Het is de objectieve ontwikkeling van de wereldmarkt die echte nationale bevrijding in deze tijd tot een onmogelijkheid maakt. Het kapitalisme is in een historische impasse geraakt. Nu het de productiekrachten in een ongekende mate vermaatschappelijkt heeft, nu het de wereldeconomie meer heeft verenigd dan welke historische productiewijze dan ook, heeft het kapitalisme een punt bereikt  waarop de tegenstellingen, inherent aan zijn productiewijze, de voltooiing van deze eenmaking beletten.

“De nationale staat heeft zichzelf overleefd - hij kan niet langer dienen als ontwikkelingskader voor de productiekrachten, noch als basis voor de klassenstrijd en nog minder als staatsvorm van de dictatuur van het proletariaat” (Leo Trotski, Nashe Slovo, 4.2.1916).

De ineenstorting van het Russische blok en de USSR aan het eind van de jaren 1980 leidde tot het ontstaan van een hele reeks nieuwe naties in de voormalige Oostblokgebieden (in de plaats van de URSS betraden in feite vijftien onafhankelijke staten het wereldtoneel: Armenië, Azerbeidzjan, Wit-Rusland, Estland, Georgië, Kazachstan, Kirgizië, Letland, Litouwen, Moldavië, Rusland, Tadzjikistan, Turkmenistan, Oekraïne en Oezbekistan).

"In Syrië vinden elke dag nieuwe slachtpartijen plaats. Het land is toegetreden tot het ‘speelveld’ van de imperialistische oorlog in het Midden-Oosten. Na Palestina, Irak, Afghanistan en Libië, is nu Syrië aan de beurt. Helaas roept deze situatie onmiddellijk een zeer verontrustende vraag op: wat gaat  er gebeuren in de komende periode? Het Midden-Oosten lijkt aan de vooravond van een vuurzee waarvan de grenzen moeilijk zijn te voorspellen.

“Maar de Duitse sociaaldemocratie was niet alleen de sterkste voorhoede, zij was het denkende brein van de Internationale. Daarom moet de analyse, het proces van bezinning, beginnen bij haar val. Zij heeft de plicht vooraan te gaan met de redding van het Internationale socialisme, dat wil zeggen met nietsontziende zelfkritiek. Geen andere partij, geen andere klasse der burgerlijke maatschappij kan de eigen fouten, de eigen zwakheden in de klare spiegel der kritiek van de gehele wereld tonen, want de spiegel weerkaatst tegelijk de voor haar staande historische grens en het achter haar staande historische noodlot. De arbeidersklasse kan steeds onbeschroomd de waarheid, ook de bitterste zelfbeschadiging in het gezicht zien, want haar zwakte is slechts een afdwaling en de strenge wet van de geschiedenis geeft haar de kracht terug, waarborgt haar uiteindelijke overwinning. De nietsontziende zelfkritiek is niet alleen noodzakelijk voor haar bestaan, zij is ook de hoogste plicht van de arbeidersklasse.”