We berichten onze lezers dat er een kern van de IKS is opgericht in Brazilië. Voor ons is dat een belangrijke gebeurtenis, een concretisering van de ontwikkeling van de politieke aanwezigheid van onze organisatie in het grootste land van Latijns-Amerika, met de grootste industriële concentraties van deze regio van de wereld en die ook tot de belangrijkste behoort op wereldschaal. In dit land vinden we ook een milieu van elementen die worden aangetrokken door de revolutionaire standpunten, evenals verschillende proletarische politieke groepen. Onder hen hebben we al melding gemaakt in onze pers en op onze website in het Portugees, van het bestaan van de groep OPOP (Arbeidersoppositie). Tevens vinden we er in de staat São Paulo een groep in wording, beïnvloed door de standpunten van de Kommunisitsche linkerzijde. Met hen hebben we onlangs op regelmatige basis politieke contacten aangeknoopt, onder meer houden we gezamenlijke publieke bijeenkomsten.

Na Argentinië in 2001/2002 is het nu de beurt aan Bolivia om het schouwspel te zijn van bloedige ‘volks’-revoltes. Van de 8,8 miljoen inwoners leeft 70% onder de armoedegrens leven en Bolivië is de armste staat van Zuid-Amerika.

De economische en sociale crisis in Bolivia

Zoals vele landen vandaag overleeft Bolivia onder het toedienen van kredieten die het Internationale Monetaire Fonds verleent in ruil voor het doorvoeren van soberheidsmaatregelen om de immer groeiende schuldenlast af te betalen. Na de ineenstorting van de Argentijnse economie, een overduidelijke uiting van het bankroet van het kapitalisme (1), zinkt Bolivia (waarvan we via de burgerlijke pers vernemen dat het geniet van een specifiek hulpprogramma voor de arme landen die tot hun nek in de schulden zitten) steeds dieper weg in het moeras. Sinds 1999 is de werkloosheidsgraad verdubbeld. In een context waarin de meerderheid van de bevolking over minder dan twee dollar per maand be­schikt kan de verbittering elk moment omslaan in een sociale uitbarsting. Reeds in januari-februari 2003 had het leger de betogingen van de arbeiders onderdrukt, waarbij meer dan 20 doden vielen, volgend op de aankondiging van een begrotingsverlaging en een extra heffing van 12,5% op de lonen voor de 750.000 ambtenaren die het land telt.