Door Internationalisme op
Dit pamflet, dat is geschreven door onze afdeling in Spanje, verwerpt de wrede aanvallen op de levensomstandigheden van de arbeidersklasse dat nu wordt uitgevoerd in dat land. Het is tevens een analyse van de situatie waarin getracht wordt voorstellen te doen om de strijd te versterken.
De ineenstorting
Regeringen veranderen, maar de crisis wordt voortdurend erger en we worden steeds harder geraakt. Iedere top van de EU, van de G20, enz., wordt voorgesteld als een ‘definitieve oplossing’ .... maar de volgende dag blijkt het toch weer een totale mislukking te zijn. Ons wordt verteld dat de slagen, die ons worden toegebracht, de risico’s voor de economie verminderen en de volgende dag ontdekken we dat precies het tegenovergestelde gebeurt. Na zoveel aderlatingen op het vlak van onze levensomstandigheden stelt het IMF dat we moeten wachten tot 2025(!) voordat de levensstandaard terug het niveau van 2007 bereikt. De crisis woekert genadeloos voort en laat een spoor van miljoenen gebroken levens achter.
De democratische staat is de dictatuur van de kapitalistische klasse
Het kapitalisme verdeelt de maatschappij in twee polen: de minderheidspool van de kapitalistische klasse, die alles bezit en niets produceert; en de meerderheidspool van de uitgebuite klasse, die alles produceert en steeds minder krijgt. De kapitalistische klasse, de 1% van de bevolking zoals de Occupy-beweging in de VS het stelde, wordt steeds corrupter, arroganter en hatelijker. Ze stapelt haar rijkdom op een onfatsoenlijke manier op; ze vertoont zichzelf nogal gevoelloos ten opzichte van het leed van de meerderheid en overal eist ze dat we de bezuinigingen toelaten. Hoe is het mogelijk dat ze, ondanks alle grote bewegingen van de sociale verontwaardigden, die zich ontvouwden in 2011(Spanje, Griekenland, de VS, Egypte, Chili, enzovoort), in staat is een politiek te voeren die ingaat tegen de belangen van de meerderheid? Waarom loopt onze strijd, ondanks alle dierbare ervaring, die ze ons heeft gebracht, zover achter op datgene wat nodig is?
Geconfronteerd met wereldwijde
Het kapitalisme leidt ons naar een algemene ellende. Maar in de ellende moet men niet alleen de ellende zien! In het binnenste van dit systeem is er de belangrijkste uitgebuite klasse, het proletariaat. Met zijn geassocieerde arbeid - arbeid beperkt zich niet tot de industrie en de landbouw, maar strekt zich ook uit tot het onderwijs, de gezondheidszorg, de sociale diensten, enz. – zorgt het ervoor dat de hele maatschappij functioneert. Daardoor heeft deze klasse de capaciteit de kapitalistisch machine te verlammen en de deur te openen naar de schepping van een maatschappij waar het leven niet opgeofferd wordt op het altaar van de kapitalistische winst, waar de concurrentie-economie vervangen wordt door een productie gebaseerd op solidariteit en gericht is op de volledige bevrediging van de menselijke behoeften en niet, zoals deze maatschappij, op concurrentie, op de strijd van allen tegen allen, op atomisering en verdeeldheid.
In 1984 voerde de PSOE (Socialistische Partij) de eerste arbeidshervorming door. Net drie maanden geleden voerde de huidige PP-regering ( de rechtse Volkspartij) de zwaarste arbeidshervorming door die er tot nog toe geweest is. In 1985 voerde de PSOE-regering de eerste pensioenhervorming door. In 2011 voerde een andere PSOE-regering weer een andere door. Wanneer zal de volgende komen? In meer dan 30 jaar zijn de levensomstandigheden van de arbeiders systematisch slechter geworden, maar sinds 2010 zijn ze in een duizelingwekkende tempo verslechterd en met de nieuwe maatregelen van de PP-regering hebben deze verslechteringen een niveau bereikt, dat nochtans slechts een voorproefje is van wat er nog in de kast ligt. Er is verder de verscherping van de politie-repressie : geweld tegen de studenten in Valencia in februari, wilde afranseling van de mijnwerkers, het gebruik van rubberen kogels die o.a. kinderen verwondden. In de tussentijd wordt het parlementsgebouw uitdrukkelijk beschermd door de politie met het oog op spontane demonstraties die zich sinds juli voordoen.
Wij, de reusachtige meerderheid, uitgebuiten en onderdrukten, maar ook verontwaardigden, wij werkers van de openbare en privé-sector, werklozen, studenten, gepensioneerden, immigranten .... wij stellen een heleboel vragen over wat er allemaal gaande is. We moeten deze vragen gezamenlijk stellen, in de straten, op de pleinen, in de werkplaatsen, zodat we daarop samen antwoorden en een massale, machtige en duurzame reactie op kunnen formuleren.
De ineenstorting
van het kapitalisme
Regeringen veranderen, maar de crisis wordt voortdurend erger en we worden steeds harder geraakt. Iedere top van de EU, van de G20, enz., wordt voorgesteld als een ‘definitieve oplossing’ .... maar de volgende dag blijkt het toch weer een totale mislukking te zijn. Ons wordt verteld dat de slagen, die ons worden toegebracht, de risico’s voor de economie verminderen en de volgende dag ontdekken we dat precies het tegenovergestelde gebeurt. Na zoveel aderlatingen op het vlak van onze levensomstandigheden stelt het IMF dat we moeten wachten tot 2025(!) voordat de levensstandaard terug het niveau van 2007 bereikt. De crisis woekert genadeloos voort en laat een spoor van miljoenen gebroken levens achter.
Natuurlijk doen sommige landen het beter dan andere, maar we moeten naar de wereld als geheel kijken. Het probleem beperkt zich niet tot Spanje, Griekenland of Italië. Ook beperkt het zich niet tot de ‘eurocrisis’. Duitsland staat op de rand van een recessie en kent 7 miljoen werkers die slechts een mini-baan hebben (met lonen rond de 400 euro per maand). In de VS rijst de werkloosheid met dezelfde snelheid de pan uit als de huizenonteigening. In China is de economie al zeven maanden lang aan het vertragen, ondanks de waanzinnige zeepbel in de bouwsector, die ertoe leidt dat er in Beijing alleen al twee miljoen appartementen leeg staan. Wij ervaren in onze botten de wereldwijde en historische crisis van het kapitalistische systeem dat woedt in elke staat, ongeacht de officiële ideologie, de 'communistische' zoals in China of Cuba, die van 'het socialisme van de 21e eeuw" zoals in Ecuador of Venezuela , de 'socialistische' in Frankrijk, de 'democratische' in de VS, of de 'liberale' in Spanje en Duitsland. Het kapitalisme, dat een wereldmarkt heeft geschapen, is sinds een eeuw een reactionair systeem geworden dat de mensheid onderdompelt in de ergste soort van barbarendom: twee wereldoorlogen, ontelbare regionale oorlogen, de vernietiging van de natuur ..... Na voordeel gehaald te hebben uit de momenten van kunstmatige economische groei, gebaseerd op allerlei financiële en speculatieve zeepbellen, is het sinds 2007 gecrasht en terechtgekomen in de ergste crisis in haar bestaan: bedrijven, banken en staten zinken in bankroet wegzinken. Het gevolg van een dergelijk debacle is een reusachtige menselijke ramp. Terwijl honger en armoede zich verspreiden over Afrika, Azië en Latijns-Amerika, verliezen in de ‘rijke’ landen miljoenen mensen hun baan, worden honderdduizenden uit hun huis gezet, heeft de meerderheid aan het einde van de maand niets over, maken de toenemende onkosten en de steeds moeilijkere toegang tot de sociale voorzieningen het leven steeds meer precair. Hier bovenop drukt nog het gewicht van de directe of indirecte belasting.
De democratische staat is de dictatuur van de kapitalistische klasse
Het kapitalisme verdeelt de maatschappij in twee polen: de minderheidspool van de kapitalistische klasse, die alles bezit en niets produceert; en de meerderheidspool van de uitgebuite klasse, die alles produceert en steeds minder krijgt. De kapitalistische klasse, de 1% van de bevolking zoals de Occupy-beweging in de VS het stelde, wordt steeds corrupter, arroganter en hatelijker. Ze stapelt haar rijkdom op een onfatsoenlijke manier op; ze vertoont zichzelf nogal gevoelloos ten opzichte van het leed van de meerderheid en overal eist ze dat we de bezuinigingen toelaten. Hoe is het mogelijk dat ze, ondanks alle grote bewegingen van de sociale verontwaardigden, die zich ontvouwden in 2011(Spanje, Griekenland, de VS, Egypte, Chili, enzovoort), in staat is een politiek te voeren die ingaat tegen de belangen van de meerderheid? Waarom loopt onze strijd, ondanks alle dierbare ervaring, die ze ons heeft gebracht, zover achter op datgene wat nodig is?
Een eerste antwoord kan worden gevonden in het bedrog van de democratisch staat. Deze wordt voorgesteld als iets dat voorkomt uit alle burgers, maar in werkelijkheid is hij uitsluitend een orgaan van de kapitalistische klasse, die verder iedereen uitsluit. Hij dient de belangen van de laatste met beide handen. De rechterhand bestaat uit de politie, de gevangenissen, de rechtbanken, de wetten, de bureaucratie, die hij allemaal gebruikt om ons te onderdrukken en om elke poging tot opstand in de kiem te smoren. De linker- hand bestaat uit partijen die zich baseren op allerlei ideologieën, uit vakbonden, die schijnbaar onafhankelijk zijn, uit sociale centra die ons zgn. moeten beschermen ...kortom, uit illusies om ons te misleiden, te verdelen en te ontmoedigen.
Tot wat leiden de verkiezingen die iedere vier jaar worden gehouden? Leidden die ooit tot een regering die een van haar beloften heeft uitgevoerd? Wat haar ideologie ook was, aan welke kant stond ze? Aan de kant van zij die gestemd hebben of aan de kant van het kapitaal? Wat was het resultaat van de ontelbare hervormingen en veranderingen, die doorgevoerd werden in het onderwijs, in de sociale zekerheid, de economie, de politiek, enz.? Was het niet slechts een uitdrukking van het beginsel dat ‘alles moet veranderen om hetzelfde te blijven’? Zoals de beweging van de 15e mei het stelde: “ze noemen het democratie en het is het niet, het is een dictatuur en we zien het niet”.
Geconfronteerd met wereldwijde
ellende, wereldwijde revolutie tegen de misère!
Het kapitalisme leidt ons naar een algemene ellende. Maar in de ellende moet men niet alleen de ellende zien! In het binnenste van dit systeem is er de belangrijkste uitgebuite klasse, het proletariaat. Met zijn geassocieerde arbeid - arbeid beperkt zich niet tot de industrie en de landbouw, maar strekt zich ook uit tot het onderwijs, de gezondheidszorg, de sociale diensten, enz. – zorgt het ervoor dat de hele maatschappij functioneert. Daardoor heeft deze klasse de capaciteit de kapitalistisch machine te verlammen en de deur te openen naar de schepping van een maatschappij waar het leven niet opgeofferd wordt op het altaar van de kapitalistische winst, waar de concurrentie-economie vervangen wordt door een productie gebaseerd op solidariteit en gericht is op de volledige bevrediging van de menselijke behoeften en niet, zoals deze maatschappij, op concurrentie, op de strijd van allen tegen allen, op atomisering en verdeeldheid.
Deze kwesties begrijpen, er open en kameraadschappelijk over debatteren, de ervaringen van meer dan 2 eeuwen strijd kritisch toe-eigenen, dat alles kan ons de middelen verschaffen om deze situatie te boven te komen, om te reageren op de aanvallen. Precies op de dag (11 juli) dat eerste minister Rajoy nieuwe maatregelen aankondigde, waren we getuige van een begin van een reactie. Vele mensen trokken op naar Madrid om hun solidariteit te betuigen met de mijnwerkers. Deze ervaring van eenheid en solidariteit uitte zich daarop in spontane demonstraties georganiseerd door sociale netwerken. Het was een initiatief van de werkers van de openbare sectors, buiten de vakbonden om. Wat hebben we nodig om dit verder te zetten, wetende dat de strijd lang en moeilijk zal zijn ?
Verenigde strijd: werklozen, arbeiders van openbare en privé-sector , ambtenaren, gepensioneerden, studenten, migranten: samen lukt het ons. Geen sector mag geïsoleerd en gevangen blijven in haar eigen hoekje. Tegenover een maatschappij van verdeling en atomisatie, moeten we de kracht van de solidariteit tonen.
Algemene vergaderingen: het kapitaal zal sterk blijven zolang we alles overlaten aan de professionele politici en aan de gespecialiseerde vakbondsvertegenwoordigers, die ons altijd verraden. We hebben vergaderingen nodig waar we kunnen overdenken, discussiëren en samen beslissen. Zo worden we verantwoordelijk voor datgene wat overeengekomen is, zo ervaren we de genoegdoening van het één zijn, zo breken we uit de grenzen van de eenzaamheid, van het isolement en cultiveren we empathie en vertrouwen.
Op zoek gaan naar internationale solidariteit: de verdediging van de natie maakt uiteindelijk kanonnenvoer van ons in de oorlog; vreemdelingenhaat en racisme verdelen ons, zet ons op tegen de werkers van de hele wereld, terwijl zij de enigen zijn die we kunnen vertrouwen om een kracht te ontwikkelen die in staat is de aanvallen van het kapitaal terug te drijven.
Samenkomen in de werkplaatsen, in de buurten, in de collectieven, op internet om na te denken over wat er gaande is, om bijeenkomsten en debatten in te richten waarin de komende strijd zal worden voorbereid. Het is niet genoeg om alleen maar te strijden. We moeten strijden met het meest heldere bewustzijn van waar we heengaan, wat onze eigenlijke wapens zijn, wie onze vrienden en wie onze vijanden zijn.
Iedere sociale verandering is onafscheidelijke van de individuele verandering. Onze strijd beperkt zich niet tot een gewone verandering van de politieke en economische structuren. Het is een verandering van het sociale systeem en dus van ons leven, de manier waarop we de dingen zien, onze aspiraties. Dit is de enige manier waarop we de kracht kunnen ontwikkelen om de ontelbare valkuilen te omzeilen, die we op dit pad zullen tegenkomen en de fysieke en morele slagen die ons worden toegebracht. De verandering van mentaliteit in de richting van solidariteit, collectief bewustzijn, die ons streven naar eenheid vandaag zal smeden, zal ook een fundament zijn van een toekomstige maatschappij vrij van de brute competitie en commercie van het kapitalisme n
Internationale Kommunistische Stroming, /16.07.2012
del.icio.us
Digg
Newskicks
Nujij
Ping This!
Favorite on Technorati
Blinklist
eKudos
Furl
Hyves
Mister Wong
Mixx
Newsvine
StumbleUpon
Viadeo
Icerocket
Yahoo
identi.ca
Google+
Reddit
SlashDot
Twitter
Box
Diigo
Facebook
Google
LinkedIn
MySpace