Met de intensivering van de bombardementen in Oekraïne en Rusland en de nieuwe uitbarsting van barbarij in Pokrovsk, blijft de eindeloze politiek van terreur en vernietiging onophoudelijk op de burgerbevolking neerkomen. In het Midden-Oosten zet het Israëlische leger onvermoeibaar zijn genocidale bombardementen voort en begint het aan een nieuwe bloedige operatie, een grootschalig plan om het tot puin herleide Gaza te veroveren. De verwoeste gebieden en de talloze slachtoffers getuigen overal van een verscherping van de imperialistische conflicten. De oorlogen van het kapitalisme raken op alle continenten onverbiddelijk vast, gevangen in een waanzinnige logica van verschroeide aarde, een onuitputtelijke vlucht vooruit in de vernietiging en uitbreiding van de chaos. De heropleving van de nucleaire dreiging en de daarmee gepaard gaande verbale escalatie zijn daar een huiveringwekkende uitdrukking van.
In deze context boden de enscenering van de ontmoeting tussen Trump en Poetin in Alaska en die van Washington met de Europese leiders en Zelenski een spektakel dat uiteraard niets heeft veranderd aan de gruwel van de oorlog: de scheiding tussen de Europese mogendheden en Uncle Sam, de onvoorspelbaarheid en het diskrediet van de Amerikaanse diplomatie, de leegheid van de besprekingen, benadrukken alleen maar de versnelling van de wereldwijde chaos en de historische impasse waarin het kapitalistische systeem zich bevindt. Deze nachtmerrieachtige situatie voedt de angsten en dient als rechtvaardiging voor een wapenwedloop die de mensheid nog meer bedreigt.
Op alle vlakken laat de bourgeoisie zien dat ze geen andere toekomst te bieden heeft dan oorlog, ellende en rampen van allerlei aard. Op volstrekt onverantwoordelijke en criminele wijze zet zij, onder het gewicht van de acute economische crisis, ook schaamteloos de vernietiging van het milieu voort, waardoor de opwarming van de aarde en een hele reeks vormen van vervuiling die een directe bedreiging vormen voor de mensheid, en in de eerste plaats voor de armsten, worden versterkt. Elk jaar worden de gevolgen daarvan steeds zichtbaarder. De hittegolf van deze zomer werd opnieuw gekenmerkt door enorme branden, overal in Europa, die grote geografische gebieden verwoestten, met name in het Middellandse Zeegebied (Spanje, Portugal, Griekenland, Zuid-Frankrijk...). Dit somber beeld is een overtuigende bevestiging van de versnelde ontbinding van het kapitalistische systeem, waarin alle crises en rampen elkaar in een ware helse spiraal voeden.
Geconfronteerd met deze apocalyptische wereld staat de bourgeoisie met de rug tegen de muur en heeft ze geen andere keuze dan massale aanvallen in alle richtingen uit te voeren, zoals ze overal doet. Zoals altijd moet het proletariaat de crisis en de oorlogseconomie betalen met zijn loon, zijn zweet en zelfs zijn bloed. De heersende klasse laat zo zien dat ze geen echte oplossing heeft om het tij te keren van de tragedie die ze zelf heeft veroorzaakt door haar roofzucht en de concurrentielogica van haar doodziek systeem.
Is de toekomst dan hopeloos? Als we rekenen op de heersende klasse, haar verkiezingsbeloften en haar leugens, die ons “democratie” en “sociale rechtvaardigheid” voorhouden om de impasse van haar systeem beter te verbergen, zijn we verloren. Aan de andere kant bestaat er wel degelijk een sociale kracht die een echt perspectief kan bieden: het internationale proletariaat.
Het kapitalisme in verval, verstrikt in zijn tegenstrijdigheden en in de veralgemeende concurrentie, heeft het proletariaat geen echte hervormingen meer te bieden. Het kan alleen maar zijn levensomstandigheden aanvallen, het steeds verder uitmelken. Onze klasse heeft dus absoluut niets te winnen bij dit systeem. Maar omdat zij geen ander belang heeft dan de strijd, omdat zij een uitgebuite klasse is in het hart van de wereldproductie, heeft zij ook het bijzondere kenmerk dat zij een revolutionaire klasse is. Alleen zij, door de universele omstandigheden van haar uitbuiting, beschikt over de wapens om het kapitalisme dat haar ketent te vernietigen door de sociale verhoudingen af te schaffen die gebaseerd zijn op de uitbuiting van de mens door de mens.
De geschiedenis van de arbeidersbeweging getuigt van de creatieve kracht van de arbeidersklasse, van de sociale kracht van haar strijd, van haar vermogen om een revolutionair perspectief te bieden voor een bevrijde, klassenloze samenleving. De Commune van Parijs, de revolutie in Rusland in 1917 en de revolutionaire golf van 1917-1923 tonen aan dat het niet gaat om louter utopische dromen, maar om een reële historische beweging, voortkomend uit een materiële noodzaak.
Vandaag, na een dertigtal jaren van apathie, van afnemende strijdbaarheid en bewustzijn, is datzelfde proletariaat, ook al zijn de nieuwe generaties arbeiders minder ervaren, weer de weg van de strijd ingeslaan. In de zomer van 2022 markeerde de massale beweging in Groot-Brittannië, die de naam “zomer van de woede” kreeg, het begin van een echte “breuk”. Dit in de zin dat er overal ter wereld een enorme woede en een sterke strijdbaarheid tot uiting komen (die de bourgeoisie zorgvuldig verbergt door een ruime mediastilte): Frankrijk, de Verenigde Staten, Canada, Korea, België... Deze overal als “historisch” bestempelde gevechten getuigen van een spectaculaire terugkeer van de strijdbaarheid van het proletariaat, gevoed door een ondergrondse rijping van het arbeidersbewustzijn. Arbeiders zijn niet langer bereid om de aanvallen zonder morren te accepteren, zoals eens te meer bleek uit de strijd in Groot-Brittannië in 2022 en daarna elders, met dezelfde slogan: “Genoeg is genoeg!”.
De massale aanvallen waarmee de arbeiders opnieuw worden geconfronteerd, moeten hen ertoe aanzetten terug te vechten. De arbeidersklasse heeft eigenlijk geen andere keuze dan te strijden. Deze strijd zal lang en moeilijk zijn, bezaaid met valstrikken en obstakels die door de bourgeoisie en de verrotting van haar systeem zelf worden opgeworpen. De revolutionairen en de meest strijdbare minderheden hebben in deze context al een bijzondere rol en verantwoordelijkheid: zich engageren, zich voorbereiden om de strijd aan te wakkeren door zo snel mogelijk op vastberaden en strijdbare wijze te interveniëren, om het geheugen van de arbeiders aan te wakkeren, om het internationalisme en de klassenprincipes te verdedigen. Geconfronteerd met de intense democratische propaganda, met name van « links » en « radicaal links», en met het grote gevaar van interclassisme (bewegingen waarbij de eisen en strijdmiddelen van de arbeidersklasse oplossen in de eisen van het “volk”, de kleine ondernemers, de kleine bourgeoisie, enz.), zullen de revolutionaire minderheden en de arbeidersklasse hun autonomie en hun strijdmethoden moeten verdedigen, namelijk de verdediging van de plaatsen van bijeenkomsten, algemene vergaderingen, stakingen en massale straatdemonstraties. Een zo breed mogelijke strijd die vastberaden, maar ook en vooral bewust moet zijn n
WH/01.09.2025