Wij publiceren hieronder de vertaling van discussie die (onder de rubriek “Commentaar”) op onze Spaanstalige website plaatsvond, naar aanleiding van ons artikel over “Kommunistische Linkerzijde en Internationalistisch Anarchisme: wat we gemeenschappelijk hebben”. 1)
De eerste kameraad bevestigt punten, die niet overeenkomen met onze analyse over de natuur van het internationalistische anarchisme. In het bijzonder twijfelt hij zeer sterk aan de gegrondheid van de samenwerking met de anarchisten, zelfs “internationalisten”.

Wij publiceren hieronder de vertaling van discussie die (onder de rubriek “Commentaar”) op onze Spaanstalige website plaatsvond, naar aanleiding van ons artikel over “Kommunistische Linkerzijde en Internationalistisch Anarchisme: wat we gemeenschappelijk hebben”. 1)
De eerste kameraad bevestigt punten, die niet overeenkomen met onze analyse over de natuur van het internationalistische anarchisme. In het bijzonder twijfelt hij zeer sterk aan de gegrondheid van de samenwerking met de anarchisten, zelfs “internationalisten”.

De tweede probeert deels te antwoorden op deze kritiek en stelt vooral nieuwe vragen. Wij zullen deze vragen hier niet beantwoorden, wij laten deze momenteel open (en wij verwijzen onze lezers naar onze reeks van drie artikelen over “Kommunistische Linkerzijde en Internationalistisch Anarchisme”). Zij zijn volgens ons een bijdrage aan een open en kameraadschappelijk debat dat zich, over de meningsverschillen heen, op internationaal vlak moet ontwikkelen.

Eerste commentaar

Beste kameraden,

Allereerst stuur ik jullie van verre mijn zeer oprechte en hartelijke groeten. Ik schrijf jullie om verschillende redenen: onder andere, een kort commentaar op jullie onlangs gepubliceerde artikel in Acción Proletaria (2 ) getiteld: “Kommunistische Linkerzijde en Internationalistisch Anarchisme: wat we gemeenschappelijk hebben”.

Wat me in dat artikel is opgevallen, is de gezonde debatcultuur die jullie beoefenen ten opzichte van andere proletarische bewegingen, als men de wil heeft om “de standpunten van de andere te begrijpen, eerlijk de punten van overeenkomst en verschil te omlijnen”; anderzijds “moet men onderscheid kunnen maken tussen revolutionairen (zij die het perspectief verdedigen van de omverwerping van het kapitalisme door het proletariaat) en reactionairen (zij die op de ene of andere wijze bijdragen tot het bestendigen van dit systeem)”. En dit, steeds om de principes van de revolutionaire communisten voorop te stellen. Dit gezegd zijnde, en ik zou willen dat jullie dit als een gezonde kritiek opvatten, is er een punt in dat artikel dat ik helemaal niet deel . Jullie tekst zegt: “(Deze onhandigheden van onze kant) onthullen de moeilijkheid om, naast de meningsverschillen, de essentiële elementen te zien die de revolutionairen tot elkaar brengt.”

Ik ben van mening dat het kommunisme en het anarchisme geen essentiële elementen delen, maar eerder algemene perspectieven voor de mensheid en wellicht bepaalde onmiddellijke doeleinden, die maken dat sommige gemeenschappelijke interventies aanvaardbaar kunnen zijn. Ik denk dat de strijd voor de kommunistische revolutie in zulke troebele, koude en verraderlijke waters van het kapitalisme, met bewegingen die pretenderen revolutionair te zijn en een revolutionaire schijn ophouden, op lange termijn altijd gevaarlijk is.

Inderdaad, weet ik niet of dit “revolutionair” anarchisme ook als dusdanig kan worden bestempeld. In ieder geval zal men op lange termijn de praktijk van het “revolutionaire” anarchisme moeten bekijken, om er de gepaste conclusies uit te trekken alvorens een gemeenschappelijke interventie te ondernemen, steeds vanaf het begin duidelijk de begrenzingen vooropstellen, die tussen het kommunisme en het anarchisme bestaan.

Dit betekent niet dat ik me verzet tegen het feit dat men bepaalde “allianties” aangaat met de anarchisten om te strijden voor het algemeen belang van het proletariaat; wat ik wil zeggen is dat men nog essentiële elementen, waaruit het anarchisme bestaat, nog nauwkeuriger van elkaar moet onderscheiden.
Ik ben inderdaad van mening dat de elementen, die het anarchisme en het kommunisme dichter bij elkaar brengen, niet essentieel zijn, maar eerder schijnbare en voorbijgaande elementen zijn, ongeacht het gehalte aan eerlijkheid van het anarchisme.

Het zou niet te veel gevraagd zijn om de anarchisten er zelf aan te herinneren dat de weg naar de hel geplaveid is met goede voornemens.
Een revolutionaire organisatie bestaat maar echt in die mate, dat zij op de eerste plaats het revolutionaire perspectief nooit uit het oog verliest, dat erin bestaat het huidige productieregime, dat zorgt voor zoveel onderdrukking, kwalitatief te transformeren. Maar ook bestaat zij maar echt in die mate dat zij zich op een permanente wijze ontwikkelt op basis van programmatische principes, die noodgedwongen homogeen dienen te zijn; programmatische principes waarvan het onvermijdelijke doel de opheffing is van alles wat bestaat, met een strategie om deze tot het einde door te zetten: het kommunisme, een strategie die het anarchisme niet deelt als vorm en nog minder als principe.

Met andere woorden: indien men de kommunistische principes uit het oog verliest die aan een echte revolutionaire politieke structuur bezieling en leven geven, zou dit als gevolg hebben dat   men de politiek transcendente verschillen vergeet die er bestaan ten opzichte van andere bewegingen op het moment van het veiligstellen van de revolutie zelf, die van een proletariaat georganiseerd in sovjets.
Ik zou willen dat, wat ik hier zeg, opgevat wordt als kameraadschappelijk kritiek, omdat ik juist met jullie niet alleen een flink aantal principes deel, maar ook concrete standpunten met betrekking tot concrete feiten.

Leon’s       

Tweede commentaar

Men moet kameraad Leon’s kritiek verwelkomen betreffende het artikel over het anarchisme in Acción Proletaria. In dit artikel en ook in de kritiek van Leon’s wordt gesteld dat het internationalisme een klasse-grens is, zowel bij de marxisten als bij de anarchisten. Wat dikwijls voorkomt is dat men op een vage, abstracte wijze spreekt over internationalisme, wat aanleiding geeft tot meerdere dubbelzinnigheden. Ik verwijs helemaal niet naar de makke bourgeoisie-intellectuelen, marxisten of anarchisten, dat is een andere zaak. Ik spreek over kameraden die loyaal denken en ageren ,marxisten of anarchisten die zich momenteel bevinden op het terrein van het internationalisme. Hier stel ik me nu persoonlijk de volgende twee vragen:

1.  Ik ken enkele eerlijke anarchistische kameraden, maar die niet denken dat de klassestrijd in het verloop van de geschiedenis een bepalend element is, die spreken over onderdrukkers en onderdrukten, volkeren uitgebuit door de rijken en de multinationals, maar die niet spreken over de klassestrijd als iets wat centraal staat. Dit is een logisch resultaat, gezien deze kwestie over de klassestrijd, historisch gezien, nooit helder gesteld is bij de anarchisten.
Voor mij is dus de concrete vraag, die noch in het artikel van de IKS, noch in de commentaar van Leon’s is gesteld, of die elementen die niet denken dat de klassestrijd een elementaire factor is in het verloop van de geschiedenis, deel uit kunnen maken van het internationalistische terrein. Ziehier een vraag die ik me stel en waarover ik graag zou willen discussiëren.

2. Anderzijds denk ik dat, zoals Lenin zei in verband met de waarheid, deze altijd concreet is, perfect tastbaar en meetbaar…of bestaan er verschillende vormen van proletarisch internationalisme? Daarom veroorloof ik me de aandacht van kameraden zoals Leon’s , maar ook deze van de IKS te verwijzen naar een deel van de inleiding (3) van de brochure “Natie of klasse”, waarin vermeld wordt dat het proletarisch internationalisme zich concretiseert in een aantal punten die ik me deels veroorloof te vermelden. Ziehier de aanhaling: “Maar wat is nu het echte internationalisme? Hoe kunnen we dit in de praktijk brengen? Het proletarisch internationalisme concretiseert zich in:

“1. De totale aanklacht tegen de imperialistische blokken, tegen de ideologieën die hen dienen als voedingsgrond, tegen de partijen die hen steunen.

“2. De aanklacht tegen de “neutraliteit”, de “derde wereld politiek”, de “derde weg”, enzovoort…die slechts valstrikken zijn, bedacht door tweederangs staten om hun eigen imperialistische behoeften te verdedigen.

“3. Radicale oppositie tegen elke vorm van nationale strijd, autonomie, federalisme, racisme (of zijn evenknie de “raciale strijd”), waarvan de functie steeds is om het proletariaat te verdelen en ze te verzwakken door allerlei frontvormingen tussen verschillende klassen.

“4. De onverzettelijke strijd tegen elke imperialistische oorlog, door in de praktijk daartegenover het “revolutionaire defaitisme” naar voren te schuiven. Met ander woorden, de verbroedering tussen arbeiders en onderdrukten van beide kampen door aan beide zijden het geweer te richten op de eigen bevelvoerders, op hun eigen respectievelijke nationale kapitaal.

“5. De oppositie tussen onze klassebelangen en het nationale belang van het kapitaal. Door onverzettelijk te strijden tegen elk ontslag, elke opoffering of agressie, die het kapitaal ons wil opleggen in naam van de “veiligstelling van de nationale economie” en andere gelijkaardige misleidingen.

“6.De totale steun aan de arbeidersstrijd van andere landen, door de ontwikkeling van de enige mogelijke vorm van solidariteit: hun strijd vervoegen door een nieuw strijdfront te openen tegen ons eigen nationale kapitaal.

“7. De zoektocht naar de internationale coördinatie en centralisering van de strijd.

“8. Eenheid in een internationale en gecentraliseerde organisatie van alle voorhoedekrachten van het proletariaat.

“9. Aan alle strijd die vandaag gevoerd wordt, het perspectief te geven van de proletarische wereldrevolutie die de burgerlijke staat in alle landen zal vernietigen. Het vooropstellen van de wereldmacht van de arbeidersraden, opent het proces van afschaffing van de koopwaar, van de loonarbeid en van de nationale grenzen, door de weg te effenen voor de menselijke wereldgemeenschap, het kommunisme. Het is duidelijk dat de revolutie waarschijnlijk zal starten in één land, maar dat ze zich de wereldwijde uitbreiding van de revolutie tot taak moet stellen, anders zal ze veroordeeld zijn tot de nederlaag.

Germán

 

Voetnoten

1)https://fr.internationalism.org/ri414/gauche_communiste_et_anarchisme _internationaliste_ce_que_nous_avons_en_commun.html

2) Orgaan van de IKS-pers in Spanje.

3) Eerste editie in het Spaans, 1981; https://es.internationalism.org/folletos/nacion_introesp