De aanslagen in Parijs: Weg met het terrorisme! Weg met de oorlog! Weg met het kapitalisme!

Printer-friendly version

Een pertinente wil om een maximum aan mensen te doden. Een bloedbad. Vrijdag 13 november zijn Parijs en zijn voorsteden het macabere toneel geweest van een bloedige daad, begaan door een handvol terroristen, omgord met explosieven en voorzien van oorlogswapens. Hun doelwit? Alle mensen die zijn “bedorven door dewesterse levensstijl (1) en de jeugd in het bijzonder (2).

Op 11 januari van dit jaar had Daesh door de tekenaars van de satirische krant Charlie Hebdo te executeren de “opa’s” (3) van het libertaire slag gedood, die getekend waren door de sociale beweging van mei 1968. Deze keer had Daesh door feestelijke en modieuze plaatsen aan te vallen (het Stade de France van Saint-Denis, de bars en restaurants van het 10de en 11de  arrondissement van Parijs, de concertzaal Bataclan (4)), het opzettelijk gemunt op een generatie die volgens haar de afschuwelijke misdaad begaat elkaar graag te ontmoeten, te discussiëren, te drinken, te dansen en te zingen, kortom te genieten van het leven (wat de bourgeoisie, gebruikmakend van de emoties en de hersenspoeling door de media, probeert te linken aan het patriottisme!). Het is dezelfde generatie die bij de sociale beweging van 2006 in Frankrijk droomde om de fakkel van mei 68 opnieuw op te nemen (5) en die juist haar solidariteit tot uitdrukking had gebracht met de vermoorde artiesten van Charlie Hebdo door zich massaal te mobiliseren in de manifestaties van afgelopen januari. (6)

Deze nieuwe, koelbloedig geplande misdaden, die door een ziekelijke obscurantistische ideologie worden gemotiveerd, het nazisme waardig, zijn niet de vrucht van enkele “monsters” die men alleen maar zou hoeven uit te roeien. (7) Deze logica is die van de bourgeoisie en dient slechts om de oorlog te rechtvaardigen, die op haar beurt meer haat en misdaden veroorzaakt. Maar vooral dient deze logica om de echte oorzaken van de gruweldaden te verbergen, want in werkelijkheid vinden we de wortel van dit kwaad in het hele kapitalistische systeem terug, een systeem zonder toekomst, zonder vooruitzicht, dat zich beetje bij beetje ontbindt en de hele mensheid in zijn moorddadig proces met zich mee sleept.

Islamitische Staat, een product van het imperialisme

Daesh of Islamitische Staat (IS) is een bijzonder onthullende manifestatie van deze zelfmoorddynamiek van het kapitalisme. Het is een zuiver product van het verval, direct voortgekomen uit de huidige fase van ontbinding van het kapitalisme.

In dit kader is de afwezigheid van elk sociaal vooruitzicht op historisch vlak de voornaamste grondslag voor zowel de verergering en de vermeerdering van de imperialistische conflicten als voor de versnelde ondergang van de maatschappij. Geen van beide fundamentele en tegengestelde klassen, noch de bourgeoisie noch het proletariaat, slagen er in om hun historisch project op te leggen, respectievelijk de wereldoorlog of de communistische revolutie. Sinds het midden van de jaren 1980 blijft de hele maatschappij op die manier gevangen in het onmiddellijke, lijkt ze zonder toekomst en rot ze ter plekke en beetje bij beetje weg. (8)

De ineenstorting van de USSR in 1990, product van deze dynamiek, heeft alle tegenstellingen van dit systeem doen toenemen. De manifestaties van deze fase van ontbinding zijn veelvoudig: individualisme en het ieder-voor-zich, gangsterpraktijken, identitaire en sektarische terugtrekking, obscurantisme, nihilisme en, vooral, versterking van de oorlogschaos. En wel in die mate dat ze de zwakste staten destabiliseert en hun ineenstorting veroorzaakt. Zo zet de logica van de conflicten zich door tot en met de verwoesting van hele zones van de planeet. Hierbij dragen de grote imperialistische machten de grootste verantwoordelijkheid, in het bijzonder in Afrika en in het Midden-Oosten.

Een kort overzicht van de geschiedenis van de conflicten van de laatste decennia in deze gebieden verduidelijkt deze realiteit heel goed. Sinds de instorting van de USSR hebben de Verenigde Staten steeds meer moeite hun rol als “politieagent van de wereld” op te leggen. Dat kan paradoxaal lijken, maar het bestaan van de Russische vijand legde aan haar tegenstanders de noodzaak op om bescherming te zoeken achter de Amerikaanse macht. De volkeren van het Westerse blok werden dus verplicht om de “blokdiscipline” van Uncle Sam te aanvaarden. Zodra de USSR was ineengestort, heeft het Westerse blok zich ontbonden en heeft iedereen meteen geprobeerd om zijn eigen imperialistische kaart te spelen. De Verenigde Staten hebben dus steeds meer met brute kracht hun leiderschap moeten opleggen. Dat is de betekenis van de enorme militaire demonstratie van de Golfoorlog in 1990, een moment waarop de Amerikaanse bourgeoisie er tijdelijk in was geslaagd om al haar “bondgenoten” te dwingen om zich bij haar aan te sluiten.

Maar voor de Verenigde Staten is de situatie voortdurend erger geworden. De oorlog in Afghanistan in 2001 en vervolgens in Irak in 2003 hebben ze steeds meer alleen moeten voeren, met als enige resultaat de geopolitieke destabilisatie van de twee gebieden. Deze dynamiek kondigden wij al aan vanaf oktober 1990: “De oorlog in de Golf toont dat het kapitalisme, in een poging haar verschillende delen bijeen te houden tegen de tendens van de algehele chaos, geen andere uitweg heeft dan een stalen dwangbuis van militaire macht op te leggen, die specifiek is voor het stadium van de ontbinding, en die nog eens versneld wordt door de ineenstorting van het Oostblok. In deze zin zijn de methoden die het kapitalisme gebruikt, in een poging om een toenemende mate van bloedige chaos te beheersen, zelf een factor in de versnelling van de militaire barbaarsheid waarin het wereldkapitalisme is gestort.” (9)

Zo heeft de Amerikaanse tussenkomst in Irak in 2003, naast de 500.000 doden, de val van de soennitische regering van Saddam Hussein veroorzaakt (10) zonder in staat te zijn om haar te vervangen door een nieuwe stabiele staat. Integendeel, zij hebben door het terzijde schuiven van de macht van de soennitische fractie, en haar vervanging door de sjiitische fractie, een permanente chaos gecreëerd. Op deze ruïnes, op de leegte die door de ondergang van de Iraakse staat is achtergelaten, is Daesh ontstaan. Haar oprichting gaat terug tot 2006, wanneer Al-Qaida met vijf andere jihadistische groepen “de Adviserende Raad van de Mudjahedien in Irak” oprichtte. En op 13 oktober 2006 riep deze raad de “Islamitische Staat van Irak” uit, die zich vanaf die datum als de “echte staat” beschouwde. Talrijke bekwame ex-generaals van Saddam Hoessein koesterden wraakgevoelens tegen “het Westen“ en zijn in deze periode in groten getale overgelopen naar wat Daesh ging worden. De destabilisatie van Syrië zou daarop de gelegenheid scheppen tot een nieuwe ontwikkeling van IS. In 2012 begon zij zich immers tot in Syrië uit te strekken en op 9 april 2013 werd zij “Islamitische Staat in Irak en van de Levant”.

Elk nieuw imperialistisch conflict, waarin de grote mogendheden allen een onbetwistbare rol spelen, zal een gelegenheid vormen voor Daesh om haar invloed uit te breiden door voort te stuwen op de voor haar vruchtbare grond van haat en wraakgevoelens. Zo verlenen verschillende jihadistische groepen, zoals Boko Haram in het Noord-Oosten van Nigeria, Ansar Maqdis Chouras Chabab al-islam in Libië, Jund al-Khalifa in Algerije en Ansar Dawlat al-Islammiyya in Jemen hun trouw aan haar. Ontegenzeggelijk heeft de imperialistische oorlog IS gevoed. Dit verschijnsel heeft zich ontwikkeld en uitgebreid sinds het midden van de jaren 1980: onder het gewicht van zowel de economische tegenspraken, de interne politiek als de imperialistische conflicten, storten de zwakste staten in.

In de jaren 1990 heeft zich dat in het Oosten geconcretiseerd in een versnippering van de naties en in bloedige conflicten, in het bijzonder in de Balkan tijdens de explosie van Joegoslavië. Van de Kaukasus (Tsjetsjenië) tot in Centraal Azië (Afghanistan) of in Afrika (met ex-Zaïre, de Hoorn van Afrika, enz.), heeft de staatsinstabiliteit ruimte gegeven aan de verschijning van parallelle en oncontroleerbare proto-staten, die door krijgsheren worden geleid. Daesh is een nieuwe uitdrukking van dit verschijnsel dat voortwoekert, maar op een tot nu toe ongekende geografische schaal.

De verantwoordelijkheid van de grote mogendheden stopt niet bij de destabilisatie van de gebieden door hun militaire interventies van strategische aard of eenvoudigweg voor de verdediging van smerige belangen. Ze staan vaak aan de oorsprong van al deze moorddadige en obscure klieken, maar proberen hen net zozeer als haar instrumenten te gebruiken. IS is uit de radicaalste delen van het soennisme samengesteld en heeft dus als eerste vijand de grote natie van het sjiisme: Iran. Daarom hebben alle vijanden van Iran (Saoedi-Arabië, de Verenigde Staten (11), Israël, Qatar, Koeweit…), Daesh politiek, financieel en soms militair ondersteund. Turkije heeft IS gesteund teneinde ze te gebruiken tegen de Koerden. Deze wisselende allianties tonen aan dat de religieuze verschillen niet de werkelijke gisting van dit conflict is: het zijn de vele imperialistische en kapitalistische nationale belangen die de scheidingslijnen bepalen en die de blessures van het verleden veranderen in de tegenwoordige haat.

Hoe het ook zij, al deze staten zijn uiteindelijk genoodzaakt geworden zich te bedenken. Saoedi-Arabië heeft elke financiële steun aan Daesh verboden en al degenen tot gevangenisstraf veroordeeld, die als haar sponsor bleven optreden. En om tegen IS te strijden, zijn de Verenigde Staten officieel aan een zekere toenadering begonnen met… Iran! Waarom zo'n ommekeer? Het antwoord zegt veel over de staat van verwording van het kapitalistische systeem. De obscurantistische, religieuze en vooral verwoestende dimensie van Daesh is dermate groot dat deze groep aan elke controle ontsnapt. Dergelijke staten zonder toekomst en beheerst door de Sharia hebben reeds bestaan, met name in centraal Afrika, maar zij bleven altijd beperkt tot een bepaalde regio. Het verschijnsel Daesh bestrijkt daarentegen een veel uitgebreidere zone en vooral in het belangrijke geostrategische en problematische deel van het Midden-Oosten. (12)

De onophoudelijke wisseling van allianties, dit steeds vernietigender kortetermijnbeleid is evenals het bestaan van deze islamitische proto-staat kenmerkend voor de ontbinding van het hele systeem, voor de kapitalistische impasse, voor de afwezigheid van duurzame oplossingen en enig vooruitzicht voor alle naties.

Ook op dat punt heeft het kompas van het marxisme ons in staat gesteld om vanaf 1990 te begrijpen dat de hele maatschappij deze richting nam: “In de nieuwe historische periode die we bereikt hebben, en de gebeurtenissen in de Golf hebben dit bevestigd, vertoont de wereld zich als een reusachtige boksring, waarin de tendens van het “ieder voor zich” volledig tot uiting komt, en allianties tussen staten gedomineerd worden door de onmiddellijke behoeften van het moment en bij lange na niet de stabiliteit zullen kennen, die de imperialistische blokken kenmerkte. Een wereld van moordende wanorde, van bloedige chaos, waarin de Amerikaanse politieagent zal trachten een minimum aan orde te garanderen door steeds massaler en wreder militair ingrijpen”. (13)

De laatste terloopse verandering: momenteel is Frankrijk bereid om, vanwege haar toenadering tot Rusland, Bachar el-Assad (officieel verantwoordelijk voor 200.000 doden sinds het begin van de burgeroorlog!) tegen Daesh te steunen. Niettegenstaande het feit dat ze zich sinds 2011 met heel haar diplomatieke gewicht had ingezet voor de “Syrische oppositie”. Poetin en zijn laaghartig machtsmisbruik in Tsjetsjenië en daarna in de Oekraïne worden weer “respectabel”!

Door al deze oorlogen te voeren, door dood en de droefheid te zaaien, door de terreur van de bommen op te leggen en door de haat aan te wakkeren, in naam van de “legitieme verdediging”, door dit of dat moordenaarsregime te ondersteunen, al naar gelang de omstandigheden, door geen enkele andere toekomst voor te stellen dan altijd meer conflicten, en dat alles enkel en alleen om hun smerige imperialistische belangen te verdedigen, zijn de grootmachten de voornaamste verantwoordelijken van de wereldwijde barbarij, met inbegrip van Daesh. En als deze zogenaamde “Islamitische Staat“ als heilige drie-eenheid de aanranding, de vlucht en de bloedige repressie heeft, als zij elke cultuur vernietigt (dezelfde haat tegenover de cultuur als het nazi-regime (14)), als zij vrouwen en kinderen verkoopt, soms voor hun organen, is zij niets anders dan een bijzonder karikaturale vorm, zonder kunstgreep of opsmuk, van de kapitalistische barbarij, waar alle staten en naties van de wereld, klein of groot, toe in staat zijn

“Geschonden, onteerd, wadend in bloed, druipend van vuil zo staat de burgerlijke maatschappij voor ons, zo is zij! Niet als zij keurig en zedelijk cultuur, filosofie en ethiek, orde, vrede en rechtstaat presenteert maar als verscheurend beest, als heksensabbat van de anarchie, als pestadem voor cultuur en mensheid zo vertoont zij zich in haar ware, naakte gedaante. Midden in deze heksensabbat voltrok zich een wereldhistorisch drama: de capitulatie van de internationale sociaaldemocratie. Zich daarover om de tuin te leiden, haar te camoufleren zou het domste, het noodlottigste zijn, dat aan het proletariaat zou kunnen overkomen.”  (15)

Een verdere stap in de kapitalistische ontbinding

Het zijn dus duidelijk vooral de grote mogendheden, die hun eigen barbarij ontketenen op de grond en in de lucht boven de kleinere kapitalistische naties (allen net zo barbaars). En het is dezelfde barbarij die tenslotte aan hun controle ontsnapt en als een boemerang het systeem vol in het hart treft. Dat is de reële betekenis van de aanslagen van 13 november in Parijs. Zij zijn niet slechts een zoveelste terroristische actie, maar zij maken duidelijk dat er een extra stap is gezet in de verergering van de imperialistische spanningen en de verrotting van de kapitalistische maatschappij. Ook als de bevolkingen van Afrika en het Midden-Oosten (16) regelmatig door aanslagen worden geteisterd, dan vormt de aanslag in het historische hart van het kapitalisme een bijzonder belangrijk verslechtering van de wereldsituatie. Bij de aanslagen die Parijs in 1985 en 1986 hadden getroffen, schreven wij:

“De huidige golf van terroristische aanslagen brengt tot uitdrukking dat deze ontbinding van de maatschappij vandaag een dergelijk niveau bereikt dat de grootmachten steeds minder gevrijwaard zijn van de meest barbaarse manifestaties, dat zij steeds meer moeilijkheden ondervinden om deze extreme vormen van stuiptrekkingen van een systeem in doodsstrijd gevangen te houden in de Derde Wereld. Ondanks het feit dat de oorsprong van de crisis zich bevindt in het hart zelf van het systeem, in zijn metropolen, hebben deze zelfde kapitalistische metropolen de meest rampzalige manifestaties van de crisis aanvankelijk naar de periferie kunnen terugdringen. Maar de crisis, die met een vertienvoudigde kracht op de centrale landen van het kapitalisme terugslaat, brengt momenteel ook een deel van deze barbaarsheid die zij in de Derde Wereld had ontketend terug met zich mee.” (17)

Dit proces vindt plaats sinds het midden van de jaren 1980 en vooral sinds de aanval op het World Trade Center in 2001 heeft het zich ononderbroken ontwikkelt. De aanslagen van 13 november zullen dus een belangrijke kwalitatieve en aanvullende stap betekenen, ook ten opzichte van de aanslagen van Madrid (2004), Londen (2005) of Boston (2013). Momenteel is de voorlopige balans 130 doden en 351 gewonden, waarvan 98 ernstig. Deze verschrikkelijke slachting behoort tot de ergste aanslagen die sinds de Tweede Wereldoorlog het hart van Europa hebben getroffen, zelfs al zijn de bomaanslagen in het Stade de France niet gelukt. (18) Maar het werkelijke verschil is niet enkel kwantitatief. De aanslag in Madrid was immers eveneens van een enorme omvang (200 doden, 1400 gewonden). Deze keer gaat het echter niet om een geïsoleerde en korte handeling. IS is er daarentegen in geslaagd het aantal plaatsen van de aanslag te vermeerderen en drie uur lang in heel Parijs mensen af te slachten! Op die manier heeft ze in het Westen een hele avond lang een sfeer van oorlog geïmporteerd, welke de bevolking in Syrië, Irak, Afghanistan, Pakistan, Nigeria, enz. dagelijks beleeft (en waaraan zij trouwens wanhopig probeert te ontvluchten).

De “minutieus” voorbereide uitvoering (19) van deze aanslagen heeft het dus mogelijk gemaakt om een echte golf van choquering en paniek te veroorzaken. De live uitzending door alle televisiezenders ter wereld van de gebeurtenissen, van deze beelden van de stadsoorlog, van de onzekerheid met betrekking tot het aantal slachtoffers, van het aantal aanvallen en betrokken terroristen … dat alles heeft een ondraaglijk klimaat van terreur geschapen. Bij miljoenen zijn de machteloze toeschouwers, genageld in hun stoel voor hun scherm blijven zitten en daarna niet in staat geweest om die nacht nog één oog dicht te doen. IS is erin geslaagd te bewijzen dat een grote economische en militaire macht zoals Frankrijk niet in staat is deze daden te verhinderen. En ondanks het feit dat nakende aanvallen werden verwacht is de Franse staat werkelijk machteloos gebleken om het bloedbad te vermijden.

Erger nog, Daesh heeft kunnen steunen op mannen en vrouwen die zijn geboren en getogen in Frankrijk en België, en die in staat waren om de ergste misdaden te begaan namens een irrationele, walgelijke en ziekelijke ideologie. Anders gezegd, de ontbinding van de maatschappij zelf, die het hart van het kapitalisme aantast, heeft rechtstreeks zo'n gruweldaad veroorzaakt.

Talrijk zijn de overlevenden die de terroristen van nabij hebben gezien. Ze hebben getuigd van de banale verschijning van hun beulen: jongeren tussen 20 en 30 jaar, bevend van angst en druipend van zweet, (20) maar vastberaden in het rechtvaardigen van hun ongehoorde moorddadige handelingen vanwege de noodzaak om “de misdaden te wreken die zijn begaan door het Franse leger in Syrië”. Deze afschuwelijke handelingen werden niet begaan door monsters, maar door compleet fijngemaalde en geïndoctrineerde mensen, die voor het merendeel zijn geboren in het “beschaafde” Europa.

Een groot deel van de Europese jihadisten die zich vandaag in Syrië bevinden, zijn afkomstig uit de kleinburgerij. Bij afwezigheid van een ander vooruitzicht dan de declassering zijn deze vol van jaloezie ten opzichte van de modellen van de grootbourgeoisie. Bovendien staan ze vreemd tegenover wat voor alternatief project voor de maatschappij dan ook en zijn ze aangetast door het nihilisme en de haat. Het is trouwens dezelfde laag van de maatschappij die reeds in de jaren 1930 en 1940 het grootste deel van de stoottroepen van het nazisme had gevormd.

Een ander niet onbelangrijk deel van het leger van Daesh is afkomstig uit de arme voorsteden. Het gaat om kinderen met een chaotisch traject, die vernederd zijn door een systeem dat ze van zijn economische, alsook zijn culturele en sociale sfeer uitsluit. Ook daar vormen de wens tot wraak enerzijds en het nihilisme anderzijds, allebei uitdrukkingen van een maatschappij zonder toekomst, waarschijnlijk de essentiële grondslagen van hun traject. Door deze laffe, oneerbare en absurde moordpartijen hebben de meest extremen onder hen de indruk eindelijk te bestaan en het systeem aan te vallen dat hen voordien had uitgesloten. De dood is de prijs die ze bereid zijn te betalen, aangezien het leven voor hen geen enkele waarde meer heeft.

Een laatste deel tenslotte wordt (vooral onder de kamikazes) direct gerekruteerd uit misdadig gespuis. Het zijn vaak zij die na vele diefstallen en herhaaldelijke geweldpleging enkele jaren later met de kalasjnikov in de hand overgaan tot uitroeiing, waarbij ze één van de meest afschrikwekkende religieus geïnspireerde ideologieën als voorwendsel gebruiken.

Anders gezegd, van Europa tot het Midden-Oosten, zoals over de hele wereld, vormt in de eerste plaats de afwezigheid van elk vooruitzicht, vervolgens zijn ernstigste gevolgen (de sociale verrotting, de gangsterpraktijken, de ontwikkeling van de moraal van lompenproletariaat), de vruchtbare grond voor deze morbide praktijken. De ontmoeting van deze in Europa geboren jongeren met Iraakse en Syrische obscurantistische en moorddadige groepen, die in staat zijn een strategie en een militaire know-how te ontplooien, is dus in geen enkel opzicht een toevalligheid.

De grote mogendheden gebruiken de doden van het terrorisme om de oorlog te rechtvaardigen…

Om kort samen te vatten, zijn het imperialisme en de ontbinding de twee ouders die, als koppel, het huidige terrorisme veroorzaken. Oorlog, no-future, angst en haat, morele ineenstorting, terrorisme… vervolgens opnieuw de oorlog. Het gaat om een vicieuze cirkel zonder einde. Het kapitalisme zal de hele mensheid meeslepen in dit verval en deze neergang tot aan de vernietiging van ieder leven, als het niet wordt vernietigd en door een andere maatschappij wordt voorbijgestreefd.

Wat was dus de reactie van alle grote naties op de avond zelf van de aanslagen van 13 november? Op de dag volgend op het drama gaven de woorden van de socialistische Franse minister-president Manuel Valls de toon aan op de grootste televisiekanalen in het land: “wil om Daesh vernietigen”; wij zullen slag voor slag van repliek dienen”; “wij zullen meedogenloos zijn”; wij zullen antwoorden op hetzelfde niveau; “wij zijn in oorlog”, een oorlog die maanden en misschien zelfs jaren in beslag gaat nemen” en die uitzonderlijke middelen vereist. Daaraan voegde hij toe: Ik zal alles doen opdat de eenheid, opdat de heilige eenheid wordt behouden en hij eindigde met deze oorlogszuchtige oproep: laats on patriotten zijn om het terrorisme te verslaan”.

En alle nationale kranten antwoordden in koor: “Nu is het oorlog!”; “Frankrijk wordt aangevallen!”, enz. Deze patriottische en nationalistische campagne werd op internationale schaal georkestreerd rond de Franse driekleur en de Marseillaise. Over de hele wereld, op alle grote monumenten, maar ook op de sociale netwerken, in de sportstadions … werd met de Franse vlag gezwaaid. De woorden van de Marseillaise werden in alle Engelse kranten gepubliceerd zodat het publiek het op 18 november bij de wedstrijd Engeland-Frankrijk in Wembley kon meezingen. Er bestaat natuurlijk geen enkele reële solidariteit van de grootmachten jegens Frankrijk. Al deze naties voeren een economische en soms militaire concurrentie zonder genade. Nee, elke nationale bourgeoisie heeft alleen maar de 130 doden van Parijs en de veroorzaakte angst gebruikt om het rotte idee ingang te doen vinden dat de nationale eenheid het mooiste en het hoogste van de mogelijke eenheden is, die het “samen leven” mogelijk maakt en ons beschermt tegen “buitenaf”.

Maar in werkelijkheid zijn de nationale vlaggen altijd de vlaggen van de oorlog! Ze zijn het symbool van de ideologie die de verschillende klassen van de natie aaneensmeden tegen andere naties. Het is fundamenteel dezelfde ideologie als die van IS! En in Frankrijk is het vandaag de socialistische partij aan de macht die aan de spits staat van deze oorlogszuchtige geest. De resultaten: de Franse militaire staf heeft “als represaille voor de aanslagen in enkele dagen tientallen bommen gegooid en haar vliegdekschip Charles De Gaulle gestuurd om de slagkracht van het Franse leger in Syrië te verdrievoudigen. Deze aanvallen komen bovenop de, onder andere, 4111 doelwitten die door het Russische leger in de laatste achtenveertig laatste dagen wordt geraakt. Terwijl de pers elke dag massaal (21) verhaalt over de “collaterale” slachtoffers van deze bombardementen, is het vandaag onmogelijk om een goed beeld ervan te krijgen. Het gaat dus zoals in elke oorlog die wordt geleid door de grote democratische naties, die ingrijpen in naam van de “vrede“, het “humanitaire”, de “veiligheid van de bevolking”, enz. En elke keer is de balans van het aantal getroffen mensen, die enkele jaren later wordt gepubliceerd, verschrikkelijk.

Eén voorbeeld. Volgens het verslag: Body Count, Casualty Figures after 10 years of the ‘War on Terror’ (22), heeft “de oorlog tegen het terrorisme” die na de aanslagen van 11 september 2001 door de Verenigde Staten werden gelanceerd, in twaalf jaar de dood veroorzaakt van minstens 1,3 miljoen personen in drie landen (Irak, Afghanistan en Pakistan). Ze preciseert dat het hier om een “lage schatting” gaat die geen rekening houdt met de andere conflicten (Jemen, Somalië, Libië, Syrië). Het is Irak dat het zwaarste gelag zou hebben betaald voor de oorlog tegen het terrorisme, met ongeveer één miljoen doden tegen 111.000 volgens de Amerikaanse media en 30.000 volgens ex-president George W. Bush. Het rapport spreekt over een “misdaad tegen de menselijkheid, die bijna een genocide is”. Daar zien we het echte gezicht van de imperialistische oorlog! Daar is het echte en zware gelag van de “chirurgische” aanvallen te zien!

De huidige aanvallen op Syrië zullen Daesh misschien kwaad doen, iets wat deze proto-staat trouwens alleen nog meer suïcidaal en moorddadig zal maken, maar ze zullen in deze gebieden en over de hele wereld vooral de angst en de haat voeden. Het verschijnsel dat door Daesh wordt vertegenwoordigd en dat haar heeft doen ontstaan, komt er dus sterker uit te voorschijn. Het “antwoord” van de staten op het “terrorisme“ betekent slechts een escalatie van het militarisme en een ontketening van steeds meer dezelfde irrationale barbaarsheid, in een helse spiraal van bloedige chaos.

… de haat te verergeren en het politieoptreden te versterken!

De bourgeoisie heeft geleerd sinds de aanslagen op Charlie Hebdo van afgelopen 7 januari. Toen werd ze verrast door de spontane manifestaties en was ze genoodzaakt om snel op de rijdende trein te springen. Deze keer heeft de Franse staat verhinderd dat er zich gelijkaardige spontane uitingen van solidariteit gaan voordoen, die de overdenking en de discussies bevorderen en het idee kan doen rijzen dat “de straat” een politieke kracht vertegenwoordigt. Daarom is nu elke samenkomst verboden  geworden en is iedereen gedwongen “thuis” te blijven en zich te identificeren met de “natie”, het “vaderland“ en de logica van de oorlog! Vandaag duikt zelfs het idee van de nationale dienst en een “nationale garde” opnieuw op. De Franse socialistische partij heeft van de aanslagen geprofiteerd om de versterking van het toezicht en het repressieve instrumentarium te rechtvaardigen.

Er is in het bijzonder de noodtoestand die werd uitgeroepen en al snel voor 3 maanden werd verlengd. Het is de eerste keer sinds de Algerijnse oorlog (in 1958 en in 1961) dat op het hele grondgebied van de metropool en de overzeese gebieden (Guadeloupe, Martinique, Guyana, Réunion en Mayotte) de noodtoestand is uitgeroepen. Deze noodtoestand is een speciale situatie, een soort uitzonderlijke toestand waarbij de “vrijheden” worden beperkt. Zij “vertrouwt aan de burgerlijke autoriteiten, in het geografische gebied waarop zij van toepassing is, uitzonderlijke politionele bevoegdheden toe” (23), zoals de mogelijkheid om massaal huiszoekingen te doen. Het gaat er in feite om de bevolking te doen wennen aan deze drastische versterking van de aanwezigheid van politie en repressie, die de bourgeoisie morgen pertinent tegen de arbeidende klasse zal gebruiken. Er zijn reeds een hoeveelheid wetten ter discussie voorgelegd om de “nationale veiligheid” te versterken. Dezelfde campagne op vlak van openbare veiligheid wordt momenteel over de hele wereld gevoerd.

Kort samengevat profiteert de staat van het terrorisme om zich voor te doen als de garant van de vrede om beter… de oorlog te voeren, als de beschermer van de mensenrechten om… de controle van de bevolking te versterken en, natuurlijk, als de borg van de sociale eenheid om… de haat aan te wakkeren. Zo wordt permanent de haat tegen vreemdelingen en moslims aangewakkerd, net als elke andere verdeling die het de kapitalistische orde mogelijk maakt om als meester over haar uitgebuitenen te regeren. Overal in Europa kennen de xenofobe burgerlijke politieke stromingen een opleving. Acties tegen anti-immigranten nemen trouwens zo’n beetje overal toe, zoals in Duitsland, waar opvangcentra in brand worden gestoken en georganiseerd racistisch geweld wordt gepleegd. In Frankrijk speelt het taalgebruik van het Front National en een deel van de rechtse partijen, naar het voorbeeld van Nadine Morano, op dezelfde grondtonen als die van IS: de terugtocht, de angst, de uitsluiting en de haat ten opzichte van de ander.

Het enige vooruitzicht voor de mensheid: de arbeidersstrijd tegen het kapitalisme!

In een dergelijke sociale context moeten de enkele uitingen van reële solidariteit als heldhaftig worden beschouwd. Op de avond van 13 november hebben mensen, ondanks de risico's en het gevaar, direct bijstand verleend en spontaan de gewonden geholpen. In de getroffen wijken hebben de bewoners niet geaarzeld hun deuren te openen om schuilplaatsen te verlenen aan de mensen op straat die in paniek waren geraakt. Zo’n beetje overal heeft een korte tendens tot verzameling van solidariteit en verontwaardiging zich uitgedrukt dat door het verbod om te manifesteren evenwel snel werd gesmoord. Dat alles toont aan dat de “onverschilligheid” en de “onwetendheid over de ander”, die normaliter in de kapitalistische maatschappij heersen, kan worden overwonnen wanneer de bewuste wil tot solidariteit zich uit, d.w.z. de wil van de bijstand in harde en moeilijke omstandigheden.

Het is iets dat wij de laatste maanden eveneens hebben kunnen zien onder een belangrijk deel van de arbeidersklasse met betrekking tot de ontvangst van de migranten, met name aan het begin van hun komst in Duitsland. Maar zoals de huidige situatie ook aantoont, kan dit kwetsbare begin ten gevolge van de belangrijke zwaktes van de arbeidersklasse zeer gemakkelijk afgeleid worden naar het valse terrein van het patriottisme en het nationalisme, achter de moorddadige en uiteindelijk xenofobe logica van de meest democratische staten. Het klimaat van ontzetting en angst en de propaganda na de aanslagen van Parijs zullen zwaar wegen op het bewustzijn van de arbeidersklasse. De heilige eenheid die rond de staat en de natie in gevaar wordt geëist, kan slechts het gewicht versterken van de dodelijke illusies met betrekking tot de bescherming van de democratie en de bezetenheid op het vlak van de openbare veiligheid op internationaal niveau. Dat zal nog een beetje meer bijdragen elk vooruitzicht af te sluiten en de zelfmoordkrachten van dit wegrottende kapitalisme te versterken.

De enige echte solidariteit voor de arbeidersklasse kan zich slechts uiten op autonome wijze, buiten alle invloeden van de weldenkende burgerlijke ideologie, vooral op momenten van arbeiderstrijd. Juist de generatie die het belangrijkste doelwit is geweest van de aanslagen van 13 november had in de sociale beweging van 2006 trouwens een stemming van solidariteit binnen de hele arbeidersklasse van start laten gaan. En wanneer enkele afdrijvende jongeren uit de arme banlieues de demonstranten kwamen afpersen, had deze generatie van onzekere studenten en arbeiders geweigerd om in de valstrik van de verdeling te vallen. Zij hadden een samenkomst gehouden met diezelfde jongeren in de buitenwijken in een poging om ze te winnen voor de algemene strijd. Als zij deze intelligentie hadden, dan komt dat doordat deze sociale beweging zich een algemene vergadering had geschonken die het mogelijk maakte de overdenking, de discussie, de collectieve uitwerking, kortom het politieke bewustzijn te ontwikkelen. De enige mogelijke remedie tegen de ergste gevolgen van de ontbinding is de solidariteit in de strijd, het oprechte en open debat en de ontwikkeling van het arbeidersbewustzijn.

Op termijn zal alleen deze logica het voor de klasse mogelijk maken een politieke identiteit en een historisch vooruitzicht op een andere maatschappij terug te vinden. Dan zal zich de mogelijkheid openen van een wereld zonder klassen, zonder oorlogen, noch grenzen, waar de bevrediging van de menselijke behoeften (in het bijzonder de smaak voor kunst, wetenschap en cultuur) en niet het winststreven het centrum van de menselijke wereldgemeenschap zullen vormen. De waanzin zal eerst ophouden en het bloedige spook van de hel verdwijnen als de arbeiders in Duitsland en Frankrijk in Engeland en Rusland, eindelijk uit hun roes ontwaken, elkaar broederlijk de hand reiken en het beestachtige koor van de imperialistische oorlogsophitsers zowel als het hese geschreeuw van de kapitalistische hyena’s door de oude, machtige krijgskreet van de arbeiders overdonderen: proletariërs aller landen verenigt u!” (24)

IKS, 21 november 2015.

Voetnoten

(1) Het communiqué van Daesh dat de aanslagen opeist.

(2) Een groot deel van de slachtoffers waren tussen de 25 en 35 jaar oud. Lees bijvoorbeeld: "A Paris, une génération visée", (Le Monde) of: "La jeunesse qui trinque", (Libération du 15.11.2015).

(3) Cabu (76 jaar), Wolinski (80 jaar), Bernard Maris (68 jaar).

(4) …waar honderden verafgoders verzameld waren in een feest van perversiteit”, nog altijd volgens het communiqué van Daesh.

(5) Lees het artikel op onze website: Salut aux jeunes générations de la classe ouvrière”, Révolution Internationale nr. 367, april 2006.

(6) Lees: “Les portraits poignants des victimes du 13 novembre”, gepubliceerd op de website van Libération.

(7) Als alle landen van de wereld tezamen niet in staat zijn om 30.000 personen uit te roeien, die monsters zijn, is er niets meer te bevatten., Laurent Fabius, Minister van Buitenlandse Zaken van de socialistische regering in Frankrijk (verklaring op radio “France Inter” op 20 november).

(8) De ontbinding, de laatste fase van het kapitalistisch verval”, Internationale Revue nr. 13.

(9) Militarisme en ontbinding”, Internationale Revue nr. 13.

(10) Laten we niet vergeten dat dezelfde Verenigde Staten in 1979 in ruime mate hadden bijgedragen tot machtsovername van Saddam Hoessein in Irak, die hun bondgenoot was tegen Iran.

(11) Daesh beschikt over een werkelijke oorlogsschat (2 miljard dollar volgens de CIA), over omvangrijke eigen inkomsten, onvergelijkbaar met de middelen waarover Al-Qaida beschikte. Daesh beschikt over talrijke wapens, maar ook over een zwaar en geavanceerd militaire apparaat. Meer dan een terroristische beweging, worden wij geconfronteerd met een echt leger dat door professionele militairen wordt geleid. Wat is de dokter Frankenstein die dit monster heeft gecreëerd? Laten we het duidelijk stellen, aangezien dit gevolgen heeft: het zijn de Verenigde Staten. Door het politieke belang op korte termijn, hebben andere spelers - van wie sommige zich voordoen als vrienden van het Westen - uit mededogen of opzettelijk, bijgedragen tot deze constructie en haar versterking. Maar de eerste verantwoordelijken zijn de Verenigde Staten.” (volgens de woorden van Generaal Vincent Desportes, als hoogleraar verbonden aan de “Sciences Po Parijs”, zoals hij die heeft uitgesproken tijdens zijn ondervraging door de Franse Senaat over de operatie “Chammal” in Irak en beschikbaar op de website van de Senaat).

(12) Het kalifaat dat IS gewapenderhand wil veroveren omvat dus: Irak, Syrië, Libanon, Koerdistan, Kazachstan, de Golfstaten, Jemen, de Kaukasus, de Maghreb, Anatolië, Egypte, Ethiopië, Libië, de hele Hoorn van Afrika, Andalusië en een deel van Europa. Dit onuitvoerbare project is niets anders dan een zelfmoordonderneming, maar daarmee niet minder vernietigend.

(13) Militarisme en ontbinding”, Internationale Revue nr. 13.

(14) Een ander punt van overeenkomst met IS is het feit dat het nazi-regime zelf ook een onrealistische veroveringspolitiek had, dat alleen maar kon leiden tot zelfmoord. Daarom is het gebruik van de term “islam-fascisme” gepast om de ideologie van Daesh te kwalificeren.

(15) Rosa Luxemburg, Juniusbrochure, 1915.

(16) Sinds de aanslag op het World Trade Center in september 2001 is de macabere lijst van aanslagen in de wereld eindeloos geworden. Het voldoet om de aanval en de gijzelneming te vermelden van de internationale gasten en het plaatselijke personeel in een hotel in het centrum van Bamako in Mali, een week na de moordpartijen in Parijs, die er weer minstens 27 doden aan heeft toegevoegd. Dit was het werk van een groep verbonden aan Al-Qaida.

(17) Attentats terroristes en France : une expression de la barbarie et de la décomposition du système capitaliste (Révolution internationale nr. 149, oktober 1986).

(18) De omvang van de moordpartijen die regelmatig de markten van het Midden-Oosten treffen tijdens hetzelfde soort zelfmoordaanslagen, geven een beeld van het verschrikkelijke bloedbad dat zou zijn aangericht als de terroristen erin waren geslaagd tot in het stadion door te dringen.

(19) Communiqué van Daesh dat de aanslagen opeist.

(20) Als deze kamikazes overgaan tot actie zijn ze trouwens vaak sterk gedrogeerd, zoals het geval was bij hen die in juni de moordpartij begingen in het hotel Sousse in Tunesië.

(21) Een voorbeeld tussen de talloze andere: Gisterenwerden minstens 36 personen, waarbij 10 kinderen, gedood en tientallen anderen verwond bij meer dan 70 raids tegen verschillende plaatsen in Deir Ezzor, uitgevoerd door Russische en Syrische militaire troepen”, volgens Rami Abdel Rahmane, Directeur van het Syrische Observatorium voor de Mensenrechten.” (L’Express van 20 november).

(22) Gepubliceerd door de organisaties De Internationale Vereniging van Artsen voor de Preventie van een Atoomoorlog, (Nobelprijs voor de Vrede, 1985), Natuurkundigen voor Maatschappelijke Verantwoordelijkheid en Natuurkundigen voor een Wereldwijde Overleving

(23) Senaat, Studie van vergelijkbare wetgeving nr. 156, januari 2006, De noodtoestand.

(24) Rosa Luxemburg, Juniusbrochure, 1915.

Recent en lopend: