Sedert midden juni met de bekendmaking van de verkiezingsuitslagen vonden gewelddadige botsingen plaats waarbij duizenden mensen hun afkeer manifesteerden voor het politieke systeem dat enkel verdrukking en ellende met zich meebrengt. Net als in Griekenland en de strijd in landen als Egypte en Frankrijk stijgt de misnoegdheid tegenover een kapitalistisch systeem dat steeds minder perspectief biedt, onder welke vorm het zich ook maar voor doet. Maar om te overleven aarzelt dit systeem niet om alle middelen die tot haar beschikking staan aan te wenden, zoals we nu nog maar eens in Iran kunnen vaststellen. Geweld en politieke schijngevechten tussen fracties van de bourgeoisie worden gretig uitgespeeld.  Het politieke circus moet de schijn hoog houden dat de ene fractie al wat meer de verdediging van het volk op zich zou nemen dan de andere. Op die manier proberen ze de protesten binnen het keurslijf te houden van een verdedigingsstrijd van een burgerlijke fractie tegen een andere.

Een aantal lezers reageerden onlangs op deze bebeurtenissen. In hun inzendingen wordt duidelijk een proletarisch standpunt ingenomen tegen deze misleidingen. We steunen deze stellingnames die volledig in de lijn liggen van deze die ook de IKS innam.

Lezersbrief 1: Presidentsverkiezing en straatsgevechten in Iran

Al een aantal dagen is de wereld nu getuige van een grote golf van protest van jongeren, ouderen en vrouwen in de grote steden, vooral in Teheran. Daar de jonge generatie heel goed kan omgaan met nieuwe communicatietechnieken, zoals Facebook en Twitter,  worden deze volop gebruikt om hun demonstraties te organiseren en de wereld in staat stellen hun acties te volgen (Iran kent het grootste aantal bloggers van heel de wereld). De censuur door de staat is er niet in geslaagd om het verspreiden van het nieuws tegen te houden.

De demonstranten zijn ontevreden over resultaat van presidentsverkiezing en voelen zich bedrogen door de fractie van de bourgeoisie, die de overwinning voor zich opgeëist heeft.

Maar als deze gebeurtenis de aanleiding vormt voor miljoenen mensen om op straat komen om hun “gestolen stem “terug te krijgen , de echt oorzaak ligt ergens anders.

Ruim drie decennia wordt de bevolking voor het minste vergrijp, ook in hun privéleven, onderdrukt. En dit geldt met name voor de vrouwen.  De levensomstandigheden van de arbeiders zijn alsmaar slechter geworden. Terwijl de recessie op haar hoogtepunt is, hebben de arbeiders al maanden geen loon meer uitbetaald gekregen. Ze mogen geen enkele protest laten horen of  bijeenkomst beleggen. Daarop staat een hele hoge straf.  Werkloosheid is vooral onder jongeren, die 60% van bevolking vormen, hoog opgelopen. Hoe hard ze ook studeren, na het afmaken van middelbaar school komen ze vaak voor een gesloten universiteitspoort te staan. De universiteit is een grote moskee geworden, bewaakt door de militie van Hezballah (Partij van God). Tegen deze algehele situatie hebben regelmatig protesten plaatsgevonden in fabrieken, universiteiten en op straat, waaraan zowel door arbeiders als studenten werd deelgenomen. Afgelopen jaar zijn er onder de arbeiders heel veel arrestatie verricht.

Tegen de achtergrond van deze ontwikkeling zijn ook de tegenstellingen binnen de bourgeoisie verscherpt. Het conflict tussen de twee belangrijkste fracties van de bourgeoisie is zo hoog opgelopen, dat er ruimte ontstond voor mensen om hun stem te laten horen.

De fractie van Ahmadinejad  en Khamenei, die aan de macht is, heeft nog geprobeerd om met behulp van een politiek circus en door middel van discussies met haar concurrent op de TV, de ontevreden jongeren naar stembus te lokken.

Zij probeerde met het gebruik van de massamedia in de verkiezingen en de verkondiging van haar overwinning tegenover andere fractie, niet alleen haar macht te stabiliseren en aan arbeiders op te leggen, ze probeerde niet alleen de economische crisis en werkloosheid onder met name de jongeren te verdoezelen, maar ook de andere fractie (Rafsanjani, Khatami, Mousavi,..) onder duim te krijgen.

Mr. Hossein Mousavi, die de leider is van de andere “liberale” fractie en die nu de “held” en het centrum van protest is geworden voor een deel van de demonstranten, en dan vooral van de jongeren, beschikt met zijn fractie niet alleen achter de schermen nog over macht, maar heeft ook nog steeds een belangrijke functie in beslissende overheidsorganen. Bovendien, toen zijn fractie in de regering zat, waren zij de wrede bewakers van het kapitalistische systeem en hebben ze geen maatregelen genomen om levensomstandigheden van de arbeiders te verbeteren. In plaats daarvan hebben ze de arbeiders, tijdens de 8 jaar durende oorlog tussen Iran en Irak, massaal naar het front gestuurd. Jongeren en kinderen zijn als kanonnenvlees gebruikt voor hun imperialistische belangen of zijn vermoord zowel binnen als buiten de gevangenissen.

Het regime heeft alle protest in bloed gesmoord.

De jongeren, die al jarenlang door de allerlei problemen zoals armoede en onderdrukking aan de drugs zijn geraakt en in de prostitutie zijn terechtgekomen, die het zat geworden zijn dat het regime zich met allerlei aspecten van hun privéleven bemoeit en die geen perspectief op een beter leven zien, vormen het grootste gedeelte van de demonstranten. Hoewel het protest landelijk is geworden en een grote ontevredenheid en moed van de demonstranten tot uitdrukking brengt, blijft hij, door de afwezigheid van een revolutionaire perspectief en de zwakte van de arbeidersvoorhoede, het meest onder controle van en in het belang van de bourgeoisie.

Hier is niet belangrijk welke fractie de winnaar is geworden van de presidentsverkiezing. Want het resultaat is hetzelfde. In deze burgerlijke verkiezing is de bourgeoisie vanaf het begin de winnaar en zijn de arbeiders en hun kinderen, die eraan hebben meegedaan, de verliezers. De gang naar de stembus betekent voor arbeiders een steunbetuiging aan hun eigen uitbuiters en het verlies van hun stem voor een beter leven, met andere woorden: een leven zonder uitbuiting en onderdrukking.

De meeste leuzen, die door de demonstranten werden gevoerd, zijn erg reactionair en oppervlakkig (“God is groot”). Deze leuzen dragen op geen enkele manier bij aan de belangen van de arbeiders, die door de bourgeoisie steeds meer aangevallen worden op hun levensomstandigheden en die zelf geen duidelijke eisen stellen die deze omstandigheden in vraag stellen. Revolutionaire leuzen en discussies zijn in heel veel gebieden verboden. Elke eis of discussie, die het systeem of de macht van de bourgeoisie in vraag stelt, wordt door de aanhangers van beide burgerlijke fracties in de kiem gesmoord. De aanhangers van de oppositie gebruiken daarbij het argument dat elke discussie mogelijk is als Mr. Hossein Mousavi eenmaal gewonnen heeft. Dit is hetzelfde argument als dat van de religieuze groeperingen tijdens opstand in 1979, maar toen gingen de revolutionairen en bewuste arbeiders daartegen in en met grote overtuiging en intensieve discussies probeerden ze de bewustwording van de bevolking te verhogen en ontwikkelen. Daarvoor hebben ze hun levens gegeven. (Het is hier niet de bedoeling om alle verschillen, aspecten en fouten van de twee opstanden met elkaar te vergelijken).

De ultralinkse groeperingen en burgerlijke linkerfracties, die van de elke sociale onrust opgewonden raken, werden ook deze keer euforisch. Met de bekende leuze “de beweging is alles, het doel is niks” verdedigden ze kritiekloos de demonstranten in een “stap voor stap” strategie (volgens hen is de overwinning van Mousavi een stap vooruit).  Ze stimuleren de bevolking om te kiezen tussen het grote kwaad en het minder grote kwaad. Dat is een onmenselijke voorwaarde en een vals argument om aan de mensen voor te leggen. Dit burgerlijke standpunt, dat al jarenlang de arbeidersbeweging beheerst, is een van de oorzaken dat de arbeidersklasse van haar eigen strijdsterrein is weggehouden en in haar bewustwording en de ontwikkeling van haar kracht en zelfvertrouwen gehinderd werd.

Het andere standpunt dat, net als het eerste, een gevaarlijke rol speelt in arbeiderbeweging, is het volgende: “een beweging zonder een machtige leider is onmogelijk”. In dit geval ook wordt aan de arbeiders alle vertrouwen in eigen macht en zelforganisatie ontnomen en worden ze onder vlag van hun uitbuiters en onderdrukkers op pad gestuurd (bijvoorbeeld onder leiderschap van Mousavi).

Wat moeten wij nu doen? Moeten wij alleen een passieve toeschouwer zijn?

Wij zijn geen passieve toeschouwers en zonder enige solidariteit met de demonstranten, die immers ook gewond raken en vermoord worden. Dit betekent niet dat wij vergeten dat de oorzaak van deze ontevredenheid in het kapitalistisch systeem ligt. Wij vergeten ook niet dat dit eerste massale protest na dertig jaar een schok is voor de bourgeoisie. Het feit dat de gevestigde orde, ondanks de poging van Mousavi om de massa te stil te krijgen en de brutale repressie door de regime, nog steeds wordt uitgedaagd, maakt duidelijk dat de massa haar angst voor het regime begint te verliezen en bereid is om er tegen in te gaan. Wij weten dat  een massabeweging altijd kan radicaliseren, maar nu gaan we deze acties hard bekritiseren. Juist omdat wij actief en solidair zijn.

Wat nu in de Iraanse steden gaande is, is dat niet in het belang van de arbeiderklasse zolang de beweging in illusies gevangen blijft. De ondersteuning van een fractie van de bourgeoisie (hier Mousavi) of het gebruikmaken van conflicten tussen fracties van de bourgeoisie om een protest aan te heffen, draagt op geen enkele wijze bij aan de verdediging van de belangen van de arbeiders. Verkiezingen is niet het terrein van de arbeidersstrijd. Afgezien van wie de winnaar is, het resultaat blijft hetzelfde en de arbeiders zullen nog harder uitgebuit en onderdrukt worden. Daarom is de ondersteuning van welke burgerlijke fractie of blinde acties dan ook een bevestiging van het kapitalistische systeem. Als de arbeiders en hun kinderen, die woedend en hopeloos zijn, aan een burgerlijke beweging deelnemen, gaan ze lijnrecht in tegen hun klassebelangen En ze moeten deze burgerlijke beweging dan ook onmiddellijk verlaten en met duidelijke eisen, gebaseerd op eigen klassebelangen, de strijd aanbinden tegen het hele systeem.

Als de actie in dit stadium blijft steken, zal zij de strijd en de bewustwording van de arbeidersklasse achteruitbrengen en op een grote teleurstelling uitlopen. Het is belangrijk dat de revolutionairen de beide partijen ontmaskeren en benadrukken dat de enige historische klasse en kracht die een einde kan maken aan onderdrukking en uitbuiting en echte vrijheid voor mensen kan brengen, de arbeidersklasse is. Deze massabeweging moet beslissen: òf een oplossing zoeken met behulp van een fractie van de bourgeoisie, wat de bevestiging betekent van de ellende, armoede en onderdrukking; òf een oplossing met behulp van de eigen klasse, de arbeiderklasse, wat dat een wereld betekent zonder ellende, onderdrukking en barbarisme; een wereld van het socialisme.

20 juni 2009, D.N

Lezersbrief 2: Onze vlag is rood!