De volgende tekst vormde de inleiding van de openbare vergadering van de IKS te Lille op 18 maart waar studenten en militanten die betrokken waren in de recente gebeurtenissen debatteerden over hun ervaring en de beste manier om de beweging uit te breiden.

Sinds begin februari, en ondanks de verspreiding in de periode van de schoolvakanties, kwamen in de meeste grote steden in Frankrijk studenten en leerlingen van middelbare scholen op de been om hun woede te uiten over de economische aanvallen van regering en ondernemers en tegen het CPE (1). En dat ondanks de burgerlijke mediaboycot en vooral van de televisie die, dagen aan een stuk, zijn camera’s zo graag richtte op de ‘heldendaden’ van de ‘barbaren-bende’ (2).
De woede van de studenten en middelbare scholieren is gerechtvaardigd!
De instellingen van het openbare onderwijs (middelbare en hogescholen, universiteiten) zijn werklozenfabrieken geworden, voorraadkamers van goedkope arbeidskracht. Omdat ze dat begrepen hebben stuurden studentenvergaderingen afgevaardigden naar nabijgelegen fabrieken en naar de jeugdige werklozen in de buitenwijken om hen op te roepen zich bij de strijd aan te sluiten. Het CPE, dat is de georganiseerde bestaansonzekerheid. Maar die raakt niet alleen de jongeren. Alle generaties worden getroffen door werkloosheid, bestaansonzekerheid en armoede.
Vandaar dat in sommige universiteiten zoals die van Parijs III Censier het onderwijzend en ondersteunend personeel, uit solidariteit met de studenten, eveneens in staking ging.

Het CPE is een uiting van het bankroet van het kapitalisme!

Na de rellen die de buitenwijken in de maand november in hun greep hielden hebben de bourgeoisie, haar regering en politieke partijen de orde hersteld door een uitgaansverbod in te stellen en jonge immigranten die hun ‘gastland’ niet respecteerden over de grenzen te zetten. Dit keer willen zij die ons regeren andermaal, en met ongekend cynisme, de kinderen van de arbeidersklasse ‘met de hogedrukspuit schoonvegen’: het is in naam van de ‘gelijkheid van kansen’ dat ze hen bestaansonzekerheid en armoede voorschotelen. Met het CPE krijgen jongeren de ‘kans’ om aan het eind van hun opleiding werk te vinden waarbij ze zijn overgeleverd aan de genade van de ondernemers. Geen schijn van kans om huisvesting te vinden, een gezin te stichten of hun kinderen te onderhouden. Dat betekent dat ze elke dag met angst en beven naar het werk moeten gaan, uit vrees de beruchte ‘aangetekende brief’ te ontvangen met daarin de onheilspellende mededeling: “Ontslagen”! Want dat is de loonslavernij! Dat is het kapitalisme!
De enige ‘gelijkheid’ die het CPE biedt is die van de gelijke armoede: opeengepakt te worden in de getto’s van de buitenwijken, baantjes zonder enige zekerheid, werkloosheid, bijstandsminimum (3), leven van de hand in de tand. Dat is de ‘stralende toekomst’ die de heersende klasse, die de bourgeoisie en haar ‘democratische’ staat als garantie bieden aan de kinderen van de arbeidersklasse!
Dat zijn de kinderen waarvan de ouders in 2003 op de been kwamen tegen de hervormingen van het pensioensysteem, en waarover mijnheer Raffarin, de voorloper van Villepin, de gore moed had te verklaren: “Het is niet de straat niet regeert!”
Na de mokerslagen tegen de ‘ouderen’ en toekomstige gepensioneerden regent het nu klappen op de ‘jongeren’ en komende werklozen! Met het CPE laat het kapitalisme zijn ware gezicht openlijk zien: dat van een systeem in verval dat geen enkele toekomst meer te bieden heeft aan nieuwe generaties. Een wegrottend systeem in een onoplosbare economische crisis. Een systeem dat sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog fabelachtige sommen geld uitgaf aan een steeds verder ontwikkelde en steeds moorddadiger wapenproductie. Een systeem dat sinds de Golfoorlog van 1991 niet ophield bloed te laten vloeien over heel de planeet. Datzelfde bankroete systeem, diezelfde kapitalistische klasse die ten einde raad is, levert hier miljoenen menselijke wezens over aan armoede en ellende en zaait dood en verderf in Irak, in het midden-Oosten en Ivoorkust (4)!
Het kapitalistische systeem dat de wereld beheerst geeft er iedere dag weer blijk van dat het omvergeworpen moet worden. En omdat ze dat beginnen te beseffen namen de studenten aan de universiteit van Parijs Tolbiac in een algemene vergadering een motie aan waarin ze stelden: “Aan het kapitalisme moet een eind worden gemaakt”! Om dezelfde reden nodigden de studenten van Parijs Censier op vrijdag 3 maart een theatergroep uit om revolutionaire liederen te komen zingen. De rode vlag wapperde er en enkele honderden studenten, met lesgevend en ondersteunend personeel, zongen De Internationale. Het Kommunistisch Manifest van Karl Marx werd er rondgedeeld. Binnen de muren van de universiteit weerklinkt het woord revolutie. In heel dit schouwspel wordt gedebatteerd over klassenstrijd, wordt verwezen naar de Oktoberrevolutie in Rusland in 1917 en naar de grote namen uit de arbeidersbeweging, zoals die van Rosa Luxemburg die in 1919 tijdens de Duitse revolutie tezamen met haar kameraad Karl Liebknecht laf werd vermoord in opdracht van de socialistische partij die de regering leidde.
Om de goedgeklede ‘barbarenbende’ die ons regeert te lijf te kunnen gaan moeten de jongere generaties de ervaringen van hun voorgangers in de herinnering roepen. Ze moeten zich vooral weer inprenten wat zich in Mei 1968 afspeelde.

De massale staking van Mei 1968 toont de weg

In de loop van de beweging waardoor eerder de universiteiten van de grote ontwikkelde landen in beroering werden gebracht, vooral van de Verenigde Staten en Duitsland, kwamen de Franse universiteitsstudenten massaal op de been in Mei 1968. Maar die mobilisatie verkreeg een heel andere betekenis toen alle delen van de arbeidersklasse in strijd kwamen: negen miljoen arbeiders in staking! De meest bewuste en strijdbaarste studenten stegen vervolgens boven hun eigen specifieke eisen uit door te verklaren dat hun strijd dezelfde was als die van de arbeidersklasse. Ze riepen de arbeiders op naar de bezette universiteiten te komen om te debatteren over de toestand en de vooruitzichten. Overal werd gediscussieerd over revolutie en over de noodzaak om het kapitalisme omver te werpen.
Mei 1968 liep niet uit op de revolutie; die was nog niet mogelijk omdat het kapitalisme pas aan het begin van zijn crisis stond. Maar de bourgeoisie beleefde de grootste schrik van haar leven. En toen de regering er in slaagde de toestand weer onder controle te krijgen, dan was het omdat de vakbonden er alles aan deden om de arbeiders weer aan het werk te krijgen; omdat de partijen van links, zij die zichzelf voordeden als de verdedigers van de arbeiders, opriepen tot deelname aan de verkiezingen die door het regime van De Gaulle (5) waren georganiseerd.
Mei 1968 liet zien dat de revolutie geen muf en stoffig museumstuk was en niet tot een vergaan verleden behoorde, maar dat die de enig mogelijke toekomst voor de maatschappij vertegenwoordigde. Deze grote beweging van de arbeidersklasse, die werd gevolgd door veel arbeidersstrijd in talrijke andere landen, maakte de heersende klasse bovendien duidelijk dat ze de uitgebuiten niet kon ronselen achter de nationale vlaggen, dat ze de handen niet vrij had om voor een derde keer een wereldoorlog te laten uitbreken, zoals ze dat had gedaan in 1914 en in 1939. Als de economische crisis, anders dan in de jaren 1930, niet uitdraaide op een veralgemeend bloedbad, dan was het dankzij de strijd van de arbeidersklasse.

De toekomst ligt in handen van de jonge generaties

De jongerenbeweging tegen het CPE maakt duidelijk dat de kiemen van een nieuwe maatschappij al opgroeien in de schoot van een oude kapitalistische maatschappij in doodsnood. De toekomst ligt in handen van deze nieuwe generatie. De scholieren en studenten beginnen zich er rekenschap van af te leggen dat ze als toekomstige werklozen zonder bestaanszekerheid in hun overgrote meerderheid behoren tot de arbeidersklasse. Een uitgebuite klasse die het kapitalisme in toenemende mate uitsluit van de productie. Een klasse die geen andere keuze heeft dat de strijd aan te gaan om haar levensomstandigheden en de toekomst van haar kinderen te verdedigen. Een klasse die geen andere keuze heeft dan het kapitalisme omver te werpen en een eind te maken aan uitbuiting, ellende, werkloosheid en barbaarsheid. Een klasse die als enige een nieuwe wereld kan opbouwen, niet gegrondvest op concurrentie, uitbuiting en winstbejag, maar op de bevrediging van alle behoeften van de menselijke soort.
In 1914 waren het de kinderen van de arbeidersklasse, waarvan het overgrote deel nog tieners was, die in de loopgraven werden gejaagd om daar te dienen als kanonnenvoer. De kapitalistische hyena aasde op het bloed van de uitgebuiten en maaide een jonge generatie weg die door Rosa Luxemburg als “bloesem van het proletariaat” werd aangeduid.
Dit kapitalistische systeem in verval liet de kinderen van de arbeidersklasse in 1914 aan het front verminken en afslachten, en nogmaals in 1939; de “bloesem van het proletariaat” van de één-en-twintigste eeuw heeft de verantwoordelijkheid om het te vernietigen door de strijd aan te gaan aan de zijde van heel de arbeidersklasse van alle generaties.
In Brazilië, aan de universiteit van Vitoria da Conquista, lieten de studenten onlangs hun bereidheid zien om te debatteren over de geschiedenis van de arbeidersbeweging. Zij begrepen dat nieuwe generaties de fakkel van de strijd van hun ouders, grootouders en overgrootouders kunnen overnemen door zich in te leven in de ervaring van eerdere generaties. Die studenten luisterden naar wie hen dat verleden kon overdragen, een verleden dat ze zich eigen moeten maken en dat jonge generaties nodig hebben om een toekomst te kunnen opbouwen. Ze ontdekten dat de geschiedenis van de klassenstrijd, de levende geschiedenis, niet alleen uit boeken maar ook uit overlevering kan worden geleerd. Ze durfden het woord te nemen, vragen te stellen, meningsverschillen naar voren te brengen en argumenten tegenover elkaar te stellen.
In de Franse universiteiten, net als in die van Brazilië, moeten de collegezalen en de algemene vergaderingen worden opengesteld voor allen – arbeiders, werklozen, revolutionairen – die een eind willen maken aan het kapitalisme.

Eén enkel vooruitzicht: eenheid en solidariteit van heel de uitgebuite klasse!

Al enkele maanden wordt de arbeidswereld door elkaar geschud door stakingen in de openbare zowel als in de privé-sector – in Duitsland, in Spanje, in de Verenigde Staten, in India, in Latijns-Amerika. Tegen werkloosheid en ontslagen hebben stakers overal de noodzaak verdedigd van solidariteit tussen de generaties, tussen werklozen en werkenden!
Studenten, scholieren, jullie woede tegen het CPE is niet meer dan een rimpeling op het water als jullie alleen blijven staan, opgesloten binnen de muren van universiteit en school! Uitgesloten van de productie beschikken jullie niet over de middelen om druk uit te oefenen op de bourgeoisie door het verlammen van de kapitalistische economie.
Loonarbeiders, werklozen, gepensioneerden, het is nodig om op de been te komen, het zijn jullie kinderen die nu onder vuur liggen! Jullie hebben genoeg geproduceerd en produceren nog altijd de hele maatschappelijke rijkdom. Jullie vormen de motor van de strijd tegen het kapitalisme!
Jonge werklozen uit de buitenwijken, jullie zijn niet de enigen die worden ‘buitengesloten’. Jullie worden tegenwoordig behandeld als ‘uitschot’. Ook dat is niet nieuw: in 1968 werden jullie ouders toen ze in opstand kwamen tegen de kapitalistische uitbuiting uitgemaakt voor ‘gepeupel’.

Het enige vooruitzicht, de enige toekomst ligt niet in het blinde geweld, in het in brand steken van auto’s. De enige toekomst bestaat uit de solidaire en verenigde strijd van de hele arbeidersklasse, van alle generaties! Het is in stakingen, in algemene vergaderingen, in discussies op de werkvloer en in de onderwijsinstellingen, in demonstraties op straat dat we allemaal tezamen onze woede tot uiting kunnen brengen tegen de werkloosheid, tegen de bestaansonzekerheid en de ellende!
Weg met het CPE! Weg met het kapitalisme! De arbeidersklasse heeft niets te verliezen dan haar ketenen. Zij heeft een wereld te winnen.

Internationale Kommunistische Stroming / 06.03.2006

(1) Contrat Première Embauche (Startbaancontract): een nieuwe vorm van arbeidscontract voor arbeiders onder de 26 jaar voorgesteld door de regering Villepin. De meest saillante maatregel ervan is de tweejarige ‘proefperiode’, waarin de werkegever het recht heeft om een arbeider zonder voorafgaande kennisgeving of opgaaf van redenen te ontslaan. Deze maatregel wordt al toegepast in het CNE-arbeidscontract voor arbeiders van alle leeftijden in het kleinbedrijf (minder dan 25 werknemers). In feite zijn deze twee nieuwe arbeidscontracten bedoeld om, samen met tijdelijke contracten voor oudere werknemers (CDD Séniors), stukje bij beetje de bestaande Franse arbeidswetgeving om zeep te helpen, en daarmee de beperkte rechten af te schaffen die deze de arbeiders tegenwoordig nog biedt.
(2) Een bende straatschenders die een afgrijselijke kidnapping van een jonge winkelbediende op touw zette om diens familie geld af te persen. De winkelbediende werd daarbij vermoord.
(3) De Franse minimumuitkering voor werklozen (het bijstandsminimum) bedraagt momenteel €433,- per maand voor een alleenstaande – dat dekt vaak niet eens de maandhuur.
(4) Waar het Franse leger momenteel ‘de rust bewaard’.
(5) De toenmalige Franse president.
(6) Zie ons artikel Vier openbare activiteiten van de IKS in Brazilië: Een versterking van de proletarische standpunten in Brazilië.