De IKS nodigt je uit op haar Openbare bijeenkomst te Brussel op :

Zaterdag 20 Januari 14u - 18u

Pianofabriek , Fortstraat 35, 1060 Brussel

Oorlogen in het Midden-Oosten en Oekraïne, rivaliteit tussen de Verenigde Staten en China...

Leidt het kapitalisme ons naar de Derde Wereldoorlog?

Na twee jaar oorlog in Oekraïne tegen een achtergrond van Chinees-Amerikaanse rivaliteit en met de mogelijke uitbreiding van de oorlog in het Midden-Oosten, groeit de angst voor een nieuw wereldwijd conflict. Zijn de omstandigheden rijp voor een dergelijk conflict? Zijn we getuige van de vorming van nieuwe imperialistische blokken? Is het proletariaat klaar om zich mee te laten slepen in een grootschalig wereldconflict?

Tegenover de versnelling van de kapitalistische barbarij kan alleen de zelfstandige strijd van de arbeidersklasse een alternatief voor de mensheid vormen.

De jaren 2020 getuigen nu al van een aanzienlijke verscherping van de chaos als gevolg van de oorlog in Oekraïne, de Covid 19 pandemie en haar miljoenen slachtoffers, de klimaatrampen, de economische crisis met zijn torenhoge inflatie, ongetwijfeld een van de ergste in de geschiedenis van het kapitalisme, waardoor hele delen van de arbeidersklasse in onzekerheid en ellende verzinken. Dit, tot op het punt dat we serieus en concreter dan ooit tevoren een bedreiging van de vernietiging van de menselijke soort zien opdoemen.

De arbeidersstrijd die zich sinds deze zomer in Groot-Brittannië ontwikkelt, en ook sporadisch in andere landen, laat echter zien dat de arbeidersklasse, zij het met veel moeite, begint te reageren en weigert de aanvallen op haar arbeids- en levensomstandigheden te ondergaan. Door de strijd hiertegen zelfstandig te ontwikkelen zal de arbeidersklasse zichzelf de middelen verschaffen om haar klasse-identiteit en klasse-solidariteit te herontdekken en een alternatief kunnen creëren voor de dodelijke spiraal waarin het kapitalisme de mensheid stort.

De bijeenkomst is een gelegenheid om ons meer bewust te worden van wat er op het spel staat in de huidige periode. En ook om de rol van de arbeidersklasse en het perspectief dat zij biedt beter te plaatsen, tegenover de veelvoud van uitdagingen waarmee het kapitalisme de mensheid en in het bijzonder de arbeidersklasse confronteert.

We moeten openlijk de vraag durven stellen en beantwoorden:

- Hoe moet het nu verder? Hoe kunnen we deze opeenstapeling en samenvoeging van zoveel rampen verklaren?

- Waarom markeert het begin van de jaren 2020 een kwalitatieve verandering? Vormt dit een reële bedreiging voor de mensheid, in vergelijking met de jaren ’90 van de vorige eeuw?

- Waarom zijn de verschillende effecten van het voort-etteren van het kapitalisme met al zijn crisissen sterker en ernstiger dan in voorgaande jaren?

- Is de arbeidersklasse, ondanks het feit dat de tijd dringt, nog steeds in staat om de uitdagingen van de historische situatie aan te gaan? Vormt de strijd van de arbeiders in GB een keerpunt na de jaren van berusting?Onze inzet voor de Op 28 janu

toekomst is belangrijk. In die zin, roept de IKS  op om over deze kwesties te komen debatteren op de openbare vergadering van de IKS:

Op 28 januari 2023 te 12u00  Voertaal : Engels

Essential reading for the discussion: https://en.internationalism.org/content/17287/acceleration-capitalist-de... [3]

Write to the ICC at [email protected] [4] and we will send you the link.

Internationale online openbare bijeenkomst van de IKS
Zaterdag 25 januari, 15.00 tot 18.00 uur (Brussel/Amsterdam tijd)
 

De verkiezing van Trump zal de ontbinding van het kapitalistisme versnellen
 

De verkiezing van Trump is een duidelijk product van de voortschrijdende ontbinding van het kapitalisme, maar het zal ook een actieve factor zijn in de versnelling van dit proces. Het zal een verscherping van de conflicten binnen de heersende klasse in de VS met zich meebrengen, de imperialistische spanningen verhogen en een nieuwe duik in de economische crisis veroorzaken. Verder is het een bewijs van het onvermogen van het kapitalisme om de milieucrisis te beheersen.

Bovenal kondigt het een verdere brutale aanval aan op de internationale arbeidersklasse:

• Op economisch vlak, door de stijgende inflatie en werkloosheid.
• Op politiek vlak, door de verdeeldheid die wordt aangewakkerd zowel door het populisme als door de campagnes voor “democratie” tegen de dreiging van extreem rechts.

De discussie zal voornamelijk beogen het begrip van de concrete perspectieven voor het kapitalisme en voor de arbeidersklasse te verdiepen in de komende periode.

De IKS geeft hiermee een vervolg aan de internationale online publieke bijeenkomst die zij in november hield (zie An international debate to understand the global situation and prepare for the future [6]) met een tweede bijeenkomst over de betekenis van de verkiezingsoverwinning van Trump. Het concept is hetzelfde als dat van de bijeenkomst in november, met uitgeschreven vertalingen in het Engels, Frans en Spaans.

Wil je deelnemen, schrijf je dan in op [email protected] [7]

"Genoeg is genoeg!" - Verenigd Koninkrijk. "Geen jaar meer, geen euro minder" - Frankrijk. "Verontwaardiging zit diep" - Spanje. "Voor ons allemaal" - Duitsland. Al deze slogans, gescandeerd tijdens de stakingen van de afgelopen maanden over de hele wereld, laten zien hoezeer de huidige arbeidersstrijd de afwijzing van de algemene verslechtering van onze levens- en arbeidsomstandigheden tot uitdrukking brengt. In Denemarken, Portugal, Nederland, de Verenigde Staten, Canada, Mexico, China... dezelfde stakingen tegen dezelfde steeds minder duurzame uitbuiting. "De echte ontbering: niet kunnen verwarmen, eten, jezelf verzorgen, je verplaatsen! ".

Maar we moeten ook verder gaan. De golf van internationale strijd die begon in mei 1968 was een reactie op de vertraging van de groei en het opnieuw verschijnen van massawerkloosheid. Vandaag is de situatie veel ernstiger. De rampzalige toestand van het kapitalisme zet het voortbestaan van de mensheid op het spel. Als we er niet in slagen het omver te werpen, zal de barbarij zich geleidelijk verspreiden.

De impuls van mei '68 werd gebroken door een dubbele leugen van de bourgeoisie. Toen de USSR in 1990 ineenstortte, beweerde zij dat de ineenstorting van het stalinisme de dood van het kommunisme betekende en dat een nieuw tijdperk van vrede en welvaart aanbrak. Drie decennia later weten we uit ervaring dat we in plaats van vrede en welvaart, oorlog en ellende kregen. We moeten nog begrijpen dat het stalinisme de antithese was van het kommunisme, dat het een barbaars kapitalistisch regime was dat voortkwam uit de contrarevolutie van de jaren twintig. Door de geschiedenis te vervalsen, door het stalinisme voor kommunisme uit te maken (zoals nu in China, Cuba en Noord-Korea!), is de bourgeoisie erin geslaagd de arbeidersklasse te doen geloven dat haar revolutionaire emancipatieproject alleen maar tot de ondergang kon leiden.

Maar in de strijd zullen we geleidelijk onze collectieve kracht, ons zelfvertrouwen, onze solidariteit, onze eenheid en onze zelforganisatie ontwikkelen. In de strijd zullen we geleidelijk beseffen dat wij, de arbeidersklasse, in staat zijn een ander perspectief te bieden dan de dood die door een rottend kapitalistisch systeem wordt beloofd.

Zaterdag 27 mei vanaf 14u tot 18u; De Zure [10], Dageraadplaats 4, 2018 Antwerpen [11]

De Internationale Kommunistische Stroming organiseert een open bijeenkomst te Utrecht:

Zaterdag 14 Oktober vanaf 13u tot 17u; De Kargadoor, Oudegracht 36, 3511 AP Utrecht.

Juli 2023, de heetste maand ooit, Zuid-Europa, Hawaï en Noord-Amerika getroffen door hittegolven en steeds onbeheersbaardere bosbranden, droogte die voedseltekorten veroorzaakt in Afrika... Er zouden nog veel meer voorbeelden kunnen worden aangehaald om aan te tonen dat we in de jaren 2020 een duidelijke versnelling naar een ecologische catastrofe meemaken. Deze zijn in toenemende mate onderling verbonden met andere uitdrukkingen van de historische crisis van het kapitalisme, met oorlog, de economische crisis en de pandemieën. Steeds meer delen van de planeet worden onbewoonbaar en het aantal vluchtelingen neemt daardoor dagelijks toe.

In onze bijeenkomst willen we ingaan op wat de oorzaak is van deze vernietiging van de ecologie, van de oorlogszuchtige ontwikkeling en de aanhoudende economische crisis. Op het waarom de heersende klasse er niets aan kan doen.

Op de vraag: kunnen radicale protestbewegingen zoals Fridays for Future, Extinction Rebellion, Just Stop Oil, etc., geïrriteerd door de immobiliteit, wezenlijk druk uitoefenen op regeringen en de economische actoren om de loop van de gebeurtenissen te veranderen?

En tenslotte: Waarom enkel de internationale arbeidersklasse de vernietiging van het levensruim en de mensheid kan stoppen?

Deze vragen maar vooral ook de intussen uitgebroken oorlog in het Midden-Oosten willen we met jullie bespreken op onze open bijeenkomst :

Overal ter wereld roept de bourgeoisie ons op om partij te kiezen. Voor het Palestijnse verzet tegen de Israëlische onderdrukking. Of voor het Israëlische antwoord op het Palestijnse terrorisme. Elk hekelt de barbaarsheid van de ander om oorlog te rechtvaardigen. Deze logica van de dood is die van de imperialistische oorlog! Het zijn onze uitbuiters en hun staten die altijd een genadeloze oorlog voeren om hun eigen belangen te verdedigen. En het zijn wij, de arbeidersklasse, de uitgebuitenen, die altijd de prijs betalen, met ons leven.

Voor ons, proletariërs, valt er geen kant te kiezen, we hebben geen vaderland, geen natie om te verdedigen! Aan beide kanten van de grens zijn we klassebroeders!

Geen Israël, geen Palestina! Arbeiders hebben geen vaderland!

Zaterdag 14 Oktober van 13u tot 17u; in De Kargadoor, Oudegracht 36, 3511 AP Utrecht.

De Internationale Kommunistische Stroming

(De inleiding voor de discussie op onze openbare bijeenkomsten van de maand september in Frankrijk)

Wat frappant is in de huidige situatie, is de enorme wanverhouding tussen enerzijds de hevige verontwaardiging onder de arbeiders, die door de stortvloed van aanvallen wordt veroorzaakt en anderzijds de zeer minimale belangstelling voor het vraagstuk van de revolutie. De uitgebuitenen zien steeds helderder dat het kapitalisme een systeem is dat op sterven ligt, dat de hele mensheid naar zijn ondergang leidt, maar tegelijkertijd geloven ze niet in de revolutie. In 1968 leek de revolutie mogelijk maar niet noodzakelijk, vandaag is het precies omgekeerd.

Welke ‘andere wereld’ is er mogelijk?

Het zal een wereld zijn zonder schaarste, zonder ellende, zonder grenzen, zonder oorlog, waarin aan de menselijke behoeften zal worden voldaan. Het zal de vrije associatie zijn van producenten, dat wil zeggen: van hen die door hun geassocieerde arbeid de rijkdom zullen produceren. Het zal het kommunisme zijn waar ‘de ontplooiing van eenieder de voorwaarde is voor de ontplooiing van allen’.
Het werk zal ophouden een bron van onuitputtelijke verveling en lijden te zijn, om te worden tot een factor van ontplooiing van alle menselijke wezens.
Gedaan met de opoffering van het gevangen zitten in eenzelfde, overdreven gespecialiseerde activiteit: zoals Marx al zei: “In de kommunistische maatschappij waar niemand één exclusieve sfeer van werkzaamheid heeft, maar iedereen zich in welke richting hij maar wil kan bekwamen, de maatschappij de algemene productie regelt en mij juist daardoor de mogelijkheid geeft vandaag dit en morgen dat te doen, om ’s morgens te jagen, ’s middags te vissen, ’s avonds veeteelt te bedrijven en na het eten de kritiek te beoefenen al naargelang ik verkies, zonder daarom ooit jager, visser, herder of criticus te worden” (De Duitse Ideologie; Gedeelte over Feuerbach; Hoofdstuk: De opheffing van de arbeidsdeling: kommunisme ). Natuurlijk moet men van dit citaat de grondgedachte vasthouden en niet het feit dat er jagers zullen zijn in de kommunistische maatschappij. Als ze nog bestaan, dan zullen ze in de musea vertoeven.

Wat is de materiële basis van deze nieuwe maatschappij?

De materiële basis van deze nieuwe maatschappij is de overvloed, terwijl het regime van de schaarste de basis vormt van de klassenmaatschappijen en van de uitbuiting.

Hoe zal een dergelijke overvloed mogelijk worden?

Sinds de mens niet meer volgens de methode van de primitieve kommunistische gemeenschappen produceert, is de arbeidsproductiviteit in de klassemaatschappijen enorm gestegen. In het bijzonder onder het kapitalisme. Deze laatste heeft, veel meer dan al haar voorafgaande klassenmaatschappijen, alles ontwikkelt dat bijdraagt tot de productie van productiemiddelen en van de consumptie: machines, technologie, wetenschappen, enzovoort. Inderdaad, het huidige niveau van arbeidsproductiviteit laat zich afmeten aan het feit dat maar een zeer klein percentage van de wereldbevolking volstaat om de rest van de hele wereldbevolking te voeden.
Het is nu duidelijk dat, als de productiecapaciteit anders georganiseerd was, de honger in de wereld uitgeroeid zou zijn en men veel minder zou hoeven te werken om aan onze behoeften, enzovoort, te voldoen. Ter illustratie hiervan het volgende: In 2008 stierven 100.000 mensen per dag de hongerdood, in een situatie waarbij onze planeet 6 miljard mensen telt en de globale wereldlandbouw er 12 miljard kon voeden (volgens een rapport van de VN - door Jean Ziegler, speciaal rapporteur).
Maar het is een utopie om dit onder het kapitalisme te willen verwezenlijken.

Wat maakt het mogelijk dat het kapitalisme vervangen kan worden door een andere maatschappij?

De bourgeoisie zal dit zeker niet mogelijk maken. Er zal geen harmonieuze geen overgang zijn van het kapitalisme naar het kommunisme. De heersende klasse binnen de kapitalistische maatschappij, zij die haar rijkdom verwerft door de uitbuiting van de arbeidersklasse, zal nooit besluiten het uitbuitingssysteem op te geven, dat haar een geprivilegieerde positie in de maatschappij verschaft. Op individuele basis kunnen elementen van de bourgeoisie de strijd voor een betere wereld steunen of omhelzen. Maar dit zal met de bourgeoisklasse als geheel nooit het geval zijn.
De motor van de maatschappelijke verandering is het proletariaat: zij is de klasse van de maatschappij die uitgebuit wordt volgens de kapitalistische productiewijze;
- ze heeft geen enkel eigen belang te verdedigen binnen dit systeem;
- ze is de drager van een maatschappelijk project, dat van de vrije associatie van de producenten, die maakt dat de tegenspraken van het huidige systeem kunnen worden overstegen;
- om het kapitalisme omver te werpen en haar eigen project als revolutionaire klasse tot een goed einde te brengen, beschikt de arbeidersklasse over de benodigde kracht, dat ze ontleent aan haar aantal, haar concentratie en het feit dat ze het essentieel van de rijkdom van de maatschappij produceert.
Het kapitalisme heeft dus niet alleen de productiekrachten ontwikkeld die overvloed toestaat, maar het heeft ook de revolutionaire klasse voortgebracht, die haar doodgraver zal zijn: de arbeidersklasse.

Wat zou de mensheid doen besluiten om over te willen gaan van het kapitalisme naar het kommunisme?

Een dergelijk omvorming zal geen zaak zijn van de mensheid in haar geheel, zelfs al is ze het slachtoffer van het huidige systeem en heeft ze alle belang bij zijn omverwerping. De motor van de revolutie is de revolutionaire klasse.
Het is in feite de noodzakelijkheid die aan de basis ligt van de revolutionaire verandering. Zoals alle uitbuitingsmaatschappijen, die haar zijn voorafgegaan, zal het kapitalisme ten onder gaan aan haar onoverkomelijke tegenspraken, indien zij niet vervangen wordt door een ander systeem, dat de uitkomst is van de oplossing van de desbetreffende tegenspraken. Kortweg gezegd produceert dit systeem voor de winst en niet voor de bevrediging van de menselijke behoeften. Dat doet ze zo goed, dat de materiële rijkdom die zij ophoopt in de ene pool van de maatschappij de basis legt voor de mogelijkheid van een overvloed voor allen. Het probleem is dat dit verschijnsel plaatsvindt tegelijkertijd met een stijgende beroving, opgelegd aan een steeds grotere meerderheid van de mensheid. De arbeidersklasse wordt zodoende gedwongen om zich te verzetten tegen deze aan haar opgelegde voorwaarden, met als perspectief de omvorming van de maatschappij.
Zodoende is de proletarische revolutie geen gevolg van een moreel imperatief, maar van de harde noodzakelijkheid, zelfs al ontbreken er geen morele of humane beweegredenen om aan dit systeem een einde te maken.
De huidige fase van de crisis (die in feite al bestaat vanaf het einde van de jaren 1960) vormt een schrijnende illustratie van het onoverbrugbare karakter van de kapitalistische tegenspraken.

Is de maatschappelijke omvorming tot het kommunisme mogelijk in één land, of in aantal landen?

Het socialisme kan zich, in tegenstelling tot het kapitalisme, niet progressief ontwikkelen van het ene naar het andere land. Zij kan enkel bestaan op wereldschaal, door het geheel van de productiekrachten en de netwerken van goederencirculatie, die door het kapitalisme zijn voortgebracht, in gang te zetten. De proletarische revolutie moet zich op deze schaal bewegen om de socialistische omvorming mogelijk te maken. De macht van een proletariaat, geïsoleerd in een land, of zelfs in een aantal landen, blijft volledig onderhevig aan de kapitalistische wetten, welke beslissingen zij ook neemt.

Waarom zou het proletariaat niet dezelfde weg opgaan als de revolutionaire klassen die haar voorafgingen en op zijn beurt ook gaan uitbuiten?

De andere revolutionaire klassen uit het verleden zijn geen uitbuiters geworden na het overnemen van de macht: zij waren het al daarvoor.
Voor de revolutionaire klasse is de taak weggelegd om de oude maatschappij omver te werpen, het is ook haar ten deel gevallen om de revolutionaire omvorming te bewerkstelligen met het oog een nieuwe maatschappij op te bouwen.
Deze revolutionaire klasse is, in tegenstelling tot alle voorgaande revolutionaire klassen, voor het eerst in de geschiedenis, zelf een uitgebuite klasse. Door haar eigen uitbuiting op te heffen, heft ze alle vormen van uitbuiting op. Ze heeft dus niet alleen maar tot taak zichzelf te emanciperen, maar geheel de mensheid.

Bestaat er niet het gevaar dat de volgende revolutie dezelfde weg op zal gaan als de Russische revolutie, en ook zal ontaarden?

Er is geen garantie dat als de revolutie zal plaatsvinden, dat ze zegevol zal zijn en dat de omvorming van de maatschappelijke verhoudingen naar het kommunisme vervolgens tot en tot goed einde gebracht wordt.
Als de revolutie in Rusland is ontaard, is dit minder te wijten aan haar fouten, dan aan het internationale isolement waarin zij zich bevond, met de achteruitgang en de mislukking van de revolutionaire wereldgolf, waarvan zij de uitdrukking was. Niet alleen is het onmogelijk om het socialisme op te bouwen in één enkel land, maar zelfs de macht van het proletariaat kan zich, geïsoleerd in één enkel land, niet lang handhaven. In zulke omstandigheden kan ze alleen maar gaan ontaarden. Maar als de macht van het proletariaat eenmaal bestaat, is het om een zeer specifieke functie te vervullen: de uitbreiding van de revolutie op wereldschaal en een begin maken met de omvorming van de maatschappelijke verhoudingen van de productie. Indien deze doelstellingen niet haalbaar zijn vanwege een ongunstige machtsverhouding op wereldschaal, dan wordt deze macht in toenemende mate onderworpen aan de druk van het wereldkapitalisme: militaire en diplomatieke aanvallen om haar te verstikken; economische wereldconcurrentie; enzovoort. Dit is wat er gebeurd is in het Rusland van de Sovjets.

Leidt het bezit van de macht op zichzelf al niet tot corruptie en vormt zij dus niet de grootste factor voor haar ontaarding?

De politieke macht van het proletariaat op wereldvlak wordt uitgeoefend door haar wereldorganisatie van arbeidersraden. Deze organisatievorm, die voor het eerst spontaan ontstond in 1905 in Rusland, is de enige organisatievorm die de arbeidersklasse toelaat om eensgezind te denken en te handelen en dit ondanks de zeer grote verscheidenheid die er in haar midden bestaat.
Haar kracht steunt op twee essentiële elementen:
- de vergaderingen aan de basis, die een permanente plaats van discussie vormen waaraan de hele arbeidersklasse deelneemt;
- die herroepbare afgevaardigden kiezen, waardoor er algemene vergaderingen van afgevaardigden ontstaan welke functioneren volgens hetzelfde principe als de vergaderingen aan de basis en die, op hun beurt, andere afgevaardigden kiezen. Op deze manier centraliseert de beweging zich, zodat de beslissingen, die op de verschillende niveaus van de centralisatie genomen worden, de werkelijke uitdrukking is van de arbeidersklasse in beweging.
Het is de enige organisatievorm die in staat is om rekening te houden met de snelle evolutie van het bewustzijn in de schoot van de arbeidersklasse, die de revolutionaire of pre-revolutionaire fase karakteriseert. Dit is de organisatievorm van de dictatuur van het proletariaat, na de machtsovername.
Bovendien, als het doel van de proletarische macht is, aan te sturen op een revolutionaire omvorming met het vooruitzicht een maatschappij op te bouwen zonder sociale klassen, zonder staat, zonder politieke macht over de maatschappij, schept ze de voorwaarden voor haar eigen verdwijning. Zij is bovendien de enige politieke macht, die ooit bestaan heeft in de geschiedenis, die niet haar eeuwige bestaanswijze ten doel heeft.
Toch vormt niets van het voorgaande een garantie tegen haar ontaarding, die zich zal openbaren als de revolutie op wereldvlak een duurzame teruggang zal doormaken.

Loopt de revolutie niet het gevaar een bloedbad aan te richten?

Indien de revolutie niet plaatsvindt of niet overwint, is het niet één bloedbad dat ons te wachten staat, maar duizenden bloedbaden. Inderdaad, het onvermogen van het proletariaat om dit systeem omver te werpen zou als gevolg hebben dat de huidige situatie van historische crisis van het kapitalisme zich uit in nog meer moorddadige oorlogen, in nog grotere vernietiging van het milieu en een explosie en veralgemening van de armoede in al haar dimensies, en uiteindelijk het leven op aarde tot een ware hel maakt of zelfs tot een onmogelijkheid.
De revolutie zal noodzakelijkerwijs gewelddadig zijn, gezien haar doel om de dictatuur van de bourgeoisie te breken, maar ze zal een bevrijdend geweld zijn in het vooruitzicht van het mogelijke ontstaan van een wereld, ontdaan van barbarij. Tijdens de Russische revolutie was het dodental, als gevolgd van de opstand van oktober in 1917, onbeduidend in vergelijking met de dagelijkse doden die vielen in de Eerste Wereldoorlog, in vergelijking met de Witte Reactie zoals die georganiseerd werd door het wereldkapitalisme tegen de Russische revolutie en zelfs met de repressie van de Stalinistische contrarevolutie. Bovendien is het de eerste revolutionaire wereldgolf, en de revolutie in Duitsland in bijzonder, die de bourgeoisie heeft gedwongen de eerste wereldslachting te beëindigen, omdat haar voorzetting een vruchtbare voedingsbodem zou betekenen voor de radicalisering van de massa en dus voor de revolutie.
Bovendien gebruikt de bourgeoisie, om de revolutie duivels voor te stellen, dikwijls als schrikbeeld gebeurtenissen die hiermee niets te maken hebben, maar die integendeel de directe uitdrukking zijn van het handelen van de bourgeoisfracties: de stalinistische contrarevolutie, de zogenaamde maoïstische revolutie, de politiek van Pol Pot van Cambodja, enzovoort.

Is de revolutie werkelijk mogelijk?

Ja, de revolutie werkelijk mogelijk. En de nederlaag van de eerste poging tot een wereldrevolutie is niet van dien aard dat daarmee het tegendeel bewezen is.
Inderdaad, het Russisch proletarisch bastion was de meest geavanceerde uitdrukking van de wereldwijde revolutionaire golf. In deze wereldwijde strijd was eveneens niets minder betrokken dan het Duitse proletariaat, de meest vooruitstrevende fractie van het wereldproletariaat, dat drie jaar lang een genadeloze strijd voerde tegen de bourgeoisie.
Helaas werd het een de nederlaag, en haar nederlaag betekende de nederlaag van de wereldwijde revolutionaire golf en de ontaarding van de Russische revolutie. Daarentegen had een overwinning van de revolutie in Duitsland de mogelijkheid geopend tot een uitbreiding van de revolutie in Centraal-Europa en daarna in West-Europa en in de rest van de wereld.
Inderdaad, om te besluiten met de bovengenoemde vraag, gaat het er niet om te weten of de revolutie mogelijk is, maar om zich rekenschap te geven van het feit dat op een dergelijk manier verder gaan, zonder de revolutie, een echte onmogelijkheid is.
Het enig alternatief is Socialisme of barbarij.
 

Ter gelegenheid van de oprichting van de Kommunistische Internationale, precies 100 jaar geleden, wijden we de publieke bijeenkomst ditmaal aan een uitdieping van de belangrijkste lessen, die we kunnen opmaken uit haar geschiedenis, voor het revolutionaire milieu van vandaag.

Vandaag stelt zich wel de noodzaak aan een andere maatschappij en dus van een revolutie. Zo’n radicale omwenteling van de kapitalistische maatschappij waarin de werkende klasse de loonarbeid opheft, heeft alleen kans van slagen als er een revolutionaire partij bestaat die daarin politieke leiding geeft, op basis van de richtlijnen die zijn neergelegd in een kommunistisch programma. Maar de totstandkoming van een zo’n partij is geen eenvoudige zaak. Want de formulering van haar theoretische grondslagen en programmatische principes, welke een voorwaarde is, vereist een vastberaden en langdurige theoretische strijd.

Sinds de eerste revolutionaire golf van 1917-1923, is er op dit vlak een aanzienlijke vooruitgang geboekt. De meest geavanceerde revolutionaire organisaties hebben begrepen dat het noodzakelijk is om, vooruitlopend op beslissende confrontaties met het kapitalistische systeem, de nodige stappen te zetten in de richting van de oprichting van een nieuwe wereldpartij. Desondanks zijn de vooruitzichten op een toekomstige oprichting van zo’n partij nog ver verwijderd. Dit vraagt tijd en kan niet anders dan het resultaat zijn van een diepgaand proces van discussie en verheldering.

De confrontatie van standpunten tussen de diverse groepen en organisaties van het proletarisch politiek milieu, die daarvoor onontbeerlijk is en die vóór de revolutionaire periode moet plaatsvinden, kan zich alleen maar baseren op de fundamentele verworvenheden van de Internationales, die ons vooraf zijn gegaan, alsmede op een ernstige kritiek van hun zwakheden.

De uiteenzetting van de vraagstukken, die de Kommunistische Internationale heeft opgeworpen, zal het uitgangspunt vormen voor de ontwikkeling van een brede en diepgaande discussie onder alle deelnemers. 

Datum: Zaterdag 30 maart, 14.00 uur

Adres: Zaal Café Multatuli, Lange Vlierstraat 5, 2000 Antwerpen

Internationalisme & Wereldrevolutie, afdelingen van de Internationale Kommunistische Stroming in België & Nederland.

Contact via onze website: nl.internationalism.org of via mail: [email protected] [13]

De afdelingen van de IKS in Nederland en België organiseren een discussiebijeenkomst waar je bij voorkeur fysiek maar ook Online kan aan deelnemen op zaterdag 5 november om 13u30 te Antwerpen (België).

De exacte plaats van samenkomst zal je zo vlug mogelijk worden meegedeeld via mail.

Wil je online deelnemen aan deze discussiebijeenkomst, geef je dan op via het volgende emailadres: [email protected] [13] . Je ontvangt de link die toegang verleent voor de Online-bijeenkomst per mail in je opgegeven mailbox.

Niemand kan ontkennen dat de internationale situatie ons allen rechtstreek raakt: een stroomversnelling met de oorlog in Oekraïne, de verdieping van de mondiale economische crisis met ongeziene inflatie, de aanhoudende pandemie, de gevolgen van de klimaatverandering die een kwalitatieve ontwikkeling hebben doorgemaakt. Dit alles voedt elkaar onderling in een dynamiek naar vernietiging, tenzij de arbeidersklasse zich laat gelden. De recente strijd in Groot-Brittannië maar ook in Frankrijk laat zien dat de arbeidersklasse reageert, dat de arbeidersklasse niet verdwenen is, dat zij een sociale kracht is die al haar mogelijkheden behoudt om een in verval geraakt systeem omver te werpen.

De IKS hecht groot belang aan deze bewegingen van een van de meest ervaren delen van de arbeidersklasse.

Ter voorbereiding verwijzen wij naar het internationale pamflet dat de IKS verspreidt. en de artikels op onze website hierover.

**********************************************

De IKS roept zijn lezers en contacten ook op om schriftelijke bijdragen te sturen, of het nu gaat om verslagen van vergaderingen die u hebt bijgewoond, wat er op uw werkplek, in uw sector of in uw eigen omgeving gebeurt, of om theoretische bijdragen en vragen die u bezighoudt. Omdat we niet alles kunnen publiceren of onmiddellijk ter discussie kunnen aanvoeren, proberen we in onze pers en op onze discussie bijeenkomsten met name op de meest in het oog springende en bepalende vraagstukken of kwesties te reageren."