Met duizenden betogen we vandaag om onze woede te uiten en de aanvallen die de regering Arizona ons oplegt te verwerpen, de ergste in tientallen jaren. Tien maanden al mobiliseren we ons, goed wetende dat deze aanvallen alle arbeiders treffen, in alle regio’s, alle sectoren, alle categorieën en alle generaties, om luid en duidelijk te stellen dat we geen nieuwe bezuinigingsmaatregelen meer willen ondergaan: “Genoeg is genoeg!”

En we zijn niet alleen. Onze klassebroeders in het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Canada, China en de Verenigde Staten... en onlangs in Frankrijk, herinneren ons eraan dat de arbeidersklasse zich op internationaal vlak verzet tegen de aanvallen die het gevolg zijn van de crisis van het kapitalistische systeem en de wapenwedloop.

Eén ding is vandaag echter duidelijk: 10 maanden van mobilisatie en talloze nationale en regionale betogingen en stakingen hebben de aanvallen niet weten af te slaan, al beweren vakbonden het tegendeel. Zomaar maandelijks de straat op gaan volstaat niet! Om de aanvallen terug te dringen, moeten we een echte krachtsverhouding afdwingen. Maar hoe?

De vakbonden leiden ons altijd naar de nederlaag!

Voor de vakbonden is het recept altijd hetzelfde: tijdens de “actiedagen” roepen ze de arbeiders op om zich, opgedeeld per vakgebied en per vakbondscentrale, onder hun vaandels te groeperen, zogenaamd om “hen een sterke positie te verschaffen in de onderhandeling met  de regering “. Dat is het hele punt van de oproep van de gezamenlijke vakbonden voor 14 oktober: “koppen tellen”, om invloed uit te oefenen en te onderhandelen met Arizona! Deze methodes leiden altijd tot een nederlaag.

De regering-De Wever maakt zich net zoveel zorgen over de herhaalde “actiedagen” die sinds januari van dit jaar plaatsvinden, dan over de laatste regen die viel. Bewijs hiervoor: de nieuwe aanvallen die ze vandaag beraamt, van minstens 10 miljard euro. In Frankrijk ervaarden de arbeiders hetzelfde scenario. Tijdens de strijd tegen de pensioenhervorming in 2023 gingen miljoenen arbeiders de straat op, strijdbaar en woedend, vastbesloten om samen te strijden. Zes maanden lang organiseerde de intersyndicale er veertien actiedagen. En wat was het resultaat? De “actiedagen” vonden in de loop van de tijd met steeds groter tussenpozen plaats, de mobilisatie werd langzamerhand minder ... en de regering kon uiteindelijk haar de aanval doorzetten

Moeten we de herhaalde “wandelingen” van de vakbonden vandaag nog steeds voor lief nemen? Elk achter het vaandel van zijn bedrijf, zijn sector, met een oorverdovende geluidsinstallatie, zonder discussie, zonder debat, en zonder de organisatie van de strijd op ons te nemen? En dan, aan het einde van de betoging, naar huis teruggaan en wachten op de volgende “dag” die de vakbonden graag willen organiseren. En uiteindelijk zal de regering niet terugkrabbelen, de aanvallen zullen doorgaan... zoals altijd!

“Laat de rijken betalen”, om beter de aanvallen te kunnen doorzetten!

De vakbonden en linkse partijen vertellen ons dat we “de rijken moeten laten betalen”. Dit soort slogans zijn een echte valstrik! Ja, tegenover de bestaande armoede zijn de miljarden die de bourgeoisie verdient walgelijk. Maar met haar gepraat over “rechtvaardige belastingen” maakt links ons iets wijs. Het idee om “evenredig” deel te nemen aan de nationale inspanning betekent: “Vermits de ultrarijken toch iets willen betalen, moeten wij ook aanvaarden om offers te brengen!”

Dit is wat de “socialist” Sanchez in Spanje en zijn bondgenoot Sumar (radicaal links) momenteel doen, of Starmer van de Labour Party in Groot-Brittannië! Dat is wat Syriza gisteren in Griekenland deed en alle linkse partijen die, eenmaal ze aan de macht zijn, zo hun ware gelaat laten zien: onvoorwaardelijke verdedigers van het kapitaal!

Om te winnen moeten we onze strijd uitbreiden en in eigen handen nemen.

Toch hebben we die kracht om de regering te doen terugkrabbelen en haar aanvallen af te remmen. Eerdere strijdmomenten hebben aangetoond dat dit mogelijk is. Zoals in Mei 1968 of in 1980 in Polen, of nog recenter in 2006 in Frankrijk (tijdens de strijd tegen het “Startbanen Contract (CPE), ondeugend omgedoopt tot “Wegwerpcontract voor startbanen”.), allemaal gevechten die de bourgeoisie terugdrongen!

Al deze gevechten hadden het samenroepen en in handen nemen van massale algemene vergaderingen gemeen, open voor alle arbeiders, werklozen en gepensioneerden, en tevens een actieve uitbreiding van de strijd naar andere sectoren en alle generaties. Onder een-makende ordewoorden, die alle arbeiders verenigden,  jong of oud, werkloos of actief. De uitbreiding van de strijd en de echte zelfstandige algemene vergaderingen dwongen de regeringen om toe te geven.

Als we vandaag, net als gisteren willen winnen, moeten we ons aaneensluiten, overal op de werkvloer de discussie aangaan, algemene vergaderingen voorstellen, om te proberen ieder ervan te overtuigen dat onze kracht net ligt in onze eenheid en onze klassensolidariteit.

Alleen algemene vergaderingen op een klassebasis kunnen de basis vormen van een verenigde en om zich heen uitdijende strijd. Een strijd die essentieel is als we een einde willen maken aan een systeem dat ons niets anders belooft dan meer opofferingen en oorlogen.

Internationale Kommunistische Stroming

14 oktober 2025

Kapitalisme is oorlog! Oorlog tegen het kapitalisme!

Oorlogen blijven de wereld vandaag teisteren: van Oekraïne tot Gaza, via Myanmar, Soedan, Congo en vele andere dodelijke conflicten verergert de chaos van de oorlog en doodt honderdduizenden soldaten en burgers. Deze moorddadige logica is niet alleen het werk van bloeddorstige dictators of van de irrationaliteit van populisten; het is de logica van de kapitalistische wereld in ontbinding, van de steeds meer verscherpte en moorddadige concurrentie tussen alle naties, groot en klein, en alle burgerlijke klieken. Ja, kapitalisme betekent oorlog, vernietiging en dood. Laten we ons geen illusies maken over hun beloften van vrede. Want het is in naam van diezelfde vrede dat alle regeringen ons oproepen om steeds grotere offers te brengen om hun wapens te financieren en zich voor te bereiden op toekomstige conflicten. De arbeidersklasse verwerpt dit vooruitzicht! En met reden: oorlogen zijn altijd een confrontatie tussen rivaliserende naties, tussen rivaliserende bourgeoisieën. Het zijn altijd conflicten waarin de uitgebuitenen sterven voor hun uitbuiters. De solidariteit van de arbeiders gaat daarom niet naar de “volkeren”, maar naar de uitgebuitenen van Iran, Israël of Palestina, net zoals ze uitgaat naar de arbeiders van alle andere landen in de wereld. “Arbeiders hebben geen vaderland”, ze moeten overal weigeren om partij te kiezen voor het ene of het andere burgerlijke kamp. Door de bezuinigingsplannen en opofferingen te verwerpen,  vallen we de kapitalistische uitbuiting en haar hele concurrentielogica aan, bereiden we de toekomst voor, zaaien we het zaad van een wereld zonder uitbuiting, zonder oorlog, zonder grenzen!