het steeds groter wordende probleem van de woningen voor de arbeiders maakt deze kwetsbaarheid nog groter. In het geval van Madrid zijn de ziekenhuizen die het meest belast worden en waar de diensten ineenstorten, precies de ziekenhuizen die de bevolking van de industriesteden in het zuiden bedienen. In de vervallen en overbevolkte appartementencomplexen is het ook veel moeilijker om de quarantaine te verdragen die door de autoriteiten is afgekondigd. In de luxe chalets van Somosierra of de villa's van Nice, waar Berlusconi met zijn kinderen hun toevlucht hebben gezocht, is afzondering een stuk gemakkelijker te verwerken. Het geklets van de uitbuiters over hun ‘burgerplicht’ is gewoon cynisme.

Laten we het niet hebben over de impact voor de bevolking die moet rondkomen van een onzekere job en die bovendien moet zorgen voor jonge kinderen of oudere mensen die in dit soort woningen zijn samengepropt. Het geval van de ouderen is bijzonder schandalig, die, na hun hele leven te zijn uitgebuit, nu gedwongen worden om alleen te leven, of verwaarloosd worden in ‘tehuizen’ die uitsluitend door de wetten van de kapitalistische winst worden beheerd. Met een gemiddelde van één verzorger op 18 bewoners zijn bejaardentehuizen een van de belangrijkste bronnen van de verspreiding van de pandemie geworden. Deze verspreiding van de virus hebben we in Spanje gezien, niet alleen onder de ‘gepensioneerden’, maar ook onder degenen die daar werken en die, met tijdelijke contracten en voor hongerlonen, gedwongen zijn om voor risicopatiënten te zorgen, vaak zonder de minimale bescherming. De situatie is identiek in Frankrijk, dat tot voor kort werd gepresenteerd als een model van sociale bescherming door de staat.

In Spanje werd het dieptepunt bereikt voor gehospitaliseerde patiënten, toen die afgezonderd moesten blijven op hun afdeling naast de lijken van hun onfortuinlijke overleden metgezellen, omdat de begrafenisdiensten overweldigd waren of het hen ontbrak aan beschermende uitrusting om de stoffelijke resten ‘bijeen te rapen’. Op dezelfde manier worden verplaatsingen naar de overvolle ziekenhuizen uitgesteld en wordt de toekomst die zieken wacht, in veel gevallen teruggebracht tot die van tot derde- of vierderangs patiënten, na een ‘triage’ die wordt vastgesteld op basis van materiële en persoonlijke middelen en een kosten-batenanalyse. Dergelijke criteria vormen een echte aanval op de menselijke waardigheid en het leven, op de sociale instincten die de mensheid in staat hebben gesteld zich te ontwikkelen. Vandaag de dag worden ze openlijk toegepast door de Italiaanse, Spaanse, Franse en andere autoriteiten.

Daar komt nog bij dat er sprake is van de toegenomen uitbuiting en de ondertussen wel bekende blootstelling aan het virus onder gezondheidswerkers, die verantwoordelijk zijn voor 8 tot 12% gevallen van besmetting: meer dan 5.000 in Spanje alleen al. Zelfs deze statistieken zijn in feite grotendeels vervalst, aangezien een groot deel van deze werkers niet in staat zijn gesteld om zich te testen om uit te vinden of ze al dan niet besmet zijn met het coronavirus. Toch worden ze gedwongen te werken zonder de nodige beschermende handschoenen, maskers en pakken, die als ‘overbodige’ uitgaven werden beschouwd voor de gezondheidszorg en het functioneren van de kapitalistische economie. Zoals in de ziekenhuizen, bedden op de intensive care, beademingsapparatuur, onderzoek nar het coronavirus, mogelijke remedies en vaccins, ... dit alles wordt opgeofferd in naam van de rentabiliteit. Vandaag de dag proberen de klachten in de media, vooral die van ‘linkse’ politici, de woede van de mensen te richten op de ‘privatisering’ van de gezondheidszorg. Maar wie ook de eigenaar is van het ziekenhuis, het farmaceutisch bedrijf of het verpleeghuis, de werkelijkheid is dat de gezondheid van de bevolking wordt onderworpen aan de regel van de winsten die worden behaald door een uitbuitende minderheid ten koste van de maatschappij als geheel.

De verdediging van het leven tegen de wetten van uitbuiting

De dictatuur van de wetten van het kapitaal over de menselijke behoeften is duidelijk gebleken uit de toepassing van de quarantaine- en lock-downmaatregelen in Italië, Spanje en Frankrijk, die draconische beperkingen oplegden aan boodschappen doen, het bezoek aan ouderen afschafte, kinderen en patiënten met een handicap isoleerde, maar desondanks volledig laks was ten aanzien van andere verplaatsingen om de bevolking aan te moedigen naar bouwplaatsen te gaan, schepen te laden met containers van allerlei verschillende materialen, de productie in verschillende fabrieken (van textiel, huishoudelijke apparaten, auto’s, enzovoort) koste wat het kost op peil te houden.

En om deze uitbuitingsvoorwaarden ‘zeker te stellen’, terwijl men een paar ‘joggers’ of arbeiders die in kleine groepen met de auto naar het werk gaan (en een deel van de reiskosten besparen) achterna zit, is het gebruik van de metro of het openbaar vervoer toegestaan tot in de buitenwijken, zodat de ‘nationale productie’ wordt voortgezet. Veel arbeiders zijn verontwaardigd over het criminele cynisme van de bourgeoisie en uiten hun woede via sociale media, want onder de huidige omstandigheden is het onmogelijk om dit samen op straat of in vergaderingen te doen. Zo werd in reactie op de campagne, die door de belangrijkste media wordt gevoerd onder de leuze ‘Blijf thuis!’, werd een even populaire hashtag ‘Ik kan niet thuis blijven’ gelanceerd, waardoor bezorgers (Deliveroo, Uber), thuiswerkers, arbeiders in de enorme ‘ondergrondse’ economie, enzovoort, zich uitten.

Er zijn ook protesten en stakingen uitgebroken tegen de voortzetting van het werk onder omstandigheden die het leven en de veiligheid van de werkers veronachtzamen. Zoals het werd geschreeuwd tijdens de demonstraties in Italië: “Uw winst is meer waard dan onze gezondheid”!

In Italië is deze woede vanaf 10 maart tot een uitbarsting gekomen in de Fiat-fabriek in Pomigliano, waar dagelijks 5.000 arbeiders aanwezig zijn. De arbeiders zijn in staking gegaan om te protesteren tegen de onveilige omstandigheden waarin ze gedwongen zijn te werken. In andere fabrieken in de metaalsector, bijvoorbeeld in Brescia, hebben de arbeiders, onder dreiging van een staking, een ultimatum gesteld aan de bedrijven om de productie aan te passen aan de noodzakelijke bescherming van de arbeiders. Uiteindelijk besloten de bedrijven de fabrieken te sluiten. En toen, meer recentelijk, op 23 maart, een volgend decreet van Eerste Minister Conte het groene licht gaf om het werk voort te zetten in industrieën die niet noodzakelijkerwijs essentieel waren, braken er weer spontane stakingen uit, waarna de vakbond CGIL het deed voorkomen alsof hij opriep tot een ‘algemene staking’.

In Spanje is het begonnen in de Mercedes-fabriek in Vitoria, toen de arbeiders besloten het werk onmiddellijk te staken nadat er gevallen van besmetting met Covid-19 waren geconstateerd. Hetzelfde gebeurde in de fabriek van huishoudelijke apparaten van Balay in Zaragoza (1.000 werknemers) en in de Renaultfabriek in Valladolid. Het moet gezegd worden dat de bedrijven in veel gevallen zelf besloten tot een lock-out (zoals bij Airbus in Madrid, bij de SEAT in Barcelona of bij Ford in Valencia in dezelfde periode, vervolgens bij PSA in Zaragoza of bij Michelin in Vitoria), zodat de staatskas (met andere woorden: de meerwaarde die aan de arbeidersklasse als geheel wordt onttrokken) een deel van de lonen van hun arbeiders zou betalen, terwijl er in werkelijkheid vóór de pandemie al plannen waren voor ontslagen (in de fabrieken van Ford of bij Nissan in Barcelona).

Maar er zijn ook openlijke manifestaties van klassenstrijdlust, zoals de wilde staking, dat wil zeggen in de marge en tegen de vakbonden, die plaatsvond onder de buschauffeurs in Luik (België) tegen de onverantwoordelijkheid van het bedrijf om zijn chauffeurs te laten werken onder blootstelling aan besmetting, terwijl België een van de eerste landen was die een lock-down uitvaardigde. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het personeel van de bakkerij Neuhauser en de scheepswerven of het SNF-bedrijf in Andrézieux (bij Lyon). In Frankrijk waren er zeer harde uitingen van protest op de scheepswerven van Saint-Nazaire. Een arbeider van deze werven uitte zich op de televisie: “Ik ben gedwongen om te werken in een afgesloten ruimte met 2 of 3 collega's in een cabine van slechts 9 m²  en zonder enige bescherming. Dan moet ik naar huis waar mijn vrouw en kinderen opgesloten zitten. En ik vraag me met angst af of ik geen gevaar ben voor hen. Ik kan er niet tegen”.

Terwijl de epidemie zich uitbreidt met haar rampzalige gevolgen voor de arbeiders, ontstaan er haarden van protesten van arbeiders, al zijn het minderheden, tegen de dwang van de logica en de behoeften van de kapitalistische uitbuiting: we zagen het bij de fabrieken van Fiat-Chrysler in Tripton (Indiana), waar geprotesteerd werd tegen het feit dat ze moesten gaan werken terwijl het verboden was om buiten de fabrieken samen te komen. Vergelijkbare reacties waren te zien bij de fabriek van Lear in Hammond, Indiana, bij de Fiat-fabrieken in Windsor, Ontario, Canada of de vrachtwagenfabriek van Warren in de buitenwijken van Detroit. Ook buschauffeurs in de stad Detroit stopten met hun werk totdat het bedrijf hen een minimum aan veiligheid garandeerde op het werk. Het is veelzeggend dat de arbeiders in deze strijd in de Verenigde Staten hun besluit om te stoppen met werken hebben moeten opleggen tegen de instructies van de vakbond (in dit geval de UAW), die hen had aangemoedigd om te blijven werken om de belangen van het bedrijf niet te schaden.

In de haven van Santos (Brazilië) hebben arbeiders gedemonstreerd tegen de door de autoriteiten opgelegde verplichtingen om te gaan werken. Ook in dat land is er onder de arbeiders van de fabrieken van Volkswagen, Toyota, General Motors, enzovoort, een groeiende bezorgdheid over het feit dat de productie moet worden voortgezet alsof er geen sprake is van een pandemie.

Hoe beperkt deze protesten ook zijn, ze vormen een belangrijk onderdeel van het antwoord van het proletariaat op de pandemie, die ongetwijfeld het karakter hebben van een klassenstrijd tegen het kapitalisme. Zelfs op zuiver defensief terrein weigeren de uitgebuiten te accepteren dat ze worden gereduceerd tot kanonnenvoer voor de belangen van hun uitbuiters.

Het antwoord van de bourgeoisie: hypocrisie en staatstotalitarisme

De bourgeoisie zelf is zich bewust van het potentieel voor de ontwikkeling van de strijdwil en het bewustzijn van het proletariaat, welke besloten ligt in deze toename van onrust, verontwaardiging en opofferingen die van de arbeiders worden geëist. Nu hebben zelfs de hoofdrolspelers van het ‘austericide’[2] (zoals Merkel, of Berlusconi, of de Spanjaard Luis de Guindos) de mond vol met beloften over sociale steun. Maar de wapens van de uitbuitende klasse blijven de traditionele wapens van de hele geschiedenis van de klassenstrijd: bedrog en onderdrukking.

Overal zijn er hypocriete campagnes geprogrammeerd en georganiseerd om te applaudisseren voor de werkers in de gezondheidszorg. Natuurlijk verdienen deze werkers alle erkenning en solidariteit, want zij hebben vooral met hun inspanningen en steun de gezondheidszorg overeind proberen te houden. Ze doen dit al jaren in weerwil van het verlies van banen en de achteruitgang van materiële middelen. Het is echter weerzinwekkend om te zien hoe de regeringsautoriteiten, die juist deze omstandigheden van toenemende uitbuiting en machteloosheid van deze arbeiders heeft gecreëerd, hun zogenaamde solidariteit probeert te associëren met het idee dat we allemaal het gevoel moeten hebben dat we in hetzelfde schuitje zitten, om dan het volkslied te zingen en de nationalistische waarden te verheerlijken als reactie op de verspreiding van de pandemie.

Het walgelijke nationalisme van deze ‘mobilisaties’ die door de organen van de staat worden gepromoot, probeert te verbergen dat er geen gemeenschappelijk belang kan bestaan tussen uitbuiters en uitgebuiten, tussen kapitalisten en degenen die worden getroffen door de achteruitgang van stelsel van de gezondheid, tussen degenen die zich alleen bezighouden met het overeind houden van de productie en het concurrentievermogen van het nationale kapitaal en degenen die het respect voor het leven en de menselijke behoeften op de voorgrond plaatsen. Het ‘vaderland’ is een grote leugen voor de arbeiders, of het nu door populistische fracties als Salvini en Vox, of door voorvechters van de democratie als Podemos, Macron of Conte naar voren wordt gebracht.

Juist in naam van deze valse ‘nationale solidariteit’ worden burgers opgeroepen om mensen aan de kaak te stellen die de quarantainemaatregelen ‘aan hun laars lappen en een klimaat van ‘heksenjacht’ bevorderen ten opzichte van moeders van autistische kinderen of ouderparen die winkelen of zelfs gezondheidswerkers die naar het ziekenhuis gaan. Het is bijzonder cynisch om enkele ‘overtreders’ de schuld te geven van de verspreiding van de pandemie, van de doden die erdoor worden veroorzaakt of van de stress die de gezondheidswerkers ondervinden.

Er is niets asocialer (dat wil zeggen, in tegenspraak tot de menselijke gemeenschap) dan de kapitalistische staat, die juist de klassenbelangen van de uitbuitende minderheid verdedigt, en die deze juist verbergt achter het vijgenblad van deze vermeende en valse solidariteit. Op een dubbele hypocriete en criminele manier probeert de bourgeoisie de ramp, die is veroorzaakt door de nalatigheid van de kapitalistische staat die zijn smerige klassenbelangen verdedigt, te gebruiken als een middel om sommige arbeiders tegen anderen op te zetten. Als werkers van het ziekenhuis weigeren om zonder bescherming te werken, worden ze aangeklaagd als ‘niet solidair’ en bedreigd met sancties, zoals onlangs het geval was met het ontslag van de medisch directeur van het ziekenhuis in Vigo (Galicië) omdat ze de ‘blabla’ van de burgerlijke politici over de beschermende maatregelen durfde aan te klagen. De regering van Valencia (gevormd uit dezelfde partijen als de ‘progressieve’ coalitie die Spanje regeert) dreigt de beelden, die de rampzalige gezondheidstoestand in deze regio laten zien, te censureren en beroept zich op het recht op ‘privacy’ van patiënten als deze in de spoeddiensten worden samengepropt!

Als de werkers van de gemeentelijke begrafenisonderneming weigeren om zonder beschermende kleding te werken met de lijken van de Covid-19 doden, worden ze ervan beschuldigd degenen te zijn die beletten dat familie, naasten en vrienden de begrafenis kunnen bijwonen en rouwen om de overledene... Net zoals bij de huisvestingsomstandigheden of als ze ons in het openbaar vervoer als vee naar de werkplek vervoeren, of op de werkplekken waar de ergonomie is ontworpen voor de productiviteit in plaats van voor de arbeidsfysiologie, worden degenen die door het coronavirus zijn overleden ook opgestapeld in gebouwen, die zijn omgevormd tot geïmproviseerde massamortuaria, zoals het Palacio de Hielo (IJspaleis) in Madrid.

De hele vertoning van deze onmenselijke wreedheid wordt ons echter gepresenteerd als de hoogste vorm van eenheid van de hele maatschappij. Het is geen toeval dat in de persconferenties van de Spaanse regering, wanneer men geconfronteerd wordt met de angstige vragen die gesteld worden (“Wanneer komen de tests aan? En de maskers? En de beademingsapparatuur?”), we steevast hetzelfde onverstoorbare en ontwijkende antwoord krijgen van de Minister van Volksgezondheid: “In de komende dagen...”, terwijl hij geëscorteerd wordt door generaals van het leger, politie, de Guardia Civil, allemaal met hun medailles opgespeld. Het doel is om de geesten van de bevolking te doordringen van en onder te dompelen in een bekende militaristische sfeer: “Gehoorzamen zonder vragen te stellen”. De bourgeoisie maakt ook van de gelegenheid gebruik om de bevolking te laten wennen aan allerlei beperkingen van de zogenaamde ‘burgerlijke vrijheden’, die de autoriteiten naar eigen goeddunken opleggen, met zeer discutabele gevolgen, maar die sociale zelfdiscipline en verklikkerij bevorderen zoals we eerder hebben gezien en die worden gepresenteerd als het enige verdedigingsmuur tegen de ziekte en de sociale chaos.

Het is ook niet toevallig dat de westerse bourgeoisie vandaag de dag een onverbloemde fascinatie uitdrukt voor de controle die bepaalde totalitaire regimes, zoals die in kapitalistisch China[3], uitoefenen op de bevolking. Als het succes van de ‘quarantainemaatregelen’ in China tegen het coronavirus momenteel zo worden toegejuicht, dan is dat ook om hun bewondering te verhullen voor de instrumenten van deze totalitaire staatscontrole (gezichtsherkenning, het volgen van de bewegingen en ontmoetingen van mensen, enzovoort, om deze informatie te gebruiken om de bevolking in te delen in categorieën al naar gelang hun niveau van ‘gevaar voor de maatschappij’), en om in de toekomst deze middelen van een grotere totalitaire controle door de uitbuitende staat te kunnen presenteren als de meest effectieve manier om ‘de bevolking te beschermen’ tegen epidemieën en andere producten van de kapitalistische chaos.

Het enige alternatief is het communisme

We hebben laten zien hoe in het licht van een maatschappelijke crisis het bestaan van twee tegengestelde klassen wordt onthuld: het proletariaat en de bourgeoisie. Wie organiseert het beste van de inspanningen van de mensheid om de gevolgen van de epidemie te beperken? Het is vooral het werk van de gezondheidsdiensten, de chauffeurs van het openbaar vervoer, de werkers in de supermarkten en de voedingsindustrie die de levensader vormen waaraan de staat zich vastklampt te midden van deze rampspoed. Opnieuw is aangetoond dat het proletariaat op wereldvlak de producerende klasse van de maatschappelijke rijkdom is en dat de bourgeoisie een parasitaire klasse is die gebruik maakt van deze demonstratie van vasthoudendheid, creativiteit en teamwork om haar kapitaal te laten groeien. Elk van deze antagonistische klassen biedt een heel ander perspectief in antwoord op de wereldwijde chaos waarin het kapitalisme de mensheid vandaag de dag heeft gestort: het regime van de kapitalistische uitbuiting voert de mensheid in steeds meer oorlogen, epidemieën, ellende, ecologische rampen; het revolutionaire perspectief bevrijdt de menselijke soort van haar onderwerping aan de wetten van de particuliere toe-eigening door een uitbuitende minderheid.

Maar de uitgebuiten kunnen zich niet individueel onttrekken aan deze dictatuur. Ze kunnen zich niet door bepaalde handelingen onttrekken aan de chaotische oriëntaties van een staat die in feite handelt ten gunste van een productiewijze die de hele wereld domineert. Individuele sabotage of ongehoorzaamheid is de onmogelijke droom van de klassen, die de mensheid als geheel geen toekomst kunnen bieden. De arbeidersklasse is geen machteloze klasse van slachtoffers. Het is een klasse die de mogelijkheid in zich bergt van een nieuwe wereld die juist vrij is van uitbuiting, van verdeeldheid tussen klassen en naties, van de onderwerping van menselijke behoeften aan de wetten van de accumulatie.

Een filosoof (Buyng Chul Han) die zeer in de mode is vanwege zijn beschrijving van de chaos die wordt veroorzaakt door de huidige kapitalistische maatschappelijke verhoudingen, verklaarde onlangs dat “we de revolutie niet aan het virus kunnen overlaten”. Dat is zeker waar. Alleen de bewuste actie van een wereldklasse, die de klassenmaatschappij met wortel en tak uitroeit, kan een ware revolutionaire kracht zijn.