Er is nu al meerdere jaren geweigerd de IKS als standhouder toe te laten op de alternatieve boekenbeurs te Gent net als op de anarchistische beurs in Utrecht. Verschillende jaren deden de organisatoren alsof onze aanvraag te laat zou zijn ingediend, of er gebrek was aan plaats, enzovoort. Een beetje sterk. Toen we aandrongen antwoordden de organisatoren dat we niet passen in het door hen gewenste anarchistische profiel. Het komt natuurlijk niet bij ons op om ons te beklagen over deze beslissing of een beroep te doen op een welwillender houding van de organisatoren. Het gaat ons erom de ware redenen van de herhaalde weigering van de organisatoren van deze boekenbeurzen bloot te leggen.

Na hun administratieve uitvluchten liegen de organisatoren bewust als ze hun weigering rechtvaardigen met ideologische redenen (we zouden niet het profiel hebben). Wie heeft op deze beursen niet de aanwezigheid gezien van stands, publicaties, groepen en verenigingen die openlijk sociaal-democratisch zijn, stalinistisch of nationalistisch... en die in het geheel geen ‘anarchistisch profiel’ hebben. Waarom wordt dan de IKS uitgesloten, een organisatie die zich beroept op het proletarisch internationalisme en die alle nationalistische ideologieën, op welke etnische, historische of religieuze voorwendsels die ook gebaseerd zijn, beschouwt als een waar vergif voor de proletariërs?

De IKS heeft zijn marxistische standpunten altijd duidelijk naar voren gebracht net als zijn principiële meningsverschillen met het anarchisme. De IKS heeft altijd de burgerlijke standpunten van het officiële anarchisme aangeklaagd die uitdraaien op een verdediging van de democratische staat (zoals het geval was met Kropotkin en de Franse CGT in 1914 of de Spaanse CNT in 1936) en op de verdediging van het achterlijkste nationalisme (zoals het Bretonse of Vlaamse anarcho-nationalisme: zie daarover het artikel over Het anarcho-nationalisme van De Vrijbuiter in De Fabel van de Illegaal, nr. 68). Als de organisatoren onze aanwezigheid ongewenst vinden, dan is het omdat allerlei mensen die op zoek zijn om hun politieke inzichten te verruimen en te verdiepen, geïnteresseerd raken in de analyses van de Kommunistische Linkerzijde, in de vragen die we stellen en politieke antwoorden die we geven met betrekking tot onderwerpen van belang voor de arbeidersklasse en de toekomst van de mensheid. Wat de organisatoren in werkelijkheid willen is voorkomen dat er een eerlijke en open confrontatie van politieke standpunten plaats vindt. Ondanks hun (valselijk) libertaire woorden leunen ze liever aan tegen hun stalinistische en ultra-linkse (pro- of antistalinistische) buren dan dat ze de Kommunistische Linkerzijde in staat stellen gehoor te vinden voor een duidelijk internationalistisch klassenperspectief.

We verbazen ons geen moment over deze houding van de organisatoren die zo het ideologisch totalitarisme versterken waarvan ze een radertje zijn, hoewel bescheiden, niettemin onmisbaar om te voorkomen dat mensen die zichzelf vragen stellen daarop politieke antwoorden vinden waarover ze kunnen debatteren. Door ons een stand te weigeren draagt het officiële anarchisme haar steentje bij aan het burgerlijke eenheidsenken.

Sommige deelnemers die zich aan deze houding ergerden hebben trouwens al openlijk van hun solidariteit blijk gegeven door onze pers vanaf de tafels van hun stands te verspreiden en ze aarzelden ook niet om zich mondeling en schriftelijk te beklagen over de houding van de organisatoren: “De IKS staat inderdaad zeer kritisch tegenover het anarchisme, maar dat spreekt voor zich: het zijn nu eenmaal marxisten. [...] Voor wie belangstelling heeft voor hun standpunten staan ze echter open voor discussie. Hun bijeenkomsten zijn openbaar en je mag er ongehinderd je anarchistische standpunten komen toelichten of zelfs anarchistische pamfletten verspreiden onder de bezoekers. Dat lijkt me dus heel wat democratischer dan een anarchistische boekenbeurs waar enkele organisatoren op eigen houtje beslissen om bepaalde groepen te weigeren. Voor sommige anarchisten is het misschien wel interessant om de verschillen en overeenkomsten te kunnen onderscheiden, waarbij men de eigen standpunten leert formuleren en verdedigen. Wanneer je echter geen zin hebt om met hen in discussie te gaan, bijvoorbeeld omdat ze niet anarchistisch, veganistisch, feministisch of pacifistisch genoeg zijn, of anderszins niet in je wereldbeeld passen, dan doe je dat gewoon niet... Het is echter wat anders dan een platform te bieden voor de platte propaganda van stalinisten en trotskisten die zieltjes komen winnen! [...] ik zie in het geval van de IKS vooralsnog onvoldoende grond om hen deelname aan de anarchistische boekenmarkt te ontzeggen. Het is daarbij geenszins mijn bedoeling om dan maar meteen de poorten open te zetten voor de hele trotskistische en stalinistische mikmak; mijns inziens onderscheidt de IKS zich, ook vanuit een anarchistisch standpunt, daar in gunstige zin van. De historische stromingen waarop zij zich beroepen zijn in hun tijd overigens in niet mindere mate het slachtoffer geworden van de door Trotski en Stalin ontketende repressie en terreur dan de anarchisten. Het zou toch vreemd zijn als een bepaalde manier van denken die door toedoen van het stalinisme praktisch van de aardbodem is verdwenen (en die op velen ongetwijfeld een anachronistische indruk maakt) nu het zwijgen wordt opgelegd door anarchisten!” (1). Wie politiek consequent wil zijn moedigen we aan stelling te nemen en we publiceren die ook.

Van onze kant nodigen we eenieder, die daadwerkelijk een confrontatie van ideeën wil aangaan en over de problemen van de wereld wil debatteren, over de klassenstrijd en de toekomst van de mensheid, uit voor onze openbare activiteiten, zowel voor onze discussiebijeenkomsten waar gedebatteerd wordt rond de vragen van deelnemers, als voor onze openbare bijeenkomsten waar gedebatteerd wordt aan de hand van een inleiding waarin het standpunt van de IKS over een onderwerp wordt uiteengezet, of ons aan te spreken tijdens de verkoop van onze pers tijdens verschillende manifestaties en de strijd van de arbeidersklasse.

Mei 2005

(1) Zie Open brief van uitgeverij De Dolle Hond aan de anarchistische marktmeesters van de Utrechtse boekenbeurs, en Organisatoren anarchistische boekenbeurs te Utrecht onthullen hun stalinistische praktijken, in Wereldrevolutie, nr. 101.

Op vrijdag 22 juli om 10.00 uur ’s ochtends schoot de politie een 27-jarige Braziliaanse electricien dood, Jean-Charles de Menezes, met vijf kogels die van korte afstand en in koelen bloede werden afgevuurd. De misdaad waarvoor deze jonge arbeider standrechtelijk is geëxecuteerd, was simpelweg dat hij zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevond, en misschien (er zijn altijd twijfels over de officiële versie) dat hij voor een groep dreigende politiemannen is weggelopen, die hem voor iemand anders aanzagen. Dit gebeurde niet in een favela van Rio de Janeiro en de revolverhelden waren geen leden van een ‘doodseskader’ dat de vrije hand heeft van de autoriteiten, zoals in Brazilië of andere Derde Wereldlanden gebeurt, om ‘anti-sociale elementen’ ‘op te ruimen’, of het nu kleine criminelen zijn of politieke tegenstanders. Het gebeurde in Londen, de hoofdstad van ‘het meest democratische land ter wereld’, en de politieagenten waren ‘bobbies’, wereldwijd beroemd om hun goedaardigheid, die optraden op bevel van ’s werelds meest prestigieuze politieagentschap: Scotland Yard.

Het behoeft geen betoog dat deze misdaad een bepaalde emotie onder de zegslieden van de heersende klasse heeft losgemaakt: de Financial Times sprak van “een potentiëel gevaarlijke bocht” die de veiligheidsdiensten nemen. Klaarblijkelijk heeft de Londense politiechef Sir Ian Blair de “vergissing betreurd” en heeft de familie van het slachtoffer zijn condoléances betuigd. Vanzelfsprekend is er ook een onderzoek geopend om “de waarheid te achterhalen”. Het is zelfs mogelijk dat politieagenten ervoor worden bestraft dat ze geen onderscheid wisten te maken tussen een Braziliaanse katholiek en een Pakistaanse moslim. Maar de verantwoordelijken voor de misdaad zijn niet de schietgrage revolverhelden. Zij vermoordden de jonge Jean-Charles omdat zij het bevel hadden tot schieten om te doden.

Er is geen gebrek aan verklaringen, druipend van de subtiele hypocrisie die zo kenmerkend is voor de Britse heersende klasse: volgens Sir Ian Blair is er “niets onnodigs of nonchalants aan de hand. Er is geen beleid van schieten om te doden, er is een beleid van schieten om te doden om te beschermen” (1). Zijn voorganger, John Stevens, die niet meer op zijn woorden hoeft te passen, heeft het een paar maanden geleden nog brutaler gezegd: “Er is maar één zekere manier om een zelfmoord bommengooier die vastberaden is om zijn missie te vervullen tegen te houden – vernietig zijn brein onmiddellijk, volkomen. Dat betekent hem met vernietigende kracht in het hoofd schieten, hem onmiddellijk doden” (2). Het is niet alleen de politie die dergelijke taal bezigt; de door en door ‘linkse’ Burgemeester van Londen, Ken Livingstone, rechtvaardigt de schietpartij met de volgende woorden: “Wanneer je te maken hebt met iemand die een zelfmoord bommengooier zou kunnen zijn, als ze bij bewustzijn blijven, zouden ze kunststof explosieven kunnen laten afgaan of wat ze ook maar bij zich hebben. Daarom zal er in deze omstandigheden overweldigend een schiet-om-te-doden beleid zijn” (3).

Laten we ons niet vergissen: het argument van “zelfmoord bommengooiers die vastberaden zijn om hun missie te vervullen” is een bedrieglijk voorwendsel: toen de Britse troepen onschuldige Ierse burgers neerschoten omdat ze dachten dat ze terroristen waren, was dat niet omdat de werkelijke IRA-terroristen zelfmoord bommengooiers waren  (bovendien is zelfmoord door de Katholieke kerk verboden). In werkelijkheid heeft de kapitalistische staat, in Groot-Brittannië net als in alle ‘democratische’ landen terroristische aanvallen, zoals op 7 en 21 juli in Londen, altijd al gebruikt als een excuus om zijn repressieapparaat te versterken, om maatregelen te nemen die over het algemeen worden toegerekend aan ‘totalitaire’ regimes, en in de eerste plaats om de bevolking eraan gewend te laten raken. Dit is wat er na 11 september 2001 in de Verenigde Staten is gebeurd, en na de bomaanslagen in Frankrijk in 1995 die aan de Algerijnse GIA (groepen van gewapende islamieten) werden toegeschreven. Volgens de propaganda van de heersende klasse moet je kiezen: of altijd en overal een steeds verstikkender politieaanwezigheid te accepteren, of ‘de terroristen in de kaart spelen’. In Groot-Brittannië heeft deze almachtige politieaanwezigheid vandaag nieuwe hoogtepunten bereikt: ze hebben vandaag niet alleen het recht, maar ook het bevel om iedereen om te brengen die ‘verdacht’ lijkt of die niet aan hun sommaties gehoorzaamt. En dat in het land dat in 1679 de Habeas Corpus wet heeft uitgevonden, die willekeurige arrestaties uitbande. Traditioneel kon je in Groot-Brittannië, net als in alle ‘democratische’ landen, zonder aanklacht niet langer dan 24 uur gevangen worden gehouden. Vandaag worden er in Groot-Brittannië al mensen in de Belmarsh gevangenis (bij Londen) opgesloten en vastgehouden zonder rechtszaak (4). Nu kunnen ze zonder waarschuwing ook op straat worden doodgeschoten!

Momenteel zijn de officiële doelwitten ‘zelfmoord bommengooiers’. Maar het zou een verschrikkelijke vergissing zijn om te denken dat de heersende klasse hier zou stoppen. De geschiedenis heeft telkens opnieuw aangetoond dat de kapitalistische klasse niet aarzelt om haar ‘democratische principes’ de grond in te stampen wanneer zij zich bedreigd voelt. In het verleden zijn deze principes een wapen geweest in haar strijd tegen het despotisme en de heerschappij van de aristocratie. Maar nadat zij eenmaal de ongedeelde macht over de maatschappij had veroverd, behield zij ze als versierselen, bedoeld om de uitgebuite massa's om de tuin te leiden en hen hun uitbuiting te doen aanvaarden. In de negentiende eeuw kon de almachtige Britse bourgeoisie zich de luxe veroorloven om politieke vluchtelingen van neergeslagen revoluties over het hele continent asiel te verlenen, zoals aan de Franse arbeiders die de onderdrukking van de Parijse Commune in 1871 ontvluchtten. De bourgeoisie wordt niet bedreigd door ‘islamitisch terrorisme’. De hoofdzakelijke slachtoffers van deze criminele terreur zijn de arbeiders die met de metro naar het werk gaan, of de kantoorbedienden van de Twin Towers. Dankzij de perfect gerechtvaardigde horror die het onder de bevolking verbreidt, heeft ‘terrorisme’ als een uitstekend voorwendsel gediend aan een hele reeks van staten om hun imperialistische avonturen in Afghanistan en Irak te rechtvaardigen.

Nee, de enige kracht die de bourgeoisie kan bedreigen is de arbeidersklasse. Momenteel vormen de arbeidersgevechten geen enkele bedreiging voor de burgerlijke orde, maar de heersende klasse weet heel goed dat de onverbiddelijke crisis van haar systeem, en de steeds gewelddadiger aanvallen die zij op de arbeiders moet uitvoeren, hen slechts tot steeds uitgebreidere gevechten kan aansporen, tot op het punt waarop zij de macht van hun uitbuiters zullen bedreigen. Wanneer dat gebeurt, zullen het niet de ‘terroristen’ zijn die als honden worden afgeschoten, maar de meest militante arbeiders en revolutionaire elementen (die voor de gelegenheid zullen worden afgeschilderd als ‘terroristen’) (5) en communisten. Van een Habeas Corpus zal geen sprake zijn.

Dit zijn geen ijdele speculaties, of voorspellingen met een kristallen bol. Dit is hoe de bourgeoisie zich altijd heeft gedragen wanneer haar vitale belangen worden bedreigd. De behandeling die alle ‘democratische’ landen normaliter voorbehouden aan de Derde Wereld of aan gekoloniseerde bevolkingen, wordt op de proletariërs toegepast zodra zij tegen hun uitbuiting in opstand komen. In 1919, in een Duitsland dat door de Sociaal-Democratische Partij geregeerd werd – de partij van Gerhard Schröder en tegenhanger van Tony Blair’s Labour Party – werden duizenden arbeiders ervoor gemassacreerd dat zij, na de revolutie van 1917 in Rusland, tegen de burgerlijke orde waren opgestaan. Revolutionairen als Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht werden vermoord door soldaten die hen onder het voorwendsel van een “poging tot ontsnapping” hadden gearresteerd. De walgelijke moordpartij op het Stockwell station moet niet alleen worden aangeklaagd. Alle gebruikelijke jengelende liberalen die klagen over de ‘schade aan de democratische vrijheden’ zijn daartoe in staat. In de eerste plaats zou dit een les moeten zijn voor de arbeiders in Groot-Brittannië en overal elders op de wereld om de ware aard en de werkelijke methoden van hun klassenvijand, de kapitalistische klasse, te begrijpen. Dit zijn de ‘doodseskaders’ die de bourgeoisie vandaag overal ter wereld voorbereid, en waartegen de arbeidersklasse het morgen zal moeten opnemen.

25 juli 2005, Internationale Kommunistische Stroming.

(1) https://Guardian.co.uk [2], 24 juli 2005.

(2) News of the World, zondag 6 maart 2005, p. 13, Forget Human Rights. Kick Out The Fanatics (Vergeet de mensenrechten, gooi de fanaten eruit), door Sir John Stevens, voormalig commissaris van de hoofdstedelijke politie.

(3) https://News24.com [3], 22 juli 2005.

(4) Dankzij ‘speciale’ wetten zoals die jarenlang in Noord-Ierland zijn toegepast.

(5) Tijdens de omvangrijke stakingen van 1995 in Frankrijk vergeleek de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken, Charles Pasqua, de stakers met de terroristen die een paar maanden eerder in de Parijse metro een bom hadden laten ontploffen, en daarmee acht mensen doodden.

Meer dan 6000 verbrande voertuigen: personenwagens, bussen, brandweerwagens; tientallen uitgebrande gebouwen: winkels, opslagplaatsen, werkplaatsen, sporthallen, scholen, kinderdagverblijven; meer dan duizend arrestaties en al meer dan honderd gevangenisstraffen opgelegd; enkele honderden gewonden: manifestanten, maar ook politieagenten en enkele tientallen brandweerlieden; de politie die wordt beschoten. Sinds 27 oktober worden iedere nacht honderden gemeenten in alle delen van Frankrijk door oproer getroffen. Het zijn gemeenten en wijken die tot de armsten behoren, waar in sombere woontorens miljoenen arbeiders en hun gezinnen zijn opeengehoopt, voor het grootste deel afkomstig uit de Maghreblanden en Zwart-Afrika.

Wanhopig geweld

Wat nog sterker opvalt dan de omvang van de schade en het geweld is de volslagen absurditeit ervan. Het is niet moeilijk te begrijpen dat de jonge immigranten in de achtergestelde wijken de politie te lijf wilden gaan. Ze worden vaak dagelijks aan identiteitscontroles onderworpen en gefouilleerd, vaak zonder plichtplegingen en brutaal. Het is logisch dat ze de politieagenten zien als kwelgeesten. Maar hier zijn de voornaamste slachtoffers van het geweld hun eigen gezinnen of hun naasten: kleinere broers en zusters die niet meer naar school kunnen, ouders die hun oude of tweedehands auto kwijt zijn en van de verzekering heel weinig zullen terugkrijgen; die hun inkopen ver van huis moeten doen omdat de buurtwinkel in vlammen is opgegaan. Bovendien zijn het geenszins de rijke wijken, waar de uitbuiters wonen, die door de gewelddadige acties van jongeren worden getroffen, maar hun ‘eigen’ woonwijken die daardoor nog somberder en onleefbaarder worden dan ze al waren. Het verwonden van brandweerlieden, mensen die uit hoofde van hun beroep en vaak met gevaar voor eigen leven anderen moeten redden, is schokkend. Al even schokkend is het verwonden van de inzittenden van een bus die in brand werd gestoken en de dood van een man van zestig, die in elkaar geslagen was door een jonge man, die hij probeerde van een gewelddaad af te houden.

Zo hebben gewelddadigheden en de schade die nachtenlang wordt aangericht, in het geheel niets te maken met een gevecht van de arbeidersklasse.

De arbeidersklasse wordt in haar strijd tegen het kapitalisme gedwongen om geweld toe te passen. De omverwerping van het kapitalisme zal onvermijdelijk een gewelddadige actie zijn omdat de heersende klasse, met alle repressiemiddelen die ze tot haar beschikking heeft, haar macht en privileges met hand en tand zal verdedigen. De geschiedenis heeft ons geleerd, vooral sinds de Commune van Parijs van 1871, hoezeer de bourgeoisie in staat is om haar eigen grote principes van ‘democratie’ en ‘vrijheid-gelijkheid-broederschap’ aan haar laars te lappen zodra ze zichzelf bedreigd voelt: in een week (de ‘bloedige week’) werden 30.000 Parijse arbeiders afgeslacht omdat ze probeerden de macht in eigen handen te nemen. En zelfs in de verdediging van haar onmiddellijke belangen, die de heerschappij van de bourgeoisie niet direct bedreigen, wordt de arbeidersklasse vaak geconfronteerd met de repressie van de burgerlijke staat en bedrijfspolitie; een repressie waar ze haar eigen klassengeweld tegenoverstelt.

Maar wat er op het ogenblik in Frankrijk plaatsvindt heeft niets te maken met proletarische geweld tegen de uitbuitende klasse: de belangrijkste slachtoffers zijn juist de arbeiders. En buiten hen die direct de gevolgen van de vernielingen ondergaan, wordt het geheel van de arbeidersklasse in het land erdoor geraakt: de media-campagne rond het oproer verbergt alle aanvallen die de bourgeoisie momenteel tegen dezelfde arbeiders ontketent, net zo goed als de strijd die deze daartegen proberen te voeren.

Het antwoord van de bourgeoisie

De kapitalisten en staatsleiders, die rustig in hun sjieke wijken wonen, maken gebruik van het oproer om een versterking van de repressiemiddelen te rechtvaardigen. Vandaar dat de belangrijkste maatregel van de Franse regering om de situatie het hoofd te bieden, het uitroepen van de noodtoestand op 8 november is geweest; een maatregel die 43 jaar geleden voor het laatst werd toegepast en die verankerd is in een wet die meer dan vijftig jaar geleden tijdens de oorlog in Algerije werd aangenomen. Het belangrijkste onderdeel van dit decreet is een uitgaansverbod vanaf een bepaald uur, zoals dat ook het geval was tijdens de Duitse bezetting tussen 1940 en 1944, en tijdens de staat van beleg in Polen in 1981. Maar dit decreet maakt nog een heleboel andere inbreuken op de klassieke ‘democratie’ mogelijk, zoals huiszoekingen bij dag en bij nacht, controle over de media en het teruggrijpen op militaire tribunalen. De politici die de noodtoestand hebben afgekondigd, of die hem steunen (zoals de Socialistische Partij PSF), verzekeren ons dat er geen misbruik zal worden gemaakt van deze uitzonderingsmaatregelen, maar het vormt wel degelijk een precedent dat men de bevolking, en vooral de arbeiders, heeft doen aanvaarden. Morgen, wanneer er arbeidersstrijd uitbreekt tegen de kapitalistische aanvallen, zal het gemakkelijker zijn om dit wapen uit het repressiearsenaal van de bourgeoisie tegen hen in te zetten en daarvoor steun te vinden.

Noch de jongeren die auto’s in brand steken, noch de arbeiders kunnen iets positiefs uit de huidige situatie in de wacht slepen. Alleen de bourgeoisie kan er een bepaald voordeel uit trekken met het oog op de toekomst. Dat betekent niet dat de bourgeoisie het huidige geweld bewust zou hebben opgeroepen.

Ongetwijfeld kunnen sommige van haar politieke vleugels, zoals het extreem-rechts van het Front National, er verkiezingswinst uit slaan. Het is waar dat iemand als Sarkozy, die ervan droomt kiezers van extreem-rechts naar zich toe te trekken om de volgende presidentsverkiezingen te winnen, olie op het vuur gooide door een paar weken eerder te verklaren dat de gevoelige wijken “met de hoge drukspuit moeten worden gereinigd” en door bij het begin van de gewelddadigheden de betrokken jongeren aan te duiden als “geteisem”. Maar het is duidelijk dat de belangrijkste delen van de heersende klasse, te beginnen met de regering, maar ook de partijen van links die over het algemeen het bestuur vormen in de getroffen gemeenten, door de situatie in verlegenheid zijn gebracht. Die verlegenheid wordt ingegeven door de economische kosten van het geweld. Vandaar dat de cheffin van de Franse bazen, Laurence Parisot, op 7 november op radio Europe 1 verklaarde dat “de situatie ernstig is, zelfs heel ernstig” en dat “de gevolgen voor de economie aanzienlijk zijn.”

Toch is het vooral op politiek vlak dat de bourgeoisie in verlegenheid is gebracht en ongerust is: de problemen die ze ondervindt om de ‘orde te herstellen’ hebben een klap uitgedeeld aan de geloofwaardigheid van de instellingen in naam waarvan zij regeert. Zelfs als de arbeidersklasse geen enkel voordeel kan halen uit de huidige situatie ondervindt haar klassenvijand, de bourgeoisie, toenemende moeilijkheden om ‘de republikeinse orde’ te handhaven die ze nodig heeft om haar maatschappelijk leiderschap te rechtvaardigen.

En die ongerustheid treft niet alleen de Franse bourgeoisie. In de andere landen, in Europa maar ook aan de andere kant van de wereld, zoals in China, staat de situatie in Frankrijk op de voorpagina’s. Zelfs in de Verenigde Staten, waar de pers in het algemeen weinig aandacht besteed aan wat zich in Frankrijk afspeelt, worden op de televisie de beelden van brandende auto’s en gebouwen telkens weer herhaald.

Het in beeld brengen van de huidige crisis in de arme wijken van de Franse steden biedt de Amerikaanse bourgeoisie gelegenheid tot een kleine afrekening. Tijdens de orkaan Katrina maakten de Franse media en politici veel bombarie over het bankroet van de Amerikaanse staat; momenteel horen we enig gejuich opgaan in de Noord-Amerikaanse pers en sommige leiders van de Verenigde Staten drijven bij deze gelegenheid de spot met ‘de arrogantie van Frankrijk’. Deze uitwisseling van vriendelijkheden zijn volgens de regels van het spel tussen twee landen die op diplomatiek vlak voortdurend tegenover elkaar staan, vooral in de kwestie Irak.

Maar de toon die in de Europese pers wordt aangeslagen kenmerkt zich door een werkelijke ongerustheid, ook als er speldenprikken worden uitgedeeld aan het adres van ‘het Franse sociale model’, waarvoor Chirac zich voortdurend op de borst klopt tegenover het ‘liberale Angelsaksische model’. Vandaar dat we op 5 november in het Spaanse dagblad La Vanguardia konden lezen: “Laat niemand zich in de handen wrijven, de wervelwind van de Franse herfst zou heel goed het voorspel kunnen vormen van een Europese winter.” En hetzelfde geldt voor de politieke leiders:

“De beelden die we uit Parijs ontvangen vormen voor alle democratieën een waarschuwing dat de inspanningen voor de integratie nooit als afgerond beschouwd mogen worden, maar dat we ze onophoudelijk een nieuw elan moeten geven [...] De situatie is niet vergelijkbaar, maar het is duidelijk dat een van de taken van de komende regering bestaat uit het versnellen van de integratie” (Thomas Steg, een van de woordvoerders van de Duitse regering, op maandag 7 november).

“We moeten niet denken dat het hier heel anders is dan in Parijs, het is slechts een kwestie van tijd” (Romano Prodi, leider van het linkse centrum in Italië en voormalig president van de Europese Commissie).

“Iedereen is bezorgd over wat er gebeurt” (Tony Blair).

Deze bezorgdheid laat zien dat de heersende klasse zich bewust wordt van haar eigen bankroet. Zelfs in landen waar het ‘sociaal beleid’ de problemen rond de integratie van immigranten anders heeft aangepakt, wordt ze geconfronteerd met problemen die ze niet kan oplossen omdat deze voortvloeien uit de onoplosbare economische crisis waarmee de bourgeoisie al meer dan dertig jaar wordt geconfronteerd.

Momenteel roepen de goede zielen van de Franse bourgeoisie, en zelfs de regering die tot op heden eerder de zweep hanteerde dan een worst voorhield, dat er ‘iets moet worden gedaan’ ten gunste van de achtergestelde wijken. Er worden renovaties aangekondigd van de lugubere wijken waar de jongeren wonen die nu in opstand komen. Er wordt gedacht aan meer sociale werkers, meer culturele activiteiten, meer sport- en uitgaansgelegenheden waar de jongeren zich kunnen bezighouden in plaats van dat ze auto’s in brand steken. Alle politici zijn het er over eens dat een van de oorzaken van het huidige onbehagen van de jongeren is gelegen in de aanzienlijke werkloosheid waarvan deze het slachtoffer zijn (meer dan 50% in sommige wijken). De politici van rechts doen een beroep op meer mogelijkheden voor bedrijven om zich aldaar te vestigen (vooral door belastingverlaging). Die van links eisen meer onderwijzers, begeleiders en betere scholen. Maar geen van deze beleidsvoorstellen kan de gestelde problemen oplossen.

De diepere oorzaken van het oproer

De werkloosheid zal niet afnemen als bedrijven eerder op de ene dan op de andere plaats worden gevestigd. De behoefte aan begeleiders en andere sociale werkers voor de honderdduizenden wanhopige jongeren is zodanig dat de staatsbegroting er niet tegen is opgewassen. Een begroting waarbij in alle landen voortdurend het totaal van de ‘sociale’ uitgaven (zoals gezondheidszorg, onderwijs, pensioenen) wordt besnoeid om de concurrentiekracht van de nationale bedrijven op een steeds meer verzadigde wereldmarkt te vrijwaren. En zelfs als er genoeg ‘sociale werkers’ waren, dan zou dat niets verhelpen aan de fundamentele innerlijke tegenstrijdigheden die doorwegen op de kapitalistische maatschappij in haar geheel, die de oorzaak vormen van het groeiende onbehagen dat de jeugd in zijn greep krijgt.

Wanneer nu de jongeren van de buitenwijken in opstand komen met volslagen absurde middelen, dan is het omdat ze diep wanhopig zijn. In april 1981 schreven de jongeren van Brixton, een achtergestelde wijk in Londen met een omvangrijke bevolking van immigranten, die toen op vergelijkbare wijze in opstand kwamen, de kreet: ‘no future’ op de muren. Dat ‘geen toekomst’ wordt door honderdduizenden jongeren in Frankrijk gevoeld, net als in alle andere landen. De jonge ‘vandalen’ uit de volkswijken ervaren deze totale uitzichtloosheid dagelijks aan den lijve, door de werkloosheid, de minachting en de discriminatie waaraan ze zijn blootgesteld. Maar ze staan daar allerminst alleen in. In veel delen van de wereld zijn de omstandigheden nog slechter en neemt de houding van de jeugd nog absurdere vormen aan: in de Palestijnse gebieden bestaat de droom van veel kinderen er uit ‘kamikaze’ te worden en één van de meest geliefde spelletjes van jongetjes van tien bestaat uit het zich omgorden met denkbeeldige explosieven.

Toch vormen deze extreme voorbeelden slechts het topje van de ijsberg. Het zijn niet alleen de meest achtergestelde en armste jongeren die wanhopig worden. Hun wanhoop en absurde acties onthullen slechts de volslagen afwezigheid van enig perspectief, niet alleen voor henzelf, maar voor het geheel van de maatschappij in alle landen. Een maatschappij die in toenemende mate verscheurd wordt door een onoverkomelijke economische crisis als gevolg van de onoplosbare innerlijke tegenstrijdigheden van de kapitalistische productiewijze. Een maatschappij die in toenemende mate de verwoestingen van de oorlog ondergaat, van hongersnoden, van niet in bedwang te krijgen epidemieën, van een dramatische verloedering van het milieu, van natuurrampen die tot enorme menselijke drama’s worden, zoals de tsunami in de vorige winter en de overstromingen van New Orleans aan het eind van de zomer.

In de jaren 1930 onderging het wereldkapitalisme een crisis vergelijkbaar met die waarin het vandaag wegzakt. Het enige antwoord dat het kapitalisme kon geven, bestond uit de wereldoorlog. Dat was een barbaars antwoord maar het stelde de bourgeoisie in staat de maatschappij en de geesten rond dit doel te mobiliseren.

Nu is het enige antwoord dat de heersende klasse op de impasse van haar economie kan geven nog steeds de oorlog: vandaar dat de gewapende conflicten geen einde nemen en dat de meest ontwikkelde landen, en landen die daarvan lange tijd gespaard waren gebleven (zoals de Verenigde Staten en in Europa bijvoorbeeld Joegoslavië in de jaren 1990) er steeds meer in betrokken raken. Toch kan de bourgeoisie de weg naar de wereldoorlog niet tot het einde toe afleggen. Op de eerste plaats omdat, toen aan het einde van de jaren 1960 de eerste gevolgen van de crisis voelbaar werden, de wereldarbeidersklasse, vooral in de meest geïndustrialiseerde landen, zodanig heftig reageerde, dat ze er blijk van gaf niet bereid te zijn om te dienen als kanonnenvoer voor de imperialistische doeleinden van de bourgeoisie. Zoals met de algemene staking van mei 1968 in Frankrijk, de Italiaanse ‘hete herfst’ in 1969, de staking in Polen in 1970-1971. Op de tweede plaats omdat sinds de verdwijning van de twee grote imperialistische blokken, na de ineenstorting van het Oostblok in 1989, de militaire en diplomatieke voorwaarden voor een nieuwe wereldoorlog niet meer bestaan. Dit onverlet dat meer lokale oorlogen blijven doorgaan en zich vermenigvuldigen.

Het enige vooruitzicht: de strijd van het proletariaat

Het kapitalisme heeft de mensheid slechts het perspectief te bieden van steeds barbaarser oorlogen, van steeds tragischer rampen, van als maar groeiende ellende voor de grote meerderheid van de wereldbevolking. De enige mogelijkheid die de maatschappij heeft om te ontsnappen aan de barbaarsheid van de huidige wereld, bestaat uit het omverwerpen van het kapitalistische systeem. En de enige kracht die in staat is het kapitalisme omver te werpen, dat is de wereldarbeidersklasse. Omdat deze tot op heden nog niet de kracht heeft gevonden om dit perspectief te bekrachtigen door een versterking en uitbreiding van haar strijd, worden honderdduizenden van haar kinderen ertoe gebracht om af te glijden naar wanhoop, om hun opstandigheid op een absurde manier te uiten, of te vluchten in religieuze waanideeën die hen een hemels leven beloven na hun dood. De enige werkelijke oplossing voor de ‘crisis in de achtergestelde wijken’ die zin en vooruitzicht kan geven aan heel de revolte van de jongere generaties is gelegen in de ontwikkeling van de strijd van het proletariaat naar de revolutie.

IKS / 08.11.2005.

Ons vlugschrift, De weigering om de IKS toe te laten op de alternatieve boekenbeurzen te Gent en Utrecht [8], hebben we per post en e-mail verspreid en uitgedeeld op de anarchistische Pinksterlanddagen van mei 2005 in Appelscha. We ontvingen enkele schriftelijke reacties die we begroeten, en waarvan de tekst hier volgt. We komen hier nog terug op en zullen de briefschrijvers antwoorden.

---

22 mei 2005
Beste medewerkers van Wereldrevolutie,
Even een korte reactie op jullie open brief.
Jullie gebruiken de term officieel anarchisme. Dat maakt het wat verwarrend. Als daarmee het individueel anarchisme wordt bedoeld wordt het veel duidelijker.
Jullie bekritiseren de houding van Kropotkin tegenover de eerste wereldoorlog en de deelname van anarchisten aan de spaanse regering in 1936. Noch met instemming met oorlog noch met deelname aan een regering kan ik als anarchistisch communist instemmen. Maar er zijn ook altijd andere anarchisten geweest die het met dit soort dingen niet eens zijn. Jullie moeten misschien uitkijken om conclusies te trekken voor alle anarchisten als sommige anarchisten worden bedoeld.
De anarchistische beweging kenmerkt zich door een soort ad hoc beleid: de ene keer wordt met mensen van bepaalde stromingen wel samengewerkt, de andere keer niet. Het heeft te maken met het feit dat op het niveau van het collectief geen beslissingen worden genomen. Men stelt het zo voor dat collectieve besluiten de "individuele vrijheid" zouden beperken. Alsof die individuen niet zelf deel uitmaken van het collectief!
Van dit onduidelijk beleid zijn julllie in dit geval het slachtoffer geworden. Terwijl liberaal getinte mensen (zoals sympathisanten van GroenLinks) vaak in grote aantallen aanwezig zijn bij evenementen van anarchisten, zijn jullie nu niet eens toegelaten tot zulke evenementen.
Dat neemt niet weg, dat ik vind dat organisatoren van politieke evenementen de mogelijkheid moeten hebben bepaalde mensen wel en anderen niet toe te laten tot deze evenementen, maar hierover moet een duidelijk beleid worden vastgesteld. Zo kan er voor worden gekozen dat de discussies worden gevoerd door alleen mensen die afkomstig zijn van uitgesproken linkse anarchistische initiatieven. De vergaande politieke overeenstemming zal dan de besluitvorming soepel kunnen laten verlopen. Bij andere gelegenheden kan er voor worden gekozen discussies breder te voeren dan alleen onder linkse anarchisten. Daar zouden jullie dan wat mij betreft ook welkom zijn. Aangezien de alternatieve boekenbeurzen zich richten op een breder publiek dan alleen linkse anarchisten begrijp ik niet waarom jullie hier van zijn geweerd. Ik zou dan ook graag iets lezen over de motieven van de organisatoren.
Met libertaire groet, R.

---

K, 28 mei 2005
L.S.
Ik vind het zeer vreemd dat een linkse organisatie als de I.K.S. wordt geweigerd op de alternatieve boekenbeurzen te Gent en Utrecht.
De I.K.S. staat inderdaad zeer kritisch tegenover het anarchisme, maar daar is toch niets mis mee.
Het is daarom zeer vreemd dat de I.K.S. het zwijgen wordt opgelegd door enkele organisatoren, die kennelijk op eigen houtje kunnen beslissen wie wel en wie niet wordt toegelaten.
Wat hebben deze organisatoren eigenlijk tegen het kommunisme?
Kommunisme is logisch, iedereen kan het begrijpen.
Een eerlijker verdeling van rijkdom en macht.
Omdat je geen uitbuiter wilt zijn.
Als je het hiermee niet eens bent; licht je standpunten dan toe op de openbare bijeenkomsten van de I.K.S.
Het is nog altijd beter om met elkaar in discussie te gaan, dan elkaar dood te zwijgen.
Met vriendelijke groet,
P. te K.

---

[28 november 2005]
Beste IKS'ers/ kameraden,
bij deze wil ik jullie wederom laten weten dat ik het weren van jullie op de @-boekenbeurs te Utrecht belachelijk vindt. Als regelmatige bezoeker van deze beurs is het mij bekend dat er op de beurs een rijke schakering van stands aanwezig is van groepen/boekhandels die zowel anarchistisch (in al haar verscheidenheid), niet-duidelijk gepositioneerd en niet-anarchistisch aanwezig zijn. Dat bij zo'n uiteenlopende waaier aan stands een groep die staat voor een interationalistische arbeidersstrijd van onderop wordt geweerd is volstrekt arbitrair en belachelijk. Mede gelet op de historische overeenkomsten en debatten tussen vrije socialisten en internationale kommunisten zou de IKS niet misstaan op de boekenbeurs. Ook is de IKS al jaren een welkome gast op de Anarchistische Pinksterlanddagen. Bij deze roep ik de organisatie van de beurs dan ook op om een plek te gunnen aan de IKS of op zijn minst hen binnen hun krant te laten verkopen.
Solidaire groeten,
BW

---

[5 januari 2006]
Ik begrijp niet waarom de organisatoren van de alternatieve boekenbeurzen te Gent en Utrecht een organisatie als de Internationale Kommunistische Stroming (IKS) niet toelaten.
Als ik het goed begrijp streeft de zeer uiteenlopende anarchistische beweging naar een maatschappij waarin iedereen als gelijkwaardig wordt beschouwd, waarin niemand heerst over een ander en waarin alle menselijke behoeften worden bevredigd.
Dit leunt aan bij de maatschappij die de IKS verdedigd, nl. de communistische maatschappij. De organisatie van die maatschappij en de manier om tot deze maatschappij te komen verschillen wel, om het simplistisch te zeggen. Het communisme is veel wetenschappelijker onderbouwd, o.a. door het historisch materialisme, en is daarom geloofwaardiger, vind ik.
De organisatoren reageren hypocriet door te zeggen dat de IKS niet in hun profiel past. Ik betwijfel of de organisatoren wel echt een anarchistische of communistische wereld willen opbouwen.
Hoe willen de organisatoren deze maatschappij gebaseerd op samenwerking en solidariteit bereiken als ze organisaties die eenzelfde soort maatschappij nastreven, uitsluiten en negeren?
Alleen door een open debat te voeren, kan een klare kijk ontstaan op het kapitalisme, de maatschappij die deze wereld naar de afgrond leidt. Alleen door een open debat kan je standpunten delen en vervolgens bediscussiëren.
Alleen zo kan een efficiënte revolutie die zal leiden tot een betere wereld worden voorbereid, want zwijgen betekent verstikking van de revolutie. Geen revolutie, zonder discussie.
De IKS staat open voor discussie, dat bewijst ze door de openbare bijeenkomsten die ze regelmatig organiseert. Daar mag je je standpunten, anarchistisch, communistisch of iets anders, altijd verkondigen en verdedigen.
Met vriendelijke groet,
Y.

---

Ook dit jaar hebben de ‘anarchistische marktmeesters’ geweigerd, nu zelfs zonder enige opgaaf van redenen, om ons een stand toe te kennen op de Utrechtse alternatieve boekenbeurs. Deze houding staat in totale tegenstelling tot de lange traditie van discussie, in Nederland zoals elders, tussen de linkskommunistische stroming enerzijds en de stromingen binnen het anarchisme anderzijds die op zoek zijn naar een alternatief voor de barbarij van oorlog en ellende binnen het kapitalisme.

Dit laat andermaal zien hoe weinig de stromingen binnen het anarchisme die zich aan de kant scharen van de arbeiders- en werklozenstrijd voor de revolutie gemeen hebben met de ‘gevestigde’ anarchistische organisaties of structuren. Zowel wat hun standpunten betreft als hun houding doen die in niets onder voor stalinistische of trotskistische klieken. Vandaar dat ze nationalistische groepen of crypto-stalinistische boekhandels toelaten maar internationalistische standpunten onaanvaardbaar achten en grofweg weren.

Wij roepen dan ook op om daarover te discussiëren en stelling te nemen door:

• met ons buiten de beurs waar we onze pers aanbieden in debat te gaan;
• een stellingname of reactie te sturen naar ons e-mailadres [10].

Zie ook:

Over de weigering om de IKS toe te laten op de anarchistische boekenbeurzen te Gent en Utrecht [11], in Wereldrevolutie, nr. 106, september-december 2005
De weigering om de IKS toe te laten op de alternatieve boekenbeurzen te Gent en Utrecht [8], in Internationalisme, nr. 319/320 - 15 juni-15 september 2005, IKS-Webspecials, mei 2005
Open brief van uitgeverij ‘De Dolle Hond’ aan de anarchistische marktmeesters van de Utrechtse boekenbeurs [12], bijlage bij Wereldrevolutie, nr. 104, IKS-Webspecials 2004
Organisatoren anarchistische boekenbeurs te Utrecht onthullen hun stalinistische praktijken [13], in Wereldrevolutie, nr. 101, januari-april 2004

We ontvingen de volgende reacties:

De Dolle Hond en de IKS

Waarom uitgaven van de Internationale Kommunistische Stroming (IKS) op de kraam van Uitgeverij de Dolle Hond?
We kunnen onze vrienden gerust- en moeten onze vijanden helaas teleurstellen: de Dolle Hond is niet toegetreden tot de een of andere obscure communistische sekte. Desondanks leggen we wel lectuur van de IKS op onze kraam op de anarchistische boekenbeurs.
Sinds een aantal jaren wordt de linkscommunistische (dwz. niet-stalinistische en ook niet-trotskistische) organisatie IKS systematisch een kraam geweigerd door de organisatoren van de anarchistische en alternatieve boekenmarkten in Gent en Utrecht. Wij verwonderen ons al geruime tijd over dit volstrekt willekeurige beleid, temeer daar andere niet-anarchistische clubs van deze organisatoren alle ruimte krijgen - van burgerlijk-democratische en reformistische tot en met nationalistische en zelfs stalinistische groepen. Op ons verzoek om een schriftelijke uitleg van dit willekeurige beleid hebben wij een jaar na dato geen enkele reactie ontvangen.
De Dolle Hond is het op tal van punten fundamenteel oneens met de IKS. Of het nu gaat om de scheuring in de Eerste Internationale, de opstand van Kroonstad van 1921, de Spaanse revolutie van 1936 tot en met de beoordeling van de recente opstanden in de Franse voorsteden, onze standpunten lopen mijlenver uiteen.
Volgens de Dolle Hond is de IKS een half-leninistische organisatie, met hopeloos verouderde opvattingen over een politieke voorhoede van het proletariaat en een star aangehangen historisch-materialisme. Volgens de IKS is de Dolle Hond anarchistisch en 'radenistisch' geinspireerd. Een blik op ons fonds maakt duidelijk dat dit label tekort schiet: men kan ons evenzogoed dadaistisch, surrealistisch, situationistisch of voor ons part zelfs khayyamistisch geinspireerd noemen.
Ondanks al deze verschillen blijft de Dolle Hond met de IKS in discussie (tja, ieder zijn meug) en maken wij bezwaar tegen de, ons inziens volstrekt willekeurige, weigering van de IKS op de anarchistische boekenmarkt.

Zaterdag 3 december 2005
Uitgeverij de Dolle Hond

---

maandag 28 november 2005

Beste IKS’ers/ kameraden,

bij deze wil ik jullie wederom laten weten dat ik het weren van jullie op de @-boekenbeurs te Utrecht belachelijk vindt. Als regelmatige bezoeker van deze beurs is het mij bekend dat er op de beurs een rijke schakering van stands aanwezig is van groepen/boekhandels die zowel anarchistisch (in al haar verscheidenheid), niet-duidelijk gepositioneerd en niet-anarchistisch aanwezig zijn. Dat bij zo'n uiteenlopende waaier aan stands een groep die staat voor een interationalistische arbeidersstrijd van onderop wordt geweerd is volstrekt arbitrair en belachelijk. Mede gelet op de historische overeenkomsten en debatten tussen vrije socialisten en internationale kommunisten zou de IKS niet misstaan op de boekenbeurs. Ook is de IKS al jaren een welkome gast op de Anarchistische Pinksterlanddagen. Bij deze roep ik de organisatie van de beurs dan ook op om een plek te gunnen aan de IKS of op zijn minst hen binnen hun krant te laten verkopen.

Solidaire groeten,
BW

Wie waren de voornaamste slachtoffers van de terroristische aanslagen in het centrum van Londen op 7 juli 2005? Net als in New York in 2001 en Madrid in 2004 hadden de bommen het bewust op arbeiders gemunt, op mensen die metro en bus gebruiken om naar hun werk te reizen. Al Qaïda, dat de verantwoordelijkheid voor deze massamoord heeft opgeëist, beweert dat het handelt uit wraak voor ‘Britse militaire bloedbaden in Irak’. Maar de eindeloze slachtpartijen op de bevolking in Irak is niet de schuld van de werkende mensen in Groot-Brittannië; het is de verantwoordelijkheid van de heersende klassen van Groot-Brittannië, de Verenigde Staten – om niet te spreken van de terroristen van het zogenaamde ‘Verzet’, die dagelijks hun eigen aandeel hebben in het vermoorden van onschuldige arbeiders en burgers in Bagdad en andere Iraakse steden. De architecten van de oorlog in Irak, de Bushs en Blairs, worden ondertussen veilig buiten schot gelaten; de gruweldaden van de terroristen verschaffen hen zelfs het perfecte voorwendsel om hun volgende militaire avontuur te lanceren, net zoals ze dat in Afghanistan en Irak deden in het kielzog van ‘11 september’.

Dit is allemaal volgens de logica van de imperialistische oorlog: oorlogen die in het belang van de kapitalistische klasse worden gevoerd, oorlogen omwille van de heerschappij over de planeet. De grote meerderheid van de slachtoffers in deze oorlogen zijn de uitgebuiten, de onderdrukten, de loonslaven van het kapitaal. De logica van de imperialistische oorlog wakkert nationale en raciale haat aan, verklaart hele volkeren tot ‘de vijand’ die moet worden beledigd, aangevallen en uitgeroeid. Zij zet de ene arbeider op tegen de andere en maakt het voor hen onmogelijk om hun gezamenlijke belangen te verdedigen. Erger nog, zij roept de arbeiders op om zich achter de nationale vlag en de nationale staat te scharen, om gewillig de oorlog in te marcheren ter verdediging van belangen die niet de hunne zijn, maar van hun uitbuiters.

In zijn verklaring over de bomaanslagen in Londen tijdens de bijeenkomst van de rijken en machtigen op de G8-top zei Blair: “Het is belangrijk dat degenen die terrorisme uitoefenen zich realiseren dat onze vastberadenheid om onze waarden en levenswijze te verdedigen groter is dan hun vastberadenheid om dood en verderf te zaaien onder onschuldige mensen.”

Alle solidariteitsverklaringen van de ‘wereldleiders’ met de slachtoffers van de aanslagen in Londen zijn pure huichelarij. Dit zijn de leiders van een maatschappelijk systeem dat in de loop van de afgelopen eeuw tientallen miljoenen mensen vernietigd heeft in twee barbaarse wereldoorlogen en in talloze andere conflicten, van Korea tot de Golf, van Vietnam tot Palestina. En in tegenstelling tot de illusies die Geldoff, Bono en de rest uitventen zijn het de leiders van een systeem dat van nature niet in staat is om ‘de armoede af te schaffen’, maar dat honderden miljoenen mensen tot steeds meer ellende veroordeelt, en dat omwille van de winsten de planeet vergiftigt. De solidariteit die de wereldleiders willen is een valse solidariteit. Het is de nationale eenheid tussen de klassen die hen in staat zal stellen om in de toekomst nieuwe oorlogen te ontketenen. De enige werkelijke solidariteit is de internationale solidariteit van de arbeidersklasse, gebaseerd op de gezamenlijke belangen die de uitgebuiten in ieder land gemeen hebben. Een solidariteit die dwars door alle raciale en religieuze verdelingen heen snijdt, en die de enige kracht vormt die in staat is om tegen de kapitalistische logica van militarisme en oorlog op te treden.

De geschiedenis heeft de macht van een dergelijke solidariteit aangetoond: in 1917-1918, toen muiterijen en revoluties in Rusland en Duitsland een eind maakten aan de slachtpartij van de Eerste Wereldoorlog. De geschiedenis heeft ook aangetoond welke verschrikkelijke prijs de arbeidersklasse betaalde toen deze solidariteit weer werd vervangen door nationale haat en loyaliteit aan de heersende klasse: de holocaust van de Tweede Wereldoorlog. Vandaag verspreidt het kapitalisme opnieuw oorlog over de hele aardbol. Wanneer we willen verhinderen dat het ons allemaal opslokt in chaos en vernietiging, moeten we alle patriottische ordewoorden van onze heersers verwerpen, moeten we vechten om onze belangen als arbeiders te verdedigen, en moeten we ons verenigen tegen deze stervende maatschappij, die ons niets anders te bieden heeft dan dood en verschrikking op steeds grotere schaal.

7 juli 2005, Internationale Kommunistische Stroming