Op vrijdag 22 juli om 10.00 uur ’s ochtends schoot de politie een 27-jarige Braziliaanse electricien dood, Jean-Charles de Menezes, met vijf kogels die van korte afstand en in koelen bloede werden afgevuurd. De misdaad waarvoor deze jonge arbeider standrechtelijk is geëxecuteerd, was simpelweg dat hij zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevond, en misschien (er zijn altijd twijfels over de officiële versie) dat hij voor een groep dreigende politiemannen is weggelopen, die hem voor iemand anders aanzagen. Dit gebeurde niet in een favela van Rio de Janeiro en de revolverhelden waren geen leden van een ‘doodseskader’ dat de vrije hand heeft van de autoriteiten, zoals in Brazilië of andere Derde Wereldlanden gebeurt, om ‘anti-sociale elementen’ ‘op te ruimen’, of het nu kleine criminelen zijn of politieke tegenstanders. Het gebeurde in Londen, de hoofdstad van ‘het meest democratische land ter wereld’, en de politieagenten waren ‘bobbies’, wereldwijd beroemd om hun goedaardigheid, die optraden op bevel van ’s werelds meest prestigieuze politieagentschap: Scotland Yard.

Het behoeft geen betoog dat deze misdaad een bepaalde emotie onder de zegslieden van de heersende klasse heeft losgemaakt: de Financial Times sprak van “een potentiëel gevaarlijke bocht” die de veiligheidsdiensten nemen. Klaarblijkelijk heeft de Londense politiechef Sir Ian Blair de “vergissing betreurd” en heeft de familie van het slachtoffer zijn condoléances betuigd. Vanzelfsprekend is er ook een onderzoek geopend om “de waarheid te achterhalen”. Het is zelfs mogelijk dat politieagenten ervoor worden bestraft dat ze geen onderscheid wisten te maken tussen een Braziliaanse katholiek en een Pakistaanse moslim. Maar de verantwoordelijken voor de misdaad zijn niet de schietgrage revolverhelden. Zij vermoordden de jonge Jean-Charles omdat zij het bevel hadden tot schieten om te doden.

Er is geen gebrek aan verklaringen, druipend van de subtiele hypocrisie die zo kenmerkend is voor de Britse heersende klasse: volgens Sir Ian Blair is er “niets onnodigs of nonchalants aan de hand. Er is geen beleid van schieten om te doden, er is een beleid van schieten om te doden om te beschermen” (1). Zijn voorganger, John Stevens, die niet meer op zijn woorden hoeft te passen, heeft het een paar maanden geleden nog brutaler gezegd: “Er is maar één zekere manier om een zelfmoord bommengooier die vastberaden is om zijn missie te vervullen tegen te houden – vernietig zijn brein onmiddellijk, volkomen. Dat betekent hem met vernietigende kracht in het hoofd schieten, hem onmiddellijk doden” (2). Het is niet alleen de politie die dergelijke taal bezigt; de door en door ‘linkse’ Burgemeester van Londen, Ken Livingstone, rechtvaardigt de schietpartij met de volgende woorden: “Wanneer je te maken hebt met iemand die een zelfmoord bommengooier zou kunnen zijn, als ze bij bewustzijn blijven, zouden ze kunststof explosieven kunnen laten afgaan of wat ze ook maar bij zich hebben. Daarom zal er in deze omstandigheden overweldigend een schiet-om-te-doden beleid zijn” (3).

Laten we ons niet vergissen: het argument van “zelfmoord bommengooiers die vastberaden zijn om hun missie te vervullen” is een bedrieglijk voorwendsel: toen de Britse troepen onschuldige Ierse burgers neerschoten omdat ze dachten dat ze terroristen waren, was dat niet omdat de werkelijke IRA-terroristen zelfmoord bommengooiers waren  (bovendien is zelfmoord door de Katholieke kerk verboden). In werkelijkheid heeft de kapitalistische staat, in Groot-Brittannië net als in alle ‘democratische’ landen terroristische aanvallen, zoals op 7 en 21 juli in Londen, altijd al gebruikt als een excuus om zijn repressieapparaat te versterken, om maatregelen te nemen die over het algemeen worden toegerekend aan ‘totalitaire’ regimes, en in de eerste plaats om de bevolking eraan gewend te laten raken. Dit is wat er na 11 september 2001 in de Verenigde Staten is gebeurd, en na de bomaanslagen in Frankrijk in 1995 die aan de Algerijnse GIA (groepen van gewapende islamieten) werden toegeschreven. Volgens de propaganda van de heersende klasse moet je kiezen: of altijd en overal een steeds verstikkender politieaanwezigheid te accepteren, of ‘de terroristen in de kaart spelen’. In Groot-Brittannië heeft deze almachtige politieaanwezigheid vandaag nieuwe hoogtepunten bereikt: ze hebben vandaag niet alleen het recht, maar ook het bevel om iedereen om te brengen die ‘verdacht’ lijkt of die niet aan hun sommaties gehoorzaamt. En dat in het land dat in 1679 de Habeas Corpus wet heeft uitgevonden, die willekeurige arrestaties uitbande. Traditioneel kon je in Groot-Brittannië, net als in alle ‘democratische’ landen, zonder aanklacht niet langer dan 24 uur gevangen worden gehouden. Vandaag worden er in Groot-Brittannië al mensen in de Belmarsh gevangenis (bij Londen) opgesloten en vastgehouden zonder rechtszaak (4). Nu kunnen ze zonder waarschuwing ook op straat worden doodgeschoten!

Momenteel zijn de officiële doelwitten ‘zelfmoord bommengooiers’. Maar het zou een verschrikkelijke vergissing zijn om te denken dat de heersende klasse hier zou stoppen. De geschiedenis heeft telkens opnieuw aangetoond dat de kapitalistische klasse niet aarzelt om haar ‘democratische principes’ de grond in te stampen wanneer zij zich bedreigd voelt. In het verleden zijn deze principes een wapen geweest in haar strijd tegen het despotisme en de heerschappij van de aristocratie. Maar nadat zij eenmaal de ongedeelde macht over de maatschappij had veroverd, behield zij ze als versierselen, bedoeld om de uitgebuite massa's om de tuin te leiden en hen hun uitbuiting te doen aanvaarden. In de negentiende eeuw kon de almachtige Britse bourgeoisie zich de luxe veroorloven om politieke vluchtelingen van neergeslagen revoluties over het hele continent asiel te verlenen, zoals aan de Franse arbeiders die de onderdrukking van de Parijse Commune in 1871 ontvluchtten. De bourgeoisie wordt niet bedreigd door ‘islamitisch terrorisme’. De hoofdzakelijke slachtoffers van deze criminele terreur zijn de arbeiders die met de metro naar het werk gaan, of de kantoorbedienden van de Twin Towers. Dankzij de perfect gerechtvaardigde horror die het onder de bevolking verbreidt, heeft ‘terrorisme’ als een uitstekend voorwendsel gediend aan een hele reeks van staten om hun imperialistische avonturen in Afghanistan en Irak te rechtvaardigen.

Nee, de enige kracht die de bourgeoisie kan bedreigen is de arbeidersklasse. Momenteel vormen de arbeidersgevechten geen enkele bedreiging voor de burgerlijke orde, maar de heersende klasse weet heel goed dat de onverbiddelijke crisis van haar systeem, en de steeds gewelddadiger aanvallen die zij op de arbeiders moet uitvoeren, hen slechts tot steeds uitgebreidere gevechten kan aansporen, tot op het punt waarop zij de macht van hun uitbuiters zullen bedreigen. Wanneer dat gebeurt, zullen het niet de ‘terroristen’ zijn die als honden worden afgeschoten, maar de meest militante arbeiders en revolutionaire elementen (die voor de gelegenheid zullen worden afgeschilderd als ‘terroristen’) (5) en communisten. Van een Habeas Corpus zal geen sprake zijn.

Dit zijn geen ijdele speculaties, of voorspellingen met een kristallen bol. Dit is hoe de bourgeoisie zich altijd heeft gedragen wanneer haar vitale belangen worden bedreigd. De behandeling die alle ‘democratische’ landen normaliter voorbehouden aan de Derde Wereld of aan gekoloniseerde bevolkingen, wordt op de proletariërs toegepast zodra zij tegen hun uitbuiting in opstand komen. In 1919, in een Duitsland dat door de Sociaal-Democratische Partij geregeerd werd – de partij van Gerhard Schröder en tegenhanger van Tony Blair’s Labour Party – werden duizenden arbeiders ervoor gemassacreerd dat zij, na de revolutie van 1917 in Rusland, tegen de burgerlijke orde waren opgestaan. Revolutionairen als Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht werden vermoord door soldaten die hen onder het voorwendsel van een “poging tot ontsnapping” hadden gearresteerd. De walgelijke moordpartij op het Stockwell station moet niet alleen worden aangeklaagd. Alle gebruikelijke jengelende liberalen die klagen over de ‘schade aan de democratische vrijheden’ zijn daartoe in staat. In de eerste plaats zou dit een les moeten zijn voor de arbeiders in Groot-Brittannië en overal elders op de wereld om de ware aard en de werkelijke methoden van hun klassenvijand, de kapitalistische klasse, te begrijpen. Dit zijn de ‘doodseskaders’ die de bourgeoisie vandaag overal ter wereld voorbereid, en waartegen de arbeidersklasse het morgen zal moeten opnemen.

25 juli 2005, Internationale Kommunistische Stroming.

(1) https://Guardian.co.uk, 24 juli 2005.

(2) News of the World, zondag 6 maart 2005, p. 13, Forget Human Rights. Kick Out The Fanatics (Vergeet de mensenrechten, gooi de fanaten eruit), door Sir John Stevens, voormalig commissaris van de hoofdstedelijke politie.

(3) https://News24.com, 22 juli 2005.

(4) Dankzij ‘speciale’ wetten zoals die jarenlang in Noord-Ierland zijn toegepast.

(5) Tijdens de omvangrijke stakingen van 1995 in Frankrijk vergeleek de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Charles Pasqua, de stakers met de terroristen die een paar maanden eerder in de Parijse metro een bom hadden laten ontploffen, en daarmee acht mensen doodden.