De geweldige ideologische campagnes van de Europese bourgeoisie over het terrorisme (de zaak Schleyer in Duitsland, de zaak Moro in Italië), een vijgenblad voor een enorme versterking van de terreur van de burgerlijke staat, heeft de bezorgdheid van de revolutionairen ten aanzien van de kwestie van het geweld, de terreur en het terrorisme een bepaalde tijd op de voorgrond geplaatst.

Op vrijdag 22 juli om 10.00 uur ’s ochtends schoot de politie een 27-jarige Braziliaanse electricien dood, Jean-Charles de Menezes, met vijf kogels die van korte afstand en in koelen bloede werden afgevuurd. De misdaad waarvoor deze jonge arbeider standrechtelijk is geëxecuteerd, was simpelweg dat hij zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevond, en misschien (er zijn altijd twijfels over de officiële versie) dat hij voor een groep dreigende politiemannen is weggelopen, die hem voor iemand anders aanzagen. Dit gebeurde niet in een favela van Rio de Janeiro en de revolverhelden waren geen leden van een ‘doodseskader’ dat de vrije hand heeft van de autoriteiten, zoals in Brazilië of andere Derde Wereldlanden gebeurt, om ‘anti-sociale elementen’ ‘op te ruimen’, of het nu kleine criminelen zijn of politieke tegenstanders. Het gebeurde in Londen, de hoofdstad van ‘het meest democratische land ter wereld’, en de politieagenten waren ‘bobbies’, wereldwijd beroemd om hun goedaardigheid, die optraden op bevel van ’s werelds meest prestigieuze politieagentschap: Scotland Yard.

Tweehonderd en twee doden en meer dan vijfhonderd gewonden tot op heden, vier treinstellen vernietigd, menselijke lichamen die zo verminkt zijn dat ze enkel nog te identificeren zijn via hun DNA, dat is voor het ogenblik de verschrikkelijke balans van de terroristische aanslag die de ‘dodentrein’ genoemd wordt en die op gewelddadige wijze de ochtend van 11 maart in Madrid verscheurd heeft.

Wij worden geconfronteerd met een oorlogsdaad zoals op 11 september 2001, bij de aanval op de Twin Towers van New York. Eens te meer zijn de slachtoffers voor het grootste deel te vinden bij de ongewapende burgerbevolking, en in het bijzonder onder de arbeiders: arbeiders die zoals overal dagelijks opeengepakt zitten in de forensentreinen om vervoerd te worden naar hun werk; arbeiderskinderen die zoals overal dagelijks de trein nemen om naar school of naar de universiteit te gaan. Het blote feit zelf dat ze ertoe gedwongen zijn om opeengepakt te leven in slaapsteden en verplicht zijn om massaal gebruik te maken van het openbaar vervoer maakt hen tot gemakkelijke slachtoffers van terreur, een terreur die steeds grotere en macabere vormen heeft kunnen aannemen.