Op woensdag 12 maart berichtte de burgerlijke pers het volgende: "Het protest van de gepensioneerden voor het Congres eindigde opnieuw met het afvuren van traangas door de federale politie en het slaan met wapenstokken. Het was de derde keer op rij dat de veiligheidsdiensten zo hardhandig optraden: het is een gewoonte geworden. Ondanks de drukkende hitte en de chaos die werd veroorzaakt door stroomuitval in de stad Buenos Aires, gaven honderden demonstranten gehoor aan de oproep die elke woensdag werd gedaan door groepen als Jubilados Insurgentes, de Union of Retired Workers in Struggle (UTJEL) en de Plenary of Retired Workers. Deze keer sloten linkse partijen, de Vereniging van Staatsarbeiders (ATE) en zelfs 'zelfgeorganiseerde fans' van 'Chacarita Juniors' zich bij hen aan" [1].

Economische crisis, bezuinigingen en de levensomstandigheden van gepensioneerden

In tegenstelling tot de linkervleugel van het kapitaal en haar uiterst linkse aanhangers, beweert de IKS dat de oorzaken van bezuinigingsmaatregelen, loonsverlagingen en aanvallen op de levensomstandigheden van arbeiders (en voormalige arbeiders) niet de schuld zijn van deze of gene linkse of rechtse regering, maar te wijten zijn aan de wereldwijde economische crisis, versneld door de ontbinding van het kapitalisme, waardoor staten, ongeacht hun heersende kliek, bezuinigingen en bezuinigingsprogramma's ontketenen die als een knuppel worden geramd op de ruggen van de arbeidersklasse om het winstpercentage van hun respectieve bourgeoisie te beschermen.[2] Zoals we al stelden in 2022:

"Deze crisis lijkt een langere en diepere crisis te worden dan die van 1929. Dit komt doordat de gevolgen van de ontbinding op de economie het functioneren van de productie verstoren, waardoor voortdurend knelpunten en blokkades ontstaan in een situatie van groeiende werkloosheid - paradoxaal genoeg gecombineerd met een tekort aan arbeidskrachten in sommige sectoren. Het komt vooral tot uiting in het uitbreken van de inflatie, als gevolg van verschillende opeenvolgende reddingsplannen die haastig door de staten zijn opgesteld om aan de pandemie en de oorlog het hoofd te bieden, en die dus zijn veroorzaakt en gevoed door een onbesuisde toevlucht in de schulden" [3]

Toen Javier Milei op 10 december 2023 zijn ambt aanvaardde, kwam hij aan in de Casa Rosada [= regeringpaleis] met de woorden: "Er is geen alternatief voor bezuinigingen en er is geen alternatief voor elektroshock."

Door dit brute bezuinigingsplan zitten duizenden gezinnen zonder eten en zijn duizenden loontrekkers werkloos. Het zal ook een grote massa gepensioneerden in armoede storten. Een van de belangrijkste punten van het Nood- en Spoeddecreet (DNU) is de deregulering van handel, industrie en diensten in het hele land.

Dit houdt in:

het dereguleren van prijzen zoals die voor particuliere beveiligingsbedrijven, die met 100% zijn gestegen, en het afschaffen van transportsubsidies, waardoor de prijzen voor gebruikers met 65% tot 150% zijn gestegen. Daarnaast leidde het tot een stijging van de elektriciteitstarieven met 270%.

De vermindering van het staatsapparaat, de sluiting van overheidskantoren en ministeries, die heeft geleid tot ontslagen in de publieke sector met meer dan 75.000 geschrapte banen en naar verwachting volgen er nog meer.

De brutale vermindering van openbare werken, waardoor de bouwsector instort en er meer ontslagen vallen in deze sector.

De devaluatie van de peso met meer dan 50%, waardoor de prijzen van goederen en diensten met meer dan 100% omhoogschoten, verwoestte de koopkracht van de loontrekkers en nog meer bij de meerderheid van de gepensioneerden. Het minimumloon dekt nauwelijks een derde van de korf van basisconsumptiegoederen. In Argentinië, een traditionele vee-economie, kan het proletariaat het zich niet langer veroorloven om rood vlees te eten, dat is vervangen door kip of noedels.

Dit alles heeft ervoor gezorgd dat de armoede enorm is toegenomen, hoewel deze al was gestegen onder de Kirchner en Peronistische regeringen, van 49,5% in december 2023 tot 57,4% in januari 2024.

"Er is een enorme massa arme of bijna-arme mensen, een kleine middenklasse en een paar bevoorrechten. Dit is de nieuwe inkomensconfiguratie in Argentinië, die niet is veroorzaakt door de regering van Javier Milei, maar die is versneld tijdens Milei's ambtsjaar." (Verklaringen aan het persagentschap EFE door de econoom Alfredo Serrano Mantilla, uitvoerend directeur van het Latijns-Amerikaanse strategische centrum voor geopolitiek (CELAG).

Deze brute klappen in de rug van arbeiders, werklozen en de niet-uitbuitende bevolking hebben verschrikkelijke gevolgen voor Argentijnse gepensioneerden en mensen met een uitkering. De bezuinigingsmaatregelen hebben op geleid tot een bezuiniging van meer dan 38% op het budget voor werklozen, een maatregel die wordt gerechtvaardigd onder het mom van "geld ophalen" om... 14 miljard dollar schuldaanpassing te betalen!

Er zijn ongeveer 7,5 miljoen voormalige loontrekkers in Argentinië. Drieënzestig procent ontvangt een schijntje van ongeveer 280.000 peso’s (ongeveer 340 dollar) aan pensioenuitkeringen. De rest leeft van minder dan 400.000 peso’s, terwijl het basispakket aan goederen meer dan 1,2 miljoen peso’s kost. Veel ouderen zwerven wanhopig rond in de bijna 230 gaarkeukens in Groot-Buenos Aires. Het welzijnssysteem van de burgerlijke staat kan dit echter niet aan. Bovendien worden drie van de 7,5 miljoen gepensioneerden buiten het gratis medicijnenprogramma gehouden, wat ernstig is als je bedenkt dat de prijzen van medicijnen in 2024 met 119% zijn gestegen. Dit alles heeft voormalige arbeiders, die de aanvallen zat zijn, ertoe gebracht om te zeggen: "Genoeg met ons uit te hongeren!" en zich te verenigen om de straat op te gaan.

Strijd en onderdrukking door de populistische regering

Het was in deze context van aanvallen op de levensomstandigheden van deze sector van de arbeidersklasse dat de gewelddadige onderdrukking van 12 maart plaatsvond. Op die dag, zoals elke woensdag, kwamen gepensioneerden bijeen om te protesteren voor het Congres. Op dezelfde datum had de CGT, gedwongen door de gebeurtenissen, een mars uitgeroepen voor 'solidariteit' met de gepensioneerden, waar andere organisaties van links van het kapitaal zich bij aansloten (Trotskisten van alle stromingen zoals PTS-Frente de Izquierda (Links Front), Polo Obrero (Arbeiderspool). Er waren ook collectieven en burgerorganisaties en vooral de 'barras bravas' (voetbalhooligans) van de belangrijkste Argentijnse teams, zoals Boca, River en Rosario Central, omdat een paar dagen eerder een gepensioneerde in een shirt van het Chacarita-team in elkaar was geslagen door de politie en zij gekomen waren om 'de schuld te vereffenen’ en de confrontatie aan te gaan met de politie.

De minister van Binnenlandse Zaken die verantwoordelijk was voor de repressie, Patricia Bullrich, had al gewaarschuwd voor de "wanorde en het geweld van piqueteros en barras bravas" en gezworen ze niet toe te laten. Tot de tanden bewapende politiecontingenten die quasi-militaire tactieken gebruikten, ontketenden een felle repressie zodra de mars naar het Congres begon. Vooral de voetbalsupporters beantwoordden de afranselingen, de rubberkogels en het traangas met stenen en het in brand steken van politievoertuigen en vuilnisbakken. Het ergste van de repressie was een gepensioneerde die een gebroken schedel opliep nadat hij door een politieagent was geduwd en toegetakeld, en een cameraman die rechtstreeks in het gezicht werd geraakt door een bom. In totaal vielen er 50 gewonden en werden er meer dan 100 mensen vastgehouden.

Beoordeling van de strijd van gepensioneerden

Het bezuinigingsbeleid, de loons- en pensioenverlagingen en de bezuinigingen op gezondheidszorg en diensten door Milei en zijn regering maken deel uit van het offensief van de bourgeoisie om de verrotte kapitalistische orde overeind te houden. Aan de basis hiervan ligt de wereldwijde economische crisis, versneld door afbraak, die elke kliek die aan de macht komt ertoe aanzet maatregelen door te voeren die de levensomstandigheden van de arbeidersklasse aantasten. De arbeiders moeten opdraaien voor de crisis om de belangen van het nationale kapitaal te vrijwaren.

De strijd van gepensioneerden en hun eisen zijn klassenstrijd, omdat ze een vorm van verzet zijn tegen de maatregelen die de bourgeoisie en haar staat aan de arbeidersklasse opleggen. Daarom is de strijd van gepensioneerden in Argentinië ook onze strijd. Het is een strijd van gepensioneerde arbeiders om weerstand te bieden aan de voortdurende aanvallen op hun levensomstandigheden die de burgerlijke staat ontketent in de context van de wereldwijde economische crisis en het bezuinigingsbeleid. En ze zijn niet alleen geweest. Ze werden vergezeld door jonge arbeiders, volwassenen en zelfs kinderen (sommigen kinderen en kleinkinderen van deze voormalige arbeiders) die de straat op zijn gegaan om zij aan zij met hen te strijden. Tijdens de hele mobilisatie riepen de gepensioneerden andere jonge arbeiders op om zich aan te sluiten bij de mobilisatie met spandoeken en leuzen, zoals een slogan die luidde: "Op een dag zullen jullie oud zijn en ook gaan vechten zoals wij vandaag". Daarom is de strijd van de gepensioneerden en werklozen in Argentinië ook die van de arbeidersklasse als geheel.

Ondanks deze strijdbaarheid vertoont de beweging ernstige zwakheden. De gepensioneerde arbeiders vinden het bijvoorbeeld moeilijk om zichzelf te erkennen als uitgebuit, als deel van dezelfde klasse, en in die zin om hun strijd te verenigen met andere sectoren van de arbeidersklasse die ook te lijden hebben onder brutale aanvallen van de populistische regering.

In een eerder artikel hebben we al de golf van stakingen beschreven die sinds 2022-24 van dit gebied, dat met de meeste stakingen in heel Latijns-Amerika heeft gemaakt [4]. We hebben al gesproken over de harde klappen die arbeiders en gepensioneerden hebben gekregen van de Milei-regering, maar die waren al begonnen met de linkse Peronistische Kirchner-getinte regeringen.  De beweging van gepensioneerden heeft echter niet geprobeerd om aansluiting te vinden bij de actieve arbeiders die strijden (leraren, douaniers en spoorwegarbeiders, die op dat moment stakingen voorbereidden maar die zorgvuldig geïsoleerd worden, elk in hun eigen hoekje). En de meeste vakbondsleiders hebben in plaats daarvan de illusie gevoed dat de vakbond de enige mogelijke 'strijdende' organisatie voor arbeiders is. In dit verband is het spekend dat een leidster van de linkervleugel van het kapitaal (Myriam Bregman, een bekende Trotskiste van de PTS-organisatie en een voormalig parlementslid dat het Verenigd Links Front vertegenwoordigt) beweerde dat de gepensioneerden klaagden omdat de CGT hen niet kwam steunen en eisten dat de CGT een nationale staking zou uitroepen.

De voetbalfans die naar de demonstratie van de gepensioneerden gingen, uitten zich als fans en niet als arbeiders, niet als klasse maar als deel van een ander instituut van de burgerlijke maatschappij: het voetbalteam, die net als de "hooligans" en "ultras" van Europese teams als doel hebben hun onvoorwaardelijke steun voor een bepaald team te betuigen. De methoden die deze laatsten gebruiken zijn niet die van de proletarische traditie van strijd, maar eerder een lompenpraktijk die totaal vreemd is aan de arbeidersklasse, die wraak eist en blind, nihilistisch wraakgeweld en blind geweld ontketent, zoals het in brand steken van auto's en het ingooien van ruiten en uitstalramen. Dit is een situatie die doet denken aan het vandalisme van de piqueteros tijdens de "corralito"-rellen aan het begin van de eeuw in Buenos Aires en andere steden [6]. Dit zijn allemaal wanhopige uitingen van "geen toekomst", typisch voor de kleinburgerij en niet voor de arbeidersklasse [7].

Daarom waren er midden in de demonstratie slogans te horen  als "Milei, jij bent de dictatuur", "het vaderland is niet te koop", of het al afgezaagde "que se vayan todos" ("ze moeten allemaal gaan") en soortgelijke leuzen; slogans die, in plaats van alle arbeiders op te roepen zich te mobiliseren om hun levensomstandigheden te verdedigen tegen de aanvallen van het kapitalisme, hun woede afleiden naar een burgerlijk terrein. Daardoor komen ze vast te zitten in de strijd om de democratie te verdedigen tegen dictatuur of autocratie, en in het doodlopende nationalisme. Dit alles staat de ontwikkeling van het klassenbewustzijn in de weg.  

De vakbonden en organisaties van de linkervleugel van het kapitaal, van de Peronistische CGT tot de trotskistische en burgerorganisaties, speelden hun smerige rol van verdeeldheid zaaien onder de arbeiders om hun strijd te verzwakken. Met tegenzin en om 'goed voor de dag te komen' riepen ze op tot een mars zogenaamd uit solidariteit met gepensioneerden en vervolgens tot een nationale staking van 36 uur op 9 april, maar in werkelijkheid waren ze er alleen maar op uit om de woede en ergernis die zo wijdverspreid is binnen de arbeidersklasse en die gedeeld wordt door alle sectoren - gepensioneerden, werklozen en degenen die nog aan het werk zijn - terug te winnen. De vakbonden en links proberen te profiteren van de verwarring in de beweging en een valse inter-klassistische eenheid op te bouwen op basis van een gemeenschappelijke noemer: oppositie tegen Milei en zijn regering of rond openlijk burgerlijke eisen. Peronisten, vakbonden, linkse partijen en extreem-linkse organisaties werken allemaal hand in hand om de arbeiders verdeeld te houden, elk in hun eigen sector of sociologische categorie, elk met hun eigen eisen: werklozen aan de ene kant, werkenden aan de andere kant, gepensioneerden ergens anders. De andere 'burgerorganisaties', van feministen en verdedigers van deze of gene minderheid zoals LGTB+ tot de 'radicale' voetbalsupporters, hebben allemaal hun rol gespeeld in het saboteren van de zelforganisatie van de arbeiders en de uitbreiding van de strijd, door een beroep te doen op het 'volk' of de 'burgers' om wraak te nemen op Milei bij de volgende verkiezingen; of, voor de meer "radicale", oproepen tot "politieke onthouding" bij deze gelegenheid. Dit alles om de ontwikkeling van het bewustzijn te voorkomen over de noodzaak voor arbeiders om samen te vechten op hun eigen klasse-terrein tegen de aanvallen van dit zieltogende kapitalistische systeem dat de uitgebuitenen niets te bieden heeft behalve nog meer uitbuiting en armoede.

Tr.

1. https://www.pagina12.com.ar/808576-un-clasico-de-los-miercoles-palos-y-g... [1]. Dit is een Spaanstalig persbureau dat gespecialiseerd is in economische informatie voor bedrijven. 2. ICConline - 2023 » May 2023: Argentina: the crisis is hitting the workers https://en.internationalism.org/content/17356/argentina-crisis-hitting-workers [2] 3. "De versnelling van de kapitalistische afbraak houdt de duidelijke mogelijkheid in van de vernietiging van de mensheid", International Review 169. 4.Agence de presse en espagnol spécialisée dans les informations économiques destinées aux entreprises. 5. In Argentinië, net als elders, moeten arbeiders lering trekken uit hun strijd in het verleden om zich voor te bereiden op die van de toekomst. ICC Online 6. Argentina: the mystification of the 'piquetero' movement, International Review 119 7. Zoals gerapporteerd in een interview voor de krant: ‘La Izquierda’.

De historische betekenis van de breuk tussen de VS en Europa
De versnelling van de gebeurtenissen sinds de komst van Trump 2.0 in de VS zet door.

- We zijn getuige van de laatste stadia van het uiteenvallen van de 'wereldorde' die door de imperialistische oorlog van 1939-45 werd opgebouwd. Toen het Russische imperialistische blok begin jaren negentig ineenstortte, voorspelde de IKS dat ook het westerse blok uiteen zou vallen.

Dit proces werd onmiddellijk aangekondigd door de conflicten tussen de VS en hun voormalige bondgenoten over de oorlog in ex-Joegoslavië en bevestigd door de diepe verdeeldheid over de invasie van Irak in 2003. Maar nu is de scheiding tussen de VS en de Europese machten definitief.
 

- Dit leidt ons niet naar een wereld van vrede en verzoening. Verre van. De drang van het kapitalisme naar oorlog neemt toe, maar het neemt een chaotische vorm aan die des te gevaarlijker is door de afwezigheid van enige blokdiscipline. De toekomst van de mensheid wordt bedreigd door een wervelwind van imperialistische oorlog, ecologische vernietiging en sociale desintegratie.
 

- De groei van het militarisme kan alleen maar leiden tot verdere aanvallen op de levensstandaard van de arbeidersklasse, die al tientallen jaren gebukt gaat onder een economische crisis. De politici, vooral in West-Europa, zijn hier heel open over en hebben besloten om gigantische bewapeningsprogramma's uit te voeren: het is weer “wapens of boter”.
Daarom houdt de IKS een derde internationale online openbare bijeenkomst over de huidige situatie in de wereld. Het is essentieel dat iedereen die de noodzaak inziet om de wereld te bevrijden van een kapitalistisch systeem dat in verval is, precies inziet waar de arbeidersklasse mee te maken heeft.

We moedigen daarom iedereen die betrokken is bij de zoektocht naar “de waarheid van deze wereld” en de manier om het kapitalisme te overwinnen aan om deze bijeenkomst bij te wonen en deel te nemen aan het debat.
De opzet is dezelfde als die van de vorige bijeenkomsten in november en januari, met vertalingen in het Engels, Frans en Spaans.

Als je wilt deelnemen, schrijf ons dan op [email protected] [4]

 

De demonstratie van vandaag is niet het einde van 6 maanden mobilisatie, maar juist een schakel in de keten van strijd die onze klasse sinds 2022 niet alleen in België, maar ook in tal van andere landen (Groot-Brittannië, Frankrijk, de VS...) heeft gevoerd. De komende maanden zullen we die noodzakelijkerwijs moeten verder zetten. Daarom moeten we nu uit de opgedane ervaring van eerdere mobilisaties lessen trekken om de strijd die nog voor ons ligt te versterken.

Weiger te betalen voor de crisis van het kapitalisme en zijn duik in het militarisme

De Belgische federale regering wil met 26 miljard euro maatregelen bezuinigen op de begroting om het concurrentievermogen en de winstgevendheid van de Belgische economie te vergroten. Terwijl ze tientallen miljarden uitgeeft aan de aankoop van militair materieel. De hele arbeidersklasse zal zwaar worden getroffen door dit brede bezuinigingsprogramma: terwijl arbeiders in de privé bedrijven massaal worden ontslagen, wordt de automatische indexering van lonen en uitkeringen uitgehold, worden de toeslagen voor overuren en nachtwerk verlaagd, wordt de flexibiliteit van het werk verhoogd, wordt het recht op werkloosheidsuitkering beperkt, wordt er fors bezuinigd op de pensioenen en de ziektekostenverzekering, wordt het totale aantal ambtenaren verminderd, komt de aanstelling van onderwijzend personeel in het grdrang, enz.

Geen illusies! De crisis van het kapitalistische systeem laat de bourgeoisie geen andere keuze dan de arbeidersklasse steeds harder aan te vallen. De omvang van deze aanvallen in België is een voorbode van wat onze klassegenoten in andere landen te wachten staat. Volgens de logica van de heersende klasse moet het concurrentievermogen immers worden verhoogd om het hoofd te bieden aan de dalende economische groei en de handelsoorlog die wordt aangewakkerd door het economische protectionisme van Trump, maar ook door de stijgende militaire uitgaven als gevolg van imperialistische spanningen en oorlogen. Overal probeert de heersende klasse de gevolgen van “haar” overproductiecrisis, dat wil zeggen van de goederen die ze niet meer met voldoende winst op de beschikbare markten kunnen verkopen, en van “haar” vlucht in militarisme en oorlog, af te wentelen op de arbeiders. Laten we deze verderfelijke en zelfmoordneigingen van de bourgeoisie verwerpen.

Laten we de strijdbaarheid en eenheid van de beweging versterken

Vanaf de eerste ‘lekken’ over de geplande maatregelen kwam een dynamiek van groeiende mobilisatie op gang: van de ‘actiedagen’ in december en januari, waaraan steeds meer werknemers deelnamen, tot de derde actiedag in februari, die in Brussel 100.000 deelnemers uit alle regio's en talrijke sectoren op de been bracht, in weerwil van de oorspronkelijke bedoeling van de vakbonden, met eveneens de ‘sectorale’ demonstraties van het Franstalige onderwijs op 27 januari en van de non-profitsector op 22 mei, die telkens ruim 30.000 deelnemers trokken, of twee keer zoveel als de vakbonden hadden verwacht, zo kwam de strijdbaarheid en vooral de wil tot eenmaking van de strijd duidelijk tot uiting.

– Deze mobiliseringsdynamiek illustreert dat de ontevredenheid verder gaat dan een bepaalde maatregel of een specifieke “hervorming”: ze drukt de wil uit om zich te verzetten tegen de globaliteit van intenties van patronaat en regering om de arbeidersklasse te laten opdraaien voor de crisis.

– Deze mobilisaties zijn bovendien geenszins specifiek Belgisch, integendeel: ze zijn slechts een van de uitingen van een groeiende overtuiging binnen de arbeidersklasse om niet langer passief deze lawine van aanvallen op hun levensomstandigheden te accepteren! De strijd in Groot-Brittannië in 2022-23, waar tienduizenden werknemers uit verschillende bedrijven en sectoren bijna een jaar lang hun strijd hebben gevoerd, tot de 14 massaal bijgewoonde “actiedagen” in Frankrijk in 2023 tegen de aanvallen van de regering op de pensioenen. En in de Verenigde Staten, waar de arbeiders midden in de presidentscampagne van 2023 en 2024 een van de grootste stakingen in de geschiedenis van het land hebben gevoerd, met name in de automobielsector en bij Boeing. Overal zeggen de arbeiders: genoeg is genoeg!

In die zin is de eerste overwinning de strijd zelf, de voedingsbodem om ons terug als één klasse te herkennen. De wil van de arbeidersklasse om zich in steeds meer landen te verzetten tegen de aanvallen en zich er geleidelijk van bewust te worden dat dit noodzakelijkerwijs gepaard gaat met een versterking van de eenheid en de solidariteit van de bewegingen, over de grenzen van het bedrijf, de sector of de regio waar we werken: alle arbeiders zitten “in hetzelfde schuitje”. Onze kracht ligt juist in het verenigen van de strijd in één enkele beweging en, hiermee groeit het besef onder de arbeiders zich als één enkele klasse op te werpen.

Kunnen we op de vakbonden vertrouwen om de strijd voort te zetten?

De vakbonden hebben op de dynamiek van de groeiende mobilisatie en eenwording gereageerd met hun beproefde tactieken: de verschillende sectoren afzonderen en verdelen door de acties te versnipperen en specifieke eisen voor bepaalde sectoren of regio's naar voren te schuiven, terwijl de maatregelen iedereen treffen: herhaalde stakingen bij de spoorwegen, waarbij zelfs verdeeldheid tussen vakbonden ontstond, eenmalige acties in het onderwijs van de Franse gemeenschap en bij het personeel in de gezondheidszorg en de sociale hulpverlening, de organisatie van verschillende zogenaamde “algemene stakingen”, waarbij de werknemers werden opgeroepen passief thuis te blijven, kortom een intensieve versnippering van de strijd. De nationale demonstraties, zoals die van 13 februari of vandaag, proberen ze te beperken tot de “verdediging van de openbare dienst”, alsof werknemers in de privésector, de werklozen of gepensioneerden niet verdedigd hoeven te worden!

Deze tactieken zijn welbekend, het zijn dezelfde als die van de vakbonden in Frankrijk toen ze een reeks actiedagen zonder perspectief planden, of in Groot-Brittannië toen ze telkens probeerden de mobilisaties te beperken door ze te concentreren op bepaalde sectoren of op specifieke aspecten van de bezuinigingsplannen. Het uiteindelijk doel is om de strijdlust te ondermijnen, om ontmoediging te zaaien en zo de weg vrij te maken voor “een volwaardig sociaal overleg met echte participatie van de werknemers” (pamflet van de socialistische vakbond voor de demonstratie van 25 juni), om dan te concluderen dat “opofferingen onvermijdelijk zijn, op voorwaarde dat ze eerlijk worden verdeeld”.

De demonstratie van vandaag moet aanzetten tot nadenken: om de aanvallen terug te slaan is het niet alleen belangrijk talrijk te zijn, maar dat is niet voldoende op zich. Ook is het nodig dat we:

– elk compromis verwerpen dat erop gericht is ons te laten betalen voor de crisis en de oorlogen van het kapitalisme;

– de regionale verdeeldheid overbruggen, zowel tussen werknemers in de publieke en privé sector en de werklozen;

– elke poging om de strijd te versnipperen tegen te gaan door massale delegaties naar andere werknemers te sturen om zich bij de strijd aan te sluiten.

Om dit te bereiken, om de strijd uit te breiden en te verenigen en de valstrik van de vakbondsinkadering tegen te gaan, moeten we onze strijd in eigen handen nemen door momenten te organiseren waar we in soevereine algemene vergaderingen, toegankelijk voor iedereen, samen de discussie kunnen aangaan en beslissingen kunnen nemen die de uitbreiding van de mobilisatie achter eisen die ons verenigen stimuleren. Het is een dergelijke dynamiek van solidariteit, uitbreiding en eenheid die in de loop van de geschiedenis de bourgeoisie tekens aan het wankelen bracht.

 

Internationale Kommunistische Stroming

25.06.2025

Eens te meer was “genoeg is genoeg” de ondertoon van de Brusselse actiedagen op 13 december en 13 januari tegen de bezuinigingsplannen op de onderhandelingstafel van de nieuwe Belgische federale regering in wording. Deze plannen werden onthuld door ‘lekken’ in de media; ze zijn vandaag geen geheim meer. De vakbonden hebben het over “de meest drastische maatregelen van de afgelopen 80 jaar”. Terwijl arbeiders in privébedrijven massaal ontslagen worden (27.000 in 2024) en de automatische loonindexering op de helling komt te staan, wil de nieuwe nationale regering snoeien in de uitgaven voor sociale zekerheid, werkloosheidsuitkering en pensioenen. Als klap op de vuurpijl wil ze het aantal ambtenaren drastisch verminderen en het werk voor alle werkers nog onzekerder maken.

Terwijl op de eerste actiedag, met zo'n 10.000 betogers, vooral de vakbondsafgevaardigden gemobiliseerd werden (en dan vooral die uit Wallonië), kreeg de situatie op 13 januari een heel andere dynamiek. In plaats van de 5.000 tot 10.000 betogers, die de vakbonden aanvankelijk voor ogen hadden, namen meer dan 30.000 arbeiders uit verschillende regio's van het land en uit een groeiend aantal sectoren deel aan de betoging. Een recordaantal van 47.000 leraren in het Vlaamse Gewest staakte. Er waren ook werkonderbrekingen bij de spoorwegen, in het openbaar vervoer, bij vuilnismannen, bij de post en in vele andere openbare diensten. Voor 13 februari wordt een nieuwe actiedag aangekondigd onder het motto: “voor de verdediging van de openbare diensten en de koopkracht”. [1]

Nog voor deze twee actiedagen had een andere demonstratie in november ook al veel meer werkers gemobiliseerd dan verwacht. Bij deze demonstratie van werkers in de gezondheidszorg en sociale sector was de opkomst ook drie keer groter dan verwacht: meer dan 30.000 werkers. Op 26 november organiseerde het Franstalig onderwijzend personeel een breed gesteunde staking onder de leuze “onderwijzen ja, bloeden nee”. Op 27 en 28 januari zijn er nog twee dagen van stakingen en demonstraties gepland. En de onderwijsvakbond overweegt, onder druk, een staking voor onbepaalde tijd aan te kondigen.

Deze demonstraties, stakingen en protesten bevestigen de ontwikkeling van strijdbaarheid over de hele wereld, waarover we de afgelopen jaren al vaak hebben bericht in onze pers. Toenemende imperialistische spanningen en groeiende chaos, de fragmentatie van de wereldhandel, de stijgende inflatie en energiekosten zijn allemaal tekenen van een ongekende verdieping van de crisis. In elk land probeert de bourgeoisie de gevolgen van de economische crisis af te wentelen op de arbeiders. België is geen uitzondering.

De vakbonden willen voorkomen dat de mobilisaties aan kracht winnen

De bourgeoisie weet heel goed dat deze plannen reacties zullen uitlokken in grote sectoren van de arbeidersklasse. Ze weet dat op internationale schaal de arbeidersklasse in veel landen al heeft laten zien dat ze decennia van teruggang in de strijd te boven is gekomen. Daarom hecht de bourgeoisie eraan om goed voorbereid te zijn en de nodige krachten op te zetten om het verwachte verzet op te vangen en om te buigen.

De vakbonden hebben de ongerustheid en het ongenoegen van de arbeiders week na week zien groeien en zijn niet passief gebleven om te voorkomen dat het ongenoegen zich zou uiten in ‘ongecontroleerde’ acties. Op 8 december verklaarde Ann Vermorgen (voorzitter van de vakbond ACV) op televisie dat de gezamenlijke vakbonden hadden besloten om de komende periode op elke 13e van de maand een actiedag te organiseren. Deze verklaring werd gevolgd door actiedagen in december en januari, waarbij de vakbonden probeerden de mobilisaties te beperken tot bepaalde sectoren (met name onderwijs) en bepaalde eisen (pensioenhervorming in het onderwijs). De vakbonden gebruikten gevestigde tactieken: het isoleren en verdelen van de verschillende sectoren en regio's in een reeks actiedagen die bedoeld zijn om de strijdwil uit te putten.

De sterke mobilisatie op 13 januari gaf echter uiting aan een breder ongenoegen en breidde zich uit naar andere sectoren en regio's, zozeer zelfs dat het de vakbonden zelf verraste. De woede gaat verder dan een bepaalde maatregel of aangekondigde ‘hervorming’. Het is de uitdrukking van een meer algemene ontevredenheid en verontwaardiging, en de realiteit van de terugkeer van strijdbaarheid in het licht van stijgende kosten voor levensonderhoud, verslechterende arbeidsomstandigheden, baanonzekerheid en het groeiende schrikbeeld van armoede.

Jarenlang is ons verteld dat het kapitalisme het enig mogelijke systeem is en dat de burgerlijke ‘democratie’ de beste en meest perfecte politieke instelling is die men zich kan voorstellen. Deze misleidingen hebben geen ander doel dan de arbeidersklasse te demobiliseren, de geïsoleerde proletariërs tot machteloosheid te reduceren, hen af te snijden van de kracht en solidariteit van hun klasse. En toch, ondanks de onophoudelijke oproepen om naar de stembus te gaan om zogenaamd ‘te stemmen tegen bezuinigingen’, en de oproepen om de ‘democratie’ te verdedigen tegen de verachtelijke retoriek van de populisten, nemen de arbeiders de strijd weer op en herontdekken ze de noodzaak om samen te strijden op hun klasseterrein. Het is ook veelzeggend dat deze breuk met het verleden, deze nieuwe dynamiek in de ontwikkeling van de klassenstrijd, plaatsvindt in een context van toenemende oorlog en drastisch toegenomen militaire uitgaven die door de arbeidersklasse moeten worden betaald.

Solidariteit en eenheid zijn de kracht van onze strijd

Om de aanvallen op onze levensomstandigheden echt tegen te gaan, moeten de strijd een zo breed mogelijke basis worden gegeven door alle arbeiders te verenigen, ongeacht het bedrijf, de instelling, de sector of de regio waar ze werken. Alle arbeiders zitten ‘in hetzelfde schuitje’. Al deze gevechten zijn geen afzonderlijke bewegingen, maar een collectieve kreet: “wij zijn een stad van arbeiders, arbeiders en bedienden, gesyndiceerden en niet-gesyndiceerden, immigranten en autochtonen”, zoals een stakende leerkracht in Los Angeles het in maart 2023 uitdrukte. De stakingen in België vormen een uitdrukking van de bewegingen die de afgelopen drie jaar hebben plaatsgevonden in andere landen, zoals Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en Frankrijk.

Maar het is essentieel dat de arbeidersklasse, in België net als elders, enkele van de zwakke punten van deze eerdere strijd overwint:

- In 2022-23, in Groot-Brittannië, deden arbeiders van bedrijven in verschillende sectoren, soms op minder dan 100 meter van elkaar, geen enkele poging om het rigoureuze systeem van de stakingsposten te doorbreken, om solidariteit te zoeken en hun strijd te verenigen.

- In Frankrijk hebben arbeiders in 2023 massaal deelgenomen aan 14 ‘actiedagen’ tegen het plan van de regering tot ‘'hervorming' van de pensioenen, zonder erin te slagen de strijd uit te breiden naar massale stakingen in de bedrijven.

In België verspreiden de bourgeoisie en haar vakbonden voortdurend het gif van de verdeeldheid: tussen de openbare en de privésector, en tussen arbeiders aan weerszijden van de taalgrens. Dit is een traditioneel moeilijk te overwinnen obstakel [2], maar niet onmogelijk, zoals we hebben gezien op 23 april 2023 toen Franstalige en Nederlandstalige leraren eendrachtig demonstreerden in Brussel. De stakingen van 1983 en 1986 brachten ook honderdduizenden arbeiders samen uit de publieke en private sector en uit het Waalse, Brusselse en Vlaamse Gewest [3]. Lessen trekken uit de voorbije stakingen is essentieel om ons te wapenen tegen de valstrikken van de bourgeoisie.

Onze kracht ligt in eenheid en solidariteit in de strijd! Niet de ene naast de andere strijden, maar de strijd verenigen in één enkele beweging: staken en massale delegaties sturen om zich bij andere arbeiders aan te sluiten in de strijd, samen strijden, steeds meer arbeiders voor de strijd winnen; algemene vergaderingen organiseren om samen te beraadslagen over de noden van de strijd; ons verenigen rond gemeenschappelijke eisen. Het is deze dynamiek van solidariteit, uitbreiding en eenheid die de bourgeoisie door de geschiedenis heen altijd heeft doen wankelen.

Lac, 21 januari 2025

 

[1] Ter informatie: ook in deze demonstratie was de opkomst vele malen groter dan de vakbonden in gedachte hadden: meer dan 30.000. Bovendien hadden de vakbonden de kwestie van de koopkracht uit de leuze geschrapt en hem beperkt tot “onderwijs een recht voor alles en iedereen”.

[2] 'Arizona' coalitie bereidt frontale aanval voor tegen werk- en levensvoorwaarden, Internationalisme n° 381

[3] Eenmaking van de strijd, Internationalisme n° 111 (1986).

Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer gruweldaden zich opstapelen, hoe meer woorden tekortschieten om het dodenkamp in de open lucht dat Gaza is te beschrijven. Na het bloedbad dat op 7 oktober 2023 door Hamas werd aangericht, heeft de Israëlische reactie alle niveaus van barbaarsheid overtroffen. De meeste van de meer dan 50.000 doden als gevolg van de bombardementen en invallen van de IDF zijn burgers, kinderen, weerloze proletariërs. Het Israëlische leger richt zich opzettelijk op groepen burgers en vitale infrastructuur, waaronder gezondheidsfaciliteiten, en dwingt de bevolking om van de ene kant van de gigantische gevangenis van Gaza naar de andere te trekken, waarbij ze alles wat ze bezitten achterlaten in een wanhopige poging om in leven te blijven. Als meester van de grenzen van de enclave hongert Israël de bevolking op cynische wijze uit door de water- en voedselvoorziening te beperken, verhindert het de toegang van medicijnen en medische apparatuur die essentieel zijn voor de behandeling van tienduizenden gewonden en vernietigt het methodisch alles wat daar is gebouwd in een orgie van geweld.

De ‘grote westerse democratieën’ geven een reeks afschuwelijke verklaringen uit als reactie op de gruweldaden. Ze gebruiken steeds hardere woorden tegen de Israëlische regering, maar ondernemen geen actie, zoals het stoppen van wapen- en munitie leveringen, om het bloedvergieten te stoppen. Dit zijn alleen maar kreten van verontwaardiging, en terecht! Van de bloedbaden in Irak, Afghanistan en Vietnam tot de fosforbombardementen op de Duitse steden Dresden en Hamburg en de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki, de westerse landen, zoals alle landen ter wereld, zijn nooit teruggeschrokken voor de meest gruwelijke bloedbaden om hun smerige belangen te bevorderen. De verjaardag van 8 mei 1945, die met veel pracht en praal wordt gevierd als de "overwinning op de barbarij van de nazi's", geeft uitdrukking aan de hypocrisie van de leiders van deze democratische machten die bereid zijn om de voortdurende genocide te accepteren, altijd bereid om hun toevlucht te nemen tot leugens en geheugenverlies om het feit te verbergen dat hun eigen handen besmeurd zijn met het bloed van de slachtoffers van koloniale massamoorden en twee wereldoorlogen.

Achter de genocide in gaza: de barbarij van het kapitalisme

Deze door beide partijen ontketende barbarij is, ook al is ze asymmetrisch, overal ter wereld aan het werk te zien: in Syrië en Libanon, Soedan en Jemen, India en Pakistan, Oekraïne en Congo. Toegegeven, de bloedbaden in Gaza hebben hun wortels in 75 jaar confrontatie tussen de Israëlische en Palestijnse bourgeoisie en imperialistische inmenging in het Midden-Oosten, maar ze zijn gebaseerd op een gemeenschappelijke oorsprong die door alle conflicten wordt gedeeld, duidelijk verklaard door Rosa Luxemburg en Lenin aan het begin van de 20e eeuw: met het binnentreden van het kapitalisme in zijn fase van historisch verval, begon het tijdperk van “imperialisme, de hoogste fase van het kapitalisme”. Alle kapitalistische staten moeten nu hun belangen verdedigen ten koste van hun internationale concurrenten. Geen enkele staat kan aan deze logica ontsnappen. Omdat geen enkele staat het kan opgeven om zijn plaats op de wereldmarkt te verdedigen, zijn alle middelen toegestaan, zelfs de meest verachtelijke, barbaarse en weerzinwekkende. De huidige periode, de laatste fase van de afbraak van het systeem, accentueert alleen maar de escalatie van barbaarsheid. Vijfendertig jaar geleden schreven we al in onze Stellingen over Ontbinding dat we steeds meer “de ontwikkeling van terrorisme of gijzeling als oorlogsmethoden tussen staten zien, ten nadele van de ‘wetten’ die het kapitalisme in het verleden heeft ingesteld om de conflicten tussen de verschillende heersende klassen te ‘reguleren’”. In Gaza gebruikt Hamas gijzelaars als menselijke schilden om te proberen de Israëlische militaire reactie tegen te houden, terwijl het Israëlische leger de twee miljoen inwoners van de Gazastrook gebruikt als onderhandelingstroef met zijn Palestijnse vijand. Beide partijen gebruiken bedreigingen tegen burgers in hun strijd tegen hun vijand.

Door de toenemende politieke versplintering van de burgerlijke facties wordt een beleid gericht op de coherente verdediging van de belangen van de staat steeds moeilijker, zo niet onmogelijk. Dit fenomeen, dat in alle landen bestaat, wordt weerspiegeld in een algemeen beleid van ieder voor zich dat wordt gevoerd door een groot deel van het politieke apparaat van de bourgeoisie [1]. Deze ieder voor zich houding wordt in Israël weerspiegeld door het feit dat Netanyahu, in zijn wanhopige strijd om politiek te overleven, een ongeleid projectiel is geworden voor de Amerikaanse peetvader, aan het hoofd van een regering waarin onverantwoordelijke extreemrechtse zionistische facties zitten die hun intentie om een ‘definitieve oplossing’ voor het Palestijnse probleem te implementeren niet langer verbergen, een regering die niet eens meer pretendeert rekening te houden met de levens van gijzelaars die door Hamas worden vastgehouden of die van Palestijnse burgers, zowel op de Westelijke Jordaanoever als in Gaza. Alles wat overblijft is een nihilistische stormloop naar barbarij, die alleen kan eindigen in de fysieke eliminatie, door massamoord of ballingschap, van alle Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza. Dit is fundamenteel dezelfde logica als die van Hamas, die van alle heersende klassen, die allemaal de belichaming zijn van onderdrukking en militarisme: gijzelaars, dood of levend, hebben nog nooit de mensen van Gaza ervan weerhouden om gruwelijke represailles te ondergaan, noch Hamas om misdaden te plegen en zijn eigen onderdrukking uit te oefenen tegen Palestijnen die demonstreren om het bloedbad te stoppen!

Dit is duidelijk de toekomst die het kapitalisme voor ons in petto heeft: de massale afslachting van burgers in oorlogen die niemand sparen, de honger naar pure wraak, de uitroeiing van politieke tegenstanders en vijandelijke facties, de totale vernietiging van hele steden, ziekenhuizen en scholen, de ontwikkeling van totaal irrationele ideologieën gebaseerd op religie, samenzweringstheorieën en wantrouwen tegenover alles en iedereen. Het eindresultaat is de vernietiging van al het georganiseerde leven voor de hele mensheid, en we kunnen nu al zien dat deze kanker die het kapitalisme wegvreet over de hele planeet is uitgezaaid.

Het enige alternatief voor deze destructieve dynamiek is de ontwikkeling van de proletarische strijd tegen de menselijke, economische, sociale en culturele offers die deze in verval rakende maatschappij oplegt. Het proletariaat is de enige klasse wiens perspectief lijnrecht tegenover dat van de bourgeoisie staat. Meer dan ooit ligt de enige toekomst voor de mensheid in de handen van de arbeidersklasse, de enige revolutionaire klasse onder het kapitalisme. Alleen zij is, door haar strijd die geen grenzen kent, in staat om een potentieel verlossend principe te verdedigen: dat van het proletarisch internationalisme. In Gaza en elders, tegenover de steeds talrijker en bloediger wordende imperialistische confrontaties, is er geen kamp, geen strijdende partij om te steunen.

HD, 25 mei 2025 [1] Het aan de macht komen van de Trump-bende in de Verenigde Staten is hier één uitdrukking van, maar we vinden min of meer dezelfde situatie in Zuid-Korea, Argentinië en bijna alle Europese landen.

 

De kaarten liggen op tafel: de federale en regionale regeringen willen elk binnen hun bevoegdheden tientallen miljarden bezuinigen om de Belgische economie competitiever en winstgevender te maken. Alle sectoren van de arbeidersklasse zullen hard getroffen worden door dit brede bezuinigingsprogramma. 
Terwijl arbeiders in de privé bedrijven massaal ontslagen worden, wordt de inperking van de automatische indexering van lonen en uitkeringen nog steeds gecontesteerd, worden premies voor overuren en nachtwerk verlaagd, wordt de flexibiliteit van het werk verhoogd, wordt het recht op werkloosheidsuitkeringen beperkt, wordt er diep gesneden in de pensioenen en de ziekteverzekering, wordt het totale aantal ambtenaren verminderd, komt de aanstelling van onderwijzend personeel in het gedrang, enz. 
Dit terwijl overal de werkomstandigheden ondraaglijker worden: onderbezetting, opgedreven arbeidsritme, vervaging van de grens tussen werk en privé, stijgende prijzen door inflatie, bezuinigingen op allerlei subsidies, toenemende milieurampen, depressie, burn-out. Genoeg is genoeg!

Weiger te betalen voor de crisis van het kapitalisme!

De regering zegt dat er geen keuze is. Volgens de logica van elke heersende klasse moet het concurrentievermogen worden verhoogd om het hoofd te kunnen bieden aan de daling van de economische groei en aan de handelsoorlog verscherpt door het protectionistische economische beleid van Trump, maar ook door de toenemende kosten van militaire uitgaven in verband met imperialistische spanningen en oorlogen. In alle landen probeert de heersende klasse de gevolgen van “haar” crisis van overproductie op de arbeiders af te wentelen, d.w.z. van goederen die ze op de beschikbare afzetmarkten niet meer met voldoende winst kunnen verkopen. Arbeid moet minder kosten. Nogmaals, de focus ligt niet op het welzijn of de behoeften van de arbeiders, maar op de winstgevende verkoop van goederen en diensten. Laten we deze schadelijke en moordadige logica van de bourgeoisie verwerpen.
We zijn niet alleen in ons verzet! In 2022-23 hebben in Groot-Brittannië tienduizenden arbeiders van bedrijven in verschillende sectoren bijna een jaar lang gestreden. In 2023 namen arbeiders in Frankrijk massaal deel aan 14 “actiedagen” tegen de aanvallen van de regering op de pensioenen. In België zelf, zodra de eerste “lekken” over de geplande maatregelen verschenen, resulteerden de kracht en dynamiek van de mobilisaties bij de intersectorale demonstratie op 13 januari of de lerarendemonstratie op 27 januari in een massale opkomst van meer dan 30.000 betogers, veel meer dan was “verwacht” of beter gezegd “gehoopt” door de vakbonden. Demonstranten verzamelden zich in Brussel uit alle regio’s en de beweging breidde zich uit van onderwijs en spoorwegen naar andere sectoren, in weerwil van het oorspronkelijke voornemen van de vakbonden. De mobilisaties toonden aan dat de ontevredenheid verder gaat dan verzet tegen een bepaalde maatregel of een specifieke “hervorming”: ze drukken de wil uit om weerstand te bieden aan de intenties van de werkgevers en de regering om de arbeidersklasse te laten betalen voor ‘hun’ crisis.
Genoeg is genoeg! Laten we weigeren deze lawine van aanvallen op onze levensomstandigheden nog langer passief te ondergaan. Onze eerste overwinning is de strijd zelf. Maar om deze aanvallen echt af te slaan moeten we de strijd zo breed mogelijk en in eenheid voeren, ongeacht het bedrijf, de sector of de regio waarin we werken. Alle arbeiders zitten  “in hetzelfde schuitje. Al deze groepen zijn geen afzonderlijke bewegingen, maar een collectieve groep: arbeiders en bedienden, vakbondsleden en niet-vakbondsleden, immigranten en autochtonen”, zoals een stakende leraar in Los Angeles in maart 2023 het verwoordde.
Onze kracht ligt in het verenigen van de strijd in één beweging.

Tegen alle manoeuvres en verdeeldheid!

De bewindvoerders hebben maar al te goed begrepen dat hun plannen reacties zouden uitlokken in grote delen van de klasse. Het is vooral aan de vakbonden om deze verwachte weerstand op te vangen en om te buigen. Zij zagen de bezorgdheid en ontevredenheid onder de arbeiders met de week toenemen en bezetten preventief het strijdterrein om te voorkomen dat het ongenoegen zich zou uiten in “ongecontroleerde” acties.
Beproefde tactieken worden terug uit de kast gehaald: de verschillende sectoren afzonderen en verdelen terwijl de plannen iedereen treffen! Een demonstratie alleen voor zorg en welzijnswerkers in november, , gevolgd door een actiedag op 13 december om te protesteren tegen “de Europese bezuinigingsmaatregelen”. Voor de actiedag van 13 januari werd enkel een staking tegen de “pensioenhervorming” aangekondigd bij het spoor..., pas veel later onder sociale druk werd besloten om ook het onderwijs te laten deelnemen en nog later sloten andere sectoren zich ook aan. 
In Wallonië organiseerden de vakbonden dan weer aparte stakingsdagen voor leerkrachten van de Franse gemeenschap op 27 en 28 januari, om zo een gezamelijke deelname in Brussel op 13 januari te vermijden. De manifestatie op 13 februari gaat dan weer over “de verdediging van de openbare dienst” alsof het bestaan van werknemers in de privésector, gepensioneerden of werklozen niet verdedigd zoud moeten worden! Kortom, het doel is om een reeks uitzichtloze actiedagen te plannen, zoals in Frankrijk, waarbij telkens geprobeerd wordt om de mobilisaties te beperken door ze te beperken tot bepaalde sectoren, zoals in Groot-Brittannië, of tot specifieke aspecten van de bezuinigingsplannen, om uiteindelijk de strijdwil uit te putten en de weg vrij te maken voor grootschalige concessies aan de bezuinigingsplannen onder het misleidend argument “dat offers onvermijdelijk zijn, op voorwaarde dat ze eerlijk verdeeld worden”.
Om de opgezette val van de vakbonden te vermijden, de saboteurs van de strijd in dienst van de heersende klassen, en om de strijd verder te ontwikkelen, is het belangrijk om talrijk de strijd aan te gaan, maar dat is niet genoeg: we moeten onze strijd ook in eigen handen nemen. We doen dit door:
- momenten te organiseren waar we in soevereine algemene vergaderingen, toegankelijk voor iedereen, samen de discussie kunnen aangaan en beslissingen kunnen nemen over de noden van de strijd, en de eisen te formuleren die ons verenigen;
- regionale verdeeldheid en verdeeldheid tussen werknemers in de publieke en private sector en werklozen te overwinnen;
- iedere tendens tot versplintering van de strijd tegen te gaan door massale delegaties naar andere arbeiders te sturen zodat zij zich bij de strijd aansluiten;
- te weigeren voor de crisis en de oorlogen van het kapitalisme te betalen.
Het is deze dynamiek van solidariteit, uitbreiding en eenheid die de bourgeoisie door de geschiedenis heen altijd heeft doen wankelen.
Internationale Kommunistische Stroming
10 februari 2025

In recent gepubliceerde artikelen, gewijd aan de eerste dagen van het tweede termijn van Donald Trump, heeft de IKS al uitgelegd dat de chaos en ravage die hij sinds zijn aantreden in het Witte Huis op de wereld heeft losgelaten, allesbehalve een flits aan een blauwe hemel zijn, maar het verrotten van het kapitalistische systeem in zijn geheel uitdrukken. Het onvoorspelbare gangsterisme van de regering Trump is de spiegel van een maatschappelijke orde in puin. Sterker nog, de liberaal-democratische factie van de Amerikaanse bourgeoisie die zich met hand en tand verzet tegen het nieuwe presidentschap maakt net zo goed deel uit van deze verrotting. Het is geenszins een “minder kwaad”, of een alternatief voor de populistische MAGA-beweging (Engels: “Make America Great Again”) dat gesteund zou moeten worden door de arbeidersklasse.

Welke politieke vorm het kapitalisme vandaag ook aanneemt, alleen oorlog, crisis en de verarming van de arbeidersklasse staan op de agenda. De arbeidersklasse moet vechten voor haar klassenbelangen tegen alle elementen van de heersende klasse. De heropleving van de arbeidersstrijd voor de verdediging van lonen en van de levensomstandigheden, zoals onlangs te zien was bij Boeing en aan de dokken aan de oostkust van de Verenigde Staten, en de heropleving van de strijdbaarheid in Europa, zijn de enige hoop voor de toekomst.

In dit artikel willen we verder uitleggen waarom en hoe Trump is gekozen voor een tweede termijn, en waarom hij extremer en gevaarlijker is dan in zijn eerste termijn. We doen dit met als doel duidelijker de zelfdestructieve aard te laten zien van de burgerlijke orde die hij symboliseert, en om het proletarische alternatief voor het huidige systeem te tonen.

De eerste regering van Trump, een samenvatting

Eind 2022, halverwege de termijn van Biden in het Witte Huis, maakte de IKS de balans op van het eerste presidentschap van Trump: “De uitbarsting van populisme in 's werelds leidende macht die werd bekroond door de triomf van Donald Trump in 2016 bracht 4 jaar van tegenstrijdige en grillige beslissingen, het denigreren van instellingen en internationale overeenkomsten die de wereldwijde chaos verder versnelden en leidden tot een verdere verzwakking en in diskrediet brengen van de Amerikaanse macht, waardoor haar historische neergang werd versneld.”

Het presidentschap van Biden dat volgde op de eerste regering van Trump was niet in staat om deze verslechterende situatie te keren: “hoezeer het Biden-team het ook verkondigt in hun toespraken, het is geen kwestie van wensen, het zijn de kenmerken van deze laatste fase van het kapitalisme die de loop van de ontwikkelingen bepalen, en die leiden naar de afgrond, tenzij het proletariaat hieraan een einde maakt door middel van een wereldcommunistische revolutie."([1])

Het leidende principe van Trumps eerste termijn en verkiezingscampagne “America First” (Nederlands: “Amerika eerst”) zet zich voort in zijn tweede termijn. Deze slogan betekent dat Amerika alleen in zijn eigen nationale belang mag handelen ten koste van anderen, “bondgenoten” of vijanden, door gebruik te maken van economische, politieke en militaire macht. In de zin dat de Verenigde Staten “deals” (in plaats van verdragen) kunnen sluiten met andere landen (die op elk moment verbroken kunnen worden, volgens de “filosofie” achter de slogan), de buitenlandse regeringen “een aanbod dat ze niet kunnen weigeren” (Engels: ‘An offer they can’t refuse’) doen, naar de beroemde zin uit de gangsterfilm The Godfather. Zoals Marco Rubio, die door Trump is aangesteld als minister van Buitenlandse Zaken, buitenlandse regeringen heeft verteld: de VS zal niet langer met hen praten over mondiale belangen en de wereldorde, enkel over de belangen van de VS. Maar “Macht maakt recht” is geen slogan voor Amerikaans leiderschap.

Het America First-beleid van 2016 komt voort uit het besef van een deel van de Amerikaanse bourgeoisie dat haar vorige buitenlands beleid om als politieagent van de wereld op te treden en een nieuwe wereldorde te creëren na de ineenstorting van het Russische blok in 1989, had geleid tot een reeks dure, impopulaire en bloedige mislukkingen.

Het nieuwe beleid weerspiegelt het definitieve besef dat de Pax Americana ([2]), ingesteld na 1945 en die de wereldwijde hegemonie van de Verenigde Staten garandeerde tot de val van de Berlijnse Muur, in geen enkele vorm kan worden hersteld. Erger nog, voor Trump impliceert het behoud van de Pax Americana, d.w.z. het feit dat zijn bondgenoten vertrouwen op de economische en militaire bescherming van de Verenigde Staten, dat de Verenigde Staten “oneerlijk” worden uitgebuit door de voormalige leden van hun imperialistische blok.

De eerste termijn van Trump: de context

Operation Desert Storm in 1990 was een massale inzet van Amerikaanse militaire macht in de Perzische Golf om de opkomst van wereldwijde geopolitieke wanorde na het uiteenvallen van de USSR tegen te gaan. Het was in het bijzonder gericht tegen de onafhankelijkheidsambities van de voormalige grote bondgenoten in Europa.

Maar slechts een paar weken na dit gruwelijke bloedbad brak er een nieuw bloedig conflict uit in het voormalige Joegoslavië. Duitsland erkende in zijn eentje de nieuwe Republiek Slovenië. Pas met de bombardementen op Belgrado en de Dayton-akkoorden van 1995 slaagden de Verenigde Staten erin hun gezag te laten gelden. Desert Storm stimuleerde de centrifugale neigingen van het imperialisme in plaats van ze te verzachten. Als gevolg daarvan bloeide het islamitisch jihadisme op, begon Israël het Palestijnse vredesproces te saboteren dat met veel moeite door de Verenigde Staten was uitgewerkt en veroorzaakte de genocide in Rwanda een miljoen doden doordat medeplichtige Westerse mogendheden volgens hun eigen uiteenlopende belangen handelden. Ondanks de inspanningen van de Verenigde Staten illustreerden de jaren negentig niet de vorming van een nieuwe wereldorde, maar de accentuering van het ieder voor zich in het buitenlands beleid en daarmee de verzwakking van het Amerikaanse leiderschap.

Het Amerikaanse buitenlandse beleid van de “neoconservatieven” onder leiding van George W. Bush, die in 2000 president werd, leidde tot nog meer catastrofale mislukkingen. Na 2001 werd er nog een massale militaire operatie in het Midden-Oosten gestart met de Amerikaanse invasie van Afghanistan en Irak in naam van de “oorlog tegen het terrorisme”. Maar tegen de tijd dat de VS zich in 2011 terugtrok uit Irak, was geen van de doelstellingen bereikt. De massavernietigingswapens van Saddam Hoessein (een voorwendsel voor de invasie) bleken niet te bestaan. Democratie en vrede kwamen er niet in Irak in de plaats van dictatuur. Het terrorisme nam niet af: integendeel, Al Qaeda kreeg een enorme nieuwe impuls, wat heeft geleid tot bloedige aanslagen in West-Europa. Zelfs in de Verenigde Staten waren de militaire expedities, die veel geld en bloed kostten, niet populair. Maar bovenal is de oorlog tegen terreur er niet in geslaagd om alle Europese en andere imperialistische mogendheden achter de zaak van de Verenigde Staten te scharen. Frankrijk en Duitsland kozen ervoor om, in tegenstelling tot 1990, niet deel te nemen aan de invasies van de VS.

De terugkeer naar het “multilateralisme” in plaats van het “unilateralisme” van de neoconservatieven, onder het presidentschap van Barack Obama (2009-2016), slaagde er echter ook niet in om het mondiale leiderschap van de Verenigde Staten te herstellen. In deze periode explodeerden de imperialistische ambities van China, zoals blijkt uit de geostrategische ontwikkeling van de Nieuwe Zijderoute na 2013. Frankrijk en Groot-Brittannië zetten hun imperialistische avonturen in Libië voort, terwijl Rusland en Iran profiteerden van het feit dat de VS zich gedeeltelijk terugtrok uit de operaties in Syrië. Rusland bezette de Krim en lanceerde in 2014 een offensief in de Donbass-regio van Oekraïne.

Na de mislukking van het monsterlijke bloedbad van de neoconservatieven kwam de diplomatieke mislukking van Obama's beleid van “samenwerking”.

Hoe konden de problemen van de Verenigde Staten om hun hegemonie te behouden nog erger worden? Het antwoord kwam in de vorm van president Trump.

De gevolgen van het eerste presidentschap van Trump

Vanaf zijn allereerste presidentschap hielp het America First-beleid van Trump de reputatie van de Verenigde Staten om zeep als betrouwbare bondgenoot en wereldleider met een coherent beleid en een moreel kompas. Bovendien ontstonden er tijdens zijn ambtstermijn ernstige meningsverschillen binnen de Amerikaanse heersende klasse over het schurkenstatenbeleid van Trump. Binnen de Amerikaanse bourgeoisie ontstonden cruciale meningsverschillen over welke imperialistische macht een bondgenoot en welke een vijand was in de strijd van de VS om de mondiale suprematie te behouden. Trump verloochende het Trans-Pacifisch Pact, het Akkoord van Parijs over klimaatverandering en het nucleaire verdrag met Iran; de VS werd een uitzondering op het gebied van economisch en handelsbeleid binnen de G7 en G20 en isoleerde zich op deze punten van zijn belangrijkste bondgenoten. Tegelijkertijd wakkerde de weigering van de Verenigde Staten om zich rechtstreeks met het Midden-Oosten te bemoeien een stormloop aan van regionale imperialisten in de regio: Iran, Saoedi-Arabië, Turkije, Israël, Rusland en Qatar hebben allemaal om beurten geprofiteerd van het militaire vacuüm en de chaos.

De diplomatie van Trump heeft de neiging gehad om deze spanningen te verergeren, zoals de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade in Israël naar de controversiële stad Jeruzalem, wat zijn westerse bondgenoten boos heeft gemaakt en Arabische leiders die de VS nog steeds als een “verzoener” in de regio zagen, woedend heeft gemaakt.

Door China te erkennen als de meest waarschijnlijke kandidaat om het primaat van de VS over te nemen, heeft de regering Trump zich echter op één lijn geplaatst met de rest van Washington. De “draaipunt” naar Azië die Obama al had aangekondigd, zou worden versterkt, de wereldwijde oorlog tegen terreur officieel opgeschort en een nieuw tijdperk van “grote machtsstrijd” ingeluid volgens de nationale defensiestrategie van februari 2018. Er werd een uitgebreid programma van meerdere decennia aangekondigd om het Amerikaanse kernarsenaal te moderniseren en “de ruimte te domineren”.

Met betrekking tot de noodzaak om de militaire ambities en capaciteiten van Rusland te verminderen (en het potentieel van Rusland te verzwakken om de eigen wereldwijde manoeuvres van China te ondersteunen) is er echter een divergentie ontstaan tussen het dubbelzinnige beleid van Trump ten opzichte van Moskou en het beleid van de rivaliserende factie van de Amerikaanse bourgeoisie. Deze fractie heeft Rusland altijd beschouwd als een historische vijand vanwege de bedreiging die het vormt voor de Amerikaanse hegemonie in West-Europa.

Tegelijkertijd wordt, in verband met de kwestie van het Russische beleid, het belang van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), het voormalige centrale bondgenootschap van het Amerikaanse blok, ter discussie gesteld. In het bijzonder de verdragsverplichting dat alle NAVO-leden elk ander lid dat militair wordt aangevallen te hulp komen (met andere woorden, de VS zouden hen beschermen tegen Russische agressie). Trump heeft deze cruciale clausule ter discussie gesteld. De zorgwekkende implicaties hiervan (het in de steek laten van Amerikaanse bondgenoten in West-Europa) gingen niet verloren aan de kanselarijen in Londen, Parijs en Berlijn.

Deze verschillen in buitenlands beleid werden duidelijker tijdens de regering Biden die volgde op het eerste presidentschap van Trump.

Het Biden-interregnum: 2020-2024

De vervanging van Trump door Joe Biden in het Witte Huis moest een terugkeer naar normaliteit in de Amerikaanse politiek inluiden, in die zin dat het werd gekenmerkt door een poging om oude allianties te hervormen en verdragen te sluiten met andere landen, in een poging om de schade te herstellen die was veroorzaakt door de roekeloze avonturen van Trump. Biden verklaarde: “Amerika is terug”. De aankondiging van een historisch veiligheidspact tussen de VS, het VK en Australië in de Aziatisch-Pacifische regio in 2021 en de versterking van de quadrilaterale veiligheidsdialoog tussen de VS, India, Japan en Australië, weerspiegelden, naast andere maatregelen, de verdere opbouw van een cordon sanitaire tegen de opkomst van het Chinese imperialisme in het Verre Oosten.

De nieuwe regering riep op tot een wereldwijde democratische kruistocht tegen de “revisionistische” en “autocratische” machten (Iran, Rusland, Noord-Korea en vooral China).

De Russische invasie van Oekraïne in 2022 stelde Joe Biden in staat om opnieuw Amerikaans militair gezag op te leggen aan de recalcitrante NAVO-mogendheden in Europa en dwong hen, vooral Duitsland, om de defensiebudgetten te verhogen en het Oekraïense gewapende verzet te steunen. Dit hielp ook om de militaire en economische macht van Rusland uit te putten in een uitputtingsslag en om de wereldwijde militaire superioriteit van de Verenigde Staten te demonstreren in termen van het wapentuig en de logistiek die het aan het Oekraïense leger leverde. Bovenal heeft de VS, door te helpen een groot deel van Oekraïne in een smeulende puinhoop te veranderen, China laten zien hoe gevaarlijk het is om Rusland als potentiële bondgenoot te beschouwen en wat de gevaarlijke gevolgen zijn van China’s wens om gebieden zoals Taiwan te annexeren.

Het werd de wereld echter duidelijk dat de bourgeoisie van de VS niet helemaal achter het Ruslandbeleid van Biden stond, omdat de Republikeinse Partij in het Congres, nog steeds onder het bewind van Donald Trump, duidelijk maakte dat ze terughoudend was om de miljarden dollars steun te geven die nodig waren voor de Oekraïense oorlogsinspanningen.

Terwijl de steun aan Oekraïne een succes was in het herbevestigen van het leiderschap van het Amerikaanse imperialisme, tenminste op de korte termijn, werd dat succes bezoedeld door de betrokkenheid bij de oorlog van Israël in Gaza na oktober 2023. De Verenigde Staten kwamen klem te zitten tussen de noodzaak om hun belangrijkste bondgenoot Israël in het Midden-Oosten te steunen tegen de Hamas-terroristen, tegen de satellieten van Iran, en de blinde vastberadenheid van Israël om zijn eigen belangen op te leggen, waarbij het feitelijk afzag van een vreedzame oplossing voor het Palestijnse conflict, waardoor de militaire chaos in de regio werd vergroot.

De afslachting van tienduizenden weerloze Palestijnen in Gaza, dankzij Amerikaanse munitie en dollars, heeft het beeld van morele oprechtheid van de Verenigde Staten, dat Biden had opgetrokken in verband met de verdediging van Oekraïne, volledig verstoord. Hoewel de ineenstorting van het Assad-regime in Syrië en de nederlaag van Hezbollah in Libanon een zware slag hebben toegebracht aan het Iraanse regime (de verklaarde vijand van de Verenigde Staten), heeft dit de instabiliteit in de regio niet verminderd, en met name niet in Syrië. Integendeel, de Verenigde Staten moesten een groot deel van hun marine blijven inzetten in de oostelijke Middellandse Zee en de Perzische Golf, hun contingenten in Irak en Syrië versterken en het hoofd bieden aan spectaculair verzet tegen het Amerikaanse beleid vanuit Turkije en Arabische landen.

Bovenal betekent de dreiging van verdere militaire onrust in het Midden-Oosten dat de verschuiving naar Azië, de belangrijkste doelstelling van de Verenigde Staten, in gevaar komt.

De tweede termijn van Trump

We hebben beschreven hoe de problemen met het navigeren door de imperialistische chaos die zich na 1989 ontwikkelde, leidden tot verdeeldheid binnen de Amerikaanse heersende klasse over het beleid. We hebben ook de evolutie beschreven van een populistische America First-beleid naar een rationeler beleid, om vroegere bondgenootschappen te behouden. De herverkiezing van Trump aan de macht, zelfs na het debacle van zijn eerste presidentschap, is een teken dat deze interne verdeeldheid niet onder controle is gebracht door de bourgeoisie en opnieuw het vermogen ernstig aantast van de Verenigde Staten om een samenhangend en consistent buitenlands beleid te voeren. Zelfs zodanig dat het hun belangrijkste zorg in gevaar brengt: het blokkeren of voorkomen van de opkomst van China.

De gevaarlijke onzekerheid van dit boemerangeffect van politieke chaos op het imperialistische beleid wordt nog vergroot door het feit dat de bewegingsruimte van de Verenigde Staten op het imperialistische wereldtoneel aanzienlijk is afgenomen sinds de eerste ambtstermijn van Trump. Tevens komt zijn tweede ambtstermijn op een moment dat er twee grote conflicten woeden in Oost-Europa en het Midden-Oosten. We zullen niet terugkomen op de hoofdoorzaken van de politieke wanorde binnen de Amerikaanse bourgeoisie en haar staat, die de eerste acties van Trump dramatisch hebben verergerd: dat zal in een ander artikel worden uitgelegd.

Maar in minder dan een maand tijd heeft Trump duidelijk gemaakt dat de trend van zijn America First-beleid, dat bestaat uit het ontrafelen van de Pax Americana waarop de Amerikaanse mondiale suprematie na 1945 rustte, veel sneller en ingrijpender zal versnellen dan tijdens zijn eerste ambtstermijn, niet in de laatste plaats omdat de nieuwe president van plan is de waarborgen die zijn actieradius in Washington destijds beperkten, te omzeilen door zijn al dan niet competente handlangers aan het hoofd van de staatsdiensten te benoemen. Het voorkomen van het einde van haar wereldheerschappij in de “ieder voor zich” van de post-bloc wereld: deze belangrijkste zorg van de Amerikaanse bourgeoisie na 1989 is op zijn kop gezet: de “oorlog van ieder tegen allen” is in feite de “strategie” van de nieuwe regering geworden. Een strategie die moeilijker terug te draaien zal zijn dan het al was na de eerste termijn van Trump, zelfs door een nieuwe, “slimmere” regering.

Het doel om de controle over Panama terug te krijgen; het voorstel om Groenland te “kopen”; het barbaarse voorstel om de Palestijnen etnisch te zuiveren van de Gazastrook en er een Rivièra van te maken; al deze vroege uitspraken van de nieuwe president zijn evenzeer gericht tegen zijn voormalige bondgenoten als tegen zijn strategische vijanden. Het Gaza-voorstel, dat zijn bondgenoot Israël ten goede zou komen door de tweestatenoplossing in Palestina op te heffen, zou de oppositie van de andere Arabische mogendheden, evenals Turkije en Iran, alleen maar aanwakkeren. Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland hebben zich al uitgesproken tegen het voorstel van Trump.

Maar het is waarschijnlijk dat de Verenigde Staten onder Trump Oekraïne een vredesakkoord zullen opleggen dat inhoudt dat 20% van het grondgebied aan Rusland wordt afgestaan. De West-Europese mogendheden zijn hier al fel tegen gekant, wat de NAVO, voorheen de as van de internationale dominantie van de VS, verder zal desintegreren. De nieuwe president eist binnen de NAVO dat de stagnerende Europese economische machten hun militaire uitgaven meer dan verdubbelen, zodat ze zichzelf op eigen kracht kunnen verdedigen, en zonder de hulp van de Verenigde Staten.

Een groot deel van de “soft power” van het Amerikaanse imperialisme, zijn zogenaamde morele hegemonie, staat op het punt om in één klap te worden weggevaagd: USAID, 's werelds grootste hulporganisatie voor de “landen in het Zuiden”, is “verhakseld” door Elon Musk. De VS heeft zich teruggetrokken uit de Wereldgezondheidsorganisatie en heeft zelfs voorgesteld om juridische stappen te ondernemen tegen het Internationaal Strafhof vanwege zijn vooringenomenheid tegen de VS en Israël.

De protectionistische handelsoorlog die de nieuwe Amerikaanse regering voorstelt, zou ook een enorme klap toebrengen aan wat er nog over is van de economische stabiliteit van het internationale kapitalisme, dat de basis vormt van de Amerikaanse militaire macht. Het zou ongetwijfeld overslaan naar de Amerikaanse economie zelf in de vorm van nog hogere inflatie, financiële crises en een afname van de eigen handel. De massale verdrijving van goedkope arbeidsmigranten uit de VS zou negatieve en zelfdestructieve economische gevolgen hebben voor de Amerikaanse economie en voor de sociale stabiliteit.

Op het moment van schrijven is het niet mogelijk om te weten of de lawine van voorstellen en besluiten van de nieuwe president zullen worden uitgevoerd, of dat het vergezochte onderhandelingsinstrumenten zijn die waarschijnlijk zullen leiden tot tijdelijke overeenkomsten of verminderde concessies. Maar de richting van het nieuwe beleid is duidelijk. Alleen al de onzekerheid van de maatregelen heeft nu al tot gevolg dat potentiële voormalige en toekomstige bondgenoten worden gealarmeerd en tegen zich in het harnas gejaagd. Dit op zich zal meer mogelijkheden creëren voor Amerika's belangrijkste vijanden. Het voorgestelde vredesakkoord in Oekraïne is al in het voordeel van Rusland. De protectionistische handelsoorlog is een geschenk voor China, dat zich kan positioneren als een betere economische partner dan de Verenigde Staten.

Toch zullen de Verenigde Staten, ondanks het zelfvernietigende langetermijnbeleid van “America First”, hun militaire superioriteit niet opgeven aan hun belangrijkste vijand, China, dat nog lang niet in staat is om de directe confrontatie op gelijke voet aan te gaan. Bovendien roept het nieuwe buitenlandse beleid nu al sterke weerstand op binnen de Amerikaanse bourgeoisie.

Het vooruitzicht is dus op een massale wapenwedloop en een verdere chaotische toename van imperialistische spanningen over de hele wereld, waarbij conflicten tussen grootmachten zich verplaatsen naar de centra van het mondiale kapitalisme en de mondiale strategische punten verder op scherp zetten.

Conclusie: Trump en de sociale kwestie

De MAGA-beweging van Donald Trump kwam aan de macht en beloofde het electoraat meer banen, hogere lonen en wereldvrede, in plaats van de dalende levensstandaard en de “eindeloze oorlogen” van de regering-Biden.

Politiek populisme is geen ideologie van mobilisatie voor oorlog, zoals het fascisme was.

In feite zijn de groei en de electorale successen van het politiek populisme van de afgelopen tien jaar, waarvan Trump de Amerikaanse uitdrukking is, in wezen gebaseerd op het toenemende falen van de gevestigde oude partijen van de liberale democratie om elkaar in de regering af te wisselen om de diepe impopulariteit onder ogen te zien van de duizelingwekkende groei van het militarisme enerzijds en de verarmende effecten van een hardnekkige economische crisis op de levensomstandigheden van de massa van de bevolking anderzijds.

Maar populistische beloften om geweren te vervangen door boter([3]) worden steeds meer ondermijnd door de realiteit en stuiten op een arbeidersklasse die haar strijdlust en klassenidentiteit begint te herontdekken.

In tegenstelling tot de xenofobe onzin van het politieke populisme heeft de arbeidersklasse geen vaderland, geen nationale belangen en is zij in feite de enige internationale klasse waarvan de gemeenschappelijke belangen grenzen en continenten overstijgen. Haar strijd om haar huidige levensomstandigheden te verdedigen, die internationaal is (de huidige strijd in België bevestigt nogmaals het klassenverzet in alle landen), vormt daarom de basis van een alternatieve aantrekkingspool voor de suïcidale toekomst van het kapitalisme, namelijk imperialistische conflicten tussen naties.

Maar in dit klassenperspectief zal de arbeidersklasse ook de confrontatie moeten aangaan met de anti-populistische krachten evenals de populistische krachten van de bourgeoisie die de bevolking een terugkeer naar de democratische vorm van militarisme en verarming voorstellen. De arbeidersklasse mag zich niet laten vangen door deze valse alternatieven, noch mag ze de radicalere krachten volgen die beweren dat de liberale democratie een kleiner kwaad is dan het populisme. Integendeel, ze moet vechten op haar eigen klassenterrein.

De New York Times, de doorgaans nuchtere spreekbuis van de Amerikaanse liberale bourgeoisie, deed deze radicale oproep aan de bevolking om te mobiliseren ter verdediging van de burgerlijke democratische staat tegen de autocratische staat van Trump in een redactionele verklaring op 8 februari 2025: “Laat je niet afleiden. Laat je niet overweldigen. Laat je niet verlammen en meeslepen in de chaos die president Trump en zijn bondgenoten opzettelijk creëren met de hoeveelheid en snelheid van uitvoerende decreten; de poging om de federale overheid te ontmantelen; de opgevoerde aanvallen op immigranten, transgenders en het concept zelf van diversiteit; de eis dat andere landen Amerikanen accepteren als hun nieuwe opperheren; en het duizelingwekkende gevoel dat het Witte Huis op elk moment alles kan doen of zeggen. Het is allemaal ontworpen om het land op de hielen te zitten zodat president Trump zijn zoektocht naar maximale uitvoerende macht kan voortzetten, zodat niemand de gedurfde, ondoordachte en vaak illegale agenda van zijn regering kan tegenhouden. In hemelsnaam, stem niet af."([4])

Dit bevestigt alleen maar dat de bourgeoisie als geheel haar eigen verschillen gebruikt om de arbeidersklasse te verdelen en haar de ene vorm van oorlog en kapitalistische crisis boven de andere te laten verkiezen, zodat ze haar eigen klassenbelangen vergeet.

De arbeidersklasse moet zich niet laten meeslepen in de interne of externe oorlogen van de heersende klasse, maar moet voor zichzelf vechten.

Como (23 februari 2025)

[1] The United States : superpower in the decadence of capitalism and today epicentre of social decomposition (Part 1) ; International Revue n° 169, 2023

[2] De Pax Americana die volgde op de Tweede Wereldoorlog was nooit een tijdperk van vrede, maar eerder een van bijna permanente imperialistische oorlog. De term verwijst meer naar de relatieve stabiliteit van het imperialistische wereldconflict, met de Verenigde Staten als belangrijkste macht, terwijl de twee blokken zich voorbereidden op een wereldoorlog vóór 1989.

[3] De uitdrukking “Guns and Butter”, een macro-economisch model, verwijst naar de verdeling van overheidsuitgaven tussen defensie-uitgaven (guns) en sociale uitgaven (butter), vaak ten koste van het een. (NdT)

[4] In 2003 hield de New York Times, met hun reputatie van objectieve journalistiek, voortdurend de leugen over de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein in stand om de Amerikaanse invasie van Irak te legitimeren.

De massale bombardementen door de VS in de nacht van 21 op 22 juni op militaire doelen in Iran vormen een volgende stap in de escalatie van de spanningen en de oorlogschaos, de verwoesting en de niet aflatende barbarij in de regio.

Tegenover de vele verschillende vormen van steun van het ene imperialistische kamp ten opzichte van het andere, die de hele media en het sociale leven zullen beheersen, moeten de proletariërs van alle landen elke zogenaamde “oplossing” voor het conflict verwerpen die erop gericht is hen te ketenen aan de steun aan dit of dat land, aan deze of gene bourgeoisfractie.

Communisten moeten strijden voor het enige principe dat het verdedigen waard is: het proletarische internationalisme. De enige strijd die de mensheid kan bevrijden van oorlogsbarbaarsheid is de klassenstrijd, voor de omverwerping van dat systeem dat ondermijnd wordt door de crisis en de behoeften van de oorlogseconomie.

 

Gezien de ernst van de situatie en het cruciale belang van de verdediging van het proletarisch internationalisme, organiseert de IKS een internationale openbare onlinebijeenkomst op zaterdag 28 juni om 15 uur (Belgische tijd).

 

Lezers die aan deze discussie willen deelnemen, hebben twee keuzes:

-          Ofwel kan je een bericht sturen naar ons emailadres ([email protected] [17]) of via de rubriek “contact” op onze website om individueel deel te nemen. De technische details voor deelname aan de openbare bijeenkomst worden Je dan later toegestuurd.

-          Ofwel kan je fysiek deelnemen aan de hybride bijeenkomst te Brussel, waar we ons gezamenlijk aansluiten bij de online openbare bijeenkomst, maar ook achteraf verder kunnen ingaan op vraagstukken.

Brussel, 28 juni 2025 om 15.00 uur. Adres: Pianofabriek - Rue du Fort(straat) 35, 1060 Sint-Gillis

De IKS publiceerde onlangs een Manifest over de ecologische crisis, waarin antwoord wordt gegeven op de vraag: "Is het mogelijk om de vernietiging van de planeet te stoppen?" vanuit het gezichtspunt van de arbeidersklasse en de toekomst van de mensheid. Dit manifest verscheen nog niet in het Nederlands, maar is te lezen in het Engels [20] en in het Frans [21] op onze website.

Alle “oplossingen” voor de ecologische crisis die door de heersende klasse worden voorgesteld, zijn zinloos. Het kapitalisme is een systeem dat gebaseerd is op de uitbuiting van de arbeidersklasse en de natuur. Vanaf het begin is het gebaseerd geweest op de plundering en vernietiging van de natuurlijke omgeving, maar vandaag de dag laat het zien dat zijn voortbestaan onverenigbaar is met het voortbestaan van de mensheid. Het kapitalisme is al meer dan honderd jaar een verouderde en decadente maatschappijvorm. Deze lange neergang heeft een terminale fase bereikt, een doodlopende weg waarin oorlog, crises van overproductie en ecologische vernietiging op elkaar inwerken om een verschrikkelijke wervelwind van vernietiging te produceren.

Maar er is een alternatief voor de nachtmerrie van het kapitalisme: de internationale strijd van de uitgebuite klasse om het kapitalisme omver te werpen en een communistische maatschappij op te bouwen.

Om deze belangrijke kwesties te bespreken, organiseren we een online openbare bijeenkomst (in het Engels) op zaterdag 21 juni van 15.00 tot 18.00 uur. Om deel te nemen aan deze bijeenkomst, neem contact met ons op via [email protected] [4].

Gezien de dramatische ontwikkelingen in de internationale situatie (protesten in de VS, bombardementen op Iran en Israël...) zal er enige tijd uitgetrokken worden om deze gebeurtenissen op de bijeenkomst te bespreken.

“De grootste B-2-aanval in de geschiedenis”. De woorden die generaal Dan Caine, stafchef van de Amerikaanse strijdkrachten koos om het bombardement op verschillende Iraanse atoomfaciliteiten in de nacht van 21 op 22 juni te beschrijven, laten het historische belang van de gebeurtenis zien: 125 vliegtuigen in de lucht, één onderzeeër en verschillende schepen werden gemobiliseerd, 75 precisieraketten en 14 GBU-57-bommen werden afgeworpen in enkele uren tijd. Met hun operatie Midnight Hammer zijn de Verenigde Staten met een knal de oorlog ingegaan.

Het is nog niet mogelijk om de omvang van de schade en het aantal slachtoffers in Iran en Israël sinds het begin van de gevechten op 13 juni in cijfers uit te drukken,, maar de verwoesting is groot. Op het moment dat dit pamflet wordt gedrukt, vernemen we dat na de Iraanse aanvallen op Amerikaanse militaire bases de strijdende partijen een ‘staakt-het-vuren’ hebben afgekondigd, hoewel de raketten aan beide kanten nog steeds blijven neerkomen.

Het Midden-Oosten zal in barbarij en chaos vervallen

De oorlogspropaganda verkondigt luidkeels dat de bombardementen op Iran een groot succes zijn, dat het mullah-regime duurzaam verzwakt is en zelfs zou kunnen verdwijnen, dat Israël en Amerika komaf hebben gemaakt met de nucleaire dreiging en dat ze vrede en veiligheid zullen opleggen in het Midden-Oosten.

Dit zijn allemaal leugens! Het Midden-Oosten zal verder wegzakken in chaos, een chaos die de hele wereld zal treffen. Omdat het niet in staat is om direct terug te slaan, zal de Islamitische Republiek, met haar rug tegen de muur, niet aarzelen om overal waar ze kan barbarij te verspreiden, alle gewapende groeperingen onder haar controle te activeren en zelfs massaal gebruik te maken van het wapen van het terrorisme. De dreigingen die Iran uit over de strategische Straat van Hormuz symboliseren op zich al dat de wereldwijde economische crisis nog verder zal verergeren en daarmee ook de inflatie. En als het terreurregime van de mullahs niet zou overleven, zou de nasleep even verschrikkelijk zijn als hun heerschappij: opdeling van het land onder krijgsheren, een cyclus van wraak tussen de verschillende klieken, een wildgroei van terroristische groeperingen die nog beter bewapend en gevaarlijker zijn dan ISIS, massale vluchtelingenstromen ...

Dit is geen apocalyptische voorspelling, maar een les die we hebben geleerd uit alle gewapende conflicten van de afgelopen twintig jaar. In 2003 veranderde de invasie van Irak door de Verenigde Staten, die een fatale slag moest toebrengen aan de ‘as van het kwaad’ en de Pax Americana moest opleggen in de regio, het land in een ruïne waar gewapende groeperingen en maffiaclans elkaar verscheurden. In 2011 was het de beurt aan buurland Syrië om in een burgeroorlog te verzinken, waarbij gewapende en terroristische groeperingen zoals ISIS, regionale machten zoals Turkije, Iran en Israël, en internationale machten zoals de Verenigde Staten en Rusland betrokken waren. In 2014 kwam Jemen in deze macabere dans terecht. Het resultaat: honderdduizenden doden en een verwoest land. In 2021 viel Afghanistan opnieuw in handen van de Taliban, na twintig jaar oorlog door de Verenigde Staten, die tot doel had... de Taliban omver te werpen.

Eind 2023 pleegde de Palestijnse Hamas een terroristische aanslag van een zeldzame wreedheid op Israëlische burgers. Het Israëlische leger reageerde met onbegrensde wreedheid met een van massale vernietigingscampagne van de Gazastrook, die al snel uitmondde in een regelrechte genocide. In de maanden die volgden, versnelde de chaos zich in onvoorstelbare proporties: geconfronteerd met de bondgenoten van Hamas begon Netanyahu een moorddadig offensief in Libanon, in Syrië en nu ook in Iran. In wezen is dezelfde dynamiek aan het werk in Oekraïne, Soedan, Mali en Congo.Het is de kapitalistische wereld die in oorlogschaos afglijdt: net als in Gaza en Libanon de afgelopen maanden zullen eventuele ‘wapenstilstanden’ in Iran slechts van korte duur en wankel zijn, bedoeld om de volgende bloedbaden beter voor te bereiden. De ‘twaalfdaagse oorlog’ (de officiële naam voor deze laatste episode van oorlog in Iran) duurt al bijna vijftig jaar en is zojuist aanzienlijk verergerd voor de komende decennia...

Een oorlog met catastrofale gevolgen voor de hele wereld

De oorlog met Iran zal de belangrijkste tegenstanders van de VS verzwakken: Rusland, dat Iraanse drones nodig heeft in Oekraïne, maar ook China, dat Iraanse olie nodig heeft en toegang tot het Midden-Oosten voor zijn ‘nieuwe zijderoute’. Operatie Midnight Hammer toont eens te meer de onbetwistbare superioriteit van het Amerikaanse leger, dat in staat is om aan de andere kant van de wereld massaal op te treden en al zijn vijanden te vernietigen. Deze luchtaanvallen zijn een ondubbelzinnige boodschap aan China, net zoals de atoombommen op Japan in 1945 in de eerste plaats een waarschuwing aan Rusland waren. Maar dit machtsvertoon is slechts een tijdelijke overwinning die geen enkel conflict zal oplossen en geen van de andere imperialistische haaien zal kalmeren.
Integendeel, de spanningen zullen overal toenemen, elke staat, groot of klein, elke burgerlijke kliek zal proberen te profiteren van de chaos om zijn smerige belangen te verdedigen, wat de wereldwijde chaos nog zal vergroten.

Vooral China zal dit niet pikken en zal uiteindelijk ook zijn spierballen tonen, in Taiwan of elders.

Ook dat is een les die we uit de geschiedenis kunnen trekken. Sinds de val van de Sovjet-Unie in 1991 zijn de Verenigde Staten de enige supermacht. Er zijn geen blokken meer waarbij de bondgenoten een bepaalde vorm van discipline en orde moeten respecteren. Integendeel, elk land speelt zijn eigen kaart, elke alliantie wordt steeds wankeler en afhankelijk van de omstandigheden, waardoor de situatie steeds chaotischer en onbeheersbaarder wordt. De Verenigde Staten hebben deze nieuwe historische dynamiek onmiddellijk begrepen. Daarom hebben ze in 1991 de Golfoorlog ontketend, een ware demonstratie van macht om iedereen de boodschap duidelijk te maken: “Wij zijn de sterksten, jullie moeten ons gehoorzamen”. De aankondiging door Bush senior van een ‘nieuwe wereldorde’ zei niets anders. En toch steunde Frankrijk twee jaar later, in 1993, Servië, Duitsland Kroatië en de Verenigde Staten Bosnië in een oorlog die uiteindelijk tot het uiteenvallen van Joegoslavië zou leiden. De les is duidelijk en is in de afgelopen vijfendertig jaar nooit weerlegd: hoe meer de Amerikaanse suprematie wordt betwist, hoe harder de Verenigde Staten moeten toeslaan... en hoe harder ze toeslaan, hoe meer ze de betwisting en het ieder voor zich op de hele planeet aanwakkeren. Op regionaal niveau geldt precies hetzelfde voor Israël. Met andere woorden, met de oorlog in Iran zal de chaos en wanorde door de oorlog nog verder toenemen. Azië zal het brandpunt worden van de wereldwijde imperialistische spanningen, geklemd tussen de steeds grotere aanspraken van China en de steeds massalere militaire aanwezigheid van de Verenigde Staten. De Amerikaanse bourgeoisie weet dat zij voortaan het grootste deel van haar strijdkrachten hier moet concentreren.

“No King”, “Free Palestine”, “Stop genocide”: de enige toekomst van het kapitalisme is oorlog!

Tegenover deze ondraaglijke gruweldaden, tegenover de massale moordpartijen, willen veel mensen reageren, hun woede uitschreeuwen, zich verzamelen en “stop” zeggen. En dat is inderdaad noodzakelijk, want als wij het laten gebeuren, als wij niet reageren, zal het kapitalisme de hele mensheid meesleuren in een enorme slachting, een reeks verspreide, oncontroleerbare en steeds dodelijker wordende conflicten. Veel van degenen die willen reageren, vinden elkaar vandaag in verschillende bewegingen van “verzet tegen de oorlog”: No Kings, Free Palestine, Stop genocide, allemaal bewegingen die worden gesteund door de linkse krachten van het kapitaal. Maar de leuzen van links, zelfs de meest radicale, zijn systematisch valstrikken die altijd weer de oorzaken van de oorlog toeschrijven aan deze of gene leider, aan Netanyahu, aan Hamas, aan Trump, aan Poetin of aan Khamenei, en zal er uiteindelijk toe leiden dat men voor het ene kamp kiest tegen het andere. Met hun hypocriete retoriek ‘voor vrede’, voor ‘de verdediging van de democratie’, voor ‘het recht van volkeren op zelfbeschikking’, proberen deze inkaderingskrachten van het kapitaal ons voor de gek te houden en ons te doen geloven dat het kapitalisme minder oorlogszuchtig en menselijker zou kunnen zijn, dat het voldoende zou zijn om de ‘juiste vertegenwoordigers’ te kiezen en ‘druk uit te oefenen op de leiders’ om vrede in de wereld en ‘rechtvaardigere’ betrekkingen tussen de kapitalistische naties tot stand te brengen. Dit alles komt uiteindelijk neer op het vrijpleiten van de oorlogsdynamiek waarin het hele kapitalistische systeem, alle naties en alle bourgeois klieken onverbiddelijk vervallen.

Trump, Netanyahu en Khamenei zijn ongetwijfeld bloeddorstige leiders. Maar het probleem waar we mee te maken hebben, is niet deze of gene leider: het is het kapitalisme. Ongeacht welke burgerlijke fractie aan de macht is, links of rechts, autoritair of democratisch, alle landen zijn oorlogszuchtig. Dat zijn ze omdat het kapitalisme in een historische crisis verzinkt die het niet kan oplossen: de concurrentie tussen naties wordt alleen maar heviger, wreder en oncontroleerbaar. Dat is wat links probeert te verbergen. En dat is de valstrik waarin iedereen, die aan deze betogingen deelneemt, en denkt dat hij tegen de oorlog strijdt, intrapt. Het kan nogal verrassend klinken om al deze bewegingen als valstrikken te bestempelen, en zelfs woede oproepen bij mensen die oprecht iets willen doen tegen de omvang van de slachtpartijen: “Moeten we dan maar niets doen, volgens jullie?“, “Jullie hebben alleen maar kritiek, maar er moet toch iets gebeuren!”.

Ja, er moet iets gebeuren, maar wat?

Om een einde te maken aan oorlogen moet het kapitalisme worden omvergeworpen

Arbeiders in alle landen moeten weigeren zich te laten meeslepen door nationalistische retoriek, ze moeten weigeren partij te kiezen voor het ene of het andere burgerlijke kamp, in het Midden-Oosten net zoals elders. Ze moeten weigeren zich te laten misleiden door retoriek die hen oproept hun ‘solidariteit’ te betuigen met het ene of andere volk’ om hen vervolgens beter te kunnen indoctrineren tegen een ander ‘volk’. ‘Palestijnse martelaren’, ‘gebombardeerde Iraniërs’, ‘geterroriseerde Israëli's’: allemaal uitdrukkingen die ons opsluiten in de keuze voor de ene natie tegen de andere. In alle oorlogen, aan beide zijden van de grens, ronselen staten altijd door het voor te stellen als een strijd is tussen goed en kwaad, tussen barbarij en beschaving. Leugens! Oorlogen zijn altijd een confrontatie tussen concurrerende naties, tussen rivaliserende bourgeoisieën. Het zijn altijd conflicten waarin de uitgebuitenen sterven ten voordele van hun uitbuiters. Onder alle nationaliteiten, of het nu ‘Iraniërs’, ‘Israëli's’ of Palestijnen’ zijn, bevinden zich uitbuiters en uitgebuitenen. De solidariteit van de proletariërs gaat dus niet uit naar ‘volkeren’, maar naar de uitgebuitenen in Iran, Israël of Palestina, net zoals ze uitgaat naar de arbeiders in alle andere landen van de wereld. Het is niet door te demonstreren voor een illusoir vreedzaam kapitalisme, het is niet door te kiezen voor de zogenaamde aangevallen of zwakkere partij tegen de zogenaamde agressieve of sterkere partij dat we echte solidariteit kunnen uitdrukken met de slachtoffers van de oorlog. De enige vorm van solidariteit bestaat erin alle kapitalistische staten, alle partijen die oproepen om zich achter een bepaalde nationale vlag of een bepaalde oorlogszuchtige zaak te scharen aan de kaak te stellen!

Deze solidariteit komt in de eerste plaats tot uiting in de ontwikkeling van onze strijd tegen het kapitalistische systeem dat verantwoordelijk is voor alle oorlogen, een strijd tegen de nationale bourgeoisieën en hun staten.

De geschiedenis heeft aangetoond dat de uitgebuite klasse, het proletariaat, de directe vijand van de bourgeoisie, de enige kracht is die een einde kan maken aan de kapitalistische oorlog. Dat was het geval toen de arbeiders in Rusland in oktober 1917 de burgerlijke staat omverwierpen en de arbeiders en soldaten in Duitsland in november 1918 in opstand kwamen: deze grote strijdbewegingen van het proletariaat dwongen de regeringen tot het ondertekenen van de wapenstilstand. Het is de kracht van het revolutionaire proletariaat die een einde heeft gemaakt aan de Eerste Wereldoorlog! Echte en definitieve vrede, overal, moet door de arbeidersklasse worden veroverd door het kapitalisme wereldwijd omver te werpen.

Deze lange weg ligt voor ons en loopt vandaag via een ontwikkeling van de strijd tegen de steeds hardere economische aanvallen die ons worden opgelegd door een systeem dat in een onoverkomelijke crisis verkeert. Door de verslechtering van onze levens- en arbeidsomstandigheden te weigeren, door de voortdurende offers in naam van het concurrentievermogen van de nationale economie of de oorlogsinspanningen te weigeren, beginnen we ons te verzetten tegen het hart van het kapitalisme: de uitbuiting van de mens door de mens. In deze strijd sluiten we de rijen, ontwikkelen we onze solidariteit, debatteren we en worden we ons bewust van onze kracht wanneer we verenigd en georganiseerd zijn. Het proletariaat is deze lange weg ingeslagen tijdens de ‘zomer van de woede’ in het Verenigd Koninkrijk in 2022, tijdens de sociale beweging tegen de pensioenhervorming in Frankrijk begin 2023, tijdens de stakingen in de gezondheids- en automobielsector in de Verenigde Staten in 2024, en tijdens de stakingen en demonstraties die al maanden duren en op dit moment nog steeds voortduren in België. Deze internationale dynamiek markeert de historische terugkeer van de strijdbaarheid van de arbeiders, de groeiende weigering om de voortdurende verslechtering van de levens- en arbeidsomstandigheden te accepteren, de tendens tot solidariteit tussen sectoren en generaties, als strijdende arbeiders, zonder zich iets aan te trekken van nationaliteit, afkomst of religie. Men zou de revolutionairen het volgende kunnen verwijten: “Geconfronteerd met oorlog stellen jullie voor om niets te doen, om de strijd tegen de moordpartijen die voor onze ogen plaatsvinden op de lange baan te schuiven!”. Vandaag heeft de strijd van het proletariaat inderdaad nog niet de kracht om zich rechtstreeks tegen de oorlog te verzetten, dat is een realiteit. Maar er zijn twee mogelijke wegen: ofwel nemen we deel aan de zogenaamde bewegingen die ‘nu en onmiddellijk’ vrede eisen, en laten we ons ontwapenen op het terrein van de strijd voor een ‘rechtvaardiger’, ‘democratischer’ kapitalisme, deze ideologieën die bijdragen aan de algemene ontwikkeling van het imperialisme door ons ertoe aan te zetten de natie, het kamp, de kliek te steunen die als ‘minder slecht’ en ‘progressiever’ wordt bestempeld. Ofwel nemen we geduldig deel aan de strijd op ons klasseterrein, om onze solidariteit en identiteit te herstellen, en werken we aan een historische beweging die als enige in staat is om de wortels van oorlog en ellende, van naties en uitbuiting, uit te roeien: het kapitalisme. Ja, het is een lange strijd! Ja, het vereist veel vertrouwen in de toekomst en het vermogen om weerstand te bieden aan de angst en wanhoop die de bourgeoisie ons wil opdringen. Maar het is de enig mogelijke weg!

Om deel te nemen aan deze beweging moeten we ons verenigen, discussiëren, ons organiseren, pamfletten schrijven en verspreiden, het echte proletarisch internationalisme en de revolutionaire strijd verdedigen. Tegen het nationalisme, tegen de oorlogen waarin onze uitbuiters ons willen meeslepen, zijn de oude ordewoorden van de arbeidersbeweging, die uit het Kommunistisch Manifest van 1848, vandaag meer dan ooit actueel:

“De proletariërs hebben geen vaderland! Proletariërs aller landen, verenigt u!”

Voor de ontwikkeling van de klassestrijd van het internationale proletariaat!

Internationale Kommunistische Stroming (24 juni 2025)

Presentatie van het pamflet over de aanval van Trump op arbeidsmigranten en de reacties daarop

Geconfronteerd met de razzia’s op immigranten zonder papieren en de inzet van militairen in Los Angeles tegen degenen die protesteerden tegen deze nieuwe vorm van ‘uitbuiting’ door Trump, nam één van onze naaste sympathisanten in de Verenigde Staten het initiatief om een pamflet te schrijven. Hij wilde dit verspreiden onder de mensen in zijn omgeving. De IKS heeft dit initiatief volledig ondersteund.

Wij zijn van mening dat het document dat deze kameraad heeft opgesteld, volledig aansluit bij onze analyse van deze gebeurtenissen en dat het een noodzakelijke aanklacht is tegen het smerige spel dat door de verschillende krachten van de bourgeoisie wordt gespeeld. Dit geldt zowel voor de cynische brutaliteit van de politie en de militaire repressie als voor de hypocrisie van degenen die dit veroordelen in naam van de ‘verdediging van de democratie’.

Het pamflet biedt een heldere analyse van de historische oorzaken achter het beleid van de regering-Trump – een  beleid dat symbool staat voor de groeiende chaos waarin het rottende wereldwijde kapitalisme steeds dieper wegzinkt.

Het document benadrukt duidelijk dat de vervolging van immigranten neerkomt op een aanval op de gehele arbeidersklasse en dat alleen deze klasse in staat is om hierop een antwoord te formuleren—zowel op korte termijn als vanuit een historisch perspectief—door zich op eigen terrein te mobiliseren tegen de toenemende barbarij van het kapitalistische systeem.

Om al deze redenen steunen wij dit document volledig en beschouwen we het als een eerste verklaring van onze organisatie over de sociale confrontaties die momenteel plaatsvinden in Los Angeles en tal van andere steden in de Verenigde Staten.

Het document wijst terecht op de huidige zwakte van het Amerikaanse proletariaat. Deze realiteit mogen we niet ontkennen. Tegelijkertijd laten de talrijke stakingen en mobilisaties sinds 2022 (waaronder de massale stakingen in de automobielsector in 2023, bij Boeing en onder havenarbeiders in circa 40 havens aan de oostkust in 2024) zien dat de arbeidersklasse in de VS nog steeds over het potentieel beschikt om grootschalige strijd te voeren. Wanneer het moment daar is, zal zij zich kunnen aansluiten bij de strijd van het wereldwijde proletariaat voor haar emancipatie.

IKS

Tegen de xenofobe aanvallen van Trump op de arbeidersklasse en de kreten om “de democratie te verdedigen”:
De arbeidersklasse moet haar eigen strijd ontwikkelen!

Sinds zijn aantreden in januari heeft Donald Trump de terreurcampagne tegen enkele van de meest kwetsbare arbeiders in de Verenigde Staten fors opgevoerd. Onder het voorwendsel van ontbrekende papieren dreigt hij mensen weg te rukken uit hun families en gemeenschappen. Dit alles gaat gepaard met zijn kenmerkende, weerzinwekkende retoriek: een voortdurende stortvloed van leugens, complottheorieën en xenofobie stroomt uit het Witte Huis en zaait verdeeldheid binnen de arbeidersklasse, terwijl ICE-agenten juist díegenen onder ons viseren die het minst in staat zijn zich te verdedigen. Verdeel en heers is de naam van zijn spel.

Maar als de Verenigde Staten – zoals het cliché wil – een “natie van immigranten” zijn, dan moeten we daaraan toevoegen dat migratie altijd al een wezenlijk onderdeel is geweest van het leven van de arbeidersklasse.

Sinds het ontstaan van het kapitalisme zijn arbeiders gedwongen om zich van plaats tot plaats te verhuizen, onderworpen aan de grillen van het kapitaal – of, zoals steeds vaker het geval is, om te vluchten voor de verwoestende oorlogen en de instabiliteit die voortkomen uit een rottend systeem.

We moeten dus heel duidelijk zijn: de terreurcampagne van Trump tegen arbeiders zonder papieren is niets minder dan een directe aanval op de Amerikaanse arbeidersklasse - een klasse van immigranten! Volgens het historische parool van de arbeidersbeweging in dit land: Een verwonding van één is een verwonding van allen!

De voorgestelde begroting van Trump is een vernietigende aanval op de arbeidersklasse

Terwijl Trump op grove wijze probeert de Amerikaanse arbeiders tegen elkaar op te zetten, zou zijn voorgestelde begroting een verwoestende slag voor de arbeidersklasse betekenen: bijna 1 biljoen dollar aan bezuinigingen op Medicaid in de komende tien jaar, samen met vergelijkbare aanvallen op het Hulpprogramma voor Aanvullende Voeding (SNAP), federale studieleningen en de pensioenen van federale werknemers. En dit alles terwijl er ten minste 350 miljard dollar wordt uitgetrokken voor het leger en de handhaving van de immigratiewetgeving.

En de werkelijkheid is dat dit slechts het begin is. Geconfronteerd met een steeds diepere economische crisis en een steeds zwakkere positie op het wereldtoneel, kan de bourgeoisie van de VS – ongeacht welke partij aan de macht is – alleen maar reageren met vernietigende aanvallen op de arbeidersklasse en steeds irrationelere pogingen om de wereldwijde reikwijdte en invloed van het Amerikaans imperialisme te behouden. Of het nu in Europa, de Zuid-Chinese Zee, het Midden-Oosten of Afrika is, de toekomst zal de arbeidersklasse steeds meer eisen om haar levensstandaard op te offeren voor de belangen van haar klassenvijanden.

Verdediging van de democratie en xenofoob populisme – twee vergiften voor de arbeidersklasse

Voor de meer ‘rationele’ elementen binnen de Amerikaanse bourgeoisie vormen de grillige en onvoorspelbare internationale manoeuvres van Trump een ernstige zorg.  De allianties die ooit de fundamenten van de Amerikaanse imperialistische strategie bepaalden zijn op hun kop gezet. Het feit dat Trump steeds meer steun krijgt van het leger en de inlichtingendiensten, vormt een bedreiging voor twee pijlers die zijn macht tijdens zijn eerste termijn in bedwang hielden. Maar bovenal bieden Trumps autoritaire neigingen de perfecte gelegenheid om elk onafhankelijk verzet van de arbeidersklasse tegen zijn wrede aanvallen te verstikken in de schadelijke dampen van de oproep om “de democratie te verdedigen”.

Op internationaal niveau is "Democratie!" al lange tijd de strijdkreet van het Amerikaanse imperialisme voor haar interventies – van de Eerste Wereldoorlog tot Irak en Oekraïne. En uiteraard verklaart het Israëlische regime, dat ziekenhuizen, universiteiten en kinderen aanvalt in zijn genocidale campagne in Gaza, zichzelf tot de ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ – met de steun van de VS. Evenzo presenteren de VS hun militaire interventies altijd als humanitaire missies, zoals het beschermen van de rechten van Koerden in Irak of vrouwen in Afghanistan. Maar de liberale bourgeoisie smijt dit alles uit het raam zodra het gaat om de acties van de VS of een bondgenoot als Israël.

In eigen land blijven Obama en Biden, ondanks alle valse verontwaardiging van de Democratische Partij, niet ver achter bij Trump als het gaat om het aantal gedeporteerde mensen. Ook deze factie van de bourgeoisie heeft er belang bij om deze bevolkingsgroepen te blijven terroriseren, zodat ze de makkelijkste slachtoffers blijven voor uitbuiting. Dit verklaart waarom de burgemeester van Los Angeles aanvankelijk opmerkte welke gevolgen massale deportaties zouden hebben voor de lokale economie. Tot slot voeren de Democraten vandaag de dag campagne voor de ‘verdediging van de democratie’ tegen het autoritarisme van Trump.

Deze campagne is bij uitstek geschikt om ervoor te zorgen dat elk verzet tegen de brutale bezuinigingen en de gemilitariseerde immigratiehandhaving van Trump slechts wordt uitgedragen door arbeiders als individuele burgerlijke kiezers, die partij kiezen in de interne conflicten van de heersende klasse. Het verzet wordt dus niet gepresenteerd als een klasse die onafhankelijk en militant staat tegenover alle burgerlijke partijen.

Het is illustratief dat de aanval van de Democraten op Trump wordt geleid door figuren zoals Gavin Newsom – die het presidentschap voor zichzelf ambieert – en door leden van de ‘socialistische’ linkervleugel van de partij die beweren de arbeidersklasse te vertegenwoordigen. Bernie Sanders, Alexandria Ocasio-Cortez en anderen van hun soort, evenals politieke organisaties die zichzelf nog verder naar links plaatsen, zoals de DSA, PSL, CPUSA, RCA, enzovoort, kunnen weliswaar beweren zich tegen dit systeem te verzetten, maar in werkelijkheid presenteren ze programma’s die het beheer van datzelfde systeem beogen. Ze voeren arbeiders mee in hun doodlopende en steriele acties, die uiteindelijk niets meer zijn dan pogingen om de strijd van de arbeidersklasse in de kiem te smoren.

De arbeidersklasse mag niet vergeten dat, hoewel Trump misschien wel de meest weerzinwekkende vertegenwoordiger van de bourgeoisie is, zelfs de meest linkse elementen van de heersende klasse het meeste vrezen voor hun klassenvijand. En als het zover is, zo laat de geschiedenis zien, zullen ze aan de kant van hun klassenbroeders staan en zullen ze schieten om te doden in het belang van dit stervende systeem.

Trump is het product van een tot op het bot verrot systeem

Het is meer dan honderd jaar geleden dat het kapitalisme zijn taak volbracht om de wereld op te delen in nationale markten en de fase van verval inging. Sindsdien kan de expansie van de ene nationale bourgeoisie slechts ten koste van de andere plaatsvinden. Bijna ononderbroken imperialistische oorlog is het gevolg geweest. Na een eeuw van verval worden dit systeem en zijn heersende klasse echter steeds senieler.

De verachtelijke retoriek van xenofobisch nationalisme, de demonisering van immigranten, raciale minderheden, homoseksuelen en transseksuelen – een tactiek die al lang wordt gehanteerd door een klasse die koste wat het kost wil overleven door haar klassenvijand te fragmenteren – heeft wereldwijd voet aan de grond gekregen. Samen met deze retoriek zijn de meest irrationele samenzweringstheorieën in opkomst, zelfs bij de vooraanstaande vertegenwoordigers van de bourgeoisie.

Tegelijkertijd is het wereldtoneel, ooit zorgvuldig bewaakt door de VS en de USSR, in chaos veranderd. De verschijnselen die misschien het duidelijkst zichtbaar zijn in de VS, beperken zich dan ook niet tot dat land. De opkomst van Trumpistisch populisme is geen kortstondig incident of het gevolg van de daden van een bijzonder weerzinwekkend individu. Trump is bovenal het product van een systeem in verval en een vertegenwoordiger van een klasse die niet in staat is om de mensheid enig perspectief te bieden.

Alleen de arbeidersklasse heeft een antwoord!

De huidige golf van demonstraties die het land overspoelt, heeft zich tot nu toe voornamelijk afgespeeld op het terrein van de “verdediging van de democratie” of met de nadruk op de bescherming van de Latino-bevolking – alsof niet de gehele arbeidersklasse wordt aangevallen! Als de situatie onveranderd blijft, kunnen we alleen maar verwachten dat de beweging zal vastlopen en dat alle energie zal worden afgeleid naar de politieke campagnes van de Democratische Partij en de extreem-linkse organisaties van de bourgeoisie.

Alleen de arbeidersklasse, verenigd tegen alle verdeling in naties, rassen en genders, is in staat dit barbaarse systeem ten val te brengen.  Tegenover de verpletterende aanvallen van de regering Trump, in de context van deze campagne om zich achter de Democraten of hun linkse handlangers te scharen om ‘de democratie tegen hem te verdedigen’, en in het licht van de geloofwaardige dreiging dat het kapitalisme de mensheid zal vernietigen – via imperialistische oorlog, ecologische vernietiging of sociale desintegratie – is de enige weg vooruit een verenigd antwoord van de arbeidersklasse, onafhankelijk van alle burgerlijke invloeden.

De arbeidersklasse moet zich weren op haar eigen terrein – te beginnen met de strijd voor haar fundamentele economische belangen en de uitdrukking van internationale solidariteit met alle delen van de klasse. Het is al vele jaren geleden dat de klasse in de VS echt haar spierballen heeft laten zien, en het zal lang duren voordat ze haar kracht opnieuw vindt. Daarom is het van essentieel belang dat de individuen die deze dringende noodzaak vandaag begrijpen, waar mogelijk samenkomen, de kwesties bespreken die op tafel liggen en de lessen van eerdere gevechten integreren om zich voor te bereiden op de strijd van de toekomst.

Voor de internationale ontwikkeling van de klassenstrijd tegen alle valse verdeeldheid!

Tegen dit verrotte systeem dat alleen maar kan doden en vernietigen: de arbeidersklasse heeft een andere wereld te bieden!

Een sympathisant van de Internationale Kommunistische Stroming (IKS)

13 juni 2025