De verkiezingen van 26 mei liggen alweer enige tijd achter ons, maar de uitslag blijft de gemoederen bezighouden. De politieke kaarten voor de vorming van de federale en regionale regeringen liggen moeilijk voor de bourgeoisie, maar de verkiezingscampagne en de uitslag hebben haar voor de komende periode ook het nodige voer geleverd voor belangrijke misleidingthema’s. De overwinnaars van de verkiezingen, Ecolo/Groen in Wallonië en Brussel en Vlaams Belang in Vlaanderen zijn, ondanks hun schijnbaar radicale tegenstelling, vast van plan om hun stokpaardjes nog sterker voor het voetlicht te brengen: de nodige inspanningen om de ecologische transitie door te voeren bij Ecolo/Groen en de ‘eigen-volk-eerst’ politiek bij Vlaams Belang,

Zo leveren beide stromingen het kapitalisme precies de setting die het mogelijk maakt om de arbeiders te misleiden met een valse vorm van solidariteit, zoals de solidariteit met de eigen regio, het eigen volk of de solidariteit met de eigen uitbuiters om de planeet te redden. In dit artikel leggen we de gevaarlijke misleidingen bloot die gepropageerd worden door de betreffende partijen, Ecolo/Groen en Vlaams Belang, en zetten uiteen hoe de arbeiders zich daartegen kunnen wapenen en een antwoord kunnen bieden door de ontwikkeling van een ware solidariteit die alle grenzen overstijgt: de proletarische klassensolidariteit.

Ecole/Groen: De onvermijdelijke offers voor de ecologische transitie

Een van de grote winnaars van de verkiezingen is inderdaad Ecolo/Groen. Bij deze partij staat het de bescherming van de leefomgeving hoog in het vaandel en ze staat zich er, als groene partij, natuurlijk op voor om op de allereerste plaats het klimaat te beschermen. Maar hoe wil ze dat realiseren? En streeft ze een ware 'system change' na, zoals die in het afgelopen voorjaar in de massale betogingen van de jongeren tegen de opwarming van het klimaat door de uitstoot van CO2 voortdurend werd gescandeerd?

Het is een illusie te geloven dat er druk kan uitgeoefend worden op de burgerlijke politici om fundamentele maatregelen te nemen voor de bescherming van de aarde:“Dit soort benadering van ‘druk’ op overheden om ‘iets te ondernemen’ is als het vragen aan een hacker om voor computerbeveiliging te zorgen of aan een vos om op de kippen te letten.” (“Het kapitalisme bedreigt de planeet en de mensheid: Alleen de wereldwijde strijd van het proletariaat kan hieraan een einde maken”; Internationalisme nr. 370).

De ‘druk’ van de jongeren heeft de bourgeoisie – cynisch als ze is – beantwoord met een online-enquête waarin elke individuele burger wordt gevraagd hoe hij denkt te kunnen bijdragen aan de verminderen van de uitstoot van CO2. Iedereen mag dus zelf uitvissen hoe hij zijn ecologische voetafdruk denkt te kunnen verkleinen. Op die manier wordt het probleem bij de burger gelegd en mag die zichzelf op extra kosten jagen voor het milieu. Daarnaast maakt de heersende klasse handig gebruik van het schuldgevoel om, uit naam van de bescherming van het milieu (via de ecologische fiscaliteit) de economische aanvallen verder op te voeren.

Een van de plannen van Ecolo/Groen is een algemene koolstofheffing. De zware industrie en energieproducenten vallen al onder een verplicht Europees emissiehandelssysteem (ETS), waarbij ze rechten moeten kopen om koolstof te mogen uitstoten. Als ook alle andere sectoren, die CO2 uitstoten, zoals de transport en de landbouw, belast worden met een koolstofheffing dan zou dat jaarlijks meer dan 2 miljard euro opleveren. Met die opbrengst denkt Ecolo/Groen een deel van haar plannen te kunnen realiseren zonder de burgers op extra kosten te jagen. Alsof die kosten voor de transporteurs of de landbouwers niet rechtstreeks (prijzen) of onrechtstreeks (staatssubsidies) door de bevolking en dus vooral door de arbeiders betaald zullen gaan worden.

In een recent rapport becijferde het Federaal Planbureau in België de extra kosten voor de bescherming van het milieu op 15 miljard euro tot 2030, en 17 miljard voor de periode 2030-2050. Bovendien staat België voor de urgente noodzaak om de kerncentrales te sluiten en is het algemeen bekend dat daar ook een prijskaartje aanhangt. “Het zal nu al erg moeilijk zijn om de sluiting van de kerncentrales op te vangen met alternatieven.” (Tomas Wyns, deskundige van de VUB op het gebied van het klimaat). Als de kernuitstap gehandhaafd blijft, zijn er immers ook forse investeringen nodig om een alternatieve grootschalige energieproductie op poten te zetten.

Volgens de Belgische regering zijn ingrijpende energiebesparingen niet op een kosteneffectieve wijze te verwezenlijken. “De klimaatuitdaging zal de komende decennia hoe dan ook belangrijke inspanningen vereisen, en dat zal geld kosten. Er is daarvoor geen magische oplossing die niemand zal voelen. (…) De energietransitie zal de consument geld kosten”, dit verklaarde Minister van Energie Marie Christine Marghem in de Kamer in antwoord op vragen van kamerlid Karin Temmerman van de SPa. De stijging van de elektriciteitsprijzen van vandaag is volgens haar slechts een voorproefje van wat er binnen enkele jaren te wachten staat als de kerncentrales definitief worden gesloten.

Om de ecologische transitie voor te stellen als een nagenoeg pijnloze ingreep, zoeken progressieve economen hun toevlucht te zoeken tot de meest potsierlijke oplossingen, namelijk door geld bij te drukken. Ecolo/Groen weet terdege dat plannen ter bescherming van de natuurlijke leefomgeving moeilijk zijn te verkopen als ze de mensen geld kosten. Maar nu haar plotseling een uitweg wordt geboden, grijpt ze die met beide handen aan. “Om het klimaat te redden, kunnen we gewoon geld bijdrukken. Dat kon wel voor de banken, dus kan het zeker voor het klimaat”. (Bart Staes, Europees parlementslid van Groen). Daarbij verzwijgt de ‘groene’ parlementslid uiteraard dat de redding van de banken in 2008 tien jaar extra besparingen en veel opofferingen voor de arbeidersklasse betekende.

De natuur wordt vernietigd door het kapitalisme

De vervuiling van de leefomgeving en de opwarming van het klimaat wordt in essentie niet veroorzaakt door bepaalde sectoren van de industrie, door de landbouw of door de transportsector, ze wordt ook niet veroorzaakt door de individuele burger, maar door het bestaande systeem: het kapitalisme. Het is de heersende productiewijze die ten grondslag ligt aan de huidige dramatische verslechtering van onze leefomgeving. Het kapitalisme is, vooral in de periode van het verval, een ware ramp geworden voor de mensheid en voor alles wat ze in de loop van de geschiedenis heeft opgebouwd.

Dat komt omdat“de kapitalistische productiemethode wordt beheerst door het winstbelang. Voor elke kapitalist heeft de productie pas dan zin en doel, wanneer deze ertoe leidt dat zij hem, jaar in jaar uit, de zakken vult (…) met winst. (…) Maar het voornaamste doel van de kapitalistische productie (…) is steeds groeiende winst. (…) Het grootste deel van de behaalde winst wordt opnieuw tot kapitaal gemaakt en gebruikt voor de verdere vergroting van de productie. Het kapitaal hoopt zich daardoor op (…) en de kapitalistische productie breidt zich steeds meer uit, als voorwaarde voor en als gevolg van de accumulatie.” (“Wat de epigonen van de theorie van Marx hebben gemaakt. Een antikritiek”; Hoofdstuk I, Rosa Luxemburg)

Uitbreiding en accumulatie van kapitaal, de accumulatie om de accumulatie, zijn de drijvende krachten achter de kapitalistische ontwikkeling. Voor deze drang om voortdurend uit te breiden, meer te produceren moet alles wijken, en er vindt dus een ongekende roofbouw plaats op de natuur. Om de productie te kunnen starten moeten de arbeidskrachten en grondstoffen worden gewonnen; om de productie te kunnen realiseren moet het restproduct het water, de lucht of de grond in. Deze eindeloze kringloop kan alleen doorbroken worden door de wereldwijde revolutie van de arbeidersklasse en de opbouw van een maatschappij waarin alleen gebruikswaarden worden geproduceerd voor de maatschappelijke behoeften van de samenleving.

Hoe staat Ecolo/Groen hier tegenover? Radicale taal genoeg, zoals de noodzaak van een “breuk met het productivistische, consumerisme en kapitalistische model” (“Autrement, ensemble, pour tous!”, 27-01-2015). En een afgevaardigde in het parlement van de regio Brussel ziet in Ecolo zelfs een partij, “die het kapitalistische systeem fundamenteel in vraag stelt.”(“Je suis absolument anticapitaliste”; Kalvin Soiresse Njall, 29-04-2019). Wordt hier het kapitalisme werkelijk in vraag gesteld of is het louter woordradicalisme en worden we dus alleen maar zoet gehouden met mooie woorden? Als Ecolo/Groen productivisme, consumerisme en kapitalisme op één lijn stelt, dan reduceert ze het kapitalisme in wezen tot niets meer dan een verschijnsel binnen het bestaande systeem. Op die manier kan je gemakkelijk met radicale woorden smijten, maar betekenen ze in feite niets.

Het gebruik van radicale taal maakt het voor Ecolo/Groen wel mogelijk de gevaarlijke misleiding te verbergen waarmee ze de arbeiders aan het systeem bindt: in de strijd tegen de klimaatcrisis zou het kapitalisme wel een oplossing bieden, op voorwaarde dat er gezamenlijk offers worden gebracht. Daarvoor hoeft de kapitalistische economie alleen maar omgevormd te worden tot een groene economie. Maar ook het ‘groene’ kapitalisme is een mythe, en daarmee zal Ecolo/Groen de toenemende wereldwijde vervuiling van de natuur en opwarming van het klimaat niet tegenhouden, laat staan terugdringen. (1) Welke maatregelen er ook worden genomen - effectief, minder effectief of totaal nutteloos - de arbeidersklasse zal altijd de rekening gepresenteerd krijgen. Het is een sprookje om te denken dat de ecologische transitie zonder extra offers gerealiseerd kan worden.

Zeer zeker zal de PVDA/PTB het hier allemaal mee eens zijn. Want deze links-burgerlijke partij stelt ook dat het kapitalisme de oorzaak is van de systematische aanslag op de natuur. “Het klimaatprobleem is een probleem van het systeem, het kapitalistische systeem (…)dat alleen de ​wet van de markt​​ erkent.” (Mathilde El Bakri, parlementslid voor de PVDA/PTB bij het Brusselse Gewest; 12-11- 2018). Maar als we dan de oplossing lezen die dit parlementslid voorstelt, dan klinkt het opeens helemaal niet meer zo radicaal. Want dan schijnt het voldoende te zijn dat “het huidige kapitalistische denken moet worden vervangen door planmatig doordenken”(Idem). Niks geen wereldwijde revolutionaire omwenteling, niks geen vernietiging van de kapitalistische staat, niks geen dictatuur van het proletariaat, maar louter een verandering in het denken bij de politieke planners, en wie zijn dat anders dan het patronaat en de kapitalistische Staat?

Vlaams Belang wijst de migranten aan als zondebokken voor de kapitalistische barbarij

Zoals gezegd is een andere grote winnaar van de verkiezingen Vlaams Belang. De opkomst van Vlaams Belang sinds 2014, sinds het aantreden van Tom van Grieken als voorzitter van de partij, berust op dezelfde pijlers als zij die de opkomst hebben mogelijk gemaakt van de verschillende populistische partijen elders in Europa: een terugtrekking op het eigen nationalistische en zelfs regionalistische terrein doorheen een rabiate campagne tegen vreemdelingen, de afwijzing van de corrupte politieke elite en de zogenaamde verdediging van het ‘eigen’ volk.

Deze nieuwe koers bewijst de stelling, die in 2011 door Teun Pauwels werd geponeerd, namelijk dat Vlaams Belang inmiddels al bijna was “uitgegroeid tot een prototype van een populistische partij. Naast etnisch nationalisme, xenofobie, ethisch conservatieve waarden en 'law and order' werd ook antipolitieke populistische retoriek een van de kernelementen van haar ideologie. De partij beweert nu de spreekbuis te zijn van de man in de straat die niet langer gehoor krijgt in de Wetstraat.” (“Populisme in Vlaanderen”, Teun Pauwels, Samenleving & Politiek, september 2011)

Zoals andere populistische partijen, is Vlaams Belang niet alleen fanatiek tegen de migranten maar ook nadrukkelijk voor de ‘eigen’ mensen. Volgens Tom van Grieken moeten we de grenzen sluiten, niet in de eerste plaats “uit haat voor de mensen buiten onze grenzen, maar uit liefde voor de mensen binnen onze grenzen”. De migratie zou een bedreiging vormen voor de Belgische welvaart, die door de noeste arbeid van de oudere generatie tot stand is gebracht. En die welvaart moet beschermd worden. Want “nergens anders in Europa laat een volk toe dat zijn welvaart op zo’n grote schaal geplunderd wordt” (Wouter Vermeersch, lijsttrekker voor West-Vlaanderen).

Vlaams Belang laat er geen gras over groeien en zet zich zogezegd actief in voor de materiële (economische) belangen van de ‘eigen’ mensen. “Die regering geeft jaarlijks 7 miljard uit aan nieuwkomers uit alle windstreken, maar laat degenen aan wie we het welvaartssysteem te danken hebben creperen.” (Tom van Grieken). In het verkiezingsprogramma van Vlaams Belang staat nu een minimumpensioen van 1.500 euro, een verlaging van de BTW op elektriciteit van 21 naar 6 procent en een verhoging van het maandelijkse inkomen met 125 euro netto per persoon. Bovendien wil hij de pensioenleeftijd terugbrengen naar 65 jaar, en pensioen toekennen na een volwaardige loopbaan van 40 jaar.

De plannen van Vlaams Belang zijn ook doorgerekend door het Planbureau. Alles tezamen zouden deze plannen meer dan 10 miljard euro gaan kosten, met als gevolg dat de nationale schuld (federale en regionale staten tezamen) met 8,7 procent zou toenemen. De nationale schuld is momenteel 104% van het bruto binnenlands product (BBP) en daarmee behoort België tot de weinige West-Europese landen met een staatsschuld van boven de 100%.Vergelijking: Nederland heeft een nationale schuld van 53% van het BBP. Het lijkt dus dat Vlaams Belang hier zijn hand overspeelt. Want de plannen die hij voorstelt zijn, net zoals die van de Italiaanse regering (2), onbetaalbaar en dus niet te realiseren.

Volgens Vlaams Belang gaan “open grenzen en ‘sociale zekerheid’ gaan niet samen.” (Tom van Grieken). En omdat een ‘sociale zekerheid’ voor de ‘eigen’ mensen een ‘harde eis’ is voor Vlaams Belang, zijn de migranten het kind van de rekening. Nieuwe migranten mogen niet langer automatisch toegang meer krijgen tot de ‘sociale zekerheid’. Vlaams Belang stelt voor om een aparte sociale zekerheidskas in het leven te roepen voor de ‘onderklasse’ van migranten. Deze zouden hun sociale bijdragen dan in een aparte kas moeten storten en na een bepaalde tijd enkel uit deze kas hun uitkering verkrijgen. Als er minder sociale bijdragen binnenkomen, dan krijgt automatisch iedereen een lagere uitkering.

Om zijn sociaal-economisch programma voor de ‘eigen’ mensen te kunnen realiseren moeten ‘illegale’ en nieuwe vreemdelingen eigenlijk de toegang tot de ‘sociale zekerheid’ ontzegd worden. Nadat de N-VA het plan had geopperd om beslissingen over de migranten niet langer op federaal niveau, maar op het niveau van de deelstaat zelf te nemen (“Vlaanderen moet zelf kunnen kiezen wie en hoeveel mensen we verblijfsrecht geven.”), stelde Vlaams Belang voor om voor Vlaanderen minstens tien jaar een totale immigratiestop in te stellen. Volgens de partij zou een stop op immigratie de ‘ademruimte’ bieden om het Vlaanderen van morgen op te bouwen.

Het Vlaamse populisme beroept zich op het ‘eigen’ volk

De voorloper van Vlaams Belang, Vlaams Blok, werd al eens door de burgerlijke rechtspraak gemuilkorfd vanwege zijn xenofobische uitlatingen. In 2004 oordeelde het Gentse hof van beroep dat Vlaams Blok een vereniging is die “onophoudelijk aanzet tot haat en discriminatie”. Want uit“de publicaties van het Vlaams Blok blijkt duidelijk dat ze systematisch het zondebokmechanisme gebruikt om bij de bevolking gevoelens van haat en discriminatie aan te wakkeren.” (“Vlaams Blok zet aan tot xenofobie”; Inge Ghijs, 22 april 2004). Om zich niet in diskrediet te brengen hadden de andere partijen al een ‘cordon sanitaire’ ingesteld, wat hen echter niet belette actief hun steun te geven aan de constructie van ‘Fort Europa’ tegen de vluchtelingen.

Migratie is echter zo oud als de mensheid. Al in de oertijd waren mensen genoodzaakt om grote tochten te ondernemen op zoek naar gebieden waar ze in hun levensonderhoud konden voorzien. Migratie is ook onlosmakelijk verbonden met de moderne tijd, evenals met het kapitalisme. Sinds het kapitalistisch systeem zijn intrede deed, in de 16e eeuw, zijn mensen uit de centrale landen van Europa uitgezworven over de hele wereld, met als belangrijkste periode de honderd jaar tussen 1814 en 1914 toen in totaal 50 miljoen mensen naar de Nieuwe Wereld emigreerden om daar ‘hun geluk te beproeven’.

Migratie is ook een eigenschap van de arbeidersklasse. De arbeider binnen het kapitalisme wordt “gedwongen om zich onophoudelijk te verplaatsen, altijd op zoek naar een   gelegenheid, een plaats om zijn arbeidskracht te verkopen. Arbeider zijn impliceert de noodzaakt om zich over langere of kortere afstanden en zelfs naar andere landen of werelddelen te verplaatsen, overal waar hij zijn arbeidskracht kan verkopen.” (…) “Met andere woorden: de arbeidersklasse is vanwege de aard van de kapitalistische verhoudingen een klasse van migranten.” (Migranten en vluchtelingen:slachtoffers van het kapitalisme, Inleiding; Internationalisme nr. 364).

Het plan van Vlaams Belang om Vlaanderen tien jaar lang compleet af te sluiten voor de instroom van migranten, is leuk bedacht maar net zo weinig realistisch als het afschaffen van de grenzen binnen het kader van het kapitalisme. Het verkoopt goed maar voor mensen in (doods)nood is geen zee te hoog en woestijn te breed. Ze vluchten naar een veilig Europa omdat hun geboortegrond het terrein is van een niets en niemand ontziende oorlog tussen de verschillende regionale en wereldmachten. Ze vluchten naar het Noorden omdat hun woonomgeving onleefbaar is geworden door de oprukkende woestijnvorming, voor een groot deel veroorzaakt door de massale uitstoot van CO2 in de geïndustrialiseerde landen.

De exclusieve politiek van Vlaams Belang, de politiek om iedereen buiten te sluiten die anders is, viseert ook de ‘holebies’ en transgenders onder de ‘eigen’ mensen. Maar boven aan zijn lijstje staan toch de extreme moslims, de “rotte appels die Molenbeek op stelten zetten, rotte appels die hier alleen zijn om te profiteren van de sociale zekerheid en rotte appels die een extreme vorm van islam proberen op te leggen”. (Tom van Grieken). Deze moeten, in de woorden van Vlaams Belang, ‘opgeruimd worden’. De uitsluiting van mensen in nood, de politiek van het ‘ieder voor zich’, zet aan tot verdeeldheid en draagt alleen maar bij aan een toename van de barbaarsheid van het kapitalisme in verval.

Vijftig jaar na de afschaffing van de rassenscheiding in de zuidelijke staten van de Verenigde Staten, dertig jaar na de afschaffing van de apartheid in Zuid-Afrika, is Vlaams Belang van plan een nieuwe scheiding in te voeren: die tussen autochtonen en allochtonen. En hoe kan je vreemdelingen in Vlaanderen onderscheiden van de ‘eigen’ mensen? Niet op huidskleur, want er zijn niet alleen blanke maar inmiddels ook ‘gekleurde’ Vlamingen. En wat te doen met het door Vlaams Belang zo vermaledijde ‘uitschot’ uit Oost-Europa? Door de « echte Vlamingen » te verplichten een Vlaamse Leeuw op de kraag te spelden? Of door hun ‘zuivere Vlaamse roots’ aan te tonen tot de derde generatie ?

De ideologie van uitsluiting, het zoeken van zondebokken, de vreemdelingenhaat vormt de ruggengraat van de ideologie van Vlaams Belang. In reactie daarop probeert ultralinks (LSP, PVDA/PTB) onder verwijzing naar de antifascistische strijd van de jaren 1930 (3), ons te mobiliseren voor haar anti-populistische campagnes. Deze protesten tegen Vlaams Belang dienen echter maar één doel: de arbeiders van hun eigen klasseterrein af te lokken om ze beter te binden aan de verdediging de democratie die slechts het andere gezicht is van hetzelfde systeem van uitbuiting van de natuur, uitsluiting van de ‘nieuwkomers' en aanvallen op ons steeds geringere inkomen.

De onmacht van de bourgeoisie om een oplossing te bieden

Onmiddellijk na het vernemen van de verkiezingsuitslag werd er van verschillende kanten benadrukt dat het heel moeilijk zal zijn om de federale knoop te ontwarren en dat de vorming van de nieuwe regering een hele klus zal worden. “Mijn gevoel na dit debat is dat de regeringsvorming nog moeilijker zal worden dan ze al was”(professor politieke wetenschappen Carl Devos). “Om te zeggen dat je met deze uitslag een Belgische regering kan maken die logisch beantwoordt aan wat in Vlaanderen is gestemd en in Wallonië, dan krijg je de Nobelprijs. Dat is gewoon onmogelijk.”(Bart de Wever N-VA). Binnen een week na de verkiezingen doken er zelfs al stemmen op voor nieuwe verkiezingen.

Vormen deze moeilijkheden voor de bourgeoisie dan geen voordelen voor de arbeidersklasse? Neen, in de huidige periode van ontbinding betekenen tegenslagen voor de bourgeoisie vaak niets veel goeds voor de arbeidersklasse. Dat komt omdat de bourgeoisie de gevolgen van deze ontbinding, zoals het ieder voor zich (4), tegen de arbeiders kan keren. Dat is ook een van de redenen waarom het van belang is voor de arbeidersklasse de politieke ontwikkelingen van de heersende klasse nauwlettend te volgen. Want ze moet zien te voorkomen dat de bourgeoisie haar, met haar sprookjes over ‘de nodige inspanningen ter bescherming van het klimaat’(Ecolo/Groen) en ‘de verdediging van de sociale zekerheid voor de Vlaamse mensen’ (Vlaams Belang) voor haar karretje spant.

Door het opkloppen van de onderlinge meningsverschillen probeert de bourgeoisie voortdurend de arbeidersklasse te verleiden een of ander burgerlijk kamp te kiezen. Voor de laatste is het van het grootste belang om de mooie praatjes te ontmaskeren en op die manier te vermijden om in de burgerlijke valstrik terecht te komen. Voor de arbeiders geldt maar één regel: zich niet mee te laten slepen op burgerlijk of kleinburgerlijk terrein, maar op eigen terrein te blijven door de gemeenschappelijke verdediging van hun materiële belangen en hun eigen doeleinden als zelfstandige klasse tegenover het kapitaal. Alleen hier kan ze de echte klassensolidariteit tot uitdrukking brengen tegenover iedere vorm van valse solidariteit van de burgerlijke fracties.

Want de winnaars van de verkiezingen schotelen ons niet alleen plannen voor die niet te verwezenlijken zijn, ze proberen de arbeiders vooral mee te slepen in een valse vorm van solidariteit. Zo gebruikt Ecolo/Groen het klimaat om alle burgers ertoe aan te zetten hun solidariteit te betuigen met hun uitbuiters in een poging de economie te ‘vergroenen’. Op dezelfde wijze gebruikt Vlaams Belang de kwestie van de ‘sociale zekerheid’ om alle Vlamingen op te roepen hun solidariteit te betuigen met het ‘eigen’ Vlaamse volk tegen de ‘vreemdelingen’, die dit systeem in gevaar zouden brengen. Hiertegenover staat de inclusieve, totale solidariteit, die geen onderscheid maakt naar ras, kleur, afkomst, enzovoort, en geen grenzen kent. Deze solidariteit wordt tot uitdrukking gebracht door de arbeidersklasse, de klasse die op basis van zijn allesomvattende en internationale solidariteit een einde maakt aan alle klassen.

Deze alternatieve ‘oplossingen’ liggen volledig in de lijn met die van de gevestigde partijen, die de laatste de regeringen hebben gevormd: de socialisten, de liberalen en de christendemocraten met Di Rupo als Eerste Minister, en de liberalen, de christendemocraten en de N-VA met Michel als Eerste Minister. Ook zij spoorden aan tot solidariteit met de nationale Staat en bouwden de sociale voorzieningen af door steeds meer categorieën ervan uit te sluiten. Ze tonen daarmee fundamenteel het onvermogen aan van de bourgeoisie om de wezenlijke problemen op te lossen, die door het kapitalisme worden veroorzaakt

Een groot deel van de kiezers heeft een ‘foert stem’ uitgebracht. ‘Alles beter dan de partijen die de laatste jaren de scepter zwaaiden’, zullen ze hebben gedacht. Maar in het komende jaar zullen diezelfde mensen tot de slotsom komen dat Vlaams Belang en Ecolo/Groen ook geen fundamentele veranderingen konden doorvoeren. Verkiezingen veranderen niets aan de fundamentele problemen van het kapitalisme. (5) Erger: de stem voor de radicale partijen fungeert slechts als een uitlaatklep. Ze onderstreept nog maar eens hoezeer de geatomiseerde kiezer, die gevangen zit in de democratische logica (6), slechts uitzichtloosheid en machteloosheid tot uitdrukking kan brengen.

Dennis /2019.07.15

(1) Zie bijvoorbeeld: Ecologie: piège, mystification et alternatives; Internationalisme nr. 358 - 2e trimester 2013.

(2) De Italiaanse regering wil meer geld in de economie pompen, bijvoorbeeld door belastingverlaging, zoals Salvini van Lega Nord voorstelt, of een basisinkomen, waar Luigi Di Maio druk mee bezig is. Maar in de ogen van Brussel geeft de Italiaanse regering veel te veel geleend geld uit. En omdat ze zich daarmee niet houdt aan de begrotingsregels en het schuldenplafond,wil de Europese Commissie sancties uitvaardigen.

(3) Zie: “In de huidige periode. Bestaat er een fascistisch gevaar?”; Wereldrevolutie nr. 130 - 3e kwartaal 2012. En ook: “Discussiedag zomer 2013: Niet het fascisme of rechtspopulisme, maar de klasseconfrontatie staat nog steeds centraal”; Internationalisme nr. 360 - 1e kwartaal 2014

(4) In de fase van de ontbinding, als gevolg van de blokkade in de strijd tussen de bourgeoisie en het proletariaat, zweet de kapitalistische maatschappij uit al haar poriën“de marginalisering, de atomisering van het individu, de vernietiging van familieverhoudingen, de uitsluiting van oude mensen van het maatschappelijke leven, de vernietiging van liefde en affectie en zijn vervanging door pornografie”. Kortom,“de vernietiging van het principe van het collectieve leven in een maatschappij, verstoken van enig project of perspectief.” Zie “Stellingen: De ontbinding als hoogste stadium van het verval van het kapitalisme”.

(5) Zie vooral: “Les élections sont un piège pour la classe ouvrière   ”, Révolution Internationale nr. 433 - juni 2012. En ook: “De toekomst ligt niet in het stemhokje maar in de klassestrijd”, Internationalisme nr. 331, april- juni 2007. Evenals: “Élections et démocratie: l’avenir de l’humanité ne passe pas par les urnes”; Révolution Internationale nr. 463, maart-april 2017.

(6) Helemaal alleen in het stemhokje wordt de burger geconfronteerd met een keuze voor iets totaal abstracts, iets dat volledig buiten zijn dagelijks leven ligt. “De uitgebuitenen hebben niets te winnen door deel te nemen aan het grote verkiezingscircus waar ieder van ons zich in een geatomiseerde, machteloze, geïsoleerde positie bevindt.... precies in het stemhokje.” (“Élections présidentielles: quelles leçons pour les travailleurs?”; Révolution Internationale nr. 432, mei 2012)