Over alle Gewest- en taalgrenzen heen, openbare diensten en privé sector,

Solidariteit en eenheid is de kracht van onze strijd

De meest drastische besparingen sinds decennia

Het is voor niemand nog een geheim: Federale en gewest-regeringen zullen ieder binnen hun bevoegdheid samen voor 10tallen miljarden besparen en alle delen van de arbeidersklasse worden getroffen teneinde de Belgische economie competitiever en winstgevender te maken. Terwijl arbeiders in de privé bedrijven massaal ontslagen worden (27.000 in 2024) komen er ingrepen in de automatische loonindexering, worden premies voor overwerk en nachtwerk gereduceerd, wordt werk nog flexibeler gemaakt, de hakbijl gezet in de werkloosheids-uitkeringen, drastisch bespaard op pensioenen en ziekteverzekering, een afslanking van het totaal aan overheidspersoneel doorgevoerd, de vaste benoeming van onderwijspersoneel op de helling gezet, enz.

Dit terwijl overal de werkomstandigheden ondraaglijker worden: onderbezetting, opgedreven arbeidsritme, vervagen scheiding werk en privé, prijsstijgingen door inflatie, afbouw allerlei subsidies. aangroeiende milieurampen, depressies, brurn-out.

Niet enkel het vooruitzicht van een daling van de economische groei, en de protectionistische economische politiek van Trump, maar ook de oplopende kostprijs van de  imperialistische spanningen en oorlogen inclusief de fors stijgende defensie-uitgaven ligt aan de basis van de besparingsdrift van de heersende klasse. Want in alle landen proberen ze de gevolgen van ‘hun’ overproductie crisis, d.w.z. van goederen die ze niet meer verkocht krijgt met voldoende winst op de beschikbare afzetmarkten, af te wentelen op de arbeiders. De arbeidskracht moet minder gaan kosten. Eens te meer wordt aangetoond dat niet welzijn of behoeften centraal staan maar de winstgevende verkoop van goederen en diensten.

De bourgeoisie is vastbesloten door te zetten

De bourgeoisie beseft maar al te goed dat deze plannen reacties zouden uitlokken in grote delen van de klasse. De goed georkestreerde “lekken” deden dienst als thermometer om het verzet ertegen te meten alvorens ze werkelijk zouden uitgevoerd worden. Die verwachte weerstand op tijd opvangen en afleiden komt voornamelijk toe aan de vakbonden. Zij zagen de bezorgdheid en ontevredenheid onder de arbeiders met de week toenemen en bleven niet passief aan de zijlijn staan om te vermijden dat het ongenoegen zich zou uiten in “ongecontroleerde” acties.

Beproefde tactieken worden terug uit de kast gehaald: de verschillende sectoren afzonderen en verdelen terwijl de plannen iedereen treffen! Een manifestatie enkel voor zorg en welzijnswerkers in november; dan op 13 december een actiedag om te protesteren tegen “de Europese bezuinigingsmaatregelen”, voor de actiedag van 13 januari werd enkel een staking tegen de “pensioenhervorming” aangekondigd bij het spoor, pas veel later onder druk besloten ze dat ook het onderwijs zou deelnemen en nog later sloten andere sectoren, zoals de post zich aan. In Wallonië organiseerden de vakbonden dan weer aparte stakingsdagen voor de leerkrachten, en vermeden zo dat ze massaal zouden aanwezig zijn te Brussel op 13 januari. De manifestatie op 13 februari gaat dan weer over “de verdediging van de openbare dienst” alsof de werknemers uit de privé en de werklozen niet moeten verdedigd worden! De mobilisaties worden ook opgesloten in de afzonderlijke regionale gewesten (Wallonië, Vlaanderen, Brussel). Uiteindelijk wil men een uitzichtloze reeks van actiedagen plannen waarbij telkens weer geprobeerd wordt de mobilisaties te beperken door ze toe te spitsen op sommige sectoren of deelaspecten van de besparingsplannen en zo de strijdwil uiteindelijk uitputten en het pad effenen tot verregaande toegevingen aan de besparingsplannen.

Solidariteit en eenheid is de kracht van onze strijd

De kracht en de dynamiek van de mobilisatie van 13 januari bestond er juist in ons niet te laten afzonderen en niet passief af te wachten. In plaats van de door de vakbond ‘verwachte’ of moeten we zeggen ‘verhoopte’ 5000 betogers werd er massaal gestaakt in verschillende sectoren en kwamen meer dan 30000 betogers samen in Brussel uit alle regio’s. De beweging dijde uit naar andere sectoren naast het onderwijs en spoor in weerwil van de oorspronkelijke opzet van de vakbonden. De mobilisatie bracht zo tot uitdrukking dat het ongenoegen verder gaat dan alleen maar één bepaalde maatregel of aangekondigde “hervorming”. Dat men niet passief wil wachten tot de definitieve maatregel valt maar offensief actie wil voeren tegen de richting die de aanvallen uitgaan.

Om de aanvallen op onze levensomstandigheden werkelijk te kunnen pareren moeten we de strijd zo breed mogelijk aangaan in eenheid, ongeacht het bedrijf, de sector of de regio waarin we werkzaam zijn. Alle arbeiders zitten “in hetzelfde schuitje. Al deze groepen zijn geen afzonderlijke bewegingen, maar een collectieve groep: arbeiders en bedienden, vakbondsleden en niet-vakbondsleden, immigranten en autochtonen”, zoals een stakende leraar in Los Angeles in maart 2023 het tot uitdrukking bracht.

De arbeidersklasse in België heeft een belangrijke ervaring opgebouwd waar de strijd nu lering uit moet trekken. Zowel uit de allerbelangrijkste stakingen in het verleden in België, zoals die van 1983 en zeker die van 1986, die honderdduizenden arbeiders op de been bracht van zowel de publieke als de privésector en van zowel het Waalse, Brusselse als Vlaamse gewest, als uit de stakingsbewegingen die in de afgelopen drie jaar in andere landen hebben plaatsgevonden, zoals in Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en Frankrijk. Om zo enkele van de belangrijkste zwakheden te vermijden die haar kenmerkten:

• In 2022-23 in Groot-Brittannië, arbeiders van bedrijven uit verschillende sectoren, soms geen 100 meter van elkaar verwijderd, ondernamen geen pogingen om solidariteit te zoeken en hun strijd te verenigen.
• In 2023 in Frankrijk, arbeiders namen massaal deel aan 14 ‘actiedagen’ tegen de pensioenplannen van de regering, maar slaagden er niet in de strijd te verbreden met stakingen in bedrijven en kantoren. Een uitputting van de strijdbaarheid was uiteindelijk onvermijdelijk.

Onze kracht is eenheid, solidariteit in de strijd! De strijd samen bundelen in één en dezelfde beweging door:

- het overwinnen van de scheiding tussen arbeiders aan weerskanten van de taalgrens en van het Vlaamse, Waalse en Brusselse gewest;

- het overwinnen van de scheiding tussen de arbeiders in de openbare en de privésector;

- te staken en massale delegaties te sturen naar andere arbeiders om te strijd te vervoegen of samen te voeren en steeds meer arbeiders voor de strijd te winnen;

-algemene vergaderingen te organiseren om samen te overleggen over de noden voor de strijd en zich te verenigen rond gemeenschappelijke eisen.

Het is deze dynamiek van solidariteit, uitbreiding en eenheid die de bourgeoisie door de geschiedenis heen altijd heeft doen beven.

Internationale Kommunistische Stroming

24 januari 2025