Ondanks de algemene ontevredenheid onder de arbeiders, ondanks een massale aanwezigheid op de betoging van het gemeenschappelijk vakbondsfront op 28 oktober in Brussel, zet de regering onverwijld haar plannen door. Zeker, een ‘ultiem overleg’ over ‘punten en komma’s’ kan nog wel om ‘iets eerbaars’ (dixit de secretaris van ABVV-metaal Jorissen) aan de bonden toe te staan waarmee deze hun achterban kunnen wijsmaken dat ze ‘het uiterste uit de kan gehaald hebben’ om alzo de strijdbaarheid definitief te ondergraven. Want, SPa voorzitter Vande Lanotte stelt het overduidelijk : het generatiepact is een ‘links programma’ (sic) dat niet vatbaar is voor heronderhandeling.

Voor ‘links’ zijn dus de toename van de jaren arbeid, het verminderen van het pensioen en van de werkloosheidsuitkeringen, de afschaffing van het prepensioen een ‘links programma dat de arbeiders ten goede komt’! Zo blijkt eens te meer hoezeer socialisten en vakbonden meesterstukken zijn in de strategie van de bourgeoisie om de arbeiders te misleiden, hun strijd te ontkrachten en ze te doen opdraaien voor de doodscrisis van haar systeem. Onze tussenkomst op de betoging van 28.10 legde precies de klemtoon op  de betekenis van de maatregelen en op de hypocriete rol van socialisten en bonden, deze zogenaamde ‘arbeidersvrienden’ die in werkelijkheid alles doen om de strijd van de arbeiders tegen de aanvallen te nekken. Onze analyse blijkt duidelijk uit het pamflet hieronder dat de IKS in het Nederlands en het Frans verspreidde.

De maatregelen rond de brugpensioenen zijn pas het begin

Alleen de solidariteit tussen de arbeiders in strijd kan de aanvallen afslaan!

Een pact voor de werkgelegenheid dat de flexibiliteit veralgemeent, sanering van de sociale zekerheid, Waals Marshallplan, afslanking van de openbare diensten, rationaliseringen in de privé-bedrijven,... Na de ondertekening van het nieuwste aanvalsplan op de levensomstandigheden van de werkenden, het ‘generatiepact’, uitgebroed door de SPa/PS-ministers en de liberalen en ondertekend door twee vakbonden, zijn duizenden arbeiders in staking gegaan en op straat gekomen om hun woede te uiten: NEE tegen de werkloosheid! NEE tegen de verlenging van het benodigde aantal arbeidsjaren! NEE tegen het opschuiven van de minimumleeftijd voor de brugpensioenen! Kortom: genoeg van de helse spiraal van soberheid en offers, genoeg van de ‘solidariteit’ met een kapitalistisch systeem dat ons steeds duidelijker als enig perspectief biedt: crepeer eerst op het werk, en verrek dan helemaal maar!
De verschillende spontane werkonderbrekingen net als de wil om samen de straat op te gaan en de misnoegdheid en de woede te uiten laat zien dat de werkelijke arbeiderssolidariteit tegenovergesteld is aan wat de bourgeoisie ons probeert op te leggen. Zij wil de crisis van het kapitalistische systeem afwentelen op de arbeiders.

Het ‘generatiepact’ onthult het bankroet van het kapitalisme en zijn ‘welvaartsstaat’

Het ‘generatiepact’ roept ‘de ouderen’ op om langer te werken uit ‘solidariteit’ met ‘de jongeren’ want, zo wordt ons met de hand op het hart verklaard, de verhoging van de levensverwachting en de vergrijzing van de bevolking dreigen de pensioenkassen naar het bankroet te voeren en zouden zo een hypotheek leggen op de toekomst van de jeugd. Een paar jaar geleden beweerde de bourgeoisie nog met dezelfde huichelarij dat er juist minder moest worden gewerkt om jongeren aan een baan te helpen. Het cynisme van de bourgeoisie kent geen grenzen! Wat ze zo probeert te verbergen is dat deze absolute noodzaak voor haar om de pensioenen en brugpensioenen aan te vallen een gevolg is van de omvang van de werkloosheid, op zijn beurt een product van de crisis: het is overduidelijk dat wanneer de werkloosheid explosief toeneemt en tienduizenden jobs worden geschrapt, de koek van de bijdragen kleiner wordt en het pensioensysteem ineenstort.
Geconfronteerd met haar crisis probeert de bourgeoisie steeds drastischer het aandeel van de, vanuit haar standpunt, improductieve uitgaven te verminderen, zoals de pensioenen, de werkloosheidsuitkeringen en de ziekteverzekering. Haar hoofddoel met het ‘generatiepact’ bestaat er dus wel degelijk uit het arbeidsleven te verlengen om het uit te betalen pensioenbedrag zoveel mogelijk te verlagen.
Het vraagstuk van de brugpensioenen is dus geen ‘gebrek aan solidariteit’ tussen de arbeiders dat met dit vraagstuk wordt blootgelegd maar juist veel fundamenteler het bankroet van het kapitalisme en zijn ‘welvaartsstaat’, die niet langer in staat zijn de bevolking loonarbeid te laten verrichten, die groeiende massa’s van werklozen in de ellende stort en doorgaat het pensioensysteem af te bouwen (vergeet niet de dat bourgeoisie de pensioengerechtigde leeftijd voor werkende vrouwen al met vijf jaar had verhoogd!).

Verscherping van de crisis en ontwikkeling van de aanvallen: alle arbeiders liggen onder vuur

Deze aanvallen blijven niet beperkt tot bepaalde regeringen of tot sommige landen. In Frankrijk en Oostenrijk in 2003, in Duitsland en Nederland in 2004, in Groot-Brittannië nu, werden vergelijkbare maatregelen genomen of zijn in voorbereiding. De crisis verscherpt en de bourgeoisie moet steeds harder toeslaan. Daarom is het op de helling zetten van het systeem van de brugpensioenen pas het begin van een nieuwe reeks van massale en frontale aanvallen in voorbereiding.
Jarenlang probeerde de bourgeoisie de omvang van de werkloosheid te verbergen. Allerlei statistiekvervalsingen werden ondernomen door hele categorieën uit te sluiten, en ook het stelsel van brugpensioenen werd in het leven geroepen om sociale onrust te voorkomen. Maar nu de economische crisis verscherpt voldoen die middelen niet meer, vandaar dat de jacht op de werklozen is geopend waarbij de werkloosheidsuitkeringen worden afgepakt en het systeem van de brugpensioenen op de helling wordt gezet. Nadat ze het zwaar te verduren hebben gehad terwijl ze werkten hebben de werkenden geen enkele zekerheid meer van een welverdiend pensioen te verkrijgen.
Vaak gebruikten de patroons zelfs het argument van de mogelijkheid van brugpensioen om gemakkelijker offers op het vlak van de lonen en flexibiliteit er door te drukken en de arbeiders ondergingen die noodgedwongen, omdat ze welhaast zeker een vervroegde pensionering in het verschiet wisten.
Nu kan de bourgeoisie ons nog slechts bloed en tranen beloven: eerst voor de arbeiders op het werk, steeds meer onder druk in ruil voor hongerlonen, dan voor de werkloze arbeiders die hun uitkeringen zien verminderen en massaal worden uitgesloten, en uiteindelijk voor de toekomstige gepensioneerden die steeds moeilijker die drempel zullen overschrijden en zonder zekerheid van een volwaardig pensioen.
Deze overval raakt dus alle loontrekkenden en vereist een vastbesloten antwoord om de voortdurende verpaupering en afbraak van arbeidsomstandigheden een halt toe te roepen die de bourgeoisie ons wil opleggen. En ons kordaat antwoord vandaag moet aansluiten op een meer algemene strijd tegen een systeem dat niets anders meer te bieden heeft dan steeds meer lijden en ellende.

Regering en vakbonden sjoemelen om de maatregelen door te drukken

Zelfs Verhofstadt, die tot voor kort beweerde dat ‘alles goed ging in België’, is gedwongen de werkelijkheid van de recessie toe te geven. De bourgeoisie kan de ernst van de crisis steeds minder verbergen en kan niet anders dan steeds verder gaan in haar arbeidersvijandige aanvallen. Haar eerst bekommernis vandaag is: hoe deze maatregelen erdoor drukken? Hoe de onvermijdelijke arbeiderswoede bij voorbaat ongevaarlijk te maken? Maandenlang trok het een dikke mist op om de arbeidersklasse in de war te brengen. In eindeloze onderhandelingen speelden regering, het patronaat en de vakbonden met punten en komma’s, stelden zij gespierde verklaringen op waarbij het ergste werd aangekondigd om, na onderhandeling, te voorschijn te komen met een ‘compromis-tekst die eerbaar voor allen is’.
De regering rekende erop dat haar ‘pact’ zonder al teveel ongecontroleerde reacties er door kon worden gedrukt, daarbij steunend op haar trouwe dienaars – de vakbonden – om ieder verzet te kanaliseren en te verstikken. De vakbonden organiseerden eerst de verdeling van de arbeidersmet een uitgekiende taakverdeling: voor 7 oktober lanceerde het ABVV een algemene staking, terwijl het ACV een grote mediacampagne voerde over de “tien goede redenen om niet in staking te gaan”. In ieder geval nam het ABVV alle voorzorg om bijeenkomsten of manifestaties te vermijden waardoor de arbeiders van de verschillende sectoren elkaar niet konden ontmoeten, of voelen dat ze allemaal deel uitmaakten van eenzelfde kracht en vooral om te vermijden dat ze begonnen na te denken over de ernst van de situatie.
Als alle vakbonden nu oproepen tot de algemene staking en de nationale manifestatie… op de vooravond van een verlengd weekend, dan is het om de arbeiderswoede op te vangen en te richten op steun voor de vakbondsorganisaties om te gaan onderhandelen over ‘een beter generatiepact’. Dit wil zeggen de essentie van de maatregelen er door drukken mits enkele oppervlakkige wijzigingen.Maar we mogen ons nu niet laten inpakken door de gespierde taal van de vakbonden, nog versterkt door de provocerende taal van de ministers en het patronaat net als door de weigering van de regering om opnieuw over het akkoord te onderhandelen.
De rol van de vakbonden – net als die van de socialistische ministers trouwens, die beweren deze maatregelen op te leggen om ‘het beste sociale beschermingssysteem ter wereld’ te redden – bestaat er uit de beheerlogica van het kapitaal te aanvaarden, de verdediging van de burgerlijke staat,wat meteen inhoudt dat de ontslagen moeten worden aanvaard, de verlaging van de uitkeringen, teneinde het nationale kapitaal niet te verzwakken in de internationale concurrentie.

Alleen de solidariteit in de strijd tussen alle arbeiders kan een krachtsverhouding in ons voordeel opleggen

De inzet blijft dus niet beperkt tot het vraagstuk van de brugpensioenen. De regeringsmaatregelen vormen een aanval op de hele arbeidersklasse: ouderen net als jongeren, werkenden net als werklozen, de arbeiders van alle regio’s en gemeenschappen. Tegenover de aanvallen bestaat er geen andere keuze dan strijd te leveren om de arbeids- en levensomstandigheden te verdedigen.
De sociale werkelijkheid laat duidelijk zien dat het proletariaat bestaat en geen andere keuze heeft dan zijn strijd overal ter wereld tot ontwikkeling te brengen. Dat bleek ook al toen de arbeiders van de openbare diensten in Frankrijk en in Oostenrijk in 2003 met aanvallen van dezelfde orde werden geconfronteerd, uit de manifestaties in Duitsland en ook uit de 300.000 manifestanten tegen de plannen van de regering Balkenende in Nederland in 2004. De arbeiders weten heel goed dat ze een krachtsverhouding in hun eigen voordeel moeten opleggen en dat de vakbondsonderhandelingen er alleen toe dienen de verraderlijke maatregelen door te drukken en nederlagen te versterken. Het is alleen in de strijd dat de arbeidersklasse de bourgeoisie kan terugdrijven.
Tegenover de vakbondsverklaringen dat ‘deze of gene niet betrokken is’, tegen de verdeling in regio’s en sectoren, tegen het laten ontsporen van de strijd door de vakbonden en de capitulatie tegenover de maatregelen van de bourgeoisie, moeten de arbeiders hun onderlinge solidariteit ontwikkelen, naar eenheid zoeken, hun algemeen belang naar voren brengen tegenover de nadruk die de vakbonden voortdurend leggen op het specifiek karakter. Deze klassensolidariteit komt de laatste tijd steeds sterker tot uiting in Europa waarbij de vakbondsverdelingen worden overstegen:
– bij Daimler-Benz in 2004 in Duitsland gingen de arbeiders van de andere vestigingen in staking uit solidariteit met de arbeiders van een der vestigingen die gesloten zou worden;
– bij Heathrow in Groot-Brittannië gingen onlangs zo’n duizend arbeiders van de vlieghaven spontaan in staking uit solidariteit met de 670 arbeiders van het cateringbedrijf waarvan het ontslag was aangekondigd;
– in de Verenigde Staten trapten de arbeiders tijdens de staking van 18.500 mecaniciens van Boeing niet in de manoeuvre van de verdeling tussen ‘nieuwkomers’ en ‘anciens’, jongeren en ouderen; ze verzetten zich ook tegen een poging van de directie om tijdens de onderhandelingen de belangen van de arbeiders onderling tegen elkaar uit te spelen met het voorstel om verschillende maatregelen te nemen voor drie grote fabrieken.

De crisis drijft alle nationale bourgeoisieën ertoe dezelfde steeds brutaler en massaler maatregelen te nemen. De uniformisering van deze aanvallen op wereldschaal toont de innerlijke tegenstellingen van het systeem, het bankroet van het kapitalisme en zijn historische impasse. Zij moet bij de arbeiders wel de vraag oproepen welke werkelijke toekomstperspectieven de bourgeoisie nog voor de maatschappij te bieden heeft.

JA tegen de klassensolidariteit in de strijd tegen de aanvallen!
JA tegen de strijd voor de opbouw van een maatschappij gebaseerd op menselijke behoeften en niet op de winst!

27 oktober 2005, Internationalisme