Zoals wij al aangestipt hebben in verschillende artikels van onze territoriale publicaties en op onze website is er sinds een aantal maanden een groeiende tendens onder groepen werkers om bijeen te komen om te debatteren en samen na te denken over de sociale toestand. En dan heel in het bijzonder over de gevolgen van de economische crisis op onze levens- en werkomstandigheden. Wij hebben de ervaring van de arbeiders van TEKEL in Turkije, de arbeidersvergaderingen in verschillende steden van Frankrijk, de bijeenkomsten van werkers in Alicante of Valencia, de bijeenkomst tussen ‘ouderen’ en jongeren in de discussiekring in België. In al die bijeenkomsten van de werkende klasse stond er dikwijls één thema centraal: Hoe moeten wij te werk gaan om onze eenheid, ons bewustzijn en onze strijd als werkende klasse te versterken?
Wij publiceren hieronder een artikel van onze afdeling in Italië, dat een bevestiging vormt van deze steeds meer algemene en internationale tendens van minderheden van arbeiders die een inspanning leveren om zich te groeperen en actief deel te nemen aan de strijd van onze klasse. Wij hopen dat deze ervaring nieuwe elementen aandraagt in de ontwikkeling van een doorzettingsvermogen om daar steeds meer arbeiders bij te betrekken.
De voorbije 8e en 9e oktober van 2010 werd er in Milaan een belangrijke bijeenkomst gehouden, waartoe was opgeroepen vanwege de noodzaak van “de coördinatie van strijdende arbeiders in het verzet tegen ontslagen en de precariteit”, beter bekend als de 'IIe Nationale Zelfstandige Bijeenkomst in strijd tegen de Crisis en de Veralgemeende Precariteit' (1). In het artikel 'Italië : de rijping van de klassestrijd ’, gepubliceerd in het nummer 167 (2) van onze krant kan men informatie vinden over de sociale en politieke context waarin deze bijeenkomst in Milaan plaatsvond.

In de oproep voor de bovengenoemde bijeenkomst (3) werd gesteld dat “... [wij moeten] kunnen bijeenkomen en proberen op een zelfstandige en onafhankelijke manier na te denken over de internationale crisis van het kapitalisme, die nog lang niet ten einde is. Bijgevolg moeten wij een zo breed mogelijk discussie voeren over hoe te strijden tegen de geplande ontslagen die zich voordoen in een nog nooit vertoonde aanval op onze levens- en werkomstandigheden. Wij moeten opnieuw onze capaciteit ontwikkelen om ons doeltreffend te organiseren, ons verzet ontwikkelen tegen de uiterst belangrijke aanval op onze lonen...” ; “ … Geconfronteerd met deze toestand voelen wij ons nog enorm ontredderd... en moeten wij allen samen opkomen tegen de herstructureringsplannen van de bazen en de regering...”.
Aan deze bijeenkomst namen een 500-tal personen deel, die debatteerden over verschillenden kwesties die werden voorgesteld voor de dagorde om bediscussieerd te worden, ook al werden ze per thema behandeld en niet allemaal in de voltallige vergadering. (4) In de voltallige bijeenkomst van alle deelnemers, zoals de 'Werkers Verenigd tegen de Crisis', konden wij vaststellen dat de zaal gevuld was met werkers uit verschillende steden uit het centrum en het noorden van Italië. Bij de debatten zagen wij ook vertegenwoordigers van de officiële vakbonden als ook van de basis-syndicalisten. Nochtans was de doelstelling van het debat in de oproep duidelijk gesteld en bijna allen onder hen kwamen dan ook tussen als werkers om met hun voorstellen te antwoorden op de vraag hoe de aanvallen van de bazen en de staat op onze levensomstandigheden tegen te houden. De bijeenkomst is er in geslaagd om die onderwerpen in het verloop van de discussies overeind te houden.
De discussie werd ingeleid door een hele interessante voorstelling over de economische en sociale toestand die onder andere de volgende zaken vaststelde:

• Wij bevinden ons in een internationale en permanente crisis en dat is een overproductie crisis, die wordt voortgebracht door de historische en wereldwijde verzadiging van de markten,.
• Wij hebben er geen enkel vertrouwen dat de vakbonden en de zogenaamde oppositie onze belangen kunnen verdedigen.
• Bijgevolg moeten wij basis-organisaties oprichten die rechtstreeks onder controle van de arbeiders staan.
• Er is behoefte aan het begrijpen en erkennen van klassesolidariteit onder de arbeiders, die essentieel is om het hoofd te bieden aan de geïsoleerde strijd door die van de arbeiders met die de immigranten, studenten, precaire arbeiders, enzovoort te verenigen.
• De klassesolidariteit moet op straat en in de praktijk getoond worden. In deze context is het belangrijk om deel te nemen aan de betoging van 16 oktober in Rome om een grote deelname van de arbeidersklasse te verzekeren en een debat op gang te brengen over wat de vakbonden aan het uitspoken zijn, 't is te zeggen, debatteren over hoe zij de verdeling in onze rangen organiseren.
• Minder werken en allen met gelijke beloning.
• Geen enkele scheiding tussen precaire en vaste jobs, tussen werkers van de openbare en de privé-sector, allen ondergaan wij de aanvallen van de bourgeoisie en de haar staat.
• Geen enkele werkplaats is nog gewaarborgd, wij zijn allen potentiële precairen.

Het daaropvolgende debat werd gevoerd middels tussenkomsten van maximaal 10 minuten, waarin alle deelnemers, die dat wensten, konden tussenkomen om zich uit te spreken over de thema's van het debat en om over hun eigen ervaring te vertellen. De discussie bracht duidelijk het gevoel tot uiting dat er geen kapitalistische oplossing is voor de crisis, dat geen enkele sector bevoorrecht is, en dat de aanvallen vroeg of laat toch zullen komen. Het was eveneens duidelijk dat er nog een grote invloed is van de vakbonden en de vakbondsideologie. Om die reden zijn de proletariërs zich nog niet bewust van hun kracht en capaciteit om de teugels van hun eigen strijd in hand te nemen.
Enkele tussenkomsten stelden de noodzaak om verder te gaan in de overdenking door aan te stippen dat het niet volstaat de huidige toestand aan te klagen, maar dat wij een kwalitatieve sprong vooruit moeten maken. Vandaag de dag gaat de strijd om het werk en om het leven: wij moeten strijden voor onze toekomst en zeggen: “... Gedaan met arbeiders die dakloos worden en die geen andere uitweg meer zien dan zelfmoord plegen!”.

Zoals wij in het artikel in nr.167 van Revoluzione Internazionale al analyseerden, is deze tendens om bijeen te komen en de actie over heel het land te coördineren tussen de verschillende categorieën van arbeiders, werklozen, precairen, immigranten, studenten, enzovoort op zichzelf een element dat aan allen grote kracht en moed geeft. De dynamiek van het werk, dat tot op heden verzet is, zal het mogelijk maken om onze strijd en eenheid te versterken. Maar dit betekent niet dat het allemaal van een leien dakje is gegaan en dat wij niet hoeven na te denken over de moeilijkheden waarop wij gebotst zijn en hoe wij hebben moeten vechten om die te overwinnen. In die zin moeten wij over een aantal vraagstukken nadenken.

De eerste vraag die zich stelt verwijst naar het idee dat een opeenvolging van algemene stakingen het perspectief zou zijn voor het ontwikkelen van de eenheid en de kracht van de arbeidersklasse. Dit idee werd verschillende keren opgeworpen in het debat en het is ook aanwezig in het pamflet van de oproep tot de bijeenkomst. Het stond er als volgt in: “... het is noodzakelijk om de deelname aan de betoging van 16 oktober in Rome gezamenlijk te organiseren om van deze gebeurtenis een dag te maken van reorganisatie en ontmoeting van heel de oppositie van de klasse in ons land en aan te zetten tot de mobilisering van onderop naar boven, om de zelforganisatie van de algemene staking op poten te zetten en vorm te geven als een finaal en beslissend moment, als een grote massale mobilisering tegen de agenten van de regering en de bazen...”.
Vanuit dit standpunt was de geuite wens om tot eenheid in de strijd te komen op territoriaal vlak en tussen de verschillende categorieën absoluut nodig en van levensbelang voor de ontwikkeling van de strijd. Wij zijn het volkomen eens met dit gewettigd streven. Nochtans moeten wij ons er van bewust zijn dat het daarbij niet mag blijven, want als het daarbij blijft kan dit streven tot een grote zwakte worden. Waarom? De historische ervaring uit vele landen en op vele momenten, toont ons dat een algemene staking een leus en een actie kan worden, die uiteindelijk onder controle komt van de vakbonden, die deze mobilisering misbruiken om het ongenoegen en de ontevredenheid van de arbeiders 'in slaap te wiegen' om deze tenslotte om te toveren tot een optocht, die ontdaan is van zijn inhoud. Algemene stakingen, die georganiseerd, gecontroleerd en geleid worden door de vakbonden, hebben wij honderden keren gezien en zijn nooit doorslaggevend geweest in de strijd tegen het kapitaal en zijn staat. Integendeel, ze zijn altijd het laatste bedrijf in een dynamiek, die de strijd ten grave draagt. Ze zijn een wapen van de bourgeoisie tegen de arbeiders.

Een tweede zwak element dat voor ons fundamenteel is en verdergaat dan de gepassioneerde en absoluut kameraadschappelijke geest die leefde op de bijeenkomst in Milaan, was het laatste deel van het debat over de aangenomen resolutie. In de slotresolutie (4) werd het vraagstuk met betrekking tot de crisis van het kapitalisme als een crisis van overproductie en verzadiging van de markten, zoals dat naar voren was gebracht in de inleiding, waarna wij hebben verwezen, niet echt aangekaart en waren daarover geen amendementen ingediend. In plaats daarvan verwees het aangenomen document naar de financiële speculatie als de voornaamste oorzaak van de sluiting en de verplaatsing van fabrieken. Volgens ons is dit een visie op de crisis, die gebaseerd is op de spelletjes van het financieel kapitaal. Bovendien komt het neer op een interpretatie van de werkelijkheid, gebaseerd op het bestaan van 'slechte' kapitalisten (speculanten) die zouden bestaan naast 'goede' kapitalisten. Dat is een visie die ons niet in staat stelt om de ware aard te begrijpen van de problemen waarmee onze klasse op historisch en wereldwijd vlak geconfronteerd wordt,
Wij geloven dat onder andere deze twee thema's het onderwerp moeten worden van bredere en meer diepgaande debatten onder de arbeiders teneinde meer helderheid te krijgen en een visie op de betekenis en de middelen van onze strijd voor de toekomst. Ongetwijfeld kunnen deze zwakheden overwonnen worden als er een drang naar eenheid en solidariteit achter zit. Daarom is het debat tussen de verschillende sectoren momenteel zo belangrijk. Zo bouwen wij solidariteit op en leggen wij de grondslag voor het optreden als één klasse tegen één vijand: de bourgeoisie en de staat.

Oblomov / 5.12.2010

[1] https://www.precaria.org/assemblea-metropolitana-stati-generali-della-pr...
[2] Italia: la maturazione della lotta di classe, in Rivoluzione Internazionale n°167.
[3] https://www.precaria.org/stati-generali-2010/ii-incontro-nazionale-dei-l...
[4] II Incontro Nazionale dei Lavoratori Uniti Contro la Crisi - Welfare europei: una panoramica - EuroMayDay: General Assembly - Le lotte dei precari - Saperi, formazione e reti - Grandi Eventi - Safety o Security? - Laboratorio sulla Precarietà.
[5] https://uniti.gnumerica.org/2010/10/12/comunicato-finale-ii-incontro-naz...