De zomer werd gekenmerkt door nieuwe uitbarstingen van oorlogsbarbarij van het kapitalisme. In Georgië, Afghanistan, Libanon en Pakistan is het vooral de burgerbevolking die barbaars wordt afgeslacht in conflicten tussen de verschillende imperialistische klieks. Het zijn ook nog opgroeiende jongens die worden gehersenspoeld om te dienen als kanonnenvoer in terroristische aanslagen en militaire interventies van kleine machten en grootmachten. Het kapitalisme zaait dood en verderf!
Andermaal is het in naam van de vrede, van de ‘strijd tegen het terrorisme’, de ‘verdediging van de beschaving’, de ‘mensenrechten’ en de ‘democratie’ dat de bourgeoisie in Europa net als in de Verenigde Staten, deelneemt aan het ontketenen van deze bloedige chaos. Door te doel alsof het scheidsrechter speelt in Georgië, Irak of Afghanistan, hebben de grootmachten in werkelijkheid hun eigen belangen op het oog als imperialistische haaien op het internationale toneel.
Nu blijkt duidelijk wat de beloften van Pa Bush over een ‘nieuwe wereldorde’ die na de ineenstorting van het Oostblok een nieuwe periode van vrede en welvaart zou inluiden waard zijn: één grote leugen. Het is in naam van deze ‘wereldorde’ dat de eerste kruistocht van de ‘westerse beschaving’ plaatsvond tegen de ‘barbarij’ van het regime van Saddam Hoessein: de ‘operatie Dessert Storm’ die in 1991 de Amerikaanse staat in staat stelde op nieuwe bewapening uit te testen (vooral drukbommen waardoor de longen van de Iraakse soldaten inklapten). Deze hele massale militaire interventie van de ‘democratische’ grootmachten heeft enkel een doos van Pandora geopend en de chaos op wereldvlak vergroot.
De moorddadige waanzin van het kapitalisme kan niet eindeloos doorgaan. Want dit systeem in verval is gebaseerd op de verdeling van de planeet in concurrerende naties met tegengestelde belangen die onvermijdelijk oorlog met zich meebrengen. Het enige middel om daar een eind aan te maken is het kapitalisme op te heffen. En dit vooruitzicht van omverwerping van het kapitalisme is geen taak die onmogelijk verwerkelijkt kan worden.
Oorlog is geen noodlot waartegenover de mensheid onmachtig staat. Het kapitalisme is geen systeem van alle eeuwigheid. Het draagt niet enkel de oorlog in zich, maar ook de voorwaarden om daaraan een eind te maken, de kiemen van een nieuwe maatschappij zonder nationale grenzen et zonder oorlog.
Door een internationale arbeidersklasse voort te brengen heeft het kapitalisme zijn eigen doorgravers geschapen. Want de uitgebuite klasse, in tegenstelling tot de bourgeoisie, heeft geen tegengestelde belangen te verdedigen, het is de enige kracht in de maatschappij die de mensheid kan verenigen. Het is de enige maatschappelijke macht die een wereld tot stand kan brengen die niet is gebouwd op concurrentie, uitbuiting en winstzucht, maar op solidariteit en de bevrediging van de behoeften van de hele menselijke soort. En dat vooruitzicht is geen utopie!
In tegenstelling tot wat allerlei weifelaars denken net als de ideologen van de heersende klasse kan de arbeidersklasse een eind maken aan de oorlog en de deuren van de toekomst openbreken. Zij kon een eind maken aan de Eerste Wereldslachting dankzij de Oktoberrevolutie van 1917 in Rusland en de Duitse revolutionaire opstand van 1918.
Sinds het eind van de jaren 1960 voorkwam de heropleving van de arbeidersstrijd tegen de gevolgen van de economische crisis dat de heersende klasse de proletariërs van de centrale landen ronselden voor een Derde Wereldoorlog.
Momenteel, geconfronteerd met de verscherping van de economische crisis en de aanvallen op hun levensomstandigheden, zijn de arbeiders, gezien de impasse van het kapitalistische systeem, niet van plan passief de verergering van de ellende en de uitbuiting te ondergaan, zoals de laatste de wereldwijde arbeidersstrijd laat zien.
De weg is nog lang voordat het wereldproletariaat zijn strijd op het niveau kan brengen van de inzet ervan door de ernst van de huidige omstandigheden. Maar de huidige dynamiek van de arbeidersstrijd wordt gekenmerkt door het zoeken naar solidariteit, net als dat het deelnemen van nieuwe generaties aan de strijd laat zien dat het proletariaat op de goede weg is. Tegenover de oorlogsbarbarij kunnen de arbeiders van de centrale landen niet onverschillig blijven. Het zijn hun klassenbroeders die iedere vallen op de slagvelden. Het is de burgerbevolking (mannen, vrouwen, kinderen, bejaarden) die bij ieder conflict gedecimeerd wordt door de meest barbaarse daden waarvan heel het kapitalisme doordrengd is.
Tegenover de verschrikkingen van de oorlog kan het proletariaat maar één houding aannemen: solidariteit. Deze solidariteit met de slachtoffers van de bloedbaden moet eerst en vooral tot uiting komen in het weigeren kamp te kiezen voor één van de strijdende partijen. Dat kan tot uiting komen door de strijd aan te binden tegen de aanvallen van het kapitaal, tegen de uitbuiters en hun beulen. Zo kunnen eenheid en solidariteit van een internationale klasse tot ontwikkeling komen en daarmee de oude strijdkreet weer leven inblazen: “De arbeiders hebben geen vaderland. Arbeiders aller landen, verenigt U!”
Sylvestre / 26.08.2008