Na het verraad van de Tweede Internationale ontstond er in België een internationalistische oppositie tegen de oorlog in drie milieus: a) radicale militanten binnen de Socialistische Jonge Wacht (SJW); b) aanhangers van een humanitair internationalisme; c) revolutionaire syndicalistische kernen.  In het verloop van de oorlog zouden deze stromingen onder invloed van Zimmerwald (1915) en Kienthal (1916) en van de Conferentie van Stockholm (1917) een steeds meer radicale ontwikkeling doormaken. Uiteindelijk stelde deze ontwikkeling hen voor de uitdaging te breken met de sociaaldemocratische ideologie.